ก่อนอื่นเราทำใจนานมากกว่าจะกล้ามาตั้งกระทู้นี้ เริ่มมาจาก ครั้งแรกที่เราได้เห็นทีเซอร์ของละคร 'ก่อนอรุณจะรุ่ง' ยอมรับเลยค่ะว่าไม่กล้าดู เพราะเนื้อหาค่อนข้างจะตรงกับชีวิตเรามาก เรากลัวเราจะดูไม่ไหว
เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเราเอง และยังคงเป็นอยู่มาถึงปัจจุบันนี้ จุดประสงค์ที่จะมาเล่าเพราะว่า อยากระบาย ความอึดอัด และอยากปรึกษาเพื่อนๆไปในตัวด้วย
เริ่มเลยนะคะ ครอบครัวเรามีทั้งหมด 6 คน มี พ่อแม่ พี่สาวพี่ชาย เรา และก็น้องชายค่ะ พี่สาวกับพี่ชายเราเป็นพี่ต่างแม่ค่ะ พ่อมีภรรยา 2 คน แม่เราไม่ชอบพี่ทั้ง 2 คนของเราค่ะ เพราะเป็นลูกอีกเมียนึง ทำให้แม่พาน้องชายกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ส่วนเราเรียนอยู่กับพ่อค่ะ พี่สาวเรามีครอบครัวแล้ว เลยย้ายไปอยู่บ้านสามีค่ะ ที่บ้านมี เรา พี่ชาย แล้วก็พ่อค่ะ พี่ชายเราทำงานเลิกดึกค่ะ กลับที เที่ยงคืนตีหนึ่งทุกวัน เราเป็นลูกสาวที่สนิทกับพ่อ จะเหยียบขา นวดขาให้ทุกวัน
เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่ เราชอบเอามือถือของพ่อมาเล่นค่ะ แล้ววันนึงเราก็เปิดไปเจอรูปเราตอนอาบน้ำค่ะ คือห้องน้ำที่บ้านเรากำแพงมันจะมีช่องที่ต้องปีนขึ้นไปถึงจะเห็นค่ คือช่องมันอยู่สูงพอสมควร ตอนอรกที่เราเจอรูป เราช้อคมากค่ะ แต่เราก็ทำแค่กดลบรูปเพราะไม่กล้าไปถามกับพ่อตรงๆค่ะ ต่อมา พ่อชอบให้นั่งทับขาค่ะ คือ ที่บ้านจะเป็นโซฟา แล้วก็แคแบบอีสาน เค้าบอกเราว่า เค้าจะเอาขาดวางพาดแค ละให้เรานั่งบนขา เพื่อให้มีน้ำหนักถ่วงให้หายปวด ตอนแรกเราไม่ทำค่ะ เพราะมันแปลกๆ แต่เค้าชอบกินเหล้า เวลาเมาก็จะโมโหร้ายมาก จนเรากลัวเลยทำตามค่ะ แล้วเค้าก็จะเอามือมาลูบตรงต้นขาเราค่ะ เพราะเรานั่งขัตมาต เราชิบใส่เกงขาสั้นอยู่บ้าน เราต้องทำแบบนั้นทุกวันค่ะเราก็ระวังตัว เพราะมันเริ่มแปลกๆละ จนวันนึงเค้าเอามือล้วงเข้ามาในหว่างขาเลยค่ะ เราตกใจจนดิ้นตก เค้าก็ถามเป็นอะไร เราไม่กล้าตอบค่ะ เรากลัวแล้วก็ตกใจมาก เราหนีเข้าห้องเลย แล้วเค้าก็เดินมาบอกให้เราเปิดประตู แบบขู่ ตะโกนเลย เรากลัวมาก เลยเปิด แล้วเค้าก็ลากเราไปห้องเค้าค่ะ แล้วคืนนั้นเค้าก็ข่มขืนเรา(พิมไปร้องไห้ไป เพราะเป็นเหตุการณ์ที่พยายามลืมมาตลอดหลายปี)
