ทำไมการรอใครสักคนมันโคตรทรมานเลย

ขอเกิ่นก่อนว่าเราคบกับแฟนในโลกออนไลน์ค่ะ ตอนนี้เรา2คนคบกัน8-9เดือนแล้วเรา2คนอายุห่างกัน7ปีค่ะแล้วละยะทางของเราสองคนคือห่างกัน792กิโลเมตรเราอยู่พะเยาส่วนแฟนอยู่ราชบุรีค่ะเรา2คนมีอะไรที่เหมือนกันทุกอย่างทุกอย่างจริงๆจนไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอคนที่มีอะไรเหมือนๆกันแต่ใช่ค่ะทุกอย่างไม่ได้มีอะไรโรยด้วยกลีบกุหลาบด้วยความที่เรา2คนอยู่ไกลกันและด้วยหน้าที่การงานของเรา2คนมันจึงทำให้การที่เราจะได้เจอกันน้อยมากหรือจะเรียกว่า0.00%เลยก็ว่าได้เรา2คนคุยกันถึงเรื่องอนาคตด้วยกันตลอดและคอยให้กำลังใจกันและกันมีทะเลาะกันปกติแต่เรารู้สึกว่าทำไมเราต้องห่างกันขนาดนี้ทำไมทุกอย่างดูไม่เอื้ออำนวยเรา2คนเลยเวลาจะทำอะไรเราก็จะทำพร้อมกันก็เหมือนคู่รักทั่วไปค่ะแต่แค่ทำได้แค่ในโทรศัพท์เช่นดูหนังก็ต้องส่งเว็บดูพร้อมกันฟังเพลงแลกเปลี่ยนกันหัวเราะไปด้วยกันคลอกันร้องไห้เรื่องเดียวกันกอดกันจูบกันแต่มันก็แค่ทำได้แค่จินตนาการอะเนาะ5555ตลกดีเนาะ แต่ก็โคตรทรมานเลยเรา2คนร้องไห้ด้วยกันทุกครั้งที่พูดว่าเมื่อไหร่จะเจอกันอยากกอดแล้วอยากเจอแล้วอยากจับต้องกันได้ ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละครจริงๆนะที่เรามาตั้งกระทู้เพราะตอนนี้เราคิดแล้วว่าชีวิตนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้วคงจะมีคนสงสัยว่าทำไมไม่มาหากันละใช่ค่ะเหมือนที่เคยบอกตอนแรกเรายังเรียนอยู่และแฟนเรามีหน้าที่ราชการสำคัญการเจอกันมันเลยไม่ง่ายอย่างที่คิด เราเคยมีหวังนะว่าเราจะได้เจอกันแต่ตอนนี้มันเคว้งมากทั้งเราและเขา เราพิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไปมันทรมานเนาะการรอใครสักคนแบบไม่รู้ว่าจะได้เจอกันตอนไหนอีกกี่เดือนอีกกี่ปีเราและเขาพยายามให้กำลังใจได้แค่พูดและคิดว่า"เดี๋ยวก็ได้เจอกัน"แค่นั้นจริงๆ แค่อยากมาแชร์เรื่องราวให้เพื่อนๆอ่านกันและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นค่ะขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