สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาแชร์และเล่าชีวิตของเราที่เราอึดอัดกับมันมาก ใครอยากแนะนำอะไร ยินดีมากเลยนะคะ ...
เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียว พึ่งเรียนจบค่ะ
เรามีพ่อที่ตามใจเราทุกอย่าง เลี้ยงเหมือนเจ้าหญิง ไม่ให้ทำอะไรสักอย่าง แค่แกะถุงก๋วยเตี๋ยวเอง ยังไม่ให้เลยค่ะ.. เป็นเหตุผลให้เราทำอะไรไม่ค่อยเป็น ปอกผลไม้ แกะผลไม้บางชนิด ยังไม่ให้เลยค่ะ บางทีก็ขอทำเองแล้ว แต่ก็ไม่ได้ เพราะกลัวอันตราย กลัวมีดเข้ามือบ้าง .. เราอยู่บ้าน มีคนจัดแจงให้ทุกอย่าง ตื่นมาก็กินข้าวที่เค้าจัดไว้ให้ ไม่ค่อยได้คิด ได้ทำอะไรเองหรอกค่ะ แต่ตอนนั้นยังเด็กเลยไม่คิดอะไรมาก ก็ทำๆตามไป อยู่ในกรอบมากกก พ่อตามใจจนตอนเรียนมหาลัย เราเรียนต่างจังหวัดค่ะ ซึ่งเวลาจะไปเรียนที ไม่มีรถแล้ว มัน ลำบาก มากกกกก เราไม่อยากเกาะเพื่อนไปเรียนทุกๆวัน เวลาจะไปกินข้าวก็ต้องเรียกมัน เราเกรงใจ เราจึงขอพ่อเอารถมอไซมาใช้ค่ะ แต่!! พ่อ ไม่ ให้!! อีกแล้ว ด้วยคำว่าที่ว่ามันอันตราย ไม่อยากให้ขี่ เราก็กะว่าแค่จะขี่ไปเรียนในมหาลัย ไม่ได้ไปไหนไกล เพื่อนๆก็ใช้กันค่ะ สรุปสุดท้าย การแก้ปัญหาของพ่อคือ ซื้อรถยนต์ให้เราค่ะ เป็นไงล่ะ ความตามใจนี้...
ตอนเรียนมัธยมถึงมหาลัย พ่อขอ ไม่ ให้ มี แฟน เป็นเรื่องที่เราต่อต้านอย่างมาก แบบ .. นี่มันยุคไหนแล้ว เรามีแฟนก็ช่วยกันทำเรื่องที่มันดีๆ ช่วยกันเรียนได้นี่นา.. คุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอก เวอร์ไปไหม พ่อแม่ที่ไหนจะห้ามไม่ให้มีแฟน ไม่อยากมีเองรึป่าว 😅แต่ เราก็ไม่มีจริงๆแหละค่ะ ทั้งๆที่เราก็มีคนมาจีบตลอดเพราะหน้าตาก็ไม่ได้แย่ค่ะ 🤣 แต่คำว่าพ่อไม่ให้มันค้ำคอ (เราเป็นคนไม่เคยโกหกพ่อแม่ โกหกไม่เป็น แล้วก็จะทำตามที่เค้าบอกทุกอย่าง) จนนน ปีสุดท้าย ปีสี่ เราเริ่มมีคนคุยจริงจังค่ะ เราจริงจังมาก โลกสวยเกินไปหน่อย จนกระทั่งเห็นภาพ เออ คนนี่แหละ เราจะพาไปเจอพ่อแม่ แต่ ... ฝันนั้นก็สลายค่ะ เรามีความรักครั้งแรก อกหักครั้งแรก เราเสียศูนย์ไปเลยค่ะ กินเหล้า เมา หลังจากนั้น เราเป็นคนที่แย่มากเลยค่ะ มั่วไปหมด
เรามีความสุขมากกกก ตอนเราเรียนมหาลัย เหมือนเราพึ่งได้ใช้ชีวิตอิสระ แล้วเราชอบแล้วก็สบายใจกับมันมากๆค่ะ เราอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากไปทำกิจกรรม ก็ไป ไปเที่ยวอย่างที่เราอยากไป แต่พ่อก็โทรหาตลอดและบอกห้าม ไม่ให้ไป พูดประชดว่าไม่น่าซื้อรถให้เลย เราก็โกรธนะ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร .. เราก็ใช้ชีวิตของเราไปค่ะ อยู่กับเพื่อน เราสบายใจมากกกกกก เหมือนอยู่บ้านเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตเอง..