หลังจากคืนนั้นเราร้องไห้ตลอด ตอนนั้นเราพึ่งอยู่. ม.5 ค่ะ เราเปลี่ยนไปเลยเริ่มเก็บตัว เริ่มไม่อยากโดนตัวพ่อ คือมันรังเกียจอ่ะค่ะ แต่เราพยายามทำตัวปกติ เราไม่กล้าบอกใครเพราะกลัวเค้าไม่เชื่อแล้วเอาไปเล่าให้พ่อฟัง เราจะโดนค่ะ แถมด้วยโดนขู่ว่าจะไม่ให้เรียนอีก เรากลัวไม่ได้เรียนมากเลยไม่บอกใครค่ะ เวลาผ่านจากคืนนั้นมาสัก 2-3 อาทิต (จำไม่ค่อยได้แล้วค่ะ) เรากับพ่อต้องขับรถไปหาแม่กับน้องที่บ้านเกิด แค่คืนนั้นเค้าทะเลาะกันค่ะ แม่ไม่ให้เข้าบ้าน เรากับพ่อ ต้องไปหาที่นอน แล้วสิ่งที่เรากลัวก็เกิดขึ้นอีกค่ะ พ่อพยายาม มากอดมาจับหน้าอกเรา พยายามข่มขืนเราอีก บอกเราว่าห้ามร้อง ขู่จะฆ่าให้ตาย แล้วก็ข่มขืนเราอีกค่ะ คราวนี้ใส่ถุงยาง พอเช้ามาก็ซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้เรากินค่ะ กลัวเราท้อง บอกเราว่าขอโทด พ่อเมา เราก็ไม่พูดอะไรค่ะ เรากลัวไปหมด เราทั้งกลัวทั้งเสียใจ คิดในใจว่าทำไมพ่อถึงทำกับเราแบบนี้ ทั้งที่เรารักพ่อมากนะ
หลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกครั้งที่เราไปหาแม่ แล้วทะเลาะกัน เราจะโดนข่มขืนทุกครั้งค่ะ แรกๆเราขัดขืนดิ้นหนีจนเหนื่อย จนหลังๆเรารู้ว่าเราทำอะไรไม่ได้เลยปล่อยค่ะ คือเราอยากตายมากตอนนั้น มีครั้งนึงกลับมาบ้านแล้วพี่ชายอยู่ เค้าเลยข่มจืนเราบนรถเลยค่ะ คือเราไม่ได้เต็มใจนะคะ แต่เราคิดถึงว่า เรากลัวไม่ได้เรียน เรากลัวทำแม่เสียใจ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้ แม่ต้องทะเลาะแน่ แม่สู้แรงพ่อไม่ไหวหรอก แม่เราเค้าเป็นโรคประสาทค่ะ คุมตัวเองไม่อยู่ งานก็ไม่ได้ทำ ทุกวันนี้คือพ่อทำงานส่งเงินให้ เรากลัวน้องไม่ได้เรียน ถ้าน้องรู้เรื่องนี้มันจะทำร้ายจิตใจน้องขนาดไหน เรากลัวไปหมด เราเลยจำยอม คือเราทำอะไรไม่ได้เลย
จนหลังๆมานี้เราเริ่มไม่ไหว เราเกิดคำถามว่าเค้ายังเป็นคนอยู่มั้ย ทั้งๆที่เค้าก็ชอบเข้าวัดทำบุญ ทำไมเค้าทำแบบนี้ เราเริ่มกลับมาขัดขืน ไม่ยอมให้เค้ามีอะไรกับเรา ทั้งกราบ ยกมือไหว้ ร้องไห้ ขอร้อง เคยดิ้นหนี จนตกเตียงลงไปร้องไห้ เค้าก็ยังยัดเหยียดเรา เรานอนร้องไห้ จนเหนื่อย