ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
ขอเท้าความพอดีว่าชอบผู้ชายคนนึงมาปนะมาณ4ปีแล้ว เป็นเพื่อนที่เคยเรียนพิเศษห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทแล้วก็ไม่เคยคุยกันค่ะ แค่มองหน้ากันไปมองหน้ากันมาตามประสาคนเรียนห้องเดียวกันเฉยๆ
แต่เรารู้สึกว่าเราชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย ม.2หรือม.3เนี่ยแหละค่ะเด็กๆเลย ก็เด็กขนาดนั้นไม่กล้าทำอะไรอยู่แล้ว ก็ได้แต่เจอกันทุกอาทิตย์ แล้วก็มองหน้าแค่นั้นเลยค่ะ
ในห้องก็จะมีสอบquizทุกอาทิตย์ มีครั้งนึงเราได้ตรวจของเค้า เราก็เลยใส่หน้ายิ้มไปให้เค้าตรงที่ใส่คะแนน ความสุขเล็กๆของเด็กค่ะ555
จนจบคอร์สก็คือคิดแล้วแหละคงไม่ได้เจอแล้ว ไม่เคยคุยกันเลยค่ะ อย่างมากก็มอง แล้วก็ยิ้มให้กันเฉยๆ เราว่าเค้าคงไม่รู้จักชื่อเราด้วยแหละค่ะ
เราก็ไม่รู้ด้วยว่าชอบเค้าขนาดนั้นมั้ย ก็ได้แต่ปล่อยเค้าไปค่ะ แล้วก็คิดว่าคงไม่ได้เจอแล้วเพราะขึ้นม.ปลายแล้วอย่างนี้ แต่ด้วยความที่เราบังเอิญเจอเฟสบุ้คเค้า เราเลยแอดเฟสบุ้คเค้าไป แล้วเค้าก็รับค่ะ ก็กลายเป็นว่าอย่างน้อยก็เห็นความเคลื่อนไหวผ่านเฟสบุ้ค เค้ามีชีวิตที่ดี เข้าโรงเรียนที่เค้าอยากเข้าได้ เราก็แค่มองจากในมุมของเราเท่านั้นเอง
จนม.4ตอนนั้นจำได้ว่าขึ้นรถไฟฟ้ากับเพื่อน ขึ้นมาจากไหนเนี่ยแหละจะไปลงสยาม ก็เงยหน้าขึ้นแล้วบังเอิญเจอเค้า เราสะกิดเพือนว่าคนนี้เราเคยชอบ ก็แบบเอาไงดี เราก็ไม่กล้าทักก็คนมันไม่เคยคุยอะ5555 ก็แบบลงสยามพร้อมกัน แล้วก็ลงบันไดเลื่อน เพื่อนเราก็พยายามผลักจนยืนขั้นเดียวกัน เราก็ไม่ทักเค้า เอาเป็นว่าครั้งนั้นปิ๋วค่ะ55555
หลังจากนั้นก็ถ้าจำไม่ผิดน่าจะม.5มั้งคะ ตอนนั้นไปส่งเพื่อนไปแลกเปลี่ยนที่สุวรรณภูมิ ก็ส่งๆเพื่อนก็กอดร่ำลากัน แล้วก็เห็นเด็กโรงเรียนเค้าเลยหันไปมองเฉยๆ คือยอทรับว่าเราตกใจเพราะเราหันไปแล้วเห็นเค้าพอดี จำไม่ได้ค่ะว่าสบตาเลยมั้ยแต่มีโมเม้นสบตากัน เราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ก็แบบเออบังเอิญเจออีกแล้ว ตลกดีแบบบังเอิญอีกแล้ว แล้วก็แยกย้ายค่ะ