จนเราเรียนจบ เราได้งานทำ ซึ่งไกลบ้านพอควร เงินเดือนก็ดีสำหรับเด็กจบใหม่อย่างเราด้วยค่ะ เราได้เดือนละ 30-40k แต่สุดท้ายเราก็ลาออก เพราะความเครียดและอะไรหลายๆอย่าง ที่บ้านจะให้เรียนต่อโทด้วยค่ะ บอกให้กลับบ้านด่วนๆ อยากให้อยู่ใกล้บ้าน .. และแล้ว เราก็ตามใจค่ะ ออกงาน กลับมาอยู่บ้าน.. วน!!! อีลูปเดิม ตื่นนอนมา กินข้าวที่เค้าจัดให้ ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง จะออกไปหาเพื่อนที ต้องขออนุญาติเหมือนเราตอนอายุ15 เลยค่ะ เราอึดอัด.. อึด อัด มาก แบบ ไม่อยากอยู่บ้าน แล้วแพลนที่จะเรียนต่อโท ก็เหมือนจะล่มด้วยค่ะ พ่ออยากให้เรียนใกล้บ้าน แต่เราอยากเรียนเมืองนอก เราเริ่มขัดแกตอนที่เราโตขึ้นนี่แหละค่ะ เราอยากเผชิญโลกกว้าง อยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองบ้าง.. เหมือนเราอยู่กับเพื่อน สกิลการใช้ชีวิตเราไม่มีเลย.. เรากลับมาอยู่บ้าน ยิ่งเครียดหนักกว่าเดิม มันควรจะเป็นที่ที่เราอยู่แล้วสบายใจ แต่มันกลับไม่ใช่
อีกอย่างเราเห็นภาพพ่อกับแม่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ พ่อตีแม่ ตอนที่เราเป็นเด็ก เราก็ห้ามตามประสาเด็กๆ ไม่มีการร้องไห้ตามใดๆทั้งสิ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำ เค้าทะเลาะอะไรกันค่ะ จนด้วยเห็นภาพแม่ร้องไห้ทุกที แต่ดีที่แม่เป็นคนใจเย็นมากกก ไม่ตอบโต้ (ซึ่งก็เหมือนตามใจพ่อ) พ่อเป็นคนใจร้อนค่ะ ไม่ค่อยยอมรับผิด โตมา เค้าก็ยังทะเลาะกันอยู่ แต่ไม่ตีแล้ว เพราะเริ่มแก่แล้วไม่มีแรงค่ะ แต่ครั้งนี้ เราโต เริ่มรู้เรื่อง จน วันนึง เรายกมือไหว้ ขอ อย่าทะเลาะกันได้มั้ย ขอ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหยุด ... แต่พ่อกลับตอบว่า ไม่ได้ทะเลาะกัน คุยกันปกติ แล้วร้องไห้ทำไม?!!? เหมือนเราผิดอีกค่ะ นี่ก็เป็นอีกเหตุผล ที่เราไม่อยากอยู่บ้าน เหมือนมันไม่ใช่ความสุขเราอีกต่อไป... แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักพ่อรักแม่นะ เราก็สงสาร ไม่อยากปล่อยเค้าอยู่สองคน แต่อยู่บ้านแล้วชีวิต และ อารมณ์ เราแย่มาก เราไม่มีงานทำ เราเครียด เราอยากออกไปใช้ชีวิตของเรา ทำงานที่เราชอบ.. ซึ่งมันอยู่ที่อื่นหมดเลย ไม่ใช่ที่บ้าน กลัวอยู่ไปนานๆ จะเป็นโรคเครียด ไม่ก็ซึมเศร้า ไปเลย
ชีวิตนี้เราอยากยิ้มได้เหมือนตอนเด็กๆ เราอยากใช้ชีวิตอิสระ แล้วก็อยากให้พ่อแม่ไม่ทะเลาะกัน อยู่บ้านมีแต่ความสบายใจสักที แต่ก็คงจะยากอะค่ะ5555 ตอนนี้เราเองก็รู้สึก ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีสามี กลัวมีแล้วทะเลาะกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต กลัว ทะเลาะกันก็อยากให้คุยกันดีๆ ไม่ได้หรอ...
