ขอระบายหน่อยนะค่ะ
พอดีเรากับแฟนอยู่กินกันมาได้5ปีกว่าแล้วค่ะตลอดเวลาที่เราเริ่มอยู่ด้วยกันมาแฟนเราดีมากไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้ง จนเราเชื่อใจและไว้ใจเขามาก มากจนไม่เคยคิดระแวงหรือระวังเลยสักครั้ง เราทำงานที่เดียวกันอยู่ด้วยกันตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลยจะมีก็แค่บางครั้ง และช่วงเวลาบางครั้งนี่แหละที่มันทำให้เราต้องเจ็บและบอบช้ำมาถึงทุกวันนี้เพราะเมื่อช่วง3-4เดือนที่ผ่านมาเรากับแฟนต้องแยกที่ทำงานกันเพราะแฟนเราต้องกลับไปดูแลแม่แต่เราก้อไปๆมาๆหากันปกติและแฟนเราก็กลับมาอยู่กับเราอีกครั้งนึงหลังจากแม่เขาดีขึ้นแต่การกลับมาครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนคือแฟนเราพาหลานสาวของเขามาทำงานด้วยซึ่งไม่ใช่หลานแท้ๆของเขานะแค่เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องเขาอายุ18ปี ตอนมาทำงานกับเราแรกๆก้อไม่มีอะไรค่ะปกติเคารพเราดีปกติเราพูดอะไรคือฟังทำตามแต่พออยู่ได้เกือบเดือนเราเริ่มสังเกตุแฟนเราเริ่มแปลกๆไปค่ะ คือเราก็มีคิดบ้างค่ะแต่แน่นอนค่ะไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นจริงอยากให้มันเป็นเพียงแค่ความคิดค่ะ วันนั้นเรานอนดึกมากค่ะประมานตี1ได้เพราะเราเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านส่วนแฟนเรากับหลานเขาอยู่ชั้นบนค่ะ พอเสร็จเราก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปอาบน้ำแต่ขึ้นมาไม่เห็นแฟนเราอยู่ในห้องเราเลยเดินไปดูที่ห้องน้ำข้างบนก็ไม่มีแต่ปิดประตูห้องน้ำไว้และเปิดไฟและน้ำไว้พอเราเปิดเข้าไปไม่เห็นใจเราหายนิดๆค่ะและคิดในใจว่าคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอกเราตัดสินใจไม่เคาะห้องหลานสาวเขาเเกล้งชวนเขาลงไปอาบน้ำเป็นเพื่อนเราเขาก็ตอบว่าเดี๋ยวตามไปเราแกล้งวิ่งบันไดไปแต่จริงๆเราแอบดูอยู่ที่ห้องข้างๆประมาน5นาทีก็มีเสียงเปิดประตูออกมาแต่คนที่เดินออกมาคือแฟนเรา เขาเดินออกมาและส่องลงไปข้างล่างเหมือนมองเราและรีบเดินขึ้นห้องไป เราเห็นแล้วเราจุกค่ะไม่มีน้ำตา พูดไม่ออก วีนไม่ออก มีแต่คำถามในสมองว่า เขาจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ เขาทำแบบนั้นทำไม ทำไมเขาถึงกล้าหักหลังเรา แต่ก้อได้แค่คิดค่ะ. เราอยากถามนะค่ะทั้งๆที่เราเห็นกับตาแต่เรากลัวคำตอบที่เขาจะตอบเราค่ะเราถึงได้แค่เก็บไว้ในใจคนเดียวเราเคยพูดกับเขาว่าถ้าวันไหนเธอหมดรักเค้าแล้วเธอพูดได้เลยนะแต่อย่าทำร้ายร่างกายและอย่าทำร้ายใจเค้าก็พอแต่เขาก็บอกว่าไม่มีวันหมดรักหรอกเขารักเราจะตาย แต่เราไม่ซึ้งค่ะเราร้องไห้ทุกครั้งที่เขาบอกรักเรา กอดเรา หอมเรา เราอยากรู้สึกเหมือนเดิมกับเขาแต่ภาพมันขึ้นมาทุกครั้งที่มองหน้าเขา อยากเคยลองตัดใจบอกเลิกเขาแต่เราทำไม่ได้ ทุกวันนี้หลานคนนั้นไปอยู่ที่อื่นแล้วนะค่ะแต่อย่างว่าค่ะเราโดนมาขนาดนั้นเราลืมไม่ลงจิงๆค่ะ อยากคิดให้น้อยกว่านี้ค่ะใครมีวิธีทำใจให้ลืมได้บ้างไหมค่ะแนะนำได้นะค่ะ
