สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ใครก็ตามที่เข้ามาในนี้ได้อ่าน เราอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าถ้าวันนุงคุณได้เจอคนที่เขารักคุณจนยอมคุณทุกอย่าง ได้โปรดเถอะค่ะ...รักษาเขาไว้ให้ดี อย่าปล่อยเขาออกไปจากชีวิตแบบเรา
ปัจจุบันเราจะอายุ22วันที่5เดือนหน้าเราก็จะ23แล้ว ชีวิตเราตอนนี้ทุกคนรอบข้างก็มักจะคิดว่าเรามีความสุข ชีวิตHappy อยากไปเที่ยวก็ไป ทำอะไรก็ทำ เพราะเราไม่มีใครต้องห่วง ไม่ต้องคิดอะไร แต่จริงๆแล้วไม่เลยค่ะ เพราะเรายังคงคิดถึงใครบางคนอยู่เสมอ ทั้งๆที่เราอยากจะลืมเขาไปจากความทรงจำ ก็อย่างว่าแหละค่ะ พอคิดว่าลืมได้แล้วแต่ความจริงคือเราไม่เคยลืมเขาได้เลย
ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่เคยลืม
ย้อนไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ตอน ม.4
เรากับเขาเริ่มจากคำว่าเพื่อนค่ะ รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 เป็นเพื่อนกันแต่อยู่คนละห้องนะคะ เราอยู่ห้อง10 ส่วนเขาอยู่ห้อง8 แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ จนช่วงใกล้ๆจะเข้าม.4ค่ะ อยู่ๆก็มาสนิทกัน คุยเล่นกัน จนถึงช่วงเรียนปรับพื้นฐานเราเรียนห้องจีนส่วนเขาเรียนห้องญี่ปุ่น เราก็เลยได้เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันเยอะขึ้น และบวกกับเพื่อนของเราเป็นแฟนกับเพื่อนของเขา มันก็เลยยิ่งสนิทกันมาก เริ่มเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวจนคนรอบข้างเริ่มแซว และเราก็เริ่มคิดจริง พอเปิดเทอมสักพักเราก็เลยตัดสินใจถามเขาไปตรงๆว่าเขารู้สึกอะไรกับเรา แต่ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายบวกกับความช่างเขียนของเรา เราก็เลยเขียนเป็นจดหมายไปค่ะ5555 แต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบเรา จนมีอยู่ช่วงนึงที่เราไปสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึงมาก จนเขาเกิดอาการหึงและมาบอกกับเราว่าไม่ค่อยชอบ เราก็เลยบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เขาถึงได้บอกชอบเราได้ค่ะ5555 กว่าจะบอกได้ แต่เรายังไม่ได้คบกันเลยหรอกนะคะ สักช่วงๆกลางเทอมถึงจะได้คบกัน แล้วเป็นการคบกันที่งงมากๆเพราะอยู่ๆก็ขอคบผ่านทางโทรศัพท์