เราตันกับชีวิตเราถ้าต้องให้อยู่กับที่เพราะพ่อไม่ให้ไปไหน และ ไม่มีความสุขเลยจริงๆค่ะ ภายนอกเพื่อนเราก็มองว่าเราเพอเฟค เราเรียนจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง มีงานทำที่ดี เงินก็ไม่น้อย รถก็มีขับ บ้านก็ไม่ได้ลำบาก เราหัวเราะเฮฮากับเพื่อนปกติค่ะ แต่ใครจะรู้ เราก็มีปัญหาที่เราเครียดมากๆเหมือนกัน เรามีความคิดอยากจะฉีกกรอบนี้ออกไป แต่แน่นอน พ่อคงด่าและว่าเราไม่เขื่อฟังแกแน่ๆเลย คงหาว่าเราอกกตัญูไปเลย
สุดท้าย เราฝากถึงพ่อๆแม่ๆ รักลูกให้ถูกทาง รักมากเกินไป ลูกก็เครียดมากแบบเรานี่แหละ
ใครอยากแนะนำอะไร ยินดีและขอบคุณมากจริงๆค่ะ 😅
ชีวิตที่อยู่ในกรอบ.. หรือเราควรจะฉีกกรอบนี้สักที?
เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียว พึ่งเรียนจบค่ะ
เรามีพ่อที่ตามใจเราทุกอย่าง เลี้ยงเหมือนเจ้าหญิง ไม่ให้ทำอะไรสักอย่าง แค่แกะถุงก๋วยเตี๋ยวเอง ยังไม่ให้เลยค่ะ.. เป็นเหตุผลให้เราทำอะไรไม่ค่อยเป็น ปอกผลไม้ แกะผลไม้บางชนิด ยังไม่ให้เลยค่ะ บางทีก็ขอทำเองแล้ว แต่ก็ไม่ได้ เพราะกลัวอันตราย กลัวมีดเข้ามือบ้าง .. เราอยู่บ้าน มีคนจัดแจงให้ทุกอย่าง ตื่นมาก็กินข้าวที่เค้าจัดไว้ให้ ไม่ค่อยได้คิด ได้ทำอะไรเองหรอกค่ะ แต่ตอนนั้นยังเด็กเลยไม่คิดอะไรมาก ก็ทำๆตามไป อยู่ในกรอบมากกก พ่อตามใจจนตอนเรียนมหาลัย เราเรียนต่างจังหวัดค่ะ ซึ่งเวลาจะไปเรียนที ไม่มีรถแล้ว มัน ลำบาก มากกกกก เราไม่อยากเกาะเพื่อนไปเรียนทุกๆวัน เวลาจะไปกินข้าวก็ต้องเรียกมัน เราเกรงใจ เราจึงขอพ่อเอารถมอไซมาใช้ค่ะ แต่!! พ่อ ไม่ ให้!! อีกแล้ว ด้วยคำว่าที่ว่ามันอันตราย ไม่อยากให้ขี่ เราก็กะว่าแค่จะขี่ไปเรียนในมหาลัย ไม่ได้ไปไหนไกล เพื่อนๆก็ใช้กันค่ะ สรุปสุดท้าย การแก้ปัญหาของพ่อคือ ซื้อรถยนต์ให้เราค่ะ เป็นไงล่ะ ความตามใจนี้...
