เรามาฝึกสอนเด็กมัธยมที่โรงเรียนเเห่งหนึ่งในนครพนมมาสอนเด็กได้สักพักแล้ว ตั้งใจมากว่าจะทำให้ดีที่สุด แม้จะไม่ใช่ครูประจำวิชา แต่ก็พยายามเต็มที่ ทั้งเตรียนการสอน ตรวจงานบ้าน ให้คำแนะนำ พยายามเข้าใจเด็กๆ และไม่เอาพฤติกรรมดื้อๆ มาเก็บเป็นอารมณ์ เพราะเราก็คิดว่าวัยนี้เป็นเรื่องปกติแต่ความจริงที่เจอก็ยอมรับว่าหนักอยู่เหมือนกัน
เด็กบางคนดื้อมากไม่ฟังเราเลยมีทั้งโดดเรียนไม่ส่งการบ้านด้วยความที่เราได้มาสอนเด็กห้องท้ายๆของมัธยมต้นบางคนก็ไม่สนใจแม้เราทำให้การเรียนสนุกขึ้นล่าสุดมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราน้อยใจมาก เราบังเอิญได้ยินเด็กคนหนึ่งพูดกับเพื่อนว่า"ก็แค่ครูนักศึกษาไม่เห็นน่าเคารพตรงไหนเลย"ตอนนั้นเรานิ่งไปเลย รู้สึกจุกในใจ คิดกับตัวเองว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่เพราะเราเป็นแค่ “ครูนักศึกษาฝึกสอน” เหรอ เด็กถึงไม่ให้ความเคารพเราเข้าใจนะว่าครูฝึกสอนคือการมาฝึกเรียนรู้และเก็บประสบการณ์ แต่ก็อยากให้เด็กๆ เห็นความตั้งใจของเราบ้าง มันอาจไม่ต้องเคารพเหมือนครูประจำ แต่แค่ให้เกียรติกันในฐานะคนที่มาสอนเขาก็ยังดี
ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหม แล้วรับมือกับความรู้สึกน้อยใจยังไงกันบ้างคะ?
ผิดมากหรอที่เป็นครูฝึกสอน
เด็กบางคนดื้อมากไม่ฟังเราเลยมีทั้งโดดเรียนไม่ส่งการบ้านด้วยความที่เราได้มาสอนเด็กห้องท้ายๆของมัธยมต้นบางคนก็ไม่สนใจแม้เราทำให้การเรียนสนุกขึ้นล่าสุดมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราน้อยใจมาก เราบังเอิญได้ยินเด็กคนหนึ่งพูดกับเพื่อนว่า"ก็แค่ครูนักศึกษาไม่เห็นน่าเคารพตรงไหนเลย"ตอนนั้นเรานิ่งไปเลย รู้สึกจุกในใจ คิดกับตัวเองว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่เพราะเราเป็นแค่ “ครูนักศึกษาฝึกสอน” เหรอ เด็กถึงไม่ให้ความเคารพเราเข้าใจนะว่าครูฝึกสอนคือการมาฝึกเรียนรู้และเก็บประสบการณ์ แต่ก็อยากให้เด็กๆ เห็นความตั้งใจของเราบ้าง มันอาจไม่ต้องเคารพเหมือนครูประจำ แต่แค่ให้เกียรติกันในฐานะคนที่มาสอนเขาก็ยังดี
ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหม แล้วรับมือกับความรู้สึกน้อยใจยังไงกันบ้างคะ?