คุณเคยเป็นแบบนี้ไหม?
เรากับกลุ่มเพื่อนเราเมื่อก่อนสนิทมาก มีอะไรคุยกันตลอด จะไปไหนก็ชวนกันตลอด ไปไหนไปด้วยกัน พอสักพักในกลุ่มเราเริ่มมีสมาชิกเพิ่มขึ้น ในช่วงนั้นก็ยังสนิทอยู่ปกติ แต่พอมาถึงช่วงหลังๆนี้ เราต้องฝึกสอน ในกลุ่มเพื่อนคือเราคนเดียวที่ต้องฝึกสอน เราฝึกสอนไปด้วยเรียนไปด้วย ส่วนคนอื่นเรียนปกติ และเราเป็นคนที่จริงจังกับการฝึกสอนมาก เราจะให้เวลากับการฝึกสอนมากพอสมควร เพราะเราคิดว่าในเมื่อเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ เราก็ต้องทำให้มันเต็มที่ จนบางทีเวลาเพื่อนชวนไปนู้นไปนี่ หรือมีงานอื่นที่ทำให้เราต้องขาดสอน เรายอมทิ้งงานนั้นเพื่อไปสอนมากกว่า เพราะเราคิดว่า ถ้าเราไม่ไปสอนแล้วเด็กๆจะเรียนกับใคร? ถึงแม้จะมีครูเข้าสอนแทนมันก็ไม่เหมือนกับที่เราสอน เราจะปล่อยให้เด็กมาเรียนฟรีๆโดยที่เราไม่ไปสอนไม่ได้ แต่ถ้าวันไหนที่เพื่อนชวนแล้วเราว่าง เรามีเงิน (เราเป็นคนที่ฐานะไม่ค่อยดีมากนัก ส่วนเพื่อนมีฐานะดีกว่าเราทั้งนั้น)เราก็ไปน่ะ เราไม่ได้ปฏิเสธ พอนานๆเข้า กลุ่มเพื่อนเราเริ่มออกห่างจากเรา เวลาจะไปไหนบางทีก็ไม่ชวนเรา เวลามีอะไรก็ไม่บอกเรา แล้วเวลาที่ต้องทำอะไรเป็นกลุ่ม เรามักจะเป็นเศษเกือบทุกครั้ง ต้องไปเข้ากลุ่มอื่น และคำพูดของเพื่อนพอนานๆก็เริ่มทำให้เราสึกไม่ดี บางคำพูดมันทำให้เราเจ็บจนต้องกลับมาร้องให้ที่บ้าน และจะมีเพื่อนคนหนึ่งที่คอยพูดเหมือนเราไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกับเขา เหมือนเขาตัดเราออกจากกลุ่มแล้ว ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ยังพูดดีๆกับเราอยู่ ยังไม่ค่อยพูดแรงเท่าไหร่ แต่เวลาเพื่อนคนนั้นพูดคนอื่จะไม่ค้าน เหมือนเขาเห็นด้วยกับเพื่อนคนนั้น แต่ก็เห็นใจเรา จนตอนนี้มันทำให้เราเริ่มไม่อยากมีเพื่อนที่สนิทแล้ว อยู่คนเดียว อยู่กับครอบครัวยังรู้สึกดีกว่าเยอะเลย
.
หรือเราไม่ได้มีเพื่อนสนิทตั้งแต่แรก?
.
.
อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม แล้วคุณเลือกแก้ปัญหาอย่างไร?
ความรู้สึกไม่อยากมีเพื่อนสนิทเริ่มเข้ามา
เรากับกลุ่มเพื่อนเราเมื่อก่อนสนิทมาก มีอะไรคุยกันตลอด จะไปไหนก็ชวนกันตลอด ไปไหนไปด้วยกัน พอสักพักในกลุ่มเราเริ่มมีสมาชิกเพิ่มขึ้น ในช่วงนั้นก็ยังสนิทอยู่ปกติ แต่พอมาถึงช่วงหลังๆนี้ เราต้องฝึกสอน ในกลุ่มเพื่อนคือเราคนเดียวที่ต้องฝึกสอน เราฝึกสอนไปด้วยเรียนไปด้วย ส่วนคนอื่นเรียนปกติ และเราเป็นคนที่จริงจังกับการฝึกสอนมาก เราจะให้เวลากับการฝึกสอนมากพอสมควร เพราะเราคิดว่าในเมื่อเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ เราก็ต้องทำให้มันเต็มที่ จนบางทีเวลาเพื่อนชวนไปนู้นไปนี่ หรือมีงานอื่นที่ทำให้เราต้องขาดสอน เรายอมทิ้งงานนั้นเพื่อไปสอนมากกว่า เพราะเราคิดว่า ถ้าเราไม่ไปสอนแล้วเด็กๆจะเรียนกับใคร? ถึงแม้จะมีครูเข้าสอนแทนมันก็ไม่เหมือนกับที่เราสอน เราจะปล่อยให้เด็กมาเรียนฟรีๆโดยที่เราไม่ไปสอนไม่ได้ แต่ถ้าวันไหนที่เพื่อนชวนแล้วเราว่าง เรามีเงิน (เราเป็นคนที่ฐานะไม่ค่อยดีมากนัก ส่วนเพื่อนมีฐานะดีกว่าเราทั้งนั้น)เราก็ไปน่ะ เราไม่ได้ปฏิเสธ พอนานๆเข้า กลุ่มเพื่อนเราเริ่มออกห่างจากเรา เวลาจะไปไหนบางทีก็ไม่ชวนเรา เวลามีอะไรก็ไม่บอกเรา แล้วเวลาที่ต้องทำอะไรเป็นกลุ่ม เรามักจะเป็นเศษเกือบทุกครั้ง ต้องไปเข้ากลุ่มอื่น และคำพูดของเพื่อนพอนานๆก็เริ่มทำให้เราสึกไม่ดี บางคำพูดมันทำให้เราเจ็บจนต้องกลับมาร้องให้ที่บ้าน และจะมีเพื่อนคนหนึ่งที่คอยพูดเหมือนเราไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกับเขา เหมือนเขาตัดเราออกจากกลุ่มแล้ว ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ยังพูดดีๆกับเราอยู่ ยังไม่ค่อยพูดแรงเท่าไหร่ แต่เวลาเพื่อนคนนั้นพูดคนอื่จะไม่ค้าน เหมือนเขาเห็นด้วยกับเพื่อนคนนั้น แต่ก็เห็นใจเรา จนตอนนี้มันทำให้เราเริ่มไม่อยากมีเพื่อนที่สนิทแล้ว อยู่คนเดียว อยู่กับครอบครัวยังรู้สึกดีกว่าเยอะเลย
.
หรือเราไม่ได้มีเพื่อนสนิทตั้งแต่แรก?
.
.
อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบนี้ไหม แล้วคุณเลือกแก้ปัญหาอย่างไร?