เครียดค่ะ อยากระบาย และอยากได้วิธีการค่ะ เพราะเก็บไว้คนเดียวไม่ไหวอีกแล้ว ใครจะด่าจะว่ายังไงเราน้อมรับคำติเตียนจากทุกๆความคิดเห็น และขอขอบคุณสำหรับกำลังใจบางความเห็นค่ะ ขอเล่า ขอระบายเลยแล้วกันค่ะ
ตอนนี้อายุย่างเข้า 30 ปีแล้วค่ะ ชีวิตที่ผ่านมาก็ถือว่าเติบโตดีขึ้นเรื่อยๆตามสเต็ป ทั้งเรื่องหน้าที่การงาน และการเงิน โดยภาพรวมแล้วค่อนข้างโอเคเลยค่ะ แต่ชีวิตก็ดันเริ่มมาสะดุดเมื่อรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเราเคยร่วมงานกัน และมีโอกาสได้ไปทานข้าวหรือเจอกันบ้างหลังจากที่เคยร่วมงานกันมา นิสัยพี่เขาก็ดูเป็นคนจริงใจ พูดจาตรงๆ เทคแคร์ดี ดูแลดี และก็มีทำนองทีท่าว่าสนใจเราด้วย เราสังเกตจากการที่เขาโทรมาหาทุกวัน คอยช่วยเหลือนู้นนี่ตลอดทั้งที่ไม่ได้ร้องขอ ตอนนั้นเลยถามเขา เขาก็บอกว่าชอบเราค่ะ และเราเริ่มชอบพี่เขาเช่นกัน เพราะถูกใจในความจริงใจ และความพยายามที่ทำอะไรต่างๆให้ จนตัดสินใจคบกับพี่เขาค่ะ
ตอนนั้นก็เริ่มเก็บรายละเอียดของพี่เขามากขึ้น ซึ่งนิสัยของเราไม่ชอบซอกแซกเรื่องส่วนตัว แต่จะเก็บรายละเอียดจากการฟังที่เขาเล่าหรือบอกมา วันๆหนึ่งเราก็คุยกันเรื่องงาน เรื่องทั่วไป เป็นส่วนใหญ่ และเขาก็เริ่มพูดถึงเรื่องส่วนตัวมากขึ้น จากนั้นไม่นานก็มารู้ความจริงค่ะว่าพี่เขามีแฟนแล้ว เราอึ้งมากค่ะตอนนั้น แล้วเราก็มีใจให้ไปมากแล้วด้วย คิดที่จะเลิกคุย แต่พี่เขาก็บอกค่ะว่ากำลังจะเลิกกับแฟนแล้วเพราะมีปัญหากันค่อนข้างหนักหน่วง และพี่เขาก็ปฏิบัติตัวเสมอต้นเสมอปลายกับเราดีเหมือนเดิม แบบไม่มีที่ติเตียนเลย เหมือนให้ความสนใจเรามากๆ และทำตัวเหมือนจะเลิกกับแฟนจริงๆเพราะเขาไม่แคร์แฟนเขาเลย จนเชื่อสนิทใจว่าเลิกแน่นอน ได้เสียกันไปไม่รุ้จะกี่ครั้งต่อครั้ง หัวใจพองโตเพราะการปฏิบัติตนที่ทำให้กันมันดีมากๆๆ จนหลังจากนั้นมาอีกสักพัก ก็มารู้ความจริงค่ะว่านั่นไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมียที่จดทะเบียนสมรสถูกต้องกันตามกฎหมาย ตอนนั้นเหมือนคนเป็นบ้า สติหลุด ช็อคกว่าเดิมหลายเท่า มันเบลอไปหมด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลิกกัน เพราะพี่เขาก็ไม่อยากเลิก แถมยังทำดีจนตายใจ และบอกว่าขอเวลา 3 เดือน จะเคลียร์ทุกอย่างให้จบ และเลือกที่จะมาอยุ่กับเรา โอเค เราก็เชื่อ แต่บอกเลยว่าชีวิตหลังจากรุ้ความจริงแล้วทรมานสัสๆ แถบไม่เป็นตัวเอง