สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าเรื่องราวที่เรากำลังจะแบ่งปันต่อไปนี้เป็นความรู้สึกของเราแค่เพียงฝ่ายเดียวค่ะ
เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีปัญหาครอบครัว
พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เด็ก แม่เราหายไปจากชีวิตของเรา เราไม่สามารถติดต่อแม่ได้เลย ไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่ไหน แต่เราก็เติบโตมามีชีวิตใหม่เพราะปู่กับย่าเลี้ยงดูเราอย่างดีตั้งแต่เด็กๆ เนื่องจากเราไม่ได้อยู่กับพ่อเราจึงไม่สนิทกับพ่อเลย แต่นานๆทีพ่อก็มีโทรมาบ้าง เราโทรหาบ้าง ส่วนเรื่องแม่ที่บ้านพยายามบอกกับเราว่าแม่เราเป็นคนไม่ดี อย่าไปเอาอย่าง อย่าไปถามหา อย่าไปอยากรู้จัก เราก็เชื่อเค้าแล้วไม่เคยถามถึงแม่อีกเลย
เรามีลูกพี่ลูกน้องอีกคนเป็นผู้ชาย ที่เกิดและโตมาพร้อมกัน โดยพ่อแม่ของน้องเราเค้าทำงานในกทมก็ทำหน้าที่ส่งเงินมาให้ปู่กับย่าไม่เคยขาดเป็นเสาหลักของครอบครัว ปู่กับย่าเลี้ยงดูเราทั้งสองคน ตอนเด็กๆเรามักแต่งตัวเหมือนกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนคนอื่นๆคิดว่าเราเป็นแฝดกัน แต่หน้าเราไม่ได้เหมือนกันนะคะ 555 เราเรียกเค้าว่าน้อง เพราะเค้าเกิดทีหลังเราไม่กี่เดือน
ช่วงประถมปลายอาของเราย้ายจากกทมมาอยู่ที่บ้าน นับรวมสมาชิกในบ้านที่ต่างจังหวัดคือ 5 คนค่ะ
ปัญหามันเริ่มต้นจากตอนที่เราน่าจะช่วงประมาณม.ต้น เรารู้สึกว่า ทำไมคนที่บ้านถึงให้สิทธิผู้ชายมากกว่า เช่นเวลาเราขอออกไปกินข้าวกับเพื่อนเมื่อก่อนนี่คือไม่ได้ไปเลย เลิกเรียนแล้วต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาเท่านั้น ไม่งั้นเราโดนแน่ แต่น้องเราไปไหนก็ได้ ขอแค่บอกเวลาที่จะกลับ ทุกคนจะโอเคหมด ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจนะ เราก็ถามที่บ้านไปตรงๆว่าทำไมหนูไปไม่ได้แล้วน้องไปได้ เขาให้เหตุผลเรามาว่า เพราะเราเป็นผู้หญิง เมื่อก่อนเราคิดแหละว่าที่บ้านกังวลเรื่องเราจะไปทำอะไรไม่ดีรึเปล่า ซึ่งในใจของเราต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เรามั่นใจในตัวเรานักแน่นมากๆที่จะไม่ไปยุ่งกับสิ่งที่มันไม่ดี แม้กระทั่งเรื่องผู้ชาย เรามีแฟนนะ แต่เราบอกกับตัวเองเสมอว่า เราจะไม่ไปไหนมาไหนหรืออยู่สองต่อสองกับแฟนเรา เพราะเรากลัวมันเลยเถิด เราเป็นกังวลมากเรื่องการมีเซ็กส์ในวัยเรียน เราจึงมั่นใจในตัวเองว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่นอน แล้วเราก็ทำได้จริงๆ ไม่เคยมีปัญหาเล่านี้เกิดขึ้นเลย และเราก็เชื่อฟังที่บ้านคือไม่ออกไปไหนเลย เลิกเรียนกลับบ้านอย่างเดียว ตอนนั้นเรารู้สึกอึดอัดแอบร้องไห้บ่อยๆ
