เฟรม : จะดีเหรอ?
??? : ดิสิ!
เฟรม : เอาให้มันหนักๆ เลยนะ
??? : เออ รู้แล้ว!
เฟรม : จริงนะ?
??? : จริงสิ...
??? : แค่นั้นแหละ กูไปก่อนนะ....
??? : (จีน ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ จะอยู่ดีๆ เอง)
กิ๊งก๊องๆ กิ๊งก๊อกๆ~ เสียงกระทบถ้วยชามจานช้อนส้อมในโรงอาหารโรงเรียน จีนกำลังทานข้าวกับเพื่อนของเธอยู่ คุยเรื่องธรรมดาปกติ
??? : เอ่อ...จีน
มีผู้หญิงนิรนามผู้หนึ่งพูดออกมา จีนกับเพื่อนของเธอ หยุดสนทนาสักครู่ ก่อนหันมาทางหัวโต๊ะทานข้าว
จีน : ..............
จีน : ....มีอะไรล่ะก้อย
ก้อย : ไม่มีหรอก แค่อยากจะ....ขอโทษอย่างเดียวน่ะ
ก้อยกิริยาวาจาอ้ำอึ้ง เพื่อนจีนทุกคนมองก้อยตาแทบไม่กระพริบ
จีน : ม...มีอะไรก็ว่ามาสิ
ก้อย : ก็....เราขอโทษ
จีน : อ่อ ขอโทษทำไมเหรอ?
ก้อย : ก็ฉันไม่อยากแกล้งแกอีกแล้ว ฉันเบื่อน่ะ...อยากอยู่เป็นเพื่อนกับเธอมากกว่า
จีน : อืม ขอบใจนะ เราไม่ได้เกลียดเธอหรอก นั่งลงสิ....
จีนพับกระโปงแล้วกระเถิบก้นเก้าอี้ไม้ยาวทีละนิดเพื่อให้ก้อยได้นั่งตามสบายทั้งพอดีกับที่นั่งให้ก้อยนั่งสะดวก
ก้อย : ทำไมแกถึงใจดีจังนะ หรือว่าอะไร (คิดในใจ)
ตึ๊กๆ~~ รองเท้านักเรียนหญิงสองคู่กระทบพื้นกระเบื้องห้องน้ำบนอาคารเรียนชั้น 3 เพื่อนผู้หญิงใส่สีหน้าไม่พอใจมองนิ่งใส่จีนระหว่างห้องน้ำแต่ละห้องและอ่างล้างมือ
??? : จีน..ทำไมทำอย่างนี้? (ดึงแขนจีน)
จีน : ทำอะไรล่ะ?
??? : จีน...แกซื่อบื้อหรือไง?
จีน : ........ (เงียบพร้อมมองหน้าเพื่อนซื่อๆ)
??? : ก็แก...ยกโทษให้อีก้อยทำไม ทั้งๆที่อีก้อย รวมหัวรวมตัวกับมันกั่นแกล้งแกไม่ใช่เหรอ?
จีน : ก็... (เสียงเอื่อย)
??? : ก็อะไรล่ะ? จีน แกบอกมาดิ?
จีน : ก็....
??? : เออ...ตามใจเถอะจีน... ในเมื่อฉันบอกแก แล้วแกไม่เชื่อฉัน ก็ตัดเพื่อนเลยเหอะ...
เพื่อนมองเธอเขม็งใส่ ก่อนจะกระชากวางมืองลงแล้วเดินหนีเธอออกจากห้องน้ำหญิง ส่วนเธอก้มหน้ามองพื้นสะท้อนไฟเบื้องบน รู้สึกครุ่นคิดเรื่องบางเรื่อง.......
จีน : เออะ..
จีนเผลอมืออ่อนไม่ตั้งตัว เธอทำชีทเอกสารที่อาจารย์ฝากส่งมาไปยังห้องเรียน ดันทำหลุดมือไปจนได้ ก้อยจับประตูชะเง้อหน้าแอบดูจีนอยู่ จากนั้น รีบเดินเข้าห้องทันที
จีน : เป็นอะไรของเรา อยู่ดีๆ ทำกระดาษตกเฉยเลย โอ้ย..!!!!
