ผมก็หน้าตาปานกลาง มีผู้หญิงมาชอบหลายคนแต่ไม่ได้เลือกคบใครเลย จนเมื่อ 5 ปีที่แล้วรู้จักน้องคนนึง (ผู้ชาย) สนิทสนมกันจนตกลงคบกันเป็นแฟน คบกันได้ 2 ปี น้องเค้าขอย้ายไปทำงานต่างจังหวัดส่วนผมทำงานที่กรุงเทพฯ แรก ๆ ก็ไปมาหาสู้กันบ่อย จนผมเรียนต่อปริญญาโท เวลาก็น้อยลง การไปมาหาสู้ก็จะน้องลงเพราะผมต้องทำงานและเรียนด้วย จนเราเริ่มที่จะไม่เข้าใจกัน ช่วงที่ผมทำ IS ผมก็จะให้ความสำคัญเค้าน้อยลงไป จนสุดท้ายเค้ามีคนอื่นและจากลาผมไป ผมเรียนจบ ป.โท ได้ปริญญา แต่ต้องเสียคนที่คิดว่ารักเราไป เฝ้าโทษตัวเองมาตลอด หากเราบริหารจัดการดีกว่านี้คงไม่เสียเค้าไป ทุกวันนี้เลิกไปกัน 2 ปีแล้ว ความเศร้าในจิตใจผมจางหายไปหมดแล้วความทรงจำกลับไม่เคยลืม และไม่กล้าเปิดใจใหม่อีกเลย ทุกวันนี้ก็เฝ้าโทษตัวเองและอยากกลับไปแก้ไข ผมโดนเทโดยที่ไม่มีโอกาสได้อธิบายและบอกคำลา มันช่างเจ็บปวด..ขอแค่อยากมาระบายและมีคนรับฟัง แค่นี้ผมก็ ok แล้วคับ....
มีแฟนคนแรก..เพศเดียวกัน สุดท้ายก็โดนเทและโทษตัวเองมาตลอด