เรากับน้องมีคอมละคนเครื่อง (เราใช้คอมต่อจากน้องเป็นรุ่นเก่าพ่อแม่กับน้องซื้อรุ่นใหม่ให้น้องเราถึงมีคอมใช้) ในสมัยนั้นช่วงมอปลายเรื่องราวในสมัยที่โปรแกรมแชทอย่าง msn , QQ เป็นที่นิยมหลังจากเราค้นพบว่าเราไม่สามารถออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้เราก็มีคอมกับโปรแกรมแชทเหล่านี้เป็นเพื่อน
ต่อมาหลังจากที่เราได้ตัดสินใจจะไม่ขอออกไปกับเพื่อนเราจึงกลายเป็นเด็กติดเกมส์ติดแชท ก็คือตื่นเช้ามาเปิดคอมเล่นจนถึงช่วงดึกๆ เราคุยกับเพื่อนในนั้นแหละเล่นเกมบ้าง แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นโลกที่เรามีความสุขได้ ที่บ้านเค้าก็บ่นนะ เล่นเยอะไปมั้ย นอนได้แล้ว บ่นๆตามประสา เราก็มักจะหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่บอกให้เลิกเล่น
แล้ววันนั้นเราก็กลับมาจากโรงเรียนก็เปิดคอมเล่นปกติ อาของเราเดินออกมาจากห้องนอนของเขาแล้วพูดกับเราที่นั่งเล่นคอมอยู่ว่า ‘นอนได้แล้ว จะเป็นเหมือนแม่หรอ’ ตอนนั้นเราปรอทแตก เราเอามือทุบแป้นพิมพ์แล้ว ตะคอกกลับไปว่า ‘อะไรวะ เอะอะอะไรก็คิดว่าต้องเป็นเหมือนแม่ ต้องไม่ดีเหมือนแม่’
เราร้องไห้หนักมาก เราไล่ทุกคนออกไป ไล่แบบไล่อ่ะ ที่ไม่ใช่การพูดว่า ‘ขออยู่คนเดียว’ ตอนนั้นไม่สนใจอะไรแล้ว
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
เมื่อเรากลายเป็น ภาระ ของครอบครัว
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าเรื่องราวที่เรากำลังจะแบ่งปันต่อไปนี้เป็นความรู้สึกของเราแค่เพียงฝ่ายเดียวค่ะ
เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีปัญหาครอบครัว
พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เด็ก แม่เราหายไปจากชีวิตของเรา เราไม่สามารถติดต่อแม่ได้เลย ไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่ไหน แต่เราก็เติบโตมามีชีวิตใหม่เพราะปู่กับย่าเลี้ยงดูเราอย่างดีตั้งแต่เด็กๆ เนื่องจากเราไม่ได้อยู่กับพ่อเราจึงไม่สนิทกับพ่อเลย แต่นานๆทีพ่อก็มีโทรมาบ้าง เราโทรหาบ้าง ส่วนเรื่องแม่ที่บ้านพยายามบอกกับเราว่าแม่เราเป็นคนไม่ดี อย่าไปเอาอย่าง อย่าไปถามหา อย่าไปอยากรู้จัก เราก็เชื่อเค้าแล้วไม่เคยถามถึงแม่อีกเลย
เรามีลูกพี่ลูกน้องอีกคนเป็นผู้ชาย ที่เกิดและโตมาพร้อมกัน โดยพ่อแม่ของน้องเราเค้าทำงานในกทมก็ทำหน้าที่ส่งเงินมาให้ปู่กับย่าไม่เคยขาดเป็นเสาหลักของครอบครัว ปู่กับย่าเลี้ยงดูเราทั้งสองคน ตอนเด็กๆเรามักแต่งตัวเหมือนกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนคนอื่นๆคิดว่าเราเป็นแฝดกัน แต่หน้าเราไม่ได้เหมือนกันนะคะ 555 เราเรียกเค้าว่าน้อง เพราะเค้าเกิดทีหลังเราไม่กี่เดือน