จีน : นี่ก็คาบหกแล้วมั้ง เดี๋ยวเวลาเลิกเรียน ก็นอนพักผ่อน...(ถอนหายใจ)
สมองน้อยเกินจะอยู่กับเนื้อกับตัว ในใจคิดเรื่องร้าย มาทั้งวันจนเหนื่อยล้า จีนรีบเก็บชีทเอกสารหล่นประปรายกระจายรอบสายตาเธอ คงคิดอยู่แต่เรื่องตาลตัดเพื่อนเมื่อคาบ 4
ผ่านสิบวินาที...
??? : จีน...เราช่วย
จีน : ห้ะ (เงยหน้า)
บุคคลตรงหน้า คือ 'เฟรม' ยืนยิ้มเบิกมือไขว้หลัง ทำทีจะช่วยจีน ว่าแล้วเดินเหยาะเข้าไปชนตัวจีนล้มลง มือสอยหยิบกระดาษเกลื่อนพื้น
จีน : อืม ขอบใจ (ลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเข้าห้องเรียน)
จีน : ชนเราอีกแล้ว เฮ่อ~~ (นึกในใจ)
เฟรม : หึ!... (หันหลังกรอกตาขวางจ้องจีน)
อาจารย์ : หฤทัย นั่งเก็บกระดาษเชียวนะ
อาจารย์ชาย'วงศ์วรรณ'หยุดฝีเท้า ชำเลืองเคยปากกับเฟรมนั่งยองเก็บชีทเอกสาร
เฟรมพึงหน้าระรื่นลงอาจารย์วงศ์รรณ แล้วพูดว่า
เฟรม : พอดีจีน บังเอิญทำกระดาษอาจารย์ตก พอหนูช่วยเขา เขาก็หนีหายไปเลย
อาจารย์วงศ์วรรณ : เออ รีบเก็บกระดาษ เร็วๆ ด้วยล่ะ ตอนนี้มันคาบอาจารย์ อาจารย์รีบสอบเก็บคะแนน จะจบเรื่องนี้แล้ว
เฟรม : อ่อ เหรอคะ?
อาจารย์วงศ์วรรณ : นั่นเเหละ
เฟรม : จีนอ่ะคะ?
อาจารย์วงศ์วรรณ : ช่างเถอะ เห็นหน้าตาจีนดูหมองๆ นะ อาจารย์ไม่ทำโทษหรอก เวลานี้เขาไม่ผิดใช่ไหม?...
เฟรม : เอ่อ... ค่ะๆ
อาจารย์วงศ์วรรณ : หฤทัย เก็บๆ ซะ อาจารย์ไปวางหนังซงหนังสือก่อน
เฟรม : (เบือนหน้ากลับก่อนพยักหน้า 2 ครั้ง)
ออด!! เย็นวันนี้แม่จีนโทรมา ขณะที่เธอกับก้อยนั่งพักบนเก้าอี้ส่วนหย่อมโรงเรียน 'เฟรม จะกลับกลอกเรารึเปล่า?'
(เสียงเรียกเข้า)
ก้อย : จีน นั่นมัน เสียงเรียกเข้านิ
จีน : (ดูหน้าจอ) อ๋อ แม่โทรมาน่ะ
จีน : งั้น อย่าเพิ่งเสียงดังนะ ขอคุยกับแม่ก่อน
ก้อย : เออ เราไม่เสียงดังหรอก คุยๆ ไปเหอะ
จีน : งั้นแป๊บนึงนะ
ก้อย : อืม....
จีน : ฮัลโหล แม่
แม่ของจีน : กินอะไรหรือเปล่าลูก?
แม่ของจีน : วันนี้แม่ซื้อของจากตลาดมาเยอะแยะเลยนะ
จีน : .............
จีน : ก็ กินอย่างเดิมแหละแม่ ไม่เปลี่ยนแปลง อีกอย่าง หนูก็..ไม่ได้กินอะไรยากเย็นขนาดนั้นนี่นา...
แม่ของจีน : โห่.... นึกว่าเย็นนี้ลูกพร่ำเพ้อถึงอาหารดีๆ ซะอีก
จีน : แหม่ แม่...โทรมานึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องข้าวปลาอาหารนี่เอง
แม่ของจีน : นี่.. ก็รักลูกสาวของแม่ไม่ได้เหรอ?