หลักจากที่คบกันทุกๆเย็นเราจะรอเขาเล่นบาสกับเพื่อนแล้วเขาก็จะเดินไปส่งเราที่รถประจำทาง เป็นอย่างนี้ประจำค่ะ เรากับเขาทะเลาะกันน้อยมาก เพราะเราเป็นคนที่ไม่คิดมาก ไม่จู้จี้ แต่ขี้โวยวาย เวลาว่างเราก็นั่งเล่นเกมด้วยกันค่ะ (ซึ่งปัจจุบันเราก็ยังเล่นอยู่) จนเราคบกันมาได้สักระยะหนึ่ง เหมือนเราจะเป็นฝ่ายทีาไม่พอกับสิ่งที่เขาทำให้เราค่ะ เราเริ่มงี่เง่าที่เขาติดเพื่อน งี่เง่าที่ไม่ค่อยสนใจเรา ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาอาจจะเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่เราเองที่ต้องการมากขึ้น เรางี่เงาจนถึงขั้นขอเลิกกับเขาค่ะ และเป็นเวลาเดียวกับช่วงใกล้ปิดเทอมม.4 เราสองคนเลยไม่ได้คุยกัน
จนเปิดเทอมม.5 ยังจำคู่เพื่อนของเราและเขาที่เป็นแฟนกันได้ไหมคะ เขาเลิกกันแล้วค่ะ และดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงกำลังจะสนิทกับเขา ความหวงเข้าครอบงำค่ะ เราทำทุกวิธีทางให้เขากลับมาหาเราและเขาก็กลับมาจริงๆค่ะ ความจริงเราก็เขียนจดหมายแล้วพับให้เขา ไปป้วนเปี้ยนแถวๆเขาบ่อยๆ5555 แล้วเราก็กลับมาคบกันอีกครั้ง รอบนี้เรากับเขารักกันมากกว่าเดิมค่ะ เขาดูแลเรามากขึ้น เอาใจใส่เรามากขึ้น ไปส่งเราทุกเย็น จากที่เคยเล่นบาสก็ไม่เล่นแล้วค่ะ แต่...ไปเข้าร้านเกมแทน😭 แต่รอบนี้เรานิ่งขึ้นนะคะ เราพยายามเข้าใจ พยายามทำตัวเป็นนางฟ้า5555 แต่สุดท้ายก็มีวันนึงที่เราทนไม่ได้ค่ะ วันนั้นเขาเลิกเรียนก่อนเราเขสก็ไปร้านเกมปกติ พอถึงเวลาเราเลิกเรียนช่วงบ่ายโมงกว่าๆเราก็โทร.หาเขาค่ะ แต่เขาไม่รับ โทร.กี่รอบก็ไม่ติด เราเลยตัดใจและเดินกลับบ้าน จนเรามาเห็นมอเตอร์ไซเขาจอดอยู่แถวๆร้านเกม ปรี๊ดแตกเลยค่ะ แทบจะพุ่งเข้าไปในร้านเลยทันที แต่คือเราเป็นพวกไม่เคยเข้าร้านเกมเลยไม่กล้า5555 เด็กน๊อ เราก็เลยได้แต่รอค่ะ จน4โมงเย็นเกือบๆ5โมงเขาก็เดินกลับมาที่รถค่ะ เราก็ได้แต่ถามเขาว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์และเราก็บ่นๆๆๆจนถึงบ้านไม่รอจังหวะเขาพูดเลย แต่เขาก็ขอโทษตลอดทางเลยค่ะ และเขาก็สัญญาว่าไปไหนจะบอกตลอด เขาทำอย่างนั้นจริงๆค่ะ ไม่แค่นั้นนะคะเขาพาเราเข้าร้านเกมไปด้วยกันเลย5555 เอาเลยค่ะไปไหนไปกัน เขาทำอะไรเราทำด้วย เรากับเขารักกันมากค่ะ
แต่ก็ยังไม่หมดปัญหานะคะเมื่อมีรุ่นน้องม.3คนนึงเข้ามาสนิทกับเขา เราก็หึงซิ่คะ และเขาก็ทำเหมือนสนใจน้องม.3มากกว่าเราซะด้วย เราทำอะไรไม่ได้ค่ะนอกจากตัดพ้อสงfacebook มีทะเลาะกันบ้างค่ะ จะไม่ทะเลาะได้ยังไงก็ในเมื่อเขาเล่นไปรับไปส่งน้องกลับจากทำงานพาร์ททามดึกๆเกือบทุกวัน แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะเพราะเขายืนยันกับเราว่าเป็นแค่พี่น้องกัน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น ค่ะ...เราเชื่อเขา เพราะเรารักเขามากและเขาก็รักเรามากเช่นกัน ทุกๆอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ ตลอดระยะเวลาที่กลับมาคบกันได้ปีครึ่งจนถึง...