ขอร้องจนเหนื่อย ถามเค้านะ ว่าทำแบบนี้รู้มั้ยว่ามันจะเป็นฝันร้ายเราไปจนตาย เค้าบอกว่า ทุกวันนี้กูมีเรื่องเครียดมากมาย ช่วยกูแค่นี้ไม่ได้หรอ ไม่ได้ให้ไปแบบปูนสักหน่อย เงินกูก็แบมือขอทุกวัน เราแบบ ไม่รู้จะสันหาคำไหนมาพูด ตอนนี้เราเกลียดเค้ามาก บางทีอยากจะเอามีดแทงๆๆๆให้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด บางทีเราก็อยากฆ่าตัวตาย แต่เราก็ห่วงแม่กับน้อง ยิ่งตอนนี้พี่ชายออกไปอยู่กับแฟนนแล้ว ยิ่งหนักเลย ตอนอยู่บ้านก็ใช้งานเราทุกอย่าง งานบ้าน ทุกอย่าง กินเหล้าเที่ยงคืนตีหนึ่งเราต้องเดินมาเคลียร์เก็บโต๊ะทุกวัน บางทีเรียนเช้า ตีสองปลุกมาเก็บก็ยังมี เราทั้งเหนื่อย ทั้งเกลียด ทั้งเคลียด ตอนนี้เราเริ่มมีอคติกับผู้ชายแล้ว เราจะผวาทุกครั้งที่โดนตัวผู้ชาย เรากลัว เราขยะแขยง
เรามีความคิดว่า เมื่อไหร่ที่เราเรียนจบ เราจะหนีออกจากบ้าน หนีไปเลย แบบให้ใครติดต่อไม่ได้เลย เราไม่อยากอยู่แล้วเหมือน แค่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง ทำให้เราต้องทนอยู่จริงๆ
ขอบคุณคนที่อ่านมาจนจบนะคะ หนูแค่อยากได้กำลังใจ มันอึกอัดมากจริงๆ หนูขอบพระคุณกับความเห็นในเชิงบวกล่วงหน้าด้วยค่ะ
ก่อนอรุณจะรุ่ง เรื่องจริงที่มีเนื่อหาคล้ายละครช่องวัน พ่อข่มขืนเรา
เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเราเอง และยังคงเป็นอยู่มาถึงปัจจุบันนี้ จุดประสงค์ที่จะมาเล่าเพราะว่า อยากระบาย ความอึดอัด และอยากปรึกษาเพื่อนๆไปในตัวด้วย
เริ่มเลยนะคะ ครอบครัวเรามีทั้งหมด 6 คน มี พ่อแม่ พี่สาวพี่ชาย เรา และก็น้องชายค่ะ พี่สาวกับพี่ชายเราเป็นพี่ต่างแม่ค่ะ พ่อมีภรรยา 2 คน แม่เราไม่ชอบพี่ทั้ง 2 คนของเราค่ะ เพราะเป็นลูกอีกเมียนึง ทำให้แม่พาน้องชายกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ส่วนเราเรียนอยู่กับพ่อค่ะ พี่สาวเรามีครอบครัวแล้ว เลยย้ายไปอยู่บ้านสามีค่ะ ที่บ้านมี เรา พี่ชาย แล้วก็พ่อค่ะ พี่ชายเราทำงานเลิกดึกค่ะ กลับที เที่ยงคืนตีหนึ่งทุกวัน เราเป็นลูกสาวที่สนิทกับพ่อ จะเหยียบขา นวดขาให้ทุกวัน
