1055 กม.ถึงแม้ว่ามันจะไกล แต่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมจะรอคุณไม่เปลี่ยนแปลง

สำหรับกระทู้นี้ผมอยากบอกความรู้สึกต่อผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นได้
เนื่องจากผมได้เปิดใจและรับเขาคนนั้นเข้ามาอยู่ในหัวใจผมไปแล้ว ที่มันทำให้ผมไม่รู้ว่าผมจะบรรยายความรู้สึกอย่างไง ก็คือ การที่เขาต้องย้ายไปช่วยงานที่จังหวัดหนึ่งอันแสนไกล ตอนแรกผมก็ตกใจครับที่เขาเลือกที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับผมตั้งแต่แรก โดยเลือกที่จะบอกเรื่องนี้กับผมในตอนเย็น ก่อนที่เขาจะบินในเช้าวันรุ่งขึ้น ซึ่งระยะเวลาที่เขาต้องไปใช้ชีวิตอยู่ ก็เกือบเจ็ดเดือนได้ ถามว่านานไหม? สำหรับผมนานครับ นานที่เป็นห่วง นานที่คิดถึง และนานพอที่จะทำให้ผมคิดมากในเรื่องการใช้ชีวิตของเขา ส่วนเรื่องการดูแลตัวเอง ผมก็ไม่ห่วงเขาหรอกครับ เพราะอายุก็ก้าวเข้าเลขสามเหมือนกับผม ที่ห่วงน่าจะเป็นห่วงหัวใจของผมเองมากกว่า ไม่ใช่ผมหวาดระแวงนะครับ แต่บางทีมันคิดมากไปว่าเขาจะเป็นอันตราย กับอีกปัจจัยหนึ่งที่สำคัญ คือ คิดถึงเขามากไป ผมอาจจะแตกต่างกับคนอื่น ที่อาจจะแพ้ระยะทางที่มันห่างไกล และทำให้ต้องร้างลากัน เรื่องระยะทางไม่ได้สำคัญสำหรับผมเลยครับ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ผมจะต้องรอเขาคนเดียวและรอเขากลับมาได้อย่างปลอดภัย ผมอยากจะบอกคนๆนั้นของผมว่า... "อย่าคิดมากนะครับ และก็อย่าโทษตัวเองว่าทำให้ผมโกรธคุณซ้ำไปซ้ำมา เพราะจากใจผมแล้วผมไม่เคยโกรธคุณเลยสักครั้ง อีกอย่างเรื่องที่ผมขอร้องคุณอยู่เสมอ อย่าเอาเรื่องความเป็นความตายมาพูดเล่น เรื่องนี้ผมซีเรียสคุณก็รู้ใช่ไหมครับ? ผมอยากให้คุณดูแลตัวเองดีๆ และผมก็รู้ว่าคุณเก่ง เพราะคุณเป็นคนเก่งของผมเสมอ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลตัวเองดีๆเช่นกัน และรอวันที่เราจะได้พบกันอย่างที่สัญญากันไว้นะครับ ส่วนเรื่องที่บ่น ก็เพราะผมเป็นห่วงและรักคุณมากนะ สู้ๆนะครับ ผมรู้ว่าคุณเครียดและเหนื่อย แต่คุณก็พยายามเก็บอาการไม่ให้ผมได้รู้ ผมเป็นห่วงคุณนะครับ..." ที่อยากใช้พื้นที่ตรงนี้บอกเธอ เธอจะได้มั่นใจว่าเราไม่เหมือนคนที่ผ่านมาในอดีตของเธอ แล้วเราจะทำให้เธอรู้ว่า รักดีๆที่จริงใจของเพศที่สามยังมีอยู่จริง... รักและคิดถึงเสมอนะครับ