จำไม่ได้ว่ามีครั้งอื่นอีกมั้ยแต่ครั้งเกือบล่าสุดน่าจะปลายม.5 เราเดินกับพี่สอนพิเศษแล้วก็เพื่อนอีกคนอยู่ที่บีทีเอสสยาม แล้วเราก็ไปเรื่อยๆเจอกลุ่มโรงเรียนเค้ากลุ่มนึงกำลังแตะบัตรเข้า เราก็แบบเอ้ยทำไมคนนั้นคุ้นๆเพราะเราจำหลังเค้าได้แม่นเลย5555 เราว่าคนที่เคยชอบใครน่าจะเข้าใจความรู้สึกกก แล้วเค้าก้เดินเข้าไปแล้วคือตอนนั้นเราตกใจแล้วเราก็ตะโกนชื่อเค้า ใช้ค่ะกลางทางเชื่อมบีทีเอสที่สยามนั่นแหละ แต่คือเราอะแค่ตกใจเราไม่ได้จะเรียกเค้า แต่เราเป็นคนเสียงดังอยู่แล้วด้วยแหละ แล้วแบบนั่นคือเราคุยกับพี่สอนพิเศษแล้วก็เพื่อนไง แต่เสียงมันคงดังมาก แล้วเค้าก็หันมาอะ ตอนนั้นคืออายมาก5555 แล้วเราก้แบบเมื่อกี้เค้าหันมาด้วย พี่เราเลยถามว่าอ่าวเมื่อกี้ไม่ได้เรียกเค้าหรอ เราก็แบบเปล่าเราไม่เคยคุยกับเค้า พี่เราเลยแบบเมื่อกี้ตะโกนเลยนะ ยอมรับค่ะว่าอายมาก5555
แล้วคือพอม.6ก็ห่างหายไปจนแบบไม่ได้ลืมจนลืมไปเลยนะ แต่มันยั่งมากจริงๆ ไม่ได้เจอเลย แล้วก็มีคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเยอะแยะไปหม้ดดด เราก็แบบเออปีนี้ยังไม่ได้เจอเลยนะ เหมือนมันต้องมีความบังเอิญที่ต้องเจอทุกปียังไงก็ไม่รู้อะะะ
เราก็ไม่ได้คิดอะไร
ประเด็นคือวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเราไปสอบโอเน็ตที่โรงเรียนอื่น แล้วเราก็พึ่งสำเหนียกได้ว่าเป็นโรงเรียนเค้า เราเลยไลน์ไปหาเพื่อนอีกคนที่ตอนนั้นเรียนพิเศษด้วยกันเล่นๆว่า(สมมติคนนั้นชื่อเอนะคะ) มาสอบที่โรงเรียนเอ อยากเจอเอจัง (อ้อคือเราย้ายโรงเรียนม.ต้นกับม.ปลาย เพื่อนเลยสอบคนละที่) แต่คือในใจคือรู้สึกว่าคงไม่หรอก โรงเรียนใหญ่อยู่มั้ยอะ เพื่อนก็ตอบกลับมาเล่นๆกันว่าโชคดี เราคือไม่คิดอะไร ก็รวมกับเพื่อนในโรงเรียนวันแรกสอบ3วิชา ก็พอหมดวิชาแรกเพื่อนก็บอกรอโรงอาหาร พอเดินไปก็เห้ยนั่นเพื่อนกลุ่มเอ เราเคยเห็นนั่งอยู่โต้ะข้างๆ เราเลยไลน์หาเพื่อนที่รู้จักเอ(สมมติชื่อนาแล้วกันนะคะ) ว่านาตอนนี้นั่งอยู่โต๊ะข้างกลุ่มเพื่อนเออะ จะเจอเอปะวะ แล้วก้นั่งๆไป ไม่มีวี่แววเลยค่าาา เราถอดใจแล้วตอนนั้น เราว่าเค้าอยู่ตึกไกลๆเลนไม่ได้มารวมกับเพื่อน เพื่อนชวนไปเข้าห้องน้ำเลยไป เดินตามๆเพื่อนมา แล้วก้กดๆโทรศัพท์ แล้วคนเยอะเลยเงยหน้ามา โป๊ะค่าาาาาาาา คือสบตากับเอพอดี เราคือสตั้นไปเลย หน้าตอนนั้นต้องเอ๋อแน่ๆเลยแงงงงง