ระหวาดระแวงกลัวเขาไม่เอาเราจริง คิดมาก ประสาท-ตลอดเวลา ทะเลาะกันทุกวัน น้อยอกน้อยใจเพราะเห็นเขาอยุ่กับที่บ้าน หรือทำกิจกรรมร่วมกับที่บ้าน (เขาอยู่บ้านเมีย) มีปากเสียงกันตลอดเวลาจนเราทั้งคู่ไม่มีความสุขกันเลย และพี่เขาก็เริ่มไม่มั่นใจว่าการที่จะมาอยุ่กับเรามันจะไปกันรอดไหมเพราะทะเลาะกันบ่อยมากกๆๆๆๆ (ก็เรื่องเมียเขานั้นแหละ) สิ่งดีดีที่ทำให้กันก็น้อยลง พี่เขาก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน สิ่งที่เคยทำให้ก็เปลี่ยนไปแทบจะหน้ามือหลังมือ
จนครบตามเวลากำหนดก็เป็นอย่างที่คิด คือพี่เขาไม่เลิกกับเมียค่ะ เพราะเหตุผลว่าไม่มั่นใจว่าอยู่กับเราจะรอดรึป่าว ขอเป็นอย่างนี้ไปก่อนให้มั่นใจจริงว่าอยู่กันได้ เพราะกลัวการเริ่มใหม่แล้วไปไม่รอด และดิฉันก็โง่ค่ะ กินหญ้าเป็นอาหาร รักแล้วไงคะ รู้สึกเลิกไม่ได้ ก็เลยยอมเป็นแบบนี้ไปก่อน ซึ่งไม่วายจะมีปากเสียงกันเป็นประจำเพราะเรื่องเดิมนี่แหละ แถมทะเลาะเรื่องพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป เอาใจใส่น้อยลง ไม่เหมือนเดิม คอยหลบๆซ่อนๆทั้งการคุยโทรศัพท์ไม่ให้เมียพี่เขาระแคะระคาย ทั้งการเจอกัน จะไปร้านนั่นก็ไม่ได้ เดินไปที่นี่ก็ไม่ได้ เพราะครอบครัวฝั่งเมียค่อนข้างกว้างขวาง ใครๆก็มักจะรู้จัก หากใครมาเจอพี่เขาอยู่กับเรารับรองดังแน่ๆ และเราจะไม่ปลอดภัยด้วย ตอนนั้นมันอึดอัดไปทุกอย่าง ทำให้ท้อใจ เหนื่อยใจ จะเลิกกันไปกันก็หลายรอบแต่ก็ไม่เคยเลิกกันได้สักที ต่างคนต่างเครียด แต่ก็อยู่แบบนี้มาเรื่อยๆ เพราะยังมีใจจะทำให้กันอยู่
จนเข้ามา 8 เดือน ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเลิกกับเมียพี่เขาเลย ชีวิตตอนนั้นมันมืดมนมากค่ะ คิดอะไรไม่ออก เห็นกงจักรเป็นดอกบัว รักจนยอมสละชีวิตตัวเองได้ ยอมเสียหน้าที่การงาน แย่ไปหมดทุกอย่างในชีวิต เครียดกันมากทั้งคู่ เราเสนอให้จับมือกันไปบอกเมียพี่ของเขา เพราะไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆ จะทำอะไรก้ได้ทำเต็มที่ ถึงแม้ว่าผลเสียมากกว่าผลดี แต่อยากได้ความสบายใจ จะเอายังไงก้ว่ามาเลย ขอแค่ไม่เลิกกัน แต่เค้ากลัวจะไปกันใหญ่ เรื่องไม่น่าจบง่ายๆ เพราะเมียพี่เขาก็เป็นเรื่องอยุ่เหมือนกัน ประมาณว่าขิงก็ราข่าก็แรง กลัวเราจะโดนผลกระทบที่รับไม่ไหว เค้าเลยขอเรา บอกว่ารอลูกเรียนจบป.ตรี ก่อนได้ไหมจะได้หมดห่วง เค้าสัญญาว่าจะทำให้เราแน่นอน จะมาอยู่กับเราแน่ๆ ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาอีก 7 ปีเลยล่ะค่ะกว่าลูกพี่เขาจะเรียนจบ อีฉันก็เออออ.....ก็รักมากๆอะค่ะ ยังไงก็เลิกไม่ได้แล้ว ยอมก็ได้ค่ะ จะเจ็บปวดยังไง ก็วัดใจกัน