จีน : โถ แม่ บางทีมันก็เกินไปนะ กับการไอ้รักลูกสาวจริงๆ จังๆ น่ะ ไม่ไหวเลย ก็แค่เปลี่ยนเมนูวันนี้ก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องซื้อตุนซื้อเยอะมาทำของอร่อยๆ หรอกนะ แม่ก็รู้ ว่าหนูเนี่ย เข้าวัยทีนแล้ว ไม่ใช่เด็กประถมปอสามปอสี่สักหน่อย ที่ต้องมาบงการข้าวเย็นเช่นนี้ เฮ้อ...ไม่ไหวๆ ไม่ไหวจริงๆ ทำไม เราต้องมีแม่แบบนี้นะ ความผิดหนูมั้ง ที่มีแม่เป็นอย่างนี้... ใช่ม้าๆ~~
แม่ของจีน : นี่จีน ทำไมไม่นั่งเทศน์แม่เลยล่ะ แหม่สาธยายซะเยอะ
จีน : ก็จริงไหมล่ะ ขุ่น...แม่...
แม่ของจีน : แม่อยากจะขำ
จีน : แค่นี้นะ หนูขอนั่งแก้เหนื่อยก่อน เดี๋ยวค่อยกลับบ้าน
แม่ของจีน : อืม แค่นี้แหละๆ...
จีน : เหอ~~ แม่ รีบเสียงสองเลยนะ
แม่ของจีน : โอ้ๆ พักเหนื่อยเสร็จแล้วก็กลับบ้านด้วย
จีน : ค่ะๆ ขุ่นป้าซ่อนแม่
จีน : (กดวางสาย)
จีน : แม่ของเรานี่ ไม่ไหวแฮะ คนจะวัยทองก็งี้แหละเนอะ (อมยิ้ม)
ก้อย : แม่แกอายุเท่าไหร่ล่ะ?
จีน : อายุน่าจะประมาณ 41 มั้ง
ก้อย : ไม่แปลกหรอก ก็ใกล้จะวัยทองแล้วนิ
จีน : เดี๋ยวๆ ก็ฉันบอกไปแล้วนี่นาว่าจะวัยทองแล้วไม่ใช่เหรอ?
ก้อย : แหม่ก็นิดหน่อยเอง (ขำสบาย)
จีน : (มองบน)
จู่ๆ ก้อยคั้นปากถามคำถามขึ้น...
ก้อย : จีน
จีน : หือ?
ก้อย : คิดยังไงกับเฟรมเหรอ?
จีน : ....เอ่อ......ก็ ไม่รู้ว่าคิดอย่างไงกับเฟรม เอ่อ..ไม่รู้ว่าแกล้งเฟรมปั่นหัวเราเล่นหรือเปล่า?
ก้อย : อ่อ งั้นสินะ (ยืดแขนคลายเมื่อย)
หลังจากการคุยเพิ่มลดความเครียดต่อไป ซึ่งตัวใหม่มันกำลังเข้ามา ภายใต้เสียงสนทนาคิกๆ คักๆ ตามประสาเสียงนักเรียนทั่วไป
แต่ ไม่นานนัก...
จีน : (เก็บสมาร์ทโฟนไว้กับกระเป๋ากระโปรง)
เสียงบุคคลนิรนามดังขึ้น
??? : วันนี้กูต้องกลับบ้านก่อน
จีน : (สายตาหยุดชะงัก)
กลุ่มผู้ชายรุ่นพี่ค่อยๆ เดินผ่านจีนนั้น เธอมองชะงักจะจะครุ่นแดงเมื่อเจอคนคนนี้ไปมาบ่อย
??? : แหม ไอ้คลาส ติดเมียก็บอกมา
ดวงตาอันเปร่งประกายของจีนโต้รุ่งขึ้นมา เสียงกำลังใจส่งเรียกตัวเองเริ่มก่อตัวอีกครั้ง จนเพลาเสี้ยวินาที เธอรู้สึกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฝังใจ
คลาส : หา~~ กูมีเมียซะที่ไหนห้ะ! กูโสด! กูกลับบ้านกูต้องปั่นโครงงานวิทย์ฯ อีก
อีกอาทิตย์ก็จะต้องส่งแล้ว!!
??? : เด็กเรียนเหรอ...