ตอนเรียนมัธยมถึงมหาลัย พ่อขอ ไม่ ให้ มี แฟน เป็นเรื่องที่เราต่อต้านอย่างมาก แบบ .. นี่มันยุคไหนแล้ว เรามีแฟนก็ช่วยกันทำเรื่องที่มันดีๆ ช่วยกันเรียนได้นี่นา.. คุยกับเพื่อน เพื่อนก็บอก เวอร์ไปไหม พ่อแม่ที่ไหนจะห้ามไม่ให้มีแฟน ไม่อยากมีเองรึป่าว 😅แต่ เราก็ไม่มีจริงๆแหละค่ะ ทั้งๆที่เราก็มีคนมาจีบตลอดเพราะหน้าตาก็ไม่ได้แย่ค่ะ 🤣 แต่คำว่าพ่อไม่ให้มันค้ำคอ (เราเป็นคนไม่เคยโกหกพ่อแม่ โกหกไม่เป็น แล้วก็จะทำตามที่เค้าบอกทุกอย่าง) จนนน ปีสุดท้าย ปีสี่ เราเริ่มมีคนคุยจริงจังค่ะ เราจริงจังมาก โลกสวยเกินไปหน่อย จนกระทั่งเห็นภาพ เออ คนนี่แหละ เราจะพาไปเจอพ่อแม่ แต่ ... ฝันนั้นก็สลายค่ะ เรามีความรักครั้งแรก อกหักครั้งแรก เราเสียศูนย์ไปเลยค่ะ กินเหล้า เมา หลังจากนั้น เราเป็นคนที่แย่มากเลยค่ะ มั่วไปหมด
เรามีความสุขมากกกก ตอนเราเรียนมหาลัย เหมือนเราพึ่งได้ใช้ชีวิตอิสระ แล้วเราชอบแล้วก็สบายใจกับมันมากๆค่ะ เราอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กิน อยากไปทำกิจกรรม ก็ไป ไปเที่ยวอย่างที่เราอยากไป แต่พ่อก็โทรหาตลอดและบอกห้าม ไม่ให้ไป พูดประชดว่าไม่น่าซื้อรถให้เลย เราก็โกรธนะ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร .. เราก็ใช้ชีวิตของเราไปค่ะ อยู่กับเพื่อน เราสบายใจมากกกกกก เหมือนอยู่บ้านเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตเอง..
จนเราเรียนจบ เราได้งานทำ ซึ่งไกลบ้านพอควร เงินเดือนก็ดีสำหรับเด็กจบใหม่อย่างเราด้วยค่ะ เราได้เดือนละ 30-40k แต่สุดท้ายเราก็ลาออก เพราะความเครียดและอะไรหลายๆอย่าง ที่บ้านจะให้เรียนต่อโทด้วยค่ะ บอกให้กลับบ้านด่วนๆ อยากให้อยู่ใกล้บ้าน .. และแล้ว เราก็ตามใจค่ะ ออกงาน กลับมาอยู่บ้าน.. วน!!! อีลูปเดิม ตื่นนอนมา กินข้าวที่เค้าจัดให้ ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง จะออกไปหาเพื่อนที ต้องขออนุญาติเหมือนเราตอนอายุ15 เลยค่ะ เราอึดอัด.. อึด อัด มาก แบบ ไม่อยากอยู่บ้าน แล้วแพลนที่จะเรียนต่อโท ก็เหมือนจะล่มด้วยค่ะ พ่ออยากให้เรียนใกล้บ้าน แต่เราอยากเรียนเมืองนอก เราเริ่มขัดแกตอนที่เราโตขึ้นนี่แหละค่ะ เราอยากเผชิญโลกกว้าง อยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองบ้าง.. เหมือนเราอยู่กับเพื่อน สกิลการใช้ชีวิตเราไม่มีเลย.. เรากลับมาอยู่บ้าน ยิ่งเครียดหนักกว่าเดิม มันควรจะเป็นที่ที่เราอยู่แล้วสบายใจ แต่มันกลับไม่ใช่