ระแวงแฟนตัวเอง
พอดีเรากับแฟนอยู่กินกันมาได้5ปีกว่าแล้วค่ะตลอดเวลาที่เราเริ่มอยู่ด้วยกันมาแฟนเราดีมากไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยสักครั้ง จนเราเชื่อใจและไว้ใจเขามาก มากจนไม่เคยคิดระแวงหรือระวังเลยสักครั้ง เราทำงานที่เดียวกันอยู่ด้วยกันตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลยจะมีก็แค่บางครั้ง และช่วงเวลาบางครั้งนี่แหละที่มันทำให้เราต้องเจ็บและบอบช้ำมาถึงทุกวันนี้เพราะเมื่อช่วง3-4เดือนที่ผ่านมาเรากับแฟนต้องแยกที่ทำงานกันเพราะแฟนเราต้องกลับไปดูแลแม่แต่เราก้อไปๆมาๆหากันปกติและแฟนเราก็กลับมาอยู่กับเราอีกครั้งนึงหลังจากแม่เขาดีขึ้นแต่การกลับมาครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนคือแฟนเราพาหลานสาวของเขามาทำงานด้วยซึ่งไม่ใช่หลานแท้ๆของเขานะแค่เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องเขาอายุ18ปี ตอนมาทำงานกับเราแรกๆก้อไม่มีอะไรค่ะปกติเคารพเราดีปกติเราพูดอะไรคือฟังทำตามแต่พออยู่ได้เกือบเดือนเราเริ่มสังเกตุแฟนเราเริ่มแปลกๆไปค่ะ คือเราก็มีคิดบ้างค่ะแต่แน่นอนค่ะไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นจริงอยากให้มันเป็นเพียงแค่ความคิดค่ะ วันนั้นเรานอนดึกมากค่ะประมานตี1ได้เพราะเราเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านส่วนแฟนเรากับหลานเขาอยู่ชั้นบนค่ะ พอเสร็จเราก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปอาบน้ำแต่ขึ้นมาไม่เห็นแฟนเราอยู่ในห้องเราเลยเดินไปดูที่ห้องน้ำข้างบนก็ไม่มีแต่ปิดประตูห้องน้ำไว้และเปิดไฟและน้ำไว้พอเราเปิดเข้าไปไม่เห็นใจเราหายนิดๆค่ะและคิดในใจว่าคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอกเราตัดสินใจไม่เคาะห้องหลานสาวเขาเเกล้งชวนเขาลงไปอาบน้ำเป็นเพื่อนเราเขาก็ตอบว่าเดี๋ยวตามไปเราแกล้งวิ่งบันไดไปแต่จริงๆเราแอบดูอยู่ที่ห้องข้างๆประมาน5นาทีก็มีเสียงเปิดประตูออกมาแต่คนที่เดินออกมาคือแฟนเรา เขาเดินออกมาและส่องลงไปข้างล่างเหมือนมองเราและรีบเดินขึ้นห้องไป เราเห็นแล้วเราจุกค่ะไม่มีน้ำตา พูดไม่ออก วีนไม่ออก มีแต่คำถามในสมองว่า เขาจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ เขาทำแบบนั้นทำไม ทำไมเขาถึงกล้าหักหลังเรา แต่ก้อได้แค่คิดค่ะ. เราอยากถามนะค่ะทั้งๆที่เราเห็นกับตาแต่เรากลัวคำตอบที่เขาจะตอบเราค่ะเราถึงได้แค่เก็บไว้ในใจคนเดียวเราเคยพูดกับเขาว่าถ้าวันไหนเธอหมดรักเค้าแล้วเธอพูดได้เลยนะแต่อย่าทำร้ายร่างกายและอย่าทำร้ายใจเค้าก็พอแต่เขาก็บอกว่าไม่มีวันหมดรักหรอกเขารักเราจะตาย แต่เราไม่ซึ้งค่ะเราร้องไห้ทุกครั้งที่เขาบอกรักเรา กอดเรา หอมเรา เราอยากรู้สึกเหมือนเดิมกับเขาแต่ภาพมันขึ้นมาทุกครั้งที่มองหน้าเขา อยากเคยลองตัดใจบอกเลิกเขาแต่เราทำไม่ได้ ทุกวันนี้หลานคนนั้นไปอยู่ที่อื่นแล้วนะค่ะแต่อย่างว่าค่ะเราโดนมาขนาดนั้นเราลืมไม่ลงจิงๆค่ะ อยากคิดให้น้อยกว่านี้ค่ะใครมีวิธีทำใจให้ลืมได้บ้างไหมค่ะแนะนำได้นะค่ะ