แล้วก้เค้าก็เรายิ้มมุมปากสไตล์เค้าอะ เราแบบเสียศุนย์ค่าาาส ตกใจมาเวอร์ ตอนนั้นกรี้ดในใจแล้วต้องเก๊กหน้าเดินผ่านแบบอย่าให้เค้ารู้ว่าเราจำได้5555 เอาจริงดูก็รู้แล้วอะว่าจำได้ทั้งคู่ เราก้เดินตามเพื่อนไปแล้วก้แบบเห่ยกุเจอคนที่กุชอบว่ะ หลังจากนั้นก็เจอตลอด2วันค่ะ เป็น2วันที่เราแฮปปี้มาก ชอบเค้ามาเกือบ4ปีไม่เคยเจอเยอะขนาดนี้มาก่อน แล้วคือแบบมันสบตากันงี้ มองหน้ากันงี้ เก๊กสุดฤทธิ์อะบอกเลยย เราไม่เคยมีแฟนไง เราแบบทำตัวไม่ถูก55555
แล้ววันที่สองเราก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าเราควรทักมั้ย อาจจะไม่ได้เจอกันแล้วก็ได้นะ เพราะมันก็แยกย้ายจริงๆแล้วอะเนอะจบม.6 คงไม่มีบังเอิญเจอกันตลอดแบบนี้แล้ว เราก็ถามเพื่อนเยอะมาก เพื่อนทุกคนว่าควรทำไงดีทั้งผู้ชายผู้หญิง ทุกคนก็แบบทักเลยๆ อาจจะไม่ได้เจอแล้วนะ เราทำใจนานมาจนสอบวิชาสุดท้ายเสร็จเราก็ยืนรอเค้าหน้าตึก(สอบตึกเดียวชั้นเดียวกันค่าาา รายละเอียดระหว่าง2วันไม่ได้เล่านะเขินนน เอาเป็นว่าสบตาบ่อยมาเวอร์ เขินจริงไม่ติงนังง เดินผ่านกันบ่อยมากเวออออร์!) แต่ทำเป็นรอเพื่อน คือนี่ลงมาคนแรกๆเลย แล้วแดดก็ร้อน ก็เนียนๆไปเค้าก้ไม่ลงมาสักที แล้วในที่สุดเค้าก้เดินมาค่ะ เราก็แบบมือพร้อม เตรียมทัก 3 4! ตึง! ตึงจริงๆค่ะ เพื่อนโรงเรียนเราเดินอยู่หน้าเค้า นางคิดว่าทักนาง นางเดินเข้ามาหาเราใหญ่แล้วเม้าท์กันอย่างออกรส ส่วนเอน่ะหรอคะ...หึ เดินไปแล้วค่าาาา เค้าไปแล้วค่าาา วิชาสุดท้ายแล้วค่าาาาา แล้วหลังตากนั้นเราก้เดินเข้าไปในโรงอาหารเจอเค้าแต่อยู่กับเพื่อนแล้ว ไม่กล้าค่ะบอกเลยด่าป๊อด ด่ากาก ด่ามาเลยค่ะ ไม่ไหวจริงๆ สุดท้ายเลยเออเดินผ่าน ถ้าหันมาจะทักละ สรุปกกำลังจะเงยขึ้นมาสบตาแล้ว เพื่อนเค้าเรียก จบค่ะ 4ปีที่รักของหนู
นี่แหละค่ะหลังจากที่เท้าความกันมานานเข้าเรื่องเลยค่ะ เนื่องจากเราหวุดหงิดมาก เจอกันครั้งหน้าเราบอกชอบไปเลยได้มั้ยคะ ไม่ได้บอกด้วยความเขินอะค่ะ แบบมันจะดูเป็นรองไปหน่อย ขอบอกด้วยความสตรองแล้วกัน ทักทายกันแล้วถามว่าจำเราได้มั้ย แล้วก็เข้าประเด็นว่าชอบเค้ามานานมากแล้วเลยได้มั้ยคะ ไม่สมหวังไม่เป็นไรขอเคลียร์ใจตัวเองก่อนค่ะ เพราะไม่งั้นเราคงต้องใจสั่นทุกครั้งที่เจอเค้าไปตลอดเลย...