ช่วงปิดเทอมแรกของม.6ค่ะ
เพื่อนของเราเลิกกับแฟนค่ะ และเราก็รู้จักกับแฟนเพื่อน และได้ยินมาว่าเขาไม่ค่อยโอเค เราก็เลยพยายามหาวิธีช่วยให้เขาดีขึ้นทั้งๆที่ความจริงแล้วเราไม่ควรจะเข้าไปเผือกเลยด้วยซ้ำ และเราก็ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องต่อจากนี้จะทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปมากขนาดไหน ต่อจากนี้เราขออนุญาตเรียกแฟนเพื่อนว่ากรนะคะ
เราเริ่มคิดค่ะว่าเราจะช่วยให้กรหายเศร้าได้ยังไงและความคิดบ้าๆก็เกิดขึ้น คือเราอวตารเฟสขึ้นมาอีกเฟสนึงค่ะและก็ใช้เฟสนั้นไปคุยกับกร เราแอดเฟสกรไปและเขาก็รับ และเราก็แกล้งทักไปคุยค่ะ โดยใช้ชื่อว่านิสา เราเนียนเข้าไปคุยกับกรว่าเราโดนแฟนสวมเขาให้ ชวนกรคุย ระยะเวลาช่วงปิดเทอมเราคุยกับกรเป็นช่วงเวลาที่เราไม่ค่อยได้คุยกับแฟนค่ะเพราะเขาต้องช่วยที่บ้านทำงานเลยไม่ค่อยว่าง มันก็เลยยิ่งทำให้เรามีเวลาเป็นนิสามากขึ้น ทำให้เราได้คุยกับกรตลอดเวลา เวลาเราคุยกันกรก็จะมีหยอดเราบ้าง จนเราบอกกรว่าระวังเราจะคิดจริง กรเลยตอบกลับมาว่าก็อยากให้คิดอยู่ ช็อคค่ะ ช็อคไปสักพักเลย และเราก็กลับมาทบทวนกับตัวเองว่าจะเอาไงต่อดี แต่ด้วยความที่ตอนนั้นมันสนุกค่ะ บวกกับไม่ค่อยได้คุยกับเขาเราก็เลยเตลิดค่ะ นิสายังคงคุยกับกรต่อไป จนถึงเวลาเปิดเทอมเราก็คงเป็นนิสาอยู่ โดยที่เขาก็รู้จักนิสาค่ะ เราพูดถึงนิสากับกรให้เขาฟังเพื่อไม่ให้เขาสงสัย และตอนนี้เราก็ได้กลายเป็นผู้หญิงที่นอกใจแฟนตัวเองเรียบร้อยแล้วค่ะ เพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ที่นิสาได้คุยกับกรมันทำให้เราหวั่นไหวมาก จนเริ่มเกิดการเปรียบเทียบกันระหว่างผู้ชายสองคนนี้ คงไม่ต้องเดานะคะว่าเราเอนเอียงไปทางใคร เราเอนไปหากรค่ะ แต่เราก็ยังทำตัวปกติกับเขาทุกอย่างนะคะ แต่สิ่งนึงที่ไม่ปกติคือใจของเราค่ะ ใจเราได้ไปอยู่กับกรเรียยร้อยแล้ว จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันเป็นแค่ความหลง และวันที่เรากลัวที่สุดก็มาถึงค่ะ
วันที่ความลับเรื่องนิสาแตก
เราจำได้แม่นค่ะวันนั้นเป็นวันสอบpat นิสานัดเจอกับกรที่สยาม แต่ในความจริงแล้วนิสาไม่มีตัวตนจะไปเจอได้ยังไงใช่ไหมคะ นิสาก็เลยต้องหาข้ออ้างกับกรเพื่อที่จะไม่ต้องเจอ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดค่ะ กรจับได้ว่าเรากับนิสาคือคนเดียวกัน ถามว่ากรโกรธไหม เราคิดค่ะว่ากรต้องโกรธ แต่กรตอบกลับมาว่าไม่โกรธและไม่ถามถึงเหตุผลด้วยว่าทำไมถึงทำ กรยังคงเป็นเพื่อนกับเราต่อค่ะ และพร้อมรับฟังเราเสมอ และด้วยความที่เราคิดพลาดมาตั้งแต่แรกมันก็เลยทำให้เราตัดสินใจพลาดที่สุดในชีวิตคือบอกเลิกกับเขาค่ะ
บอกเลิก...
เราบอกเลิกเขาผ่านทางแชทเพราะเราไม่กล้าสู้หน้าเขา แต่สุดท้ายเขาก็หาเราเจออยู่ดี เขาบอกว่าเขารู้ตัวมาสักพักแล้วค่ะว่าเราเปลี่ยนไป เราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะได้แต่ขอโทษ เขาถามว่ากลับมาได้ไหม เราไม่ได้ให้คำตอบไปนะคะ แต่เราเดินออกมาเลย มันจุกเหมือนกันนะคะ แต่เราเดินออกมาแล้วและเรามีหวังกับกรเพราะคิดว่ากรรู้สึกกับนิสาแล้วจะต้องรู้สึกกับเรา แต่เราก็ลืมไปว่าสำหรับกรนิสากับเราไม่ใช่คนเดียวกัน เราเลยต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง และหลังจากที่เราเลิกกับเขาก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เขาพยายามหลบหน้าเรา เขาพยายามทำตัวปกติ แต่เรารู้ค่ะว่าเขาไม่ปกติ ส่วนเรื่องเรากับกรทุกอย่างต้องเริ่มใหม่ เราต้องใช้ตัวตนของเราคุยกับกร และไม่รู้นะคะว่ากรคิดอะไรอยู่กรเลยยื่นข้อเสนอให้เราคือถ้าเราสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับกรได้กรจะคบกับเราค่ะ แต่สุดท้ายมันก็พัง5555 เราล้ำเส้นกรมากเกินไป ทำให้เขาอึดอัด กรให้กับเราได้แค่เพื่อน
ทุกอย่างที่คิดมาแต่แรกมันผิดหมดค่ะ เราเสียศูนย์ไปพักใหญ่ ลบการติดต่อกับกรเพื่อตัดใจ จนเวลาผ่านไปเราโอเคขึ้น ทุกคนต่างต้องเดินต่อ
หลังจากเราจบม.6
เราไม่ได้เรียนต่อนะคะ เราเลือกที่จะทำงานเลย มีวันหนึ่งอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้เราทักไปหาเขาและเขาก็ตอบกลับมาค่ะ เรากับเขากลับมาคุยกันอีกครั้ง ไปดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกัน จนเขาบอกกับเราว่าเขายังรู้สึกอยู่ เราอึ้งไปเลยค่ะ 1ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเราเลย และเราก็ไม่เคยลืมเขสเหมือนกันค่ะ แต่ในช่วงนั้นเราคุยกับพี่ที่ทำงานอยู่คนนึง มันทำให้เราพลาดโอกาสที่จะกลับไปหาเขา เราทำเขาเสียใจอีกครั้ง จนเวลาผ่านไปเรากับพี่คนนั้นไม่ได้คบกันแล้ว ส่วนเขาเราเพิ่งจะรู้ว่ากำลังเริ่มคบกับผู้หญิงอีกคน ตอนนั้นมันจุกค่ะ ได้แต่ถามตัวเองว่ากลับไปตอนนี้ยังทันไหม...และเราก็ตอบได้ทันทีเลยค่ะว่าไม่ทันแล้ว อยู่ๆน้ำตามากมายก็ไหลมาจากไหนไม่รู้ มันหน่วงมากนะคะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เรามีโอกาส แต่เรากลับไม่คว้าเอาไว้ ปล่อยให้มันหลุดลอยไป แล้วสุดท้ายเราก็มานั่งเสียใจทีหลัง
จนปัจจุบัน ณ เวลานี้ เราไม่มีใคร ส่วนเขามีคนที่ดีกว่าเราอยู่เคียงข้าง เหมือนเราได้รับบทเรียนค่ะ บทเรียนที่โดดเดี่ยวและอ้างว้าง ทรมานนะคะ หลายๆคนคงคิดว่าแล้วทำไมเราไม่ปล่อยให้มันผ่านไป มันไม่ง่ายนะคะ เราอยากลืมทุกอย่าง แต่ก็อย่างที่บอกไปแต่แรกล่ะค่ะ
...ทุกครั้งที่คิดว่าลืมได้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงเราก็กลับมาคิดถึงเขาอีกแล้วเช่นกัน...