ไปเลย ให้รู้ว่าเวลาแค่นี้ทำไมจะรอไม่ได้ และพกความหวังไว้ตลอดว่ามันจะเคลียร์ได้จบ และจะอยู่ด้วยกันในที่สุด ซึ่งอิฉันก็มีข้อแม้ว่าในระหว่างนี้ขอให้เค้าประพฤติปฏิบัติตนให้ดีกว่าเดิม เหมือนแรกๆที่เคยทำให้ เพราะหลังจากที่รู้ความจริงมาทุกอย่างมันดรอปไปหมด ซึ่งพี่เค้าพยายามทำดีให้นะ แต่ไม่เปนเหมือนเดิม อาจเพราะแรงกดดันหลายอย่าง กลายเป็นเราร้องขอไปเสียส่วนใหญ่ ซึ่งแน่นอนค่ะ เรื่องนี้เป็นปัญหาอีกแล้ว และเป็นประจำ
และมันก็มาถึงทางเดินของชีวิต.. เพราะทนไม่ไหวแล้วค่ะ เหนื่อย ท้อ ประสาทแเดกไปแล้ว 90% กลัวมากว่า 7 ปีนั้นจะสูญเปล่า ดิฉันไม่อยากอายุ 37 แล้วมาเริ่มใหม่แล้วค่ะ ก็เลยคุยกันตรงๆไปเลยว่าต้องการจะมีกันอยู่จริงๆหรือเปล่า ซึ่งเราทั้งคู่ต่างก็ต้องการกันอยู่ เราถามว่าถ้าวันใดวันหนึ่งเมียพี่รู้ขึ้นมาและไม่เลิกพี่เขาจะทำไง พี่เขาบอกก็จะไม่เลิกกับเราเหมือนกัน จะพยายามให้มีเราอยู่ให้ได้ ก็ประมาณว่าคงต้องแบ่ง 60 40 เราจะรับไหวมั้ย ซึ่งเรามีข้อแม้ว่าขอให้เรามีที่ยืน ไม่หลบๆซ่อนๆ ดูแลกันเต็มที่ในแบบที่40เราควรจะได้ ไม่ก้าวก่ายกัน ให้รู้ว่านั่นเวลาของใครเป็นของใคร เราขอแค่นี้หากเมียพี่เขาจับได้ในสักวันหนึ่ง... และส่วนในระหว่างนี้ก็อยู่กันไปโดยทำดีต่อกันให้มากที่สุด ดูแลกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำให้กันได้ เจอกันให้บ่อยๆ ทำกับเราเสมือนเมียอีกคนหนึ่ง ซึ่งพี่เขาก็ดูทีท่าที่จะพยายามทำมันเแบบนั้นอยู่ เราเห็นได้ชัดจากสิ่งที่เขาพยายามทำ และสุดท้ายสิ่งที่ดิฉันกำลังทำ มันก็ถูกอัฟเลเวลกลายเป็นเมียน้อยเต็มตัว ที่แสนจะพยายาม และตั้งใจ ให้อยู่ด้วยกันด้วยดี ทั้งหมดนี้เพราะรักจึงยอม !!!!! แม้ว่ามันจะทุกข์มากกว่าก็ยอมถ้าเป็นไปตามนี้
ระหว่างพี่เขากับเมียของเขาก็ใช้ชีวิตกันตามปกติในแบบครอบครัว สุขบ้างทุกข์บ้าง ที่ไม่ปกติก็คือการที่พี่เขาพยายามหาเวลามาเจอ มาอยู่ มานอนด้วยกับเรา ซึ่งอาจทำให้เมียเขาระแคะระคายบ้างบางครั้ง (พี่เขาเป็นคนออกบ้านยากค่ะ กลับดึกก็ไม่ได้ เสาร์อาทิตย์ไปไหนก็ไม่ได้ ) จึงต้องหาเหตุผลต่าๆนาๆ ที่จะมานอน มาเจอกับเราอยู่ตลอดค่ะ ซึงอาทิตย์ไหนเราเจอกันแค่ 1 คืน 2 วันเองค่ะ เป็นแบบนี้ทุกๆอาทิตย์