ประเด็นอีกอย่างที่สำคัญคือ...<b><i>จะ เจอ อีก ที เมื่อ ไหร่ ! ! ! !</i></b>
ปีหน้าอย่างนี้หรอคะ รอความบังเอิญอย่างเดียวเลยค่ะ
ลาละค่ะ สวัสดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ได้นะคะ กระทู้แรกแบบงงๆ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ
ชอบคนนึงมานานแล้ว เดินเข้าไปบอกชอบตรงๆเลยได้มั้ยคะ
ขอเท้าความพอดีว่าชอบผู้ชายคนนึงมาปนะมาณ4ปีแล้ว เป็นเพื่อนที่เคยเรียนพิเศษห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทแล้วก็ไม่เคยคุยกันค่ะ แค่มองหน้ากันไปมองหน้ากันมาตามประสาคนเรียนห้องเดียวกันเฉยๆ
แต่เรารู้สึกว่าเราชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย ม.2หรือม.3เนี่ยแหละค่ะเด็กๆเลย ก็เด็กขนาดนั้นไม่กล้าทำอะไรอยู่แล้ว ก็ได้แต่เจอกันทุกอาทิตย์ แล้วก็มองหน้าแค่นั้นเลยค่ะ
ในห้องก็จะมีสอบquizทุกอาทิตย์ มีครั้งนึงเราได้ตรวจของเค้า เราก็เลยใส่หน้ายิ้มไปให้เค้าตรงที่ใส่คะแนน ความสุขเล็กๆของเด็กค่ะ555
จนจบคอร์สก็คือคิดแล้วแหละคงไม่ได้เจอแล้ว ไม่เคยคุยกันเลยค่ะ อย่างมากก็มอง แล้วก็ยิ้มให้กันเฉยๆ เราว่าเค้าคงไม่รู้จักชื่อเราด้วยแหละค่ะ
เราก็ไม่รู้ด้วยว่าชอบเค้าขนาดนั้นมั้ย ก็ได้แต่ปล่อยเค้าไปค่ะ แล้วก็คิดว่าคงไม่ได้เจอแล้วเพราะขึ้นม.ปลายแล้วอย่างนี้ แต่ด้วยความที่เราบังเอิญเจอเฟสบุ้คเค้า เราเลยแอดเฟสบุ้คเค้าไป แล้วเค้าก็รับค่ะ ก็กลายเป็นว่าอย่างน้อยก็เห็นความเคลื่อนไหวผ่านเฟสบุ้ค เค้ามีชีวิตที่ดี เข้าโรงเรียนที่เค้าอยากเข้าได้ เราก็แค่มองจากในมุมของเราเท่านั้นเอง
จนม.4ตอนนั้นจำได้ว่าขึ้นรถไฟฟ้ากับเพื่อน ขึ้นมาจากไหนเนี่ยแหละจะไปลงสยาม ก็เงยหน้าขึ้นแล้วบังเอิญเจอเค้า เราสะกิดเพือนว่าคนนี้เราเคยชอบ ก็แบบเอาไงดี เราก็ไม่กล้าทักก็คนมันไม่เคยคุยอะ5555 ก็แบบลงสยามพร้อมกัน แล้วก็ลงบันไดเลื่อน เพื่อนเราก็พยายามผลักจนยืนขั้นเดียวกัน เราก็ไม่ทักเค้า เอาเป็นว่าครั้งนั้นปิ๋วค่ะ55555
หลังจากนั้นก็ถ้าจำไม่ผิดน่าจะม.5มั้งคะ ตอนนั้นไปส่งเพื่อนไปแลกเปลี่ยนที่สุวรรณภูมิ ก็ส่งๆเพื่อนก็กอดร่ำลากัน แล้วก็เห็นเด็กโรงเรียนเค้าเลยหันไปมองเฉยๆ คือยอทรับว่าเราตกใจเพราะเราหันไปแล้วเห็นเค้าพอดี จำไม่ได้ค่ะว่าสบตาเลยมั้ยแต่มีโมเม้นสบตากัน เราทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ก็แบบเออบังเอิญเจออีกแล้ว ตลกดีแบบบังเอิญอีกแล้ว แล้วก็แยกย้ายค่ะ