ช่วงประถมปลายอาของเราย้ายจากกทมมาอยู่ที่บ้าน นับรวมสมาชิกในบ้านที่ต่างจังหวัดคือ 5 คนค่ะ
ปัญหามันเริ่มต้นจากตอนที่เราน่าจะช่วงประมาณม.ต้น เรารู้สึกว่า ทำไมคนที่บ้านถึงให้สิทธิผู้ชายมากกว่า เช่นเวลาเราขอออกไปกินข้าวกับเพื่อนเมื่อก่อนนี่คือไม่ได้ไปเลย เลิกเรียนแล้วต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาเท่านั้น ไม่งั้นเราโดนแน่ แต่น้องเราไปไหนก็ได้ ขอแค่บอกเวลาที่จะกลับ ทุกคนจะโอเคหมด ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจนะ เราก็ถามที่บ้านไปตรงๆว่าทำไมหนูไปไม่ได้แล้วน้องไปได้ เขาให้เหตุผลเรามาว่า เพราะเราเป็นผู้หญิง เมื่อก่อนเราคิดแหละว่าที่บ้านกังวลเรื่องเราจะไปทำอะไรไม่ดีรึเปล่า ซึ่งในใจของเราต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เรามั่นใจในตัวเรานักแน่นมากๆที่จะไม่ไปยุ่งกับสิ่งที่มันไม่ดี แม้กระทั่งเรื่องผู้ชาย เรามีแฟนนะ แต่เราบอกกับตัวเองเสมอว่า เราจะไม่ไปไหนมาไหนหรืออยู่สองต่อสองกับแฟนเรา เพราะเรากลัวมันเลยเถิด เราเป็นกังวลมากเรื่องการมีเซ็กส์ในวัยเรียน เราจึงมั่นใจในตัวเองว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่นอน แล้วเราก็ทำได้จริงๆ ไม่เคยมีปัญหาเล่านี้เกิดขึ้นเลย และเราก็เชื่อฟังที่บ้านคือไม่ออกไปไหนเลย เลิกเรียนกลับบ้านอย่างเดียว ตอนนั้นเรารู้สึกอึดอัดแอบร้องไห้บ่อยๆ
เรากับน้องมีคอมละคนเครื่อง (เราใช้คอมต่อจากน้องเป็นรุ่นเก่าพ่อแม่กับน้องซื้อรุ่นใหม่ให้น้องเราถึงมีคอมใช้) ในสมัยนั้นช่วงมอปลายเรื่องราวในสมัยที่โปรแกรมแชทอย่าง msn , QQ เป็นที่นิยมหลังจากเราค้นพบว่าเราไม่สามารถออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้เราก็มีคอมกับโปรแกรมแชทเหล่านี้เป็นเพื่อน
ต่อมาหลังจากที่เราได้ตัดสินใจจะไม่ขอออกไปกับเพื่อนเราจึงกลายเป็นเด็กติดเกมส์ติดแชท ก็คือตื่นเช้ามาเปิดคอมเล่นจนถึงช่วงดึกๆ เราคุยกับเพื่อนในนั้นแหละเล่นเกมบ้าง แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นโลกที่เรามีความสุขได้ ที่บ้านเค้าก็บ่นนะ เล่นเยอะไปมั้ย นอนได้แล้ว บ่นๆตามประสา เราก็มักจะหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่บอกให้เลิกเล่น
แล้ววันนั้นเราก็กลับมาจากโรงเรียนก็เปิดคอมเล่นปกติ อาของเราเดินออกมาจากห้องนอนของเขาแล้วพูดกับเราที่นั่งเล่นคอมอยู่ว่า ‘นอนได้แล้ว จะเป็นเหมือนแม่หรอ’ ตอนนั้นเราปรอทแตก เราเอามือทุบแป้นพิมพ์แล้ว ตะคอกกลับไปว่า ‘อะไรวะ เอะอะอะไรก็คิดว่าต้องเป็นเหมือนแม่ ต้องไม่ดีเหมือนแม่’
เราร้องไห้หนักมาก เราไล่ทุกคนออกไป ไล่แบบไล่อ่ะ ที่ไม่ใช่การพูดว่า ‘ขออยู่คนเดียว’ ตอนนั้นไม่สนใจอะไรแล้ว
เดี๋ยวมาต่อนะคะ