นี่คือสิ่งที่เราคิดแต่.... สิ่งที่ทำให้เราอยากระบาย อยากแชร์ความเห็น มันไม่ใช่แค่นี้ค่ะ ขอต่ออีกนิดหน่อยนะคะ
ในระหว่างที่เรากับพี่เขาคบกันอยู่ เรามีคนคุยลับหลัง 1 คนค่ะ ซึ่งเป็นคนในองค์กรเดียวกัน สนิทกัน ทำงานก็เจอกันอยู่บ่อยๆ จริงๆกับคนนี้ก็รู้จักกันมาสักพักละค่ะ พี่เค้านิสัยดีมาก เป็นที่รักใคร่ของทุกๆคน เป็นที่ยำเกรง ทำงานเก่งอนาคตไกล อยู่แล้วสบายใจ ชีวิตมีแต่เจริญขึ้นแน่นอนค่ะ กับพี่คนนี้เราต่างเคยรู้สึกดีดีให้กันมาก่อนหน้านี้ แต่ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์กันเท่าไหร่ก็เลยไม่ได้เป็นแฟนกันแบบเปิดเผย แต่ก็คุยกันเรื่อยมาไม่เคยขาดหาย จนได้มาเจอกันในช่วงที่เรากับพี่คนนั้นมีปัญหาพอดีค่ะ ตอนนั้นก็มีโอกาสเจอและคุยกันมากขึ้น ความรู้สึกเดิมๆเริ่มกลับมา วันหนึ่งพี่เขามาสารภาพกับเราว่าเค้ารู้สึกดีกับเรามากๆ อยากคบกันแบบจริงจัง อยากดูแล และเปิดใจให้เรา 100% แล้ว เราเลยลองเปิดใจตัวเอง เพราะชีวิตตอนนี้ก้แย่มากๆด้วยค่ะ อยากได้กำลังใจ อยากได้รับการดูแล เลยได้สานความสัมพันธ์กันทั้งๆที่ตอนนั้นก็มีพี่อีกคนอยู่ ซึ่งพี่คนนี้ก็ทำดีกับเราทุกอย่าง เราเชื่อว่า ผญ คนไหนก็ตามที่ได้พี่คนนี้เป็นแฟน หรือได้เป็นสามี คุณโคตรโชคดีเลยค่ะ เพราะเค้าจะเป็นทุกๆอย่างให้กับคุณได้ คุณจะได้รับการดูแลที่ดีเยี่ยม คุณจะมีหน้ามีตาในสังคม ไร้ปัญหากวนใจแน่นอน ซึ่งดิฉันก็เกือบจะเป็นผู้หญิงคนนั้นแล้วค่ะ แต่ติดตรงที่ดิฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากไปกว่าพี่ชายคนนึงเลย พยายามที่จะเปลี่ยนความรู้สึก เปลี่ยนใจให้รักพี่คนนี้ให้ได้เหมือนที่เคยรัก มันก็ทำไม่เคยได้เลยค่ะ มันมีแต่ความรู้สึกดีๆให้เท่านั้น เพราะใจมันไปอยู่กับพี่คนนั้นไปหมดแล้วค่ะ. ต่อให้พี่คนนี้จะให้โอกาส ขอร้องเราต่างๆนาๆ เราก้ทำไม่ได้เลย มีคนชอบเขาเยอะมาก แต่เขาก็ไม่สนใจใครเลย ปิดใจกับทุกคนยกเว้นเรา ทั้งที่เราอยากจะรัก อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่คนนี้มากๆๆ แต่ใจมันไม่ไปเลย
ทุกข์ใจมาก บุญมีแต่กรรมบัง ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ขอวิธีการหน่อยได้ไหมคะ เป็นเมียน้อยทุกข์ รู้ทั้งรู้ แต่ทำใจที่จะออกมาจากชีวิตเขาไม่ได้เลย ทำไมถึงต้องการเขาขนาดนี้ ทำไมถึงยอมเสียทุกอย่าง ยอมทุกข์ ยอมทน เพื่อแค่ให้ได้อยู่กับเขา ไม่เข้าใจ.
