คือหนูอยู่ม.2ค่ะพ่อแยกกันตอนแรกก็ไม่อะไรเท่าไหร่แต่อยู่ๆก็เหมือนแย่ลง ปกติทั้งพ่อกับแม่จะเป็นคนส่งเพียงแต่เราไม่ได้เลือกที่จะอยู่กับใครอออกมาอยู่คนเดียว แม่เราอยู่ต่างจังหวัดกับน้อง ส่วนพ่อเราอยู่ตังหวัดเดียวกัน คือสำหรับเรามันแย่มากๆจริงๆพยายามอยากหางานทำแต่ยังไม่รู้จะไปต่อยังไงดี เราเองช่วงนี้ก็สอบจะขึ้นม.3เรารู้ว่าเขาเหนื่อยที่ต้องส่งเราเรียน เราก็โอเคถ้าเหนื่อยก็พอไม่ต้องส่งเราก็ได้แต่เราขอแค่ส่งเราถึงม.3ได้ได้ไหมอยากน้อยก็มีวุฒิม.3อายุครบ15คงจะหางานทำได้มากกว่านี้นิดนึง พ่อเราอยากให้เรากลับบ้านแต่จะให้กลับก็คงไม่ไหวเราเจอภาพซ้ำๆที่มันเกิดขึ้นตลอด เราพยายามทำตัวเองให้เก่งขึ้นเราไม่ได้เรียนเก่งพยายามถ้ามีอะไรที่ไปแข่งแล้วได้เงินเราก็จะไปแต่มันก็ไม่สำเร็จ ตอนเราป.6เขาอยากให้เราเข้าโรงเรียนที่เขาต้องการเราก็โอเคเข้าก็เข้า เขาอยากให้เราทำอะไรเราก็ทำ อยากให้เราเรียนอะไรเราก็เรียนเราพยายามมากช่วงนั้นเพื่ออยากให้เขาภูมิใจแต่ก็พังเหมือนเดิม เราขอแค่สำหรับเราคือกลับบ้านมีครอบครัวที่อบอุ่นให้เรากอด มีแค่คนถามว่าเหนื่อยไหม แบบเราขอแค่นี้จริงๆ ตลอดมาเรารู้ว่าเขาเองก็เหนื่อยที่ต้องส่งเรา วันนี้เราโทรไปหาพ่อ พ่อเองก็บอกไม่มีเราก็โอเคไม่เป็นไรเลยบอกพ่อไม่มีก็ไม่ต้องส่งเดี๋ยวเราจะหาเลี้ยงตัวเองเองเราเองก็เป็นภาระของเขามามากเกินพอแล้ว แม่เราก็ต้องส่งน้องเราเองแม่ก็อยากให้เรียนสูงๆ เรารู้ว่าค่าใช้จ่ายมันสูง เราไม่รู้เลยจริงๆว่าควรทำยังไงถึงจะไม่เป็นภาระของใครเลย บางทีเราก็อยากหายไป เหมือนเราหันไปแล้วเราไม่เห็นใครสักคนเลย ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี พอจะมีงานอะไรที่ทำหลังเลิกเรียนได้บ้าง เราแค่อยากจะเรียนต่อม.3ให้จบหลังจากนั้นก็คงต้องต่อกศน.ถ้าเรามีโอกาส
ถ้าพ่อแม่ส่งเรียนไม่ไหวแล้วควรทำยังดี