หลายๆคนมักจะไม่แคร์กับคนที่อยู่ข้างๆคุณนะคะ แต่ช่วยหันไปสนใจในวันที่เขายังอยู่ข้างๆนะคะ อย่าต้องมานั่งแอบส่งของขวัญให้เขาเลยค่ะ เพราะมันไม่สนุกหรอก
อย่าทำตัวแบบเราที่เพิ่งจะรู้ว่าเขามีค่าที่สุดในวันที่เขาไปอยู่ข้างๆคนอื่นแล้ว
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ
อดีตที่ผิดพลาด ทำให้เราต้องเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้
ปัจจุบันเราจะอายุ22วันที่5เดือนหน้าเราก็จะ23แล้ว ชีวิตเราตอนนี้ทุกคนรอบข้างก็มักจะคิดว่าเรามีความสุข ชีวิตHappy อยากไปเที่ยวก็ไป ทำอะไรก็ทำ เพราะเราไม่มีใครต้องห่วง ไม่ต้องคิดอะไร แต่จริงๆแล้วไม่เลยค่ะ เพราะเรายังคงคิดถึงใครบางคนอยู่เสมอ ทั้งๆที่เราอยากจะลืมเขาไปจากความทรงจำ ก็อย่างว่าแหละค่ะ พอคิดว่าลืมได้แล้วแต่ความจริงคือเราไม่เคยลืมเขาได้เลย
ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่เคยลืม
ย้อนไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ตอน ม.4
เรากับเขาเริ่มจากคำว่าเพื่อนค่ะ รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 เป็นเพื่อนกันแต่อยู่คนละห้องนะคะ เราอยู่ห้อง10 ส่วนเขาอยู่ห้อง8 แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ จนช่วงใกล้ๆจะเข้าม.4ค่ะ อยู่ๆก็มาสนิทกัน คุยเล่นกัน จนถึงช่วงเรียนปรับพื้นฐานเราเรียนห้องจีนส่วนเขาเรียนห้องญี่ปุ่น เราก็เลยได้เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันเยอะขึ้น และบวกกับเพื่อนของเราเป็นแฟนกับเพื่อนของเขา มันก็เลยยิ่งสนิทกันมาก เริ่มเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวจนคนรอบข้างเริ่มแซว และเราก็เริ่มคิดจริง พอเปิดเทอมสักพักเราก็เลยตัดสินใจถามเขาไปตรงๆว่าเขารู้สึกอะไรกับเรา แต่ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายบวกกับความช่างเขียนของเรา เราก็เลยเขียนเป็นจดหมายไปค่ะ5555 แต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบเรา จนมีอยู่ช่วงนึงที่เราไปสนิทกับเพื่อนผู้ชายคนนึงมาก จนเขาเกิดอาการหึงและมาบอกกับเราว่าไม่ค่อยชอบ เราก็เลยบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เขาถึงได้บอกชอบเราได้ค่ะ5555 กว่าจะบอกได้ แต่เรายังไม่ได้คบกันเลยหรอกนะคะ สักช่วงๆกลางเทอมถึงจะได้คบกัน แล้วเป็นการคบกันที่งงมากๆเพราะอยู่ๆก็ขอคบผ่านทางโทรศัพท์
