เมื่อมีคำถามในหัวว่าชีวิตคู่จะไปต่อได้อีกนานแค่ไหน แปลว่าเราเริ่มคิดถึงจุดจบรอแล้วใช่มั้ยคะ? เราควรประคับประคองอย่างไรดี?

เราแต่งงานมา 5ปีกว่า เข้าสู่ปีที่ 6 ปัญหาเริ่มจากเราตัดสินใจซื้อบ้านใหม่ เพื่อวางแผนจะมีลูก และสามีมีความคิดจะเอาพ่อแม่มาอยู่ด้วย บ้านพ่อแม่สามีอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เราซื้อมากนัก สามีมีความคิดว่าพ่อแม่แก่มากแล้ว และเค้าเป็นลูกคนเดียว อยากให้พ่อแม่ได้อยู่สบาย เริ่มจากพอเราย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ซึ่งพ่อแม่สามียังไม่ย้ายเข้ามาอยู่ สามีเราทำงานไกลจึงกลับบ้านดึก แต่บางวันต้องแวะไปบ้านพ่อแม่ก่อนเพื่อทานข้าวเย็นกันในครอบครัวของเค้าก่อนกลับมาเจอเราที่บ้าน แรกๆเราเฉยๆ แต่พอบ่อยครั้งเข้าเราเริ่มรู้สึกแย่ที่ต้องอยู่คนเดียวแต่พูดออกไปลำบากค่ะ เพราะเค้าไปทานข้าวกับที่บ้าน และในวันหยุดบางครั้งเค้าต้องพาครอบครัวไปเที่ยวค่ำๆ ถึงจะกลับ พอเราอยู่บ้านคนเดียวบ่อยเข้า เราก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ส่วนนึงในชีวิตของเค้า และเมื่อเราอยากไปไหนแต่เค้าไม่อยากไป เราจึงต้องไปของเราคนเดียว ส่วนเค้าจะไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ หรือรออยู่ที่บ้าน จุดเปลี่ยนที่ทำให้เราเริ่มคิดว่าชีวิตคู่เราจะไปต่อได้ไหม คือ เราอยู่บ้านคนเดียวเริ่มบ่อยครั้งขึ้น ในขณะที่เค้าอยู่กับทางบ้านเค้า และครั้งนึงที่คิดว่าเป็นจุดที่ทำให้ตั้งคำถามในครั้งนี้ คือ เราอยากไปธุระตอนกลางคืน แต่เค้าไม่อยากไป ปากเราก็บอกว่างั้นเราไปคนเดียวก็ได้ แต่ก็หวังในใจว่าเค้าคงไม่ปล่อยเราไปข้างนอกคนเดียวตอนกลางคืนหรอกน่า คำตอบคือ วันนั้นเราไปคนเดียวค่ะ และสามีขอไปรออยู่ที่บ้านพ่อแม่เพื่อทานข้าวในครอบครัวของเค้า จากความฝันที่อยากจะมีลูก ขยายครอบครัวให้เติบโตไปด้วยกัน เริ่มมีคำถามมากมายในใจว่า เราควรไปต่อหรือควรแก้ปัญหาอย่างไรดี ขอบคุณทุกคนที่รับฟังนะคะ เราอึดอัดมาก ขอบคุณค่ะ