เรารักคนๆนึงมากๆ มากแบบมากอะ มันคือรักแรกเลย ชอบมา5ปีแล้ว เคยคบกันอยู่ช่วงนึง(ตอนที่คบกันดีมากๆเลยนะ คือทุกอย่างดีอะ แต่มีปัญหาตรงที่เขาชอบมีคนอื่น)แล้วก็เลิกกันไป ตอนเลิกกันไปตอนนั้นเรายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย แบบหนีปัญหาอะ ไม่กล้าทำอะไรซักอย่าง แบบตอนจะเลิกก็แบบหนีออกมาเลย ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าหนีออกมาเริ่มต้นใหม่ ต้องลืมเขาได้แน่ๆ คือตอนเลิกกันเราทำไม่ดีกับเขามากๆอะ หนีไปมีคนใหม่พูดจาไม่ดีใส่เขา(ตอนเขามาตามง้อ) คือไม่ดีมากๆอะ
แล้วที่นี้ผ่านไป2เกือบ3ปี เราเลิกกับแฟน เขากลับมา คือแม้งโคตรจังหวะซิทคอมอะ และครั้งนี้ที่เขากลับมา เขาดีมาก คุยกันพักนึง เราก็ถามเรื่องแฟนเขา เขาบอกว่า เขาเลิกกับแฟนแล้ว แต่ยังติดต่อกันอยู่แบบเพื่อน ไม่ได้บอกที่บ้านว่าเลิกกัน เพราะขี้เกียจตอบคำถาม(ข้ออ้างทั้งนั้น) บราๆๆๆๆๆๆ เหตุผลสารพัด เราไม่เข้าใจเลยเว้ย แบบไม่เขาใจเลย จนเรามารู้ที่หลังว่าเขายังไม่เลิกกัน คือแบบตอนรู้คือเราเจ็บมาก แบบหน้าชา หูดับ ภาพตัด ไม่รับรู้อะไรเลย แบบช็อคสุดๆ สมองสั่งทั้นทีว่าเลิกคุย แต่หัวใจแม้งเลวบอกคุยต่อเถอะ เรารักเขามาก คือแบบ รู้ทั้งรู้อะว่ามันผิด เรารู้สึกผิดกับแฟนเขามากตอนนั้น เราตั้งใจจะไปบอกเลิกกับเขาเต็มที่เลย นั่งคิดคำไปแบบเยอะมาก ไม่ว่าเขาจะอ้างมาแบบไหน เรามีคำตอบให้พร้อมจะบอกเลิกแบบสุดๆ นั่งคิดตั้งแต่9โมงเช้ายัน4โมงเย็นอะ(จริงๆ ไม่ทำไรเลยคิดทั้งวัน) พอเราไปเจอเขาสิ่งที่เราทำคือยิ้มให้เขา เราทำได้แค่นั้นอะ เขาบอกให้พาไปซื้อของก็พาไป ไปส่งเขาขึ้นรถแฟนเขา(เขายังไม่รู้ว่าเรารู้ วันนั้นเขาบอกว่า...มารับ(...คือชื่อแฟนเขา)) ทันทีที่เขาหันหลังเดินออกประตูไปน้ำตาเราไหล แบบจะโทรไปบอกเพื่อนที่ให้คำปรึกษาเรื่องนี้มันก็ไม่รับ คือเราเดินร้องไห้กลับบ้านอะ
เราเลวมากป่ะ คือตอนนี้เราเจ็บมาก ช่วยเราหน่อย ช่วยที ใครก็ได้ช่วยพาเราออกไปจากจุดนี้ที เกลียดแต่ดันทำซะเอง
เราสงสารแฟนเขามาก เราเกลียดตัวเองมาก อยากเลิกคุยทุกวันแต่ดันทำได้แค่ยิ้มให้เขา
.
.
.
.
เราเป็นคนที่รักษาสัญญามาก คือเราเคยสัญญากับเขาว่าเราจะไม่หายไปแบบไม่บอกอีก มันเลยยาก เราตั้งใจจะบล็อคให้หมดแล้วหายไปอีก แต่ติดตรงที่คำสัญญา แล้วเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่พูดเลยดีกว่า
ด่าได้ แต่อย่าแรงมากนะ เจ็บอยู่แล้ว
คุณคิดยังไงกับการเป็นมือที่3(ด่าได้ไม่ว่า)
แล้วที่นี้ผ่านไป2เกือบ3ปี เราเลิกกับแฟน เขากลับมา คือแม้งโคตรจังหวะซิทคอมอะ และครั้งนี้ที่เขากลับมา เขาดีมาก คุยกันพักนึง เราก็ถามเรื่องแฟนเขา เขาบอกว่า เขาเลิกกับแฟนแล้ว แต่ยังติดต่อกันอยู่แบบเพื่อน ไม่ได้บอกที่บ้านว่าเลิกกัน เพราะขี้เกียจตอบคำถาม(ข้ออ้างทั้งนั้น) บราๆๆๆๆๆๆ เหตุผลสารพัด เราไม่เข้าใจเลยเว้ย แบบไม่เขาใจเลย จนเรามารู้ที่หลังว่าเขายังไม่เลิกกัน คือแบบตอนรู้คือเราเจ็บมาก แบบหน้าชา หูดับ ภาพตัด ไม่รับรู้อะไรเลย แบบช็อคสุดๆ สมองสั่งทั้นทีว่าเลิกคุย แต่หัวใจแม้งเลวบอกคุยต่อเถอะ เรารักเขามาก คือแบบ รู้ทั้งรู้อะว่ามันผิด เรารู้สึกผิดกับแฟนเขามากตอนนั้น เราตั้งใจจะไปบอกเลิกกับเขาเต็มที่เลย นั่งคิดคำไปแบบเยอะมาก ไม่ว่าเขาจะอ้างมาแบบไหน เรามีคำตอบให้พร้อมจะบอกเลิกแบบสุดๆ นั่งคิดตั้งแต่9โมงเช้ายัน4โมงเย็นอะ(จริงๆ ไม่ทำไรเลยคิดทั้งวัน) พอเราไปเจอเขาสิ่งที่เราทำคือยิ้มให้เขา เราทำได้แค่นั้นอะ เขาบอกให้พาไปซื้อของก็พาไป ไปส่งเขาขึ้นรถแฟนเขา(เขายังไม่รู้ว่าเรารู้ วันนั้นเขาบอกว่า...มารับ(...คือชื่อแฟนเขา)) ทันทีที่เขาหันหลังเดินออกประตูไปน้ำตาเราไหล แบบจะโทรไปบอกเพื่อนที่ให้คำปรึกษาเรื่องนี้มันก็ไม่รับ คือเราเดินร้องไห้กลับบ้านอะ
เราเลวมากป่ะ คือตอนนี้เราเจ็บมาก ช่วยเราหน่อย ช่วยที ใครก็ได้ช่วยพาเราออกไปจากจุดนี้ที เกลียดแต่ดันทำซะเอง
เราสงสารแฟนเขามาก เราเกลียดตัวเองมาก อยากเลิกคุยทุกวันแต่ดันทำได้แค่ยิ้มให้เขา
.
.
.
.
เราเป็นคนที่รักษาสัญญามาก คือเราเคยสัญญากับเขาว่าเราจะไม่หายไปแบบไม่บอกอีก มันเลยยาก เราตั้งใจจะบล็อคให้หมดแล้วหายไปอีก แต่ติดตรงที่คำสัญญา แล้วเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่พูดเลยดีกว่า
ด่าได้ แต่อย่าแรงมากนะ เจ็บอยู่แล้ว