คลาส : เด็กเรียนอะไรล่ะ กลุ่มกูแทบจะไม่คืบหน้าไปไหนเลย อาจารย์เขาก็ให้เวลาตั้ง 4 อาทิตย์แล้ว
??? : โถ่ ไอ้คลาส ไปกับพวกกูเถอะ ไปห้าง กูไม่พาไปเสียคนหรอก
คลาส : ไม่เอาน่า แหม่ๆ ไปเผาตังค์อ่ะสิ พวกก็สามัคคีกันเหลือเกิน กูแค่หยิบโทรศัพท์สักห้าหกวิ หนอย ของกินกูหายหมดเลยเนี่ย ไม่ไปหรอก!!
??? : นะๆ
ไม่นาน รอยยิ้มของจีนก็เริ่มคลี่ออกมา ทีละนิด
ขณะที่กลุ่มของพี่คลาสคุยหยอกล้อและคุยสัพเพเหระเดินเล่นปกติกำลังผ่าพุ่มไม้สวนหย่อมนั่นเอง โดยกะทันหัน 'ผิง' คนร่วมห้องจีน วิ่งเข้าไปทักพี่คลาสอย่างว่องไว
ผิง : พี่คลาส~~~~~~ (ลากเสียงยาว)
คลาส : น้อง เรียกพี่ทำไมเหรอ?
ผิง : ไม่มีอะไรหรอกพี่ พี่ไปไหนเหรอ ถึงไปเป็นกลุ่ม
คลาส : (หัวเราะ) พี่ไม่ได้ไปไหนหรอก
ผิง : โอเคๆ (ตาเอื้อนมองจีน)
ก้อย : จีนๆ ก..แกเป็นอะไร!! (เขย่าแขนจีน)
อีกทั้ง เฟรมก็เดินออกมาอย่างมั่นหน้าแกว่งขึ้นก้าวเท้าออกจากพุ่มไม้
จีน : (แอบร้องไม่ให้ใครเห็น) ห้ะ อ๋อ เราลืมดูเวลาเลย ต้องกลับบ้านแล้ว
ก้อย : ทำไมกันนะ ขี้เดียดนักหรือไงกัน (ดวงตาครุ่นเขม็งทอดยาวหาทางพุ่มไม้)
เฟรม : (ยิ้มโทสะ)
กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 6 เขียน (3)
??? : ดิสิ!
เฟรม : เอาให้มันหนักๆ เลยนะ
??? : เออ รู้แล้ว!
เฟรม : จริงนะ?
??? : จริงสิ...
??? : แค่นั้นแหละ กูไปก่อนนะ....
??? : (จีน ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ จะอยู่ดีๆ เอง)
กิ๊งก๊องๆ กิ๊งก๊อกๆ~ เสียงกระทบถ้วยชามจานช้อนส้อมในโรงอาหารโรงเรียน จีนกำลังทานข้าวกับเพื่อนของเธอยู่ คุยเรื่องธรรมดาปกติ
??? : เอ่อ...จีน
มีผู้หญิงนิรนามผู้หนึ่งพูดออกมา จีนกับเพื่อนของเธอ หยุดสนทนาสักครู่ ก่อนหันมาทางหัวโต๊ะทานข้าว
จีน : ..............
จีน : ....มีอะไรล่ะก้อย
ก้อย : ไม่มีหรอก แค่อยากจะ....ขอโทษอย่างเดียวน่ะ
ก้อยกิริยาวาจาอ้ำอึ้ง เพื่อนจีนทุกคนมองก้อยตาแทบไม่กระพริบ
จีน : ม...มีอะไรก็ว่ามาสิ
ก้อย : ก็....เราขอโทษ
จีน : อ่อ ขอโทษทำไมเหรอ?
ก้อย : ก็ฉันไม่อยากแกล้งแกอีกแล้ว ฉันเบื่อน่ะ...อยากอยู่เป็นเพื่อนกับเธอมากกว่า
จีน : อืม ขอบใจนะ เราไม่ได้เกลียดเธอหรอก นั่งลงสิ....