จำไม่ได้ว่ามีครั้งอื่นอีกมั้ยแต่ครั้งเกือบล่าสุดน่าจะปลายม.5 เราเดินกับพี่สอนพิเศษแล้วก็เพื่อนอีกคนอยู่ที่บีทีเอสสยาม แล้วเราก็ไปเรื่อยๆเจอกลุ่มโรงเรียนเค้ากลุ่มนึงกำลังแตะบัตรเข้า เราก็แบบเอ้ยทำไมคนนั้นคุ้นๆเพราะเราจำหลังเค้าได้แม่นเลย5555 เราว่าคนที่เคยชอบใครน่าจะเข้าใจความรู้สึกกก แล้วเค้าก้เดินเข้าไปแล้วคือตอนนั้นเราตกใจแล้วเราก็ตะโกนชื่อเค้า ใช้ค่ะกลางทางเชื่อมบีทีเอสที่สยามนั่นแหละ แต่คือเราอะแค่ตกใจเราไม่ได้จะเรียกเค้า แต่เราเป็นคนเสียงดังอยู่แล้วด้วยแหละ แล้วแบบนั่นคือเราคุยกับพี่สอนพิเศษแล้วก็เพื่อนไง แต่เสียงมันคงดังมาก แล้วเค้าก็หันมาอะ ตอนนั้นคืออายมาก5555 แล้วเราก้แบบเมื่อกี้เค้าหันมาด้วย พี่เราเลยถามว่าอ่าวเมื่อกี้ไม่ได้เรียกเค้าหรอ เราก็แบบเปล่าเราไม่เคยคุยกับเค้า พี่เราเลยแบบเมื่อกี้ตะโกนเลยนะ ยอมรับค่ะว่าอายมาก5555
แล้วคือพอม.6ก็ห่างหายไปจนแบบไม่ได้ลืมจนลืมไปเลยนะ แต่มันยั่งมากจริงๆ ไม่ได้เจอเลย แล้วก็มีคนเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเยอะแยะไปหม้ดดด เราก็แบบเออปีนี้ยังไม่ได้เจอเลยนะ เหมือนมันต้องมีความบังเอิญที่ต้องเจอทุกปียังไงก็ไม่รู้อะะะ
ประเด็นคือวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเราไปสอบโอเน็ตที่โรงเรียนอื่น แล้วเราก็พึ่งสำเหนียกได้ว่าเป็นโรงเรียนเค้า เราเลยไลน์ไปหาเพื่อนอีกคนที่ตอนนั้นเรียนพิเศษด้วยกันเล่นๆว่า(สมมติคนนั้นชื่อเอนะคะ) มาสอบที่โรงเรียนเอ อยากเจอเอจัง (อ้อคือเราย้ายโรงเรียนม.ต้นกับม.ปลาย เพื่อนเลยสอบคนละที่) แต่คือในใจคือรู้สึกว่าคงไม่หรอก โรงเรียนใหญ่อยู่มั้ยอะ เพื่อนก็ตอบกลับมาเล่นๆกันว่าโชคดี เราคือไม่คิดอะไร ก็รวมกับเพื่อนในโรงเรียนวันแรกสอบ3วิชา ก็พอหมดวิชาแรกเพื่อนก็บอกรอโรงอาหาร พอเดินไปก็เห้ยนั่นเพื่อนกลุ่มเอ เราเคยเห็นนั่งอยู่โต้ะข้างๆ เราเลยไลน์หาเพื่อนที่รู้จักเอ(สมมติชื่อนาแล้วกันนะคะ) ว่านาตอนนี้นั่งอยู่โต๊ะข้างกลุ่มเพื่อนเออะ จะเจอเอปะวะ แล้วก้นั่งๆไป ไม่มีวี่แววเลยค่าาา เราถอดใจแล้วตอนนั้น เราว่าเค้าอยู่ตึกไกลๆเลนไม่ได้มารวมกับเพื่อน เพื่อนชวนไปเข้าห้องน้ำเลยไป เดินตามๆเพื่อนมา แล้วก้กดๆโทรศัพท์ แล้วคนเยอะเลยเงยหน้ามา โป๊ะค่าาาาาาาา คือสบตากับเอพอดี เราคือสตั้นไปเลย หน้าตอนนั้นต้องเอ๋อแน่ๆเลยแงงงงง แล้วก้เค้าก็เรายิ้มมุมปากสไตล์เค้าอะ เราแบบเสียศุนย์ค่าาาส ตกใจมาเวอร์ ตอนนั้นกรี้ดในใจแล้วต้องเก๊กหน้าเดินผ่านแบบอย่าให้เค้ารู้ว่าเราจำได้5555 เอาจริงดูก็รู้แล้วอะว่าจำได้ทั้งคู่ เราก้เดินตามเพื่อนไปแล้วก้แบบเห่ยกุเจอคนที่กุชอบว่ะ หลังจากนั้นก็เจอตลอด2วันค่ะ เป็น2วันที่เราแฮปปี้มาก ชอบเค้ามาเกือบ4ปีไม่เคยเจอเยอะขนาดนี้มาก่อน แล้วคือแบบมันสบตากันงี้ มองหน้ากันงี้ เก๊กสุดฤทธิ์อะบอกเลยย เราไม่เคยมีแฟนไง เราแบบทำตัวไม่ถูก55555
แล้ววันที่สองเราก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าเราควรทักมั้ย อาจจะไม่ได้เจอกันแล้วก็ได้นะ เพราะมันก็แยกย้ายจริงๆแล้วอะเนอะจบม.6 คงไม่มีบังเอิญเจอกันตลอดแบบนี้แล้ว เราก็ถามเพื่อนเยอะมาก เพื่อนทุกคนว่าควรทำไงดีทั้งผู้ชายผู้หญิง ทุกคนก็แบบทักเลยๆ อาจจะไม่ได้เจอแล้วนะ เราทำใจนานมาจนสอบวิชาสุดท้ายเสร็จเราก็ยืนรอเค้าหน้าตึก(สอบตึกเดียวชั้นเดียวกันค่าาา รายละเอียดระหว่าง2วันไม่ได้เล่านะเขินนน เอาเป็นว่าสบตาบ่อยมาเวอร์ เขินจริงไม่ติงนังง เดินผ่านกันบ่อยมากเวออออร์!) แต่ทำเป็นรอเพื่อน คือนี่ลงมาคนแรกๆเลย แล้วแดดก็ร้อน ก็เนียนๆไปเค้าก้ไม่ลงมาสักที แล้วในที่สุดเค้าก้เดินมาค่ะ เราก็แบบมือพร้อม เตรียมทัก 3 4! ตึง! ตึงจริงๆค่ะ เพื่อนโรงเรียนเราเดินอยู่หน้าเค้า นางคิดว่าทักนาง นางเดินเข้ามาหาเราใหญ่แล้วเม้าท์กันอย่างออกรส ส่วนเอน่ะหรอคะ...หึ เดินไปแล้วค่าาาา เค้าไปแล้วค่าาา วิชาสุดท้ายแล้วค่าาาาา แล้วหลังตากนั้นเราก้เดินเข้าไปในโรงอาหารเจอเค้าแต่อยู่กับเพื่อนแล้ว ไม่กล้าค่ะบอกเลยด่าป๊อด ด่ากาก ด่ามาเลยค่ะ ไม่ไหวจริงๆ สุดท้ายเลยเออเดินผ่าน ถ้าหันมาจะทักละ สรุปกกำลังจะเงยขึ้นมาสบตาแล้ว เพื่อนเค้าเรียก จบค่ะ 4ปีที่รักของหนู
นี่แหละค่ะหลังจากที่เท้าความกันมานานเข้าเรื่องเลยค่ะ เนื่องจากเราหวุดหงิดมาก เจอกันครั้งหน้าเราบอกชอบไปเลยได้มั้ยคะ ไม่ได้บอกด้วยความเขินอะค่ะ แบบมันจะดูเป็นรองไปหน่อย ขอบอกด้วยความสตรองแล้วกัน ทักทายกันแล้วถามว่าจำเราได้มั้ย แล้วก็เข้าประเด็นว่าชอบเค้ามานานมากแล้วเลยได้มั้ยคะ ไม่สมหวังไม่เป็นไรขอเคลียร์ใจตัวเองก่อนค่ะ เพราะไม่งั้นเราคงต้องใจสั่นทุกครั้งที่เจอเค้าไปตลอดเลย...
ประเด็นอีกอย่างที่สำคัญคือ...<b><i>จะ เจอ อีก ที เมื่อ ไหร่ ! ! ! !</i></b>
ปีหน้าอย่างนี้หรอคะ รอความบังเอิญอย่างเดียวเลยค่ะ
ลาละค่ะ สวัสดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ได้นะคะ กระทู้แรกแบบงงๆ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