จขกท.อยู่ญี่ปุ่นมาได้สี่เดือนแล้วค่ะ มาแบบไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเลย ตอนนี้พูดได้แบบประโยคเบสิคๆไม่ลื่นไหล จึงทำให้เวลากลุ่มนศ.ที่อยู่แลปเดียวกันจับกลุ