หลักจากที่คบกันทุกๆเย็นเราจะรอเขาเล่นบาสกับเพื่อนแล้วเขาก็จะเดินไปส่งเราที่รถประจำทาง เป็นอย่างนี้ประจำค่ะ เรากับเขาทะเลาะกันน้อยมาก เพราะเราเป็นคนที่ไม่คิดมาก ไม่จู้จี้ แต่ขี้โวยวาย เวลาว่างเราก็นั่งเล่นเกมด้วยกันค่ะ (ซึ่งปัจจุบันเราก็ยังเล่นอยู่) จนเราคบกันมาได้สักระยะหนึ่ง เหมือนเราจะเป็นฝ่ายทีาไม่พอกับสิ่งที่เขาทำให้เราค่ะ เราเริ่มงี่เง่าที่เขาติดเพื่อน งี่เง่าที่ไม่ค่อยสนใจเรา ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาอาจจะเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่เราเองที่ต้องการมากขึ้น เรางี่เงาจนถึงขั้นขอเลิกกับเขาค่ะ และเป็นเวลาเดียวกับช่วงใกล้ปิดเทอมม.4 เราสองคนเลยไม่ได้คุยกัน
จนเปิดเทอมม.5 ยังจำคู่เพื่อนของเราและเขาที่เป็นแฟนกันได้ไหมคะ เขาเลิกกันแล้วค่ะ และดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงกำลังจะสนิทกับเขา ความหวงเข้าครอบงำค่ะ เราทำทุกวิธีทางให้เขากลับมาหาเราและเขาก็กลับมาจริงๆค่ะ ความจริงเราก็เขียนจดหมายแล้วพับให้เขา ไปป้วนเปี้ยนแถวๆเขาบ่อยๆ5555 แล้วเราก็กลับมาคบกันอีกครั้ง รอบนี้เรากับเขารักกันมากกว่าเดิมค่ะ เขาดูแลเรามากขึ้น เอาใจใส่เรามากขึ้น ไปส่งเราทุกเย็น จากที่เคยเล่นบาสก็ไม่เล่นแล้วค่ะ แต่...ไปเข้าร้านเกมแทน😭 แต่รอบนี้เรานิ่งขึ้นนะคะ เราพยายามเข้าใจ พยายามทำตัวเป็นนางฟ้า5555 แต่สุดท้ายก็มีวันนึงที่เราทนไม่ได้ค่ะ วันนั้นเขาเลิกเรียนก่อนเราเขสก็ไปร้านเกมปกติ พอถึงเวลาเราเลิกเรียนช่วงบ่ายโมงกว่าๆเราก็โทร.หาเขาค่ะ แต่เขาไม่รับ โทร.กี่รอบก็ไม่ติด เราเลยตัดใจและเดินกลับบ้าน จนเรามาเห็นมอเตอร์ไซเขาจอดอยู่แถวๆร้านเกม ปรี๊ดแตกเลยค่ะ แทบจะพุ่งเข้าไปในร้านเลยทันที แต่คือเราเป็นพวกไม่เคยเข้าร้านเกมเลยไม่กล้า5555 เด็กน๊อ เราก็เลยได้แต่รอค่ะ จน4โมงเย็นเกือบๆ5โมงเขาก็เดินกลับมาที่รถค่ะ เราก็ได้แต่ถามเขาว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์และเราก็บ่นๆๆๆจนถึงบ้านไม่รอจังหวะเขาพูดเลย แต่เขาก็ขอโทษตลอดทางเลยค่ะ และเขาก็สัญญาว่าไปไหนจะบอกตลอด เขาทำอย่างนั้นจริงๆค่ะ ไม่แค่นั้นนะคะเขาพาเราเข้าร้านเกมไปด้วยกันเลย5555 เอาเลยค่ะไปไหนไปกัน เขาทำอะไรเราทำด้วย เรากับเขารักกันมากค่ะ
แต่ก็ยังไม่หมดปัญหานะคะเมื่อมีรุ่นน้องม.3คนนึงเข้ามาสนิทกับเขา เราก็หึงซิ่คะ และเขาก็ทำเหมือนสนใจน้องม.3มากกว่าเราซะด้วย เราทำอะไรไม่ได้ค่ะนอกจากตัดพ้อสงfacebook มีทะเลาะกันบ้างค่ะ จะไม่ทะเลาะได้ยังไงก็ในเมื่อเขาเล่นไปรับไปส่งน้องกลับจากทำงานพาร์ททามดึกๆเกือบทุกวัน แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะเพราะเขายืนยันกับเราว่าเป็นแค่พี่น้องกัน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น ค่ะ...เราเชื่อเขา เพราะเรารักเขามากและเขาก็รักเรามากเช่นกัน ทุกๆอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ ตลอดระยะเวลาที่กลับมาคบกันได้ปีครึ่งจนถึง...