จะด่า จะว่า ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้ระบาย ได้อ่านความเห็น ก็โอเคแล้วค่ะ. ขอบคุณ.
ความทรมานใจของคนเป็นเมีย.....
ตอนนี้อายุย่างเข้า 30 ปีแล้วค่ะ ชีวิตที่ผ่านมาก็ถือว่าเติบโตดีขึ้นเรื่อยๆตามสเต็ป ทั้งเรื่องหน้าที่การงาน และการเงิน โดยภาพรวมแล้วค่อนข้างโอเคเลยค่ะ แต่ชีวิตก็ดันเริ่มมาสะดุดเมื่อรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเราเคยร่วมงานกัน และมีโอกาสได้ไปทานข้าวหรือเจอกันบ้างหลังจากที่เคยร่วมงานกันมา นิสัยพี่เขาก็ดูเป็นคนจริงใจ พูดจาตรงๆ เทคแคร์ดี ดูแลดี และก็มีทำนองทีท่าว่าสนใจเราด้วย เราสังเกตจากการที่เขาโทรมาหาทุกวัน คอยช่วยเหลือนู้นนี่ตลอดทั้งที่ไม่ได้ร้องขอ ตอนนั้นเลยถามเขา เขาก็บอกว่าชอบเราค่ะ และเราเริ่มชอบพี่เขาเช่นกัน เพราะถูกใจในความจริงใจ และความพยายามที่ทำอะไรต่างๆให้ จนตัดสินใจคบกับพี่เขาค่ะ
ตอนนั้นก็เริ่มเก็บรายละเอียดของพี่เขามากขึ้น ซึ่งนิสัยของเราไม่ชอบซอกแซกเรื่องส่วนตัว แต่จะเก็บรายละเอียดจากการฟังที่เขาเล่าหรือบอกมา วันๆหนึ่งเราก็คุยกันเรื่องงาน เรื่องทั่วไป เป็นส่วนใหญ่ และเขาก็เริ่มพูดถึงเรื่องส่วนตัวมากขึ้น จากนั้นไม่นานก็มารู้ความจริงค่ะว่าพี่เขามีแฟนแล้ว เราอึ้งมากค่ะตอนนั้น แล้วเราก็มีใจให้ไปมากแล้วด้วย คิดที่จะเลิกคุย แต่พี่เขาก็บอกค่ะว่ากำลังจะเลิกกับแฟนแล้วเพราะมีปัญหากันค่อนข้างหนักหน่วง และพี่เขาก็ปฏิบัติตัวเสมอต้นเสมอปลายกับเราดีเหมือนเดิม แบบไม่มีที่ติเตียนเลย เหมือนให้ความสนใจเรามากๆ และทำตัวเหมือนจะเลิกกับแฟนจริงๆเพราะเขาไม่แคร์แฟนเขาเลย จนเชื่อสนิทใจว่าเลิกแน่นอน ได้เสียกันไปไม่รุ้จะกี่ครั้งต่อครั้ง หัวใจพองโตเพราะการปฏิบัติตนที่ทำให้กันมันดีมากๆๆ จนหลังจากนั้นมาอีกสักพัก ก็มารู้ความจริงค่ะว่านั่นไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมียที่จดทะเบียนสมรสถูกต้องกันตามกฎหมาย ตอนนั้นเหมือนคนเป็นบ้า สติหลุด ช็อคกว่าเดิมหลายเท่า มันเบลอไปหมด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลิกกัน เพราะพี่เขาก็ไม่อยากเลิก แถมยังทำดีจนตายใจ และบอกว่าขอเวลา 3 เดือน จะเคลียร์ทุกอย่างให้จบ และเลือกที่จะมาอยุ่กับเรา โอเค เราก็เชื่อ แต่บอกเลยว่าชีวิตหลังจากรุ้ความจริงแล้วทรมานสัสๆ แถบไม่เป็นตัวเอง ระหวาดระแวงกลัวเขาไม่เอาเราจริง คิดมาก ประสาท-ตลอดเวลา ทะเลาะกันทุกวัน น้อยอกน้อยใจเพราะเห็นเขาอยุ่กับที่บ้าน หรือทำกิจกรรมร่วมกับที่บ้าน (เขาอยู่บ้านเมีย) มีปากเสียงกันตลอดเวลาจนเราทั้งคู่ไม่มีความสุขกันเลย และพี่เขาก็เริ่มไม่มั่นใจว่าการที่จะมาอยุ่กับเรามันจะไปกันรอดไหมเพราะทะเลาะกันบ่อยมากกๆๆๆๆ (ก็เรื่องเมียเขานั้นแหละ) สิ่งดีดีที่ทำให้กันก็น้อยลง พี่เขาก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน สิ่งที่เคยทำให้ก็เปลี่ยนไปแทบจะหน้ามือหลังมือ
จนครบตามเวลากำหนดก็เป็นอย่างที่คิด คือพี่เขาไม่เลิกกับเมียค่ะ เพราะเหตุผลว่าไม่มั่นใจว่าอยู่กับเราจะรอดรึป่าว ขอเป็นอย่างนี้ไปก่อนให้มั่นใจจริงว่าอยู่กันได้ เพราะกลัวการเริ่มใหม่แล้วไปไม่รอด และดิฉันก็โง่ค่ะ กินหญ้าเป็นอาหาร รักแล้วไงคะ รู้สึกเลิกไม่ได้ ก็เลยยอมเป็นแบบนี้ไปก่อน ซึ่งไม่วายจะมีปากเสียงกันเป็นประจำเพราะเรื่องเดิมนี่แหละ แถมทะเลาะเรื่องพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป เอาใจใส่น้อยลง ไม่เหมือนเดิม คอยหลบๆซ่อนๆทั้งการคุยโทรศัพท์ไม่ให้เมียพี่เขาระแคะระคาย ทั้งการเจอกัน จะไปร้านนั่นก็ไม่ได้ เดินไปที่นี่ก็ไม่ได้ เพราะครอบครัวฝั่งเมียค่อนข้างกว้างขวาง ใครๆก็มักจะรู้จัก หากใครมาเจอพี่เขาอยู่กับเรารับรองดังแน่ๆ และเราจะไม่ปลอดภัยด้วย ตอนนั้นมันอึดอัดไปทุกอย่าง ทำให้ท้อใจ เหนื่อยใจ จะเลิกกันไปกันก็หลายรอบแต่ก็ไม่เคยเลิกกันได้สักที ต่างคนต่างเครียด แต่ก็อยู่แบบนี้มาเรื่อยๆ เพราะยังมีใจจะทำให้กันอยู่
จนเข้ามา 8 เดือน ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเลิกกับเมียพี่เขาเลย ชีวิตตอนนั้นมันมืดมนมากค่ะ คิดอะไรไม่ออก เห็นกงจักรเป็นดอกบัว รักจนยอมสละชีวิตตัวเองได้ ยอมเสียหน้าที่การงาน แย่ไปหมดทุกอย่างในชีวิต เครียดกันมากทั้งคู่ เราเสนอให้จับมือกันไปบอกเมียพี่ของเขา เพราะไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆ จะทำอะไรก้ได้ทำเต็มที่ ถึงแม้ว่าผลเสียมากกว่าผลดี แต่อยากได้ความสบายใจ จะเอายังไงก้ว่ามาเลย ขอแค่ไม่เลิกกัน แต่เค้ากลัวจะไปกันใหญ่ เรื่องไม่น่าจบง่ายๆ เพราะเมียพี่เขาก็เป็นเรื่องอยุ่เหมือนกัน ประมาณว่าขิงก็ราข่าก็แรง กลัวเราจะโดนผลกระทบที่รับไม่ไหว เค้าเลยขอเรา บอกว่ารอลูกเรียนจบป.