จีนพับกระโปงแล้วกระเถิบก้นเก้าอี้ไม้ยาวทีละนิดเพื่อให้ก้อยได้นั่งตามสบายทั้งพอดีกับที่นั่งให้ก้อยนั่งสะดวก
ก้อย : ทำไมแกถึงใจดีจังนะ หรือว่าอะไร (คิดในใจ)
ตึ๊กๆ~~ รองเท้านักเรียนหญิงสองคู่กระทบพื้นกระเบื้องห้องน้ำบนอาคารเรียนชั้น 3 เพื่อนผู้หญิงใส่สีหน้าไม่พอใจมองนิ่งใส่จีนระหว่างห้องน้ำแต่ละห้องและอ่างล้างมือ
??? : จีน..ทำไมทำอย่างนี้? (ดึงแขนจีน)
จีน : ทำอะไรล่ะ?
??? : จีน...แกซื่อบื้อหรือไง?
จีน : ........ (เงียบพร้อมมองหน้าเพื่อนซื่อๆ)
??? : ก็แก...ยกโทษให้อีก้อยทำไม ทั้งๆที่อีก้อย รวมหัวรวมตัวกับมันกั่นแกล้งแกไม่ใช่เหรอ?
จีน : ก็... (เสียงเอื่อย)
??? : ก็อะไรล่ะ? จีน แกบอกมาดิ?
จีน : ก็....
??? : เออ...ตามใจเถอะจีน... ในเมื่อฉันบอกแก แล้วแกไม่เชื่อฉัน ก็ตัดเพื่อนเลยเหอะ...
เพื่อนมองเธอเขม็งใส่ ก่อนจะกระชากวางมืองลงแล้วเดินหนีเธอออกจากห้องน้ำหญิง ส่วนเธอก้มหน้ามองพื้นสะท้อนไฟเบื้องบน รู้สึกครุ่นคิดเรื่องบางเรื่อง.......
จีน : เออะ..
จีนเผลอมืออ่อนไม่ตั้งตัว เธอทำชีทเอกสารที่อาจารย์ฝากส่งมาไปยังห้องเรียน ดันทำหลุดมือไปจนได้ ก้อยจับประตูชะเง้อหน้าแอบดูจีนอยู่ จากนั้น รีบเดินเข้าห้องทันที
จีน : เป็นอะไรของเรา อยู่ดีๆ ทำกระดาษตกเฉยเลย โอ้ย..!!!!
จีน : นี่ก็คาบหกแล้วมั้ง เดี๋ยวเวลาเลิกเรียน ก็นอนพักผ่อน...(ถอนหายใจ)
สมองน้อยเกินจะอยู่กับเนื้อกับตัว ในใจคิดเรื่องร้าย มาทั้งวันจนเหนื่อยล้า จีนรีบเก็บชีทเอกสารหล่นประปรายกระจายรอบสายตาเธอ คงคิดอยู่แต่เรื่องตาลตัดเพื่อนเมื่อคาบ 4
ผ่านสิบวินาที...
??? : จีน...เราช่วย
จีน : ห้ะ (เงยหน้า)
บุคคลตรงหน้า คือ 'เฟรม' ยืนยิ้มเบิกมือไขว้หลัง ทำทีจะช่วยจีน ว่าแล้วเดินเหยาะเข้าไปชนตัวจีนล้มลง มือสอยหยิบกระดาษเกลื่อนพื้น
จีน : อืม ขอบใจ (ลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเข้าห้องเรียน)
จีน : ชนเราอีกแล้ว เฮ่อ~~ (นึกในใจ)
เฟรม : หึ!... (หันหลังกรอกตาขวางจ้องจีน)
อาจารย์ : หฤทัย นั่งเก็บกระดาษเชียวนะ
อาจารย์ชาย'วงศ์วรรณ'หยุดฝีเท้า ชำเลืองเคยปากกับเฟรมนั่งยองเก็บชีทเอกสาร
เฟรมพึงหน้าระรื่นลงอาจารย์วงศ์รรณ แล้วพูดว่า
เฟรม : พอดีจีน บังเอิญทำกระดาษอาจารย์ตก พอหนูช่วยเขา เขาก็หนีหายไปเลย
อาจารย์วงศ์วรรณ : เออ รีบเก็บกระดาษ เร็วๆ ด้วยล่ะ ตอนนี้มันคาบอาจารย์ อาจารย์รีบสอบเก็บคะแนน จะจบเรื่องนี้แล้ว
เฟรม : อ่อ เหรอคะ?
อาจารย์วงศ์วรรณ : นั่นเเหละ
เฟรม : จีนอ่ะคะ?