อีกอย่างเราเห็นภาพพ่อกับแม่ทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ พ่อตีแม่ ตอนที่เราเป็นเด็ก เราก็ห้ามตามประสาเด็กๆ ไม่มีการร้องไห้ตามใดๆทั้งสิ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำ เค้าทะเลาะอะไรกันค่ะ จนด้วยเห็นภาพแม่ร้องไห้ทุกที แต่ดีที่แม่เป็นคนใจเย็นมากกก ไม่ตอบโต้ (ซึ่งก็เหมือนตามใจพ่อ) พ่อเป็นคนใจร้อนค่ะ ไม่ค่อยยอมรับผิด โตมา เค้าก็ยังทะเลาะกันอยู่ แต่ไม่ตีแล้ว เพราะเริ่มแก่แล้วไม่มีแรงค่ะ แต่ครั้งนี้ เราโต เริ่มรู้เรื่อง จน วันนึง เรายกมือไหว้ ขอ อย่าทะเลาะกันได้มั้ย ขอ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหยุด ... แต่พ่อกลับตอบว่า ไม่ได้ทะเลาะกัน คุยกันปกติ แล้วร้องไห้ทำไม?!!? เหมือนเราผิดอีกค่ะ นี่ก็เป็นอีกเหตุผล ที่เราไม่อยากอยู่บ้าน เหมือนมันไม่ใช่ความสุขเราอีกต่อไป... แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักพ่อรักแม่นะ เราก็สงสาร ไม่อยากปล่อยเค้าอยู่สองคน แต่อยู่บ้านแล้วชีวิต และ อารมณ์ เราแย่มาก เราไม่มีงานทำ เราเครียด เราอยากออกไปใช้ชีวิตของเรา ทำงานที่เราชอบ.. ซึ่งมันอยู่ที่อื่นหมดเลย ไม่ใช่ที่บ้าน กลัวอยู่ไปนานๆ จะเป็นโรคเครียด ไม่ก็ซึมเศร้า ไปเลย
ชีวิตนี้เราอยากยิ้มได้เหมือนตอนเด็กๆ เราอยากใช้ชีวิตอิสระ แล้วก็อยากให้พ่อแม่ไม่ทะเลาะกัน อยู่บ้านมีแต่ความสบายใจสักที แต่ก็คงจะยากอะค่ะ5555 ตอนนี้เราเองก็รู้สึก ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากมีสามี กลัวมีแล้วทะเลาะกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต กลัว ทะเลาะกันก็อยากให้คุยกันดีๆ ไม่ได้หรอ...
เราตันกับชีวิตเราถ้าต้องให้อยู่กับที่เพราะพ่อไม่ให้ไปไหน และ ไม่มีความสุขเลยจริงๆค่ะ ภายนอกเพื่อนเราก็มองว่าเราเพอเฟค เราเรียนจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง มีงานทำที่ดี เงินก็ไม่น้อย รถก็มีขับ บ้านก็ไม่ได้ลำบาก เราหัวเราะเฮฮากับเพื่อนปกติค่ะ แต่ใครจะรู้ เราก็มีปัญหาที่เราเครียดมากๆเหมือนกัน เรามีความคิดอยากจะฉีกกรอบนี้ออกไป แต่แน่นอน พ่อคงด่าและว่าเราไม่เขื่อฟังแกแน่ๆเลย คงหาว่าเราอกกตัญูไปเลย
สุดท้าย เราฝากถึงพ่อๆแม่ๆ รักลูกให้ถูกทาง รักมากเกินไป ลูกก็เครียดมากแบบเรานี่แหละ
ใครอยากแนะนำอะไร ยินดีและขอบคุณมากจริงๆค่ะ 😅