ช่วงปิดเทอมแรกของม.6ค่ะ
เพื่อนของเราเลิกกับแฟนค่ะ และเราก็รู้จักกับแฟนเพื่อน และได้ยินมาว่าเขาไม่ค่อยโอเค เราก็เลยพยายามหาวิธีช่วยให้เขาดีขึ้นทั้งๆที่ความจริงแล้วเราไม่ควรจะเข้าไปเผือกเลยด้วยซ้ำ และเราก็ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องต่อจากนี้จะทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปมากขนาดไหน ต่อจากนี้เราขออนุญาตเรียกแฟนเพื่อนว่ากรนะคะ
เราเริ่มคิดค่ะว่าเราจะช่วยให้กรหายเศร้าได้ยังไงและความคิดบ้าๆก็เกิดขึ้น คือเราอวตารเฟสขึ้นมาอีกเฟสนึงค่ะและก็ใช้เฟสนั้นไปคุยกับกร เราแอดเฟสกรไปและเขาก็รับ และเราก็แกล้งทักไปคุยค่ะ โดยใช้ชื่อว่านิสา เราเนียนเข้าไปคุยกับกรว่าเราโดนแฟนสวมเขาให้ ชวนกรคุย ระยะเวลาช่วงปิดเทอมเราคุยกับกรเป็นช่วงเวลาที่เราไม่ค่อยได้คุยกับแฟนค่ะเพราะเขาต้องช่วยที่บ้านทำงานเลยไม่ค่อยว่าง มันก็เลยยิ่งทำให้เรามีเวลาเป็นนิสามากขึ้น ทำให้เราได้คุยกับกรตลอดเวลา เวลาเราคุยกันกรก็จะมีหยอดเราบ้าง จนเราบอกกรว่าระวังเราจะคิดจริง กรเลยตอบกลับมาว่าก็อยากให้คิดอยู่ ช็อคค่ะ ช็อคไปสักพักเลย และเราก็กลับมาทบทวนกับตัวเองว่าจะเอาไงต่อดี แต่ด้วยความที่ตอนนั้นมันสนุกค่ะ บวกกับไม่ค่อยได้คุยกับเขาเราก็เลยเตลิดค่ะ นิสายังคงคุยกับกรต่อไป จนถึงเวลาเปิดเทอมเราก็คงเป็นนิสาอยู่ โดยที่เขาก็รู้จักนิสาค่ะ เราพูดถึงนิสากับกรให้เขาฟังเพื่อไม่ให้เขาสงสัย และตอนนี้เราก็ได้กลายเป็นผู้หญิงที่นอกใจแฟนตัวเองเรียบร้อยแล้วค่ะ เพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ที่นิสาได้คุยกับกรมันทำให้เราหวั่นไหวมาก จนเริ่มเกิดการเปรียบเทียบกันระหว่างผู้ชายสองคนนี้ คงไม่ต้องเดานะคะว่าเราเอนเอียงไปทางใคร เราเอนไปหากรค่ะ แต่เราก็ยังทำตัวปกติกับเขาทุกอย่างนะคะ แต่สิ่งนึงที่ไม่ปกติคือใจของเราค่ะ ใจเราได้ไปอยู่กับกรเรียยร้อยแล้ว จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความรักหรอกค่ะ มันเป็นแค่ความหลง และวันที่เรากลัวที่สุดก็มาถึงค่ะ
วันที่ความลับเรื่องนิสาแตก
เราจำได้แม่นค่ะวันนั้นเป็นวันสอบpat นิสานัดเจอกับกรที่สยาม แต่ในความจริงแล้วนิสาไม่มีตัวตนจะไปเจอได้ยังไงใช่ไหมคะ นิสาก็เลยต้องหาข้ออ้างกับกรเพื่อที่จะไม่ต้องเจอ แต่สุดท้ายก็ไม่รอดค่ะ กรจับได้ว่าเรากับนิสาคือคนเดียวกัน ถามว่ากรโกรธไหม เราคิดค่ะว่ากรต้องโกรธ แต่กรตอบกลับมาว่าไม่โกรธและไม่ถามถึงเหตุผลด้วยว่าทำไมถึงทำ กรยังคงเป็นเพื่อนกับเราต่อค่ะ และพร้อมรับฟังเราเสมอ และด้วยความที่เราคิดพลาดมาตั้งแต่แรกมันก็เลยทำให้เราตัดสินใจพลาดที่สุดในชีวิตคือบอกเลิกกับเขาค่ะ
บอกเลิก...