อาจารย์วงศ์วรรณ : ช่างเถอะ เห็นหน้าตาจีนดูหมองๆ นะ อาจารย์ไม่ทำโทษหรอก เวลานี้เขาไม่ผิดใช่ไหม?...
เฟรม : เอ่อ... ค่ะๆ
อาจารย์วงศ์วรรณ : หฤทัย เก็บๆ ซะ อาจารย์ไปวางหนังซงหนังสือก่อน
เฟรม : (เบือนหน้ากลับก่อนพยักหน้า 2 ครั้ง)
ออด!! เย็นวันนี้แม่จีนโทรมา ขณะที่เธอกับก้อยนั่งพักบนเก้าอี้ส่วนหย่อมโรงเรียน 'เฟรม จะกลับกลอกเรารึเปล่า?'
(เสียงเรียกเข้า)
ก้อย : จีน นั่นมัน เสียงเรียกเข้านิ
จีน : (ดูหน้าจอ) อ๋อ แม่โทรมาน่ะ
จีน : งั้น อย่าเพิ่งเสียงดังนะ ขอคุยกับแม่ก่อน
ก้อย : เออ เราไม่เสียงดังหรอก คุยๆ ไปเหอะ
จีน : งั้นแป๊บนึงนะ
ก้อย : อืม....
จีน : ฮัลโหล แม่
แม่ของจีน : กินอะไรหรือเปล่าลูก?
แม่ของจีน : วันนี้แม่ซื้อของจากตลาดมาเยอะแยะเลยนะ
จีน : .............
จีน : ก็ กินอย่างเดิมแหละแม่ ไม่เปลี่ยนแปลง อีกอย่าง หนูก็..ไม่ได้กินอะไรยากเย็นขนาดนั้นนี่นา...
แม่ของจีน : โห่.... นึกว่าเย็นนี้ลูกพร่ำเพ้อถึงอาหารดีๆ ซะอีก
จีน : แหม่ แม่...โทรมานึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องข้าวปลาอาหารนี่เอง
แม่ของจีน : นี่.. ก็รักลูกสาวของแม่ไม่ได้เหรอ?
จีน : โถ แม่ บางทีมันก็เกินไปนะ กับการไอ้รักลูกสาวจริงๆ จังๆ น่ะ ไม่ไหวเลย ก็แค่เปลี่ยนเมนูวันนี้ก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องซื้อตุนซื้อเยอะมาทำของอร่อยๆ หรอกนะ แม่ก็รู้ ว่าหนูเนี่ย เข้าวัยทีนแล้ว ไม่ใช่เด็กประถมปอสามปอสี่สักหน่อย ที่ต้องมาบงการข้าวเย็นเช่นนี้ เฮ้อ...ไม่ไหวๆ ไม่ไหวจริงๆ ทำไม เราต้องมีแม่แบบนี้นะ ความผิดหนูมั้ง ที่มีแม่เป็นอย่างนี้... ใช่ม้าๆ~~
แม่ของจีน : นี่จีน ทำไมไม่นั่งเทศน์แม่เลยล่ะ แหม่สาธยายซะเยอะ
จีน : ก็จริงไหมล่ะ ขุ่น...แม่...
แม่ของจีน : แม่อยากจะขำ
จีน : แค่นี้นะ หนูขอนั่งแก้เหนื่อยก่อน เดี๋ยวค่อยกลับบ้าน
แม่ของจีน : อืม แค่นี้แหละๆ...
จีน : เหอ~~ แม่ รีบเสียงสองเลยนะ
แม่ของจีน : โอ้ๆ พักเหนื่อยเสร็จแล้วก็กลับบ้านด้วย
จีน : ค่ะๆ ขุ่นป้าซ่อนแม่
จีน : (กดวางสาย)
จีน : แม่ของเรานี่ ไม่ไหวแฮะ คนจะวัยทองก็งี้แหละเนอะ (อมยิ้ม)
ก้อย : แม่แกอายุเท่าไหร่ล่ะ?
จีน : อายุน่าจะประมาณ 41 มั้ง
ก้อย : ไม่แปลกหรอก ก็ใกล้จะวัยทองแล้วนิ
จีน : เดี๋ยวๆ ก็ฉันบอกไปแล้วนี่นาว่าจะวัยทองแล้วไม่ใช่เหรอ?
