ในพระพุทธศาสนา พระภิกษุที่เห็นผิดหรือมีความเห็นไม่ถูกต้องตามหลักธรรมคำสอน มีหลายกรณี ตัวอย่างเช่น พระเทวทัต ที่มีความเห็นผิดและประพฤติผิดต่างๆ เช่น การพยายามปลงพระชนม์พระพุทธเจ้า. ความเห็นผิด (มิจฉาทิฏฐิ) เป็นสิ่งที่ควรแก้ไขด้วยการเจริญสัมมาทิฏฐิ หรือความเห็นที่ถูกต้อง.
ตัวอย่างพระภิกษุที่มีความเห็นผิด:
พระเทวทัต:
พระเทวทัตเป็นที่รู้จักจากการกระทำที่ไม่ถูกต้องหลายอย่าง เช่น การพยายามฆ่าพระพุทธเจ้า การยุยงให้สงฆ์แตกแยก.
ความเห็นผิดในเรื่องอื่นๆ:
นอกจากกรณีพระเทวทัตแล้ว ยังมีความเห็นผิดอื่นๆ อีกมากมาย เช่น ความเห็นผิดในเรื่องกรรม, เรื่องโลก, เรื่องตัวตน, หรือเรื่องของพระรัตนตรัย ซึ่งล้วนแต่เป็นอุปสรรคต่อการบรรลุธรรม.
การแก้ไขความเห็นผิด:
สัมมาทิฏฐิ:
การแก้ไขความเห็นผิด คือ การเจริญสัมมาทิฏฐิ หรือความเห็นที่ถูกต้องตามหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า.
การศึกษาพระธรรม:
การศึกษาพระไตรปิฎกและคำสอนของพระพุทธเจ้า จะช่วยให้เข้าใจหลักธรรมที่ถูกต้อง และสามารถแก้ไขความเห็นผิดได้.
การปฏิบัติตามพระวินัย:
การปฏิบัติตามพระวินัยที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้ จะช่วยให้ภิกษุประพฤติตนอยู่ในกรอบของศีลธรรม และหลีกเลี่ยงความเห็นผิดได้.
สิ่งที่ควรทำเมื่อเห็นพระภิกษุประพฤติผิด:
การตักเตือน:
เมื่อเห็นภิกษุประพฤติผิด สามารถตักเตือนด้วยความสุภาพและหวังดีได้.
การเพ่งโทษ:
การเพ่งโทษ (การมองเห็นความผิด) ภิกษุที่ประพฤติผิดเป็นสิ่งที่ถูกต้อง หากกระทำด้วยความหวังดีและต้องการให้เขาแก้ไข.
การติเตียน:
การติเตียนภิกษุที่ประพฤติผิด เป็นสิ่งที่ควรทำ หากการกระทำนั้นส่งผลเสียต่อพระพุทธศาสนา.
การโพนทะนา:
การโพนทะนา (การเผยแพร่ความผิด) ภิกษุที่ประพฤติผิด เป็นสิ่งที่ควรทำ หากการกระทำนั้นส่งผลเสียต่อพระพุทธศาสนา และเป็นการช่วยให้ผู้อื่นรู้เท่าทัน.
ข้อควรระวัง:
การเพ่งโทษ ติเตียน หรือโพนทะนา ควรทำด้วยความสุภาพและหวังดี ไม่ควรทำด้วยความโกรธหรืออคติ.
การกระทำดังกล่าว ควรทำอย่างเหมาะสมและเป็นไปเพื่อประโยชน์ของพระพุทธศาสนา.
หากไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร ควรปรึกษาผู้ที่มีความรู้ความเข้าใจในพระพุทธศาสนา.
ความหลงในฐานะเป็นรากฐานของความเห็นผิดในพระพุทธศาสนา
ความเห็นผิดในพระพุทธศาสนา พบว่าความเห็นผิด (มิจฉาทิฏฐิ) เป็นสิ่งที่เมื่อเกิดแก่ผู้ใดย่อมนำความทุกข์สู่ชีวิตทั้งปัจจุบัน ถึงอนาคต
ความจริงไม่อยากยุ่ง ปล่อยมัน ช่างหัวมัน ปากเปียกปากแฉะ และน่าเบื่อ