ตรี ก่อนได้ไหมจะได้หมดห่วง เค้าสัญญาว่าจะทำให้เราแน่นอน จะมาอยู่กับเราแน่ๆ ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาอีก 7 ปีเลยล่ะค่ะกว่าลูกพี่เขาจะเรียนจบ อีฉันก็เออออ.....ก็รักมากๆอะค่ะ ยังไงก็เลิกไม่ได้แล้ว ยอมก็ได้ค่ะ จะเจ็บปวดยังไง ก็วัดใจกัน
และมันก็มาถึงทางเดินของชีวิต.. เพราะทนไม่ไหวแล้วค่ะ เหนื่อย ท้อ ประสาทแเดกไปแล้ว 90% กลัวมากว่า 7 ปีนั้นจะสูญเปล่า ดิฉันไม่อยากอายุ 37 แล้วมาเริ่มใหม่แล้วค่ะ ก็เลยคุยกันตรงๆไปเลยว่าต้องการจะมีกันอยู่จริงๆหรือเปล่า ซึ่งเราทั้งคู่ต่างก็ต้องการกันอยู่ เราถามว่าถ้าวันใดวันหนึ่งเมียพี่รู้ขึ้นมาและไม่เลิกพี่เขาจะทำไง พี่เขาบอกก็จะไม่เลิกกับเราเหมือนกัน จะพยายามให้มีเราอยู่ให้ได้ ก็ประมาณว่าคงต้องแบ่ง 60 40 เราจะรับไหวมั้ย ซึ่งเรามีข้อแม้ว่าขอให้เรามีที่ยืน ไม่หลบๆซ่อนๆ ดูแลกันเต็มที่ในแบบที่40เราควรจะได้ ไม่ก้าวก่ายกัน ให้รู้ว่านั่นเวลาของใครเป็นของใคร เราขอแค่นี้หากเมียพี่เขาจับได้ในสักวันหนึ่ง... และส่วนในระหว่างนี้ก็อยู่กันไปโดยทำดีต่อกันให้มากที่สุด ดูแลกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำให้กันได้ เจอกันให้บ่อยๆ ทำกับเราเสมือนเมียอีกคนหนึ่ง ซึ่งพี่เขาก็ดูทีท่าที่จะพยายามทำมันเแบบนั้นอยู่ เราเห็นได้ชัดจากสิ่งที่เขาพยายามทำ และสุดท้ายสิ่งที่ดิฉันกำลังทำ มันก็ถูกอัฟเลเวลกลายเป็นเมียน้อยเต็มตัว ที่แสนจะพยายาม และตั้งใจ ให้อยู่ด้วยกันด้วยดี ทั้งหมดนี้เพราะรักจึงยอม !!!!! แม้ว่ามันจะทุกข์มากกว่าก็ยอมถ้าเป็นไปตามนี้
ระหว่างพี่เขากับเมียของเขาก็ใช้ชีวิตกันตามปกติในแบบครอบครัว สุขบ้างทุกข์บ้าง ที่ไม่ปกติก็คือการที่พี่เขาพยายามหาเวลามาเจอ มาอยู่ มานอนด้วยกับเรา ซึ่งอาจทำให้เมียเขาระแคะระคายบ้างบางครั้ง (พี่เขาเป็นคนออกบ้านยากค่ะ กลับดึกก็ไม่ได้ เสาร์อาทิตย์ไปไหนก็ไม่ได้ ) จึงต้องหาเหตุผลต่าๆนาๆ ที่จะมานอน มาเจอกับเราอยู่ตลอดค่ะ ซึงอาทิตย์ไหนเราเจอกันแค่ 1 คืน 2 วันเองค่ะ เป็นแบบนี้ทุกๆอาทิตย์
นี่คือสิ่งที่เราคิดแต่.... สิ่งที่ทำให้เราอยากระบาย อยากแชร์ความเห็น มันไม่ใช่แค่นี้ค่ะ ขอต่ออีกนิดหน่อยนะคะ