เราบอกเลิกเขาผ่านทางแชทเพราะเราไม่กล้าสู้หน้าเขา แต่สุดท้ายเขาก็หาเราเจออยู่ดี เขาบอกว่าเขารู้ตัวมาสักพักแล้วค่ะว่าเราเปลี่ยนไป เราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะได้แต่ขอโทษ เขาถามว่ากลับมาได้ไหม เราไม่ได้ให้คำตอบไปนะคะ แต่เราเดินออกมาเลย มันจุกเหมือนกันนะคะ แต่เราเดินออกมาแล้วและเรามีหวังกับกรเพราะคิดว่ากรรู้สึกกับนิสาแล้วจะต้องรู้สึกกับเรา แต่เราก็ลืมไปว่าสำหรับกรนิสากับเราไม่ใช่คนเดียวกัน เราเลยต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง และหลังจากที่เราเลิกกับเขาก็ไม่ได้คุยกันเลยค่ะ เขาพยายามหลบหน้าเรา เขาพยายามทำตัวปกติ แต่เรารู้ค่ะว่าเขาไม่ปกติ ส่วนเรื่องเรากับกรทุกอย่างต้องเริ่มใหม่ เราต้องใช้ตัวตนของเราคุยกับกร และไม่รู้นะคะว่ากรคิดอะไรอยู่กรเลยยื่นข้อเสนอให้เราคือถ้าเราสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับกรได้กรจะคบกับเราค่ะ แต่สุดท้ายมันก็พัง5555 เราล้ำเส้นกรมากเกินไป ทำให้เขาอึดอัด กรให้กับเราได้แค่เพื่อน
ทุกอย่างที่คิดมาแต่แรกมันผิดหมดค่ะ เราเสียศูนย์ไปพักใหญ่ ลบการติดต่อกับกรเพื่อตัดใจ จนเวลาผ่านไปเราโอเคขึ้น ทุกคนต่างต้องเดินต่อ
หลังจากเราจบม.6
เราไม่ได้เรียนต่อนะคะ เราเลือกที่จะทำงานเลย มีวันหนึ่งอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้เราทักไปหาเขาและเขาก็ตอบกลับมาค่ะ เรากับเขากลับมาคุยกันอีกครั้ง ไปดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกัน จนเขาบอกกับเราว่าเขายังรู้สึกอยู่ เราอึ้งไปเลยค่ะ 1ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเราเลย และเราก็ไม่เคยลืมเขสเหมือนกันค่ะ แต่ในช่วงนั้นเราคุยกับพี่ที่ทำงานอยู่คนนึง มันทำให้เราพลาดโอกาสที่จะกลับไปหาเขา เราทำเขาเสียใจอีกครั้ง จนเวลาผ่านไปเรากับพี่คนนั้นไม่ได้คบกันแล้ว ส่วนเขาเราเพิ่งจะรู้ว่ากำลังเริ่มคบกับผู้หญิงอีกคน ตอนนั้นมันจุกค่ะ ได้แต่ถามตัวเองว่ากลับไปตอนนี้ยังทันไหม...และเราก็ตอบได้ทันทีเลยค่ะว่าไม่ทันแล้ว อยู่ๆน้ำตามากมายก็ไหลมาจากไหนไม่รู้ มันหน่วงมากนะคะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เรามีโอกาส แต่เรากลับไม่คว้าเอาไว้ ปล่อยให้มันหลุดลอยไป แล้วสุดท้ายเราก็มานั่งเสียใจทีหลัง
จนปัจจุบัน ณ เวลานี้ เราไม่มีใคร ส่วนเขามีคนที่ดีกว่าเราอยู่เคียงข้าง เหมือนเราได้รับบทเรียนค่ะ บทเรียนที่โดดเดี่ยวและอ้างว้าง ทรมานนะคะ หลายๆคนคงคิดว่าแล้วทำไมเราไม่ปล่อยให้มันผ่านไป มันไม่ง่ายนะคะ เราอยากลืมทุกอย่าง แต่ก็อย่างที่บอกไปแต่แรกล่ะค่ะ
...ทุกครั้งที่คิดว่าลืมได้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงเราก็กลับมาคิดถึงเขาอีกแล้วเช่นกัน...
หลายๆคนมักจะไม่แคร์กับคนที่อยู่ข้างๆคุณนะคะ แต่ช่วยหันไปสนใจในวันที่เขายังอยู่ข้างๆนะคะ อย่าต้องมานั่งแอบส่งของขวัญให้เขาเลยค่ะ เพราะมันไม่สนุกหรอก
อย่าทำตัวแบบเราที่เพิ่งจะรู้ว่าเขามีค่าที่สุดในวันที่เขาไปอยู่ข้างๆคนอื่นแล้ว
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