ก้อย : แหม่ก็นิดหน่อยเอง (ขำสบาย)
จีน : (มองบน)
จู่ๆ ก้อยคั้นปากถามคำถามขึ้น...
ก้อย : จีน
จีน : หือ?
ก้อย : คิดยังไงกับเฟรมเหรอ?
จีน : ....เอ่อ......ก็ ไม่รู้ว่าคิดอย่างไงกับเฟรม เอ่อ..ไม่รู้ว่าแกล้งเฟรมปั่นหัวเราเล่นหรือเปล่า?
ก้อย : อ่อ งั้นสินะ (ยืดแขนคลายเมื่อย)
หลังจากการคุยเพิ่มลดความเครียดต่อไป ซึ่งตัวใหม่มันกำลังเข้ามา ภายใต้เสียงสนทนาคิกๆ คักๆ ตามประสาเสียงนักเรียนทั่วไป
แต่ ไม่นานนัก...
จีน : (เก็บสมาร์ทโฟนไว้กับกระเป๋ากระโปรง)
เสียงบุคคลนิรนามดังขึ้น
??? : วันนี้กูต้องกลับบ้านก่อน
จีน : (สายตาหยุดชะงัก)
กลุ่มผู้ชายรุ่นพี่ค่อยๆ เดินผ่านจีนนั้น เธอมองชะงักจะจะครุ่นแดงเมื่อเจอคนคนนี้ไปมาบ่อย
??? : แหม ไอ้คลาส ติดเมียก็บอกมา
ดวงตาอันเปร่งประกายของจีนโต้รุ่งขึ้นมา เสียงกำลังใจส่งเรียกตัวเองเริ่มก่อตัวอีกครั้ง จนเพลาเสี้ยวินาที เธอรู้สึกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฝังใจ
คลาส : หา~~ กูมีเมียซะที่ไหนห้ะ! กูโสด! กูกลับบ้านกูต้องปั่นโครงงานวิทย์ฯ อีก
??? : เด็กเรียนเหรอ...
คลาส : เด็กเรียนอะไรล่ะ กลุ่มกูแทบจะไม่คืบหน้าไปไหนเลย อาจารย์เขาก็ให้เวลาตั้ง 4 อาทิตย์แล้ว
??? : โถ่ ไอ้คลาส ไปกับพวกกูเถอะ ไปห้าง กูไม่พาไปเสียคนหรอก
คลาส : ไม่เอาน่า แหม่ๆ ไปเผาตังค์อ่ะสิ พวกก็สามัคคีกันเหลือเกิน กูแค่หยิบโทรศัพท์สักห้าหกวิ หนอย ของกินกูหายหมดเลยเนี่ย ไม่ไปหรอก!!
??? : นะๆ
ไม่นาน รอยยิ้มของจีนก็เริ่มคลี่ออกมา ทีละนิด
ขณะที่กลุ่มของพี่คลาสคุยหยอกล้อและคุยสัพเพเหระเดินเล่นปกติกำลังผ่าพุ่มไม้สวนหย่อมนั่นเอง โดยกะทันหัน 'ผิง' คนร่วมห้องจีน วิ่งเข้าไปทักพี่คลาสอย่างว่องไว
ผิง : พี่คลาส~~~~~~ (ลากเสียงยาว)
คลาส : น้อง เรียกพี่ทำไมเหรอ?
ผิง : ไม่มีอะไรหรอกพี่ พี่ไปไหนเหรอ ถึงไปเป็นกลุ่ม
คลาส : (หัวเราะ) พี่ไม่ได้ไปไหนหรอก
ผิง : โอเคๆ (ตาเอื้อนมองจีน)
ก้อย : จีนๆ ก..แกเป็นอะไร!! (เขย่าแขนจีน)
อีกทั้ง เฟรมก็เดินออกมาอย่างมั่นหน้าแกว่งขึ้นก้าวเท้าออกจากพุ่มไม้
จีน : (แอบร้องไม่ให้ใครเห็น) ห้ะ อ๋อ เราลืมดูเวลาเลย ต้องกลับบ้านแล้ว
ก้อย : ทำไมกันนะ ขี้เดียดนักหรือไงกัน (ดวงตาครุ่นเขม็งทอดยาวหาทางพุ่มไม้)
เฟรม : (ยิ้มโทสะ)