เรื่องมันเริ่มมาตั้งแต่ เราชอบเอามือถือของพ่อมาเล่นค่ะ แล้ววันนึงเราก็เปิดไปเจอรูปเราตอนอาบน้ำค่ะ คือห้องน้ำที่บ้านเรากำแพงมันจะมีช่องที่ต้องปีนขึ้นไปถึงจะเห็นค่ คือช่องมันอยู่สูงพอสมควร ตอนอรกที่เราเจอรูป เราช้อคมากค่ะ แต่เราก็ทำแค่กดลบรูปเพราะไม่กล้าไปถามกับพ่อตรงๆค่ะ ต่อมา พ่อชอบให้นั่งทับขาค่ะ คือ ที่บ้านจะเป็นโซฟา แล้วก็แคแบบอีสาน เค้าบอกเราว่า เค้าจะเอาขาดวางพาดแค ละให้เรานั่งบนขา เพื่อให้มีน้ำหนักถ่วงให้หายปวด ตอนแรกเราไม่ทำค่ะ เพราะมันแปลกๆ แต่เค้าชอบกินเหล้า เวลาเมาก็จะโมโหร้ายมาก จนเรากลัวเลยทำตามค่ะ แล้วเค้าก็จะเอามือมาลูบตรงต้นขาเราค่ะ เพราะเรานั่งขัตมาต เราชิบใส่เกงขาสั้นอยู่บ้าน เราต้องทำแบบนั้นทุกวันค่ะเราก็ระวังตัว เพราะมันเริ่มแปลกๆละ จนวันนึงเค้าเอามือล้วงเข้ามาในหว่างขาเลยค่ะ เราตกใจจนดิ้นตก เค้าก็ถามเป็นอะไร เราไม่กล้าตอบค่ะ เรากลัวแล้วก็ตกใจมาก เราหนีเข้าห้องเลย แล้วเค้าก็เดินมาบอกให้เราเปิดประตู แบบขู่ ตะโกนเลย เรากลัวมาก เลยเปิด แล้วเค้าก็ลากเราไปห้องเค้าค่ะ แล้วคืนนั้นเค้าก็ข่มขืนเรา(พิมไปร้องไห้ไป เพราะเป็นเหตุการณ์ที่พยายามลืมมาตลอดหลายปี)
หลังจากคืนนั้นเราร้องไห้ตลอด ตอนนั้นเราพึ่งอยู่. ม.5 ค่ะ เราเปลี่ยนไปเลยเริ่มเก็บตัว เริ่มไม่อยากโดนตัวพ่อ คือมันรังเกียจอ่ะค่ะ แต่เราพยายามทำตัวปกติ เราไม่กล้าบอกใครเพราะกลัวเค้าไม่เชื่อแล้วเอาไปเล่าให้พ่อฟัง เราจะโดนค่ะ แถมด้วยโดนขู่ว่าจะไม่ให้เรียนอีก เรากลัวไม่ได้เรียนมากเลยไม่บอกใครค่ะ เวลาผ่านจากคืนนั้นมาสัก 2-3 อาทิต (จำไม่ค่อยได้แล้วค่ะ) เรากับพ่อต้องขับรถไปหาแม่กับน้องที่บ้านเกิด แค่คืนนั้นเค้าทะเลาะกันค่ะ แม่ไม่ให้เข้าบ้าน เรากับพ่อ ต้องไปหาที่นอน แล้วสิ่งที่เรากลัวก็เกิดขึ้นอีกค่ะ พ่อพยายาม มากอดมาจับหน้าอกเรา พยายามข่มขืนเราอีก บอกเราว่าห้ามร้อง ขู่จะฆ่าให้ตาย แล้วก็ข่มขืนเราอีกค่ะ คราวนี้ใส่ถุงยาง พอเช้ามาก็ซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้เรากินค่ะ กลัวเราท้อง บอกเราว่าขอโทด พ่อเมา เราก็ไม่พูดอะไรค่ะ เรากลัวไปหมด เราทั้งกลัวทั้งเสียใจ คิดในใจว่าทำไมพ่อถึงทำกับเราแบบนี้ ทั้งที่เรารักพ่อมากนะ
หลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกครั้งที่เราไปหาแม่ แล้วทะเลาะกัน เราจะโดนข่มขืนทุกครั้งค่ะ แรกๆเราขัดขืนดิ้นหนีจนเหนื่อย จนหลังๆเรารู้ว่าเราทำอะไรไม่ได้เลยปล่อยค่ะ คือเราอยากตายมากตอนนั้น มีครั้งนึงกลับมาบ้านแล้วพี่ชายอยู่ เค้าเลยข่มจืนเราบนรถเลยค่ะ คือเราไม่ได้เต็มใจนะคะ แต่เราคิดถึงว่า เรากลัวไม่ได้เรียน เรากลัวทำแม่เสียใจ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้ แม่ต้องทะเลาะแน่ แม่สู้แรงพ่อไม่ไหวหรอก แม่เราเค้าเป็นโรคประสาทค่ะ คุมตัวเองไม่อยู่ งานก็ไม่ได้ทำ ทุกวันนี้คือพ่อทำงานส่งเงินให้ เรากลัวน้องไม่ได้เรียน ถ้าน้องรู้เรื่องนี้มันจะทำร้ายจิตใจน้องขนาดไหน เรากลัวไปหมด เราเลยจำยอม คือเราทำอะไรไม่ได้เลย
จนหลังๆมานี้เราเริ่มไม่ไหว เราเกิดคำถามว่าเค้ายังเป็นคนอยู่มั้ย ทั้งๆที่เค้าก็ชอบเข้าวัดทำบุญ ทำไมเค้าทำแบบนี้ เราเริ่มกลับมาขัดขืน ไม่ยอมให้เค้ามีอะไรกับเรา ทั้งกราบ ยกมือไหว้ ร้องไห้ ขอร้อง เคยดิ้นหนี จนตกเตียงลงไปร้องไห้ เค้าก็ยังยัดเหยียดเรา เรานอนร้องไห้ จนเหนื่อย ขอร้องจนเหนื่อย ถามเค้านะ ว่าทำแบบนี้รู้มั้ยว่ามันจะเป็นฝันร้ายเราไปจนตาย เค้าบอกว่า ทุกวันนี้กูมีเรื่องเครียดมากมาย ช่วยกูแค่นี้ไม่ได้หรอ ไม่ได้ให้ไปแบบปูนสักหน่อย เงินกูก็แบมือขอทุกวัน เราแบบ ไม่รู้จะสันหาคำไหนมาพูด ตอนนี้เราเกลียดเค้ามาก บางทีอยากจะเอามีดแทงๆๆๆให้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด บางทีเราก็อยากฆ่าตัวตาย แต่เราก็ห่วงแม่กับน้อง ยิ่งตอนนี้พี่ชายออกไปอยู่กับแฟนนแล้ว ยิ่งหนักเลย ตอนอยู่บ้านก็ใช้งานเราทุกอย่าง งานบ้าน ทุกอย่าง กินเหล้าเที่ยงคืนตีหนึ่งเราต้องเดินมาเคลียร์เก็บโต๊ะทุกวัน บางทีเรียนเช้า ตีสองปลุกมาเก็บก็ยังมี เราทั้งเหนื่อย ทั้งเกลียด ทั้งเคลียด ตอนนี้เราเริ่มมีอคติกับผู้ชายแล้ว เราจะผวาทุกครั้งที่โดนตัวผู้ชาย เรากลัว เราขยะแขยง
เรามีความคิดว่า เมื่อไหร่ที่เราเรียนจบ เราจะหนีออกจากบ้าน หนีไปเลย แบบให้ใครติดต่อไม่ได้เลย เราไม่อยากอยู่แล้วเหมือน แค่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง ทำให้เราต้องทนอยู่จริงๆ
ขอบคุณคนที่อ่านมาจนจบนะคะ หนูแค่อยากได้กำลังใจ มันอึกอัดมากจริงๆ หนูขอบพระคุณกับความเห็นในเชิงบวกล่วงหน้าด้วยค่ะ