สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดตรงไหนเราขออภัยด้วยนะคะ
ชื่อกระทู้อาจจะไม่ชัดเจนเท่าไหร่เพราะเราก็ยังหาคำตอบหรืออธิบายกับตัวเองเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ เลยอยากจะมาถามเพื่อนๆในพันทิปว่าเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆเราบ้างมั้ย และเรื่องที่เราจะเล่า คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราจริงๆไม่ใช่เรื่องแต่งขึ้นมาแน่นอนค่ะ
เล่าย้อนไปช่วงที่เราอยู่ชั้นประถม ประมาณป.4 เราเคยฝันแปลกๆค่ะ เรื่องมันเกิดขึ้นนานมากและเนื้อหาอาจจะยาวมาก แต่เราจะพยายามเล่าให้กระชับมากที่สุดนะคะ ครั้งแรก ในความฝัน เราเห็นวัตถุประหลาด คล้ายจานบินมนุษย์ต่างดาว มาตกอยู่ที่หลังบ้านเรา เราวิ่งไปดู และพบเด็กผู้ชายคนนึง อายุน่าจะเท่าๆกับเรา เค้าบอกว่าที่นี่ประหลาด มีแต่ตึกสูง แต่มีสีเขียว คือต้นไม้ เราถามว่าเค้ามาจากไหน เค้าบอกมาจากที่ๆไกลมาก นั่นคือความฝันครั้งแรก เราไม่ได้ติดใจอะไร แต่มาครั้งที่สอง ในอีกไม่กี่คืนถัดมา เราฝันถึงเค้าอีก เราคุยทักทายกันเหมือนคนที่พึ่งรู้จักกัน แต่ความฝันมันค่อนข้างประติดประต่อกันคล้ายกับว่ามันเป็นความจริง เพียงแค่เกิดขึ้นตอนที่เราหลับ ในความฝัน มันคล้ายกับพวกโลกการ์ตูนที่เราเคยดูสมัยเด็กเลยค่ะ เราเป็นคนที่ชอบดูโดราเอม่อนนะคะ แล้วเรื่องราวในฝัน มันก็มีสถานที่สวยๆแบบในการ์ตูนเลยค่ะ ได้ขึ้นไปบนก้อนเมฆสวยๆ วิ่งเล่น พูดคุย เล่าเรื่องต่างๆ จนเรารู้สึกสนิทกัน เป็นเพื่อนกัน เค้าใจดีและอ่อนโยน แต่เราไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลย เราฝันถึงเค้าทุกวันหลังจากนั้น จนกลายเป็นเด็กที่รีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆเพื่อที่จะได้เข้านอนเร็วๆเลยค่ะ เป็นแบบนั้นอยู่ประมาณเกือบหนึ่งปี ที่ฝันถึงเค้าแทบจะทุกวันเลย ตอนนั้นเราคิดว่ามันแค่ความฝันเพราะเราดูการ์ตูนเยอะ แต่มีเหตุการณ์นึงที่มันทำให้เราประหลาดใจว่ามันอาจจะไม่ใช่ฝันธรรมดาค่ะ คืนนึงตอนเช้าๆวันเสาร์ เราฝันถึงเค้าปกติ พูดคุยกันในฝัน แล้วน้องสาวเรามาปลุกให้ไปดูการ์ตูนด้วยกัน เราอยู่ในสภาพงัวเงีย กึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนนั้นในฝันเราพูดกับเค้าว่าไม่อยากตื่นเลย แล้วเค้าบอกกับเราว่า ตื่นเถอะนะ วันหลังเราก็ยังจะได้เจอกันอีก ตื่นไปเล่นให้สนุก ตอนกลางคืนเราก็จะได้เจอกันอยู่ดี แล้วเราก็ตื่นค่ะ ตอนนั้นเราเอะใจแล้วว่า มันไม่น่าใช่ความฝันแล้ว อีกเหตุการณ์นึงเกิดขึ้นที่โรงเรียน เรานั่งเรียนอยู่ โต๊ะเราติดหน้าต่าง เราก็มองออกไปบนฟ้า แล้วก็ได้ยินเหมือนคนเรียกชื่อ เหมือนเวลาที่เค้าเรียกเรา แต่ตอนนั้นมันไม่ใช่ความฝันค่ะ เรื่องมันก็ดำเนินมาแบบนั้นอยู่ปีกว่าๆถึงสองปีเลย แต่พอช่วงจะขึ้นม.1 เราต้องย้ายห้องนอน จากที่ตอนแรกอยู่ห้องนอนร่วมกับน้องสาว แต่พอขึ้นมัธยมคุณพ่อเลยให้เราย้ายมาอยู่อีกห้องนึง หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ฝันถึงคนๆนั้นอีกเลยค่ะ แต่ในฝันครั้งสุดท้าย เค้าบอกกับเราว่า บางทีเค้าอาจจะต้องไปที่ไกลๆ อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อย ขอให้เราสนุกกับชีวิต เติบโตอย่างดี เค้าบอกว่าเราจะเป็นที่รักของทุกๆคน เค้าบอกให้เราใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าเศร้ากับเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว และวันนึงที่เราโตขึ้นและเข้มแข็ง เราอาจจะได้เจอกันอีก นั่นเป็นฝันครั้งสุดทา้ย และเราจำได้แม่นเลยทั้งๆที่ปกติเป็นคนขี้ลืมมาก เราความจำค่อนข้างแย่ ความทรงจำในวัยเด็กนี่แทบจะเลือนลาง แต่เรื่องความฝันกับเหตุการณ์ครั้งนั้นเราจำได้ดี จนตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เราก็ยังจำได้อยู่ค่ะ ทุกอย่างเหมือนมันเคยเกิดขึ้นจริงๆ
แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา สิบกว่าปี เรารู้สึกเหมือนมันมีบางอย่างที่ยังคาใจเรา เราใช้ชีวิตเหมือนรอใครสักคนอยู่ ไม่ได้หมายถึงเนื้อคู่หรือแฟนไรงี้นะ แต่เหมือนกับว่าเรารอเค้า เรายังฝังใจกับเรื่องตอนนั้น เราเคยคิดเล่นๆว่า ที่เราฝันติดต่อกันนานขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะเป็นเด็กขี้มโนและดูการ์ตูนเยอะ แต่ตอนนี้มันผ่านมานานมาก ความรู้สึกพวกนั้นมันก็ยังอยู่ ความรู้สึกที่อยากจะเจอเค้าอีกครั้ง อยากรู้ว่าเค้าชื่ออะไร เค้าเป็นใครกันแน่ เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แต่จะปล่อยผ่านมันก็เหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ ปัจจุบันเราไม่ได้ฝันถึงเค้าแล้ว แต่มีครั้งนึงเราเลิกเรียนดึก เราเจอผู้ชายที่โตพอๆกับเราคนนึงยืนอยู่ใกล้ๆที่ๆเราจอดรถไว้ เราก็รู้สึกคุ้นๆหน้าแต่จำไม่ได้ แล้วเค้าถามเราว่า สบายดีมั้ย เราก็ตอบไปว่า ค่ะ สบายดี แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินผ่านหน้าเราไปเฉยๆ ตอนนั้นเราก็แบบ ใครว้ะ คนบ้า หรือผี หรือเค้ารู้จักฉันแต่ฉันลืม จนกลับมาถึงบ้านก็คิดถึงคนที่เราเคยฝันถึงเฉยเลยว่า ใช่เค้ามั้ยว้ะ เคยเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนบอกว่า อาจจะเป็นผีที่ตามเรา แต่โดยส่วนตัว เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนั้นเลยค่ะ เราว่าเค้าไม่น่าจะใช่ผี แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งลี้ลับ ก็ไม่รู้จะนิยามว่าอะไร เรื่องที่เราเจอมันชัดจนเกินกว่าจะเป็นความฝันหรือการจินตนาการของเด็ก แต่มันก็ค่อนข้างซับซ้อนจนไม่น่าใช่ความจริง จนตอนนี้เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้ เรื่องนี้แม้ผ่านมานานมากๆแต่ก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะเล่าไปใครๆก็จะโยงไปถึงเรื่องวิญญาณตามตัวอะไรทำนองนั้นกันหมด เลยอยากจะถามว่าเคยมีใครพบเจอเรื่องแบบนี้มั้ยคะ และเราควรทำยังไงกับความรู้สึกค้างคาใจนี้ดี