ในระหว่างที่เรากับพี่เขาคบกันอยู่ เรามีคนคุยลับหลัง 1 คนค่ะ ซึ่งเป็นคนในองค์กรเดียวกัน สนิทกัน ทำงานก็เจอกันอยู่บ่อยๆ จริงๆกับคนนี้ก็รู้จักกันมาสักพักละค่ะ พี่เค้านิสัยดีมาก เป็นที่รักใคร่ของทุกๆคน เป็นที่ยำเกรง ทำงานเก่งอนาคตไกล อยู่แล้วสบายใจ ชีวิตมีแต่เจริญขึ้นแน่นอนค่ะ กับพี่คนนี้เราต่างเคยรู้สึกดีดีให้กันมาก่อนหน้านี้ แต่ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์กันเท่าไหร่ก็เลยไม่ได้เป็นแฟนกันแบบเปิดเผย แต่ก็คุยกันเรื่อยมาไม่เคยขาดหาย จนได้มาเจอกันในช่วงที่เรากับพี่คนนั้นมีปัญหาพอดีค่ะ ตอนนั้นก็มีโอกาสเจอและคุยกันมากขึ้น ความรู้สึกเดิมๆเริ่มกลับมา วันหนึ่งพี่เขามาสารภาพกับเราว่าเค้ารู้สึกดีกับเรามากๆ อยากคบกันแบบจริงจัง อยากดูแล และเปิดใจให้เรา 100% แล้ว เราเลยลองเปิดใจตัวเอง เพราะชีวิตตอนนี้ก้แย่มากๆด้วยค่ะ อยากได้กำลังใจ อยากได้รับการดูแล เลยได้สานความสัมพันธ์กันทั้งๆที่ตอนนั้นก็มีพี่อีกคนอยู่ ซึ่งพี่คนนี้ก็ทำดีกับเราทุกอย่าง เราเชื่อว่า ผญ คนไหนก็ตามที่ได้พี่คนนี้เป็นแฟน หรือได้เป็นสามี คุณโคตรโชคดีเลยค่ะ เพราะเค้าจะเป็นทุกๆอย่างให้กับคุณได้ คุณจะได้รับการดูแลที่ดีเยี่ยม คุณจะมีหน้ามีตาในสังคม ไร้ปัญหากวนใจแน่นอน ซึ่งดิฉันก็เกือบจะเป็นผู้หญิงคนนั้นแล้วค่ะ แต่ติดตรงที่ดิฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากไปกว่าพี่ชายคนนึงเลย พยายามที่จะเปลี่ยนความรู้สึก เปลี่ยนใจให้รักพี่คนนี้ให้ได้เหมือนที่เคยรัก มันก็ทำไม่เคยได้เลยค่ะ มันมีแต่ความรู้สึกดีๆให้เท่านั้น เพราะใจมันไปอยู่กับพี่คนนั้นไปหมดแล้วค่ะ. ต่อให้พี่คนนี้จะให้โอกาส ขอร้องเราต่างๆนาๆ เราก้ทำไม่ได้เลย มีคนชอบเขาเยอะมาก แต่เขาก็ไม่สนใจใครเลย ปิดใจกับทุกคนยกเว้นเรา ทั้งที่เราอยากจะรัก อยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่คนนี้มากๆๆ แต่ใจมันไม่ไปเลย
ทุกข์ใจมาก บุญมีแต่กรรมบัง ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ขอวิธีการหน่อยได้ไหมคะ เป็นเมียน้อยทุกข์ รู้ทั้งรู้ แต่ทำใจที่จะออกมาจากชีวิตเขาไม่ได้เลย ทำไมถึงต้องการเขาขนาดนี้ ทำไมถึงยอมเสียทุกอย่าง ยอมทุกข์ ยอมทน เพื่อแค่ให้ได้อยู่กับเขา ไม่เข้าใจ.
จะด่า จะว่า ไม่เป็นไรค่ะ แค่ได้ระบาย ได้อ่านความเห็น ก็โอเคแล้วค่ะ. ขอบคุณ.