ตอนทำงานที่กรุงเทพ พักที่เมืองทอง3 มีอยู่วันหนึ่ง แฟนเลิกเรียนที่ประสานมิตร นั่งรถ ปอ.104(ปอ.166) มาหาเราที่เมืองทอง ปกติเราจะไปรับที่แยกอโศกเพชรบุรี วันนั้นวันหยุดเราเลยไม่ได้ออกไปทำงานที่ในเมือง เราเอามอเตอร์ไซค์ฮอนด้าดรีมออกไปจอดรอรับที่ริมถนนแจ้งวัฒนะหน้าป้ายรถเมล์ตรงข้ามโรงเรียนคลองเกลือ รถเมล์ที่แฟนนั่งมาลงจากทางด่วนเลี้ยวเข้าถนนแจ้งวัฒนะ แล้วจอดป้ายที่อยู่หน้าโรงเรียน แฟนสาววัย 17 เดินข้ามสะพานลอยมาด้วยสีหน้ามีความสุขเมื่อมองจากบนสะพานลอยมาเห็นเรา รวมเวลารออยู่ตรงนั้นหลายสิบนาที ตอนนั้นติดต่อกันด้วยเพจเจอร์ กับตู้โทรศัพท์ และโทรศัพท์บ้าน จะเช็คตำแหน่งกันแบบเรียลไทม์ยากหน่อย ก็ไม่ซีเรียสกับการรอนานๆนะ เพราะรอคนที่รักกันรอทั้งชีวิตก็รอได้ ความจริงแล้วเราเปิดโอกาสให้เขาลองอยู่โดยไม่เจอเรา เผื่อเขาอาจจะมีความสุขมากกว่า แต่สุดท้ายไม่ถึง 3 วันก็ทนคิดถึงเราไม่ได้ แต่สุดท้ายของสุดท้าย ก็ทนลำบากนั่งฮอนด้าดรีมต่ออีกปีไม่ได้ ทิ้งเราไปจนได้ คนนี้เป็นคนเดียวที่ทำให้น้ำตาร่วง
ไม่เห็นหน้า 3 วันทนคิดถึงไม่ไหว แต่ทำไมมาทิ้งกัน