ตอนเด็กเคยฝันถึงคนๆนึง ผ่านมาสิบกว่าปี ไม่ได้ฝันถึงเค้าแล้วแต่ยังคิดถึงคนในฝันอยู่
ชื่อกระทู้อาจจะไม่ชัดเจนเท่าไหร่เพราะเราก็ยังหาคำตอบหรืออธิบายกับตัวเองเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ เลยอยากจะมาถามเพื่อนๆในพันทิปว่าเคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆเราบ้างมั้ย และเรื่องที่เราจะเล่า คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราจริงๆไม่ใช่เรื่องแต่งขึ้นมาแน่นอนค่ะ
เล่าย้อนไปช่วงที่เราอยู่ชั้นประถม ประมาณป.4 เราเคยฝันแปลกๆค่ะ เรื่องมันเกิดขึ้นนานมากและเนื้อหาอาจจะยาวมาก แต่เราจะพยายามเล่าให้กระชับมากที่สุดนะคะ ครั้งแรก ในความฝัน เราเห็นวัตถุประหลาด คล้ายจานบินมนุษย์ต่างดาว มาตกอยู่ที่หลังบ้านเรา เราวิ่งไปดู และพบเด็กผู้ชายคนนึง อายุน่าจะเท่าๆกับเรา เค้าบอกว่าที่นี่ประหลาด มีแต่ตึกสูง แต่มีสีเขียว คือต้นไม้ เราถามว่าเค้ามาจากไหน เค้าบอกมาจากที่ๆไกลมาก นั่นคือความฝันครั้งแรก เราไม่ได้ติดใจอะไร แต่มาครั้งที่สอง ในอีกไม่กี่คืนถัดมา เราฝันถึงเค้าอีก เราคุยทักทายกันเหมือนคนที่พึ่งรู้จักกัน แต่ความฝันมันค่อนข้างประติดประต่อกันคล้ายกับว่ามันเป็นความจริง เพียงแค่เกิดขึ้นตอนที่เราหลับ ในความฝัน มันคล้ายกับพวกโลกการ์ตูนที่เราเคยดูสมัยเด็กเลยค่ะ เราเป็นคนที่ชอบดูโดราเอม่อนนะคะ แล้วเรื่องราวในฝัน มันก็มีสถานที่สวยๆแบบในการ์ตูนเลยค่ะ ได้ขึ้นไปบนก้อนเมฆสวยๆ วิ่งเล่น พูดคุย เล่าเรื่องต่างๆ จนเรารู้สึกสนิทกัน เป็นเพื่อนกัน เค้าใจดีและอ่อนโยน แต่เราไม่รู้จักชื่อของกันและกันเลย เราฝันถึงเค้าทุกวันหลังจากนั้น จนกลายเป็นเด็กที่รีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆเพื่อที่จะได้เข้านอนเร็วๆเลยค่ะ เป็นแบบนั้นอยู่ประมาณเกือบหนึ่งปี ที่ฝันถึงเค้าแทบจะทุกวันเลย ตอนนั้นเราคิดว่ามันแค่ความฝันเพราะเราดูการ์ตูนเยอะ แต่มีเหตุการณ์นึงที่มันทำให้เราประหลาดใจว่ามันอาจจะไม่ใช่ฝันธรรมดาค่ะ คืนนึงตอนเช้าๆวันเสาร์ เราฝันถึงเค้าปกติ พูดคุยกันในฝัน แล้วน้องสาวเรามาปลุกให้ไปดูการ์ตูนด้วยกัน เราอยู่ในสภาพงัวเงีย กึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนนั้นในฝันเราพูดกับเค้าว่าไม่อยากตื่นเลย แล้วเค้าบอกกับเราว่า ตื่นเถอะนะ วันหลังเราก็ยังจะได้เจอกันอีก ตื่นไปเล่นให้สนุก ตอนกลางคืนเราก็จะได้เจอกันอยู่ดี แล้วเราก็ตื่นค่ะ ตอนนั้นเราเอะใจแล้วว่า มันไม่น่าใช่ความฝันแล้ว อีกเหตุการณ์นึงเกิดขึ้นที่โรงเรียน เรานั่งเรียนอยู่ โต๊ะเราติดหน้าต่าง เราก็มองออกไปบนฟ้า แล้วก็ได้ยินเหมือนคนเรียกชื่อ เหมือนเวลาที่เค้าเรียกเรา แต่ตอนนั้นมันไม่ใช่ความฝันค่ะ เรื่องมันก็ดำเนินมาแบบนั้นอยู่ปีกว่าๆถึงสองปีเลย แต่พอช่วงจะขึ้นม.1 เราต้องย้ายห้องนอน จากที่ตอนแรกอยู่ห้องนอนร่วมกับน้องสาว แต่พอขึ้นมัธยมคุณพ่อเลยให้เราย้ายมาอยู่อีกห้องนึง หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ฝันถึงคนๆนั้นอีกเลยค่ะ แต่ในฝันครั้งสุดท้าย เค้าบอกกับเราว่า บางทีเค้าอาจจะต้องไปที่ไกลๆ อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อย ขอให้เราสนุกกับชีวิต เติบโตอย่างดี เค้าบอกว่าเราจะเป็นที่รักของทุกๆคน เค้าบอกให้เราใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าเศร้ากับเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว และวันนึงที่เราโตขึ้นและเข้มแข็ง เราอาจจะได้เจอกันอีก นั่นเป็นฝันครั้งสุดทา้ย และเราจำได้แม่นเลยทั้งๆที่ปกติเป็นคนขี้ลืมมาก เราความจำค่อนข้างแย่ ความทรงจำในวัยเด็กนี่แทบจะเลือนลาง แต่เรื่องความฝันกับเหตุการณ์ครั้งนั้นเราจำได้ดี จนตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว เราก็ยังจำได้อยู่ค่ะ ทุกอย่างเหมือนมันเคยเกิดขึ้นจริงๆ
แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา สิบกว่าปี เรารู้สึกเหมือนมันมีบางอย่างที่ยังคาใจเรา เราใช้ชีวิตเหมือนรอใครสักคนอยู่ ไม่ได้หมายถึงเนื้อคู่หรือแฟนไรงี้นะ แต่เหมือนกับว่าเรารอเค้า เรายังฝังใจกับเรื่องตอนนั้น เราเคยคิดเล่นๆว่า ที่เราฝันติดต่อกันนานขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะเป็นเด็กขี้มโนและดูการ์ตูนเยอะ แต่ตอนนี้มันผ่านมานานมาก ความรู้สึกพวกนั้นมันก็ยังอยู่ ความรู้สึกที่อยากจะเจอเค้าอีกครั้ง อยากรู้ว่าเค้าชื่ออะไร เค้าเป็นใครกันแน่ เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แต่จะปล่อยผ่านมันก็เหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ ปัจจุบันเราไม่ได้ฝันถึงเค้าแล้ว แต่มีครั้งนึงเราเลิกเรียนดึก เราเจอผู้ชายที่โตพอๆกับเราคนนึงยืนอยู่ใกล้ๆที่ๆเราจอดรถไว้ เราก็รู้สึกคุ้นๆหน้าแต่จำไม่ได้ แล้วเค้าถามเราว่า สบายดีมั้ย เราก็ตอบไปว่า ค่ะ สบายดี แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินผ่านหน้าเราไปเฉยๆ ตอนนั้นเราก็แบบ ใครว้ะ คนบ้า หรือผี หรือเค้ารู้จักฉันแต่ฉันลืม จนกลับมาถึงบ้านก็คิดถึงคนที่เราเคยฝันถึงเฉยเลยว่า ใช่เค้ามั้ยว้ะ เคยเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนบอกว่า อาจจะเป็นผีที่ตามเรา แต่โดยส่วนตัว เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนั้นเลยค่ะ เราว่าเค้าไม่น่าจะใช่ผี แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งลี้ลับ ก็ไม่รู้จะนิยามว่าอะไร เรื่องที่เราเจอมันชัดจนเกินกว่าจะเป็นความฝันหรือการจินตนาการของเด็ก แต่มันก็ค่อนข้างซับซ้อนจนไม่น่าใช่ความจริง จนตอนนี้เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้ เรื่องนี้แม้ผ่านมานานมากๆแต่ก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะเล่าไปใครๆก็จะโยงไปถึงเรื่องวิญญาณตามตัวอะไรทำนองนั้นกันหมด เลยอยากจะถามว่าเคยมีใครพบเจอเรื่องแบบนี้มั้ยคะ และเราควรทำยังไงกับความรู้สึกค้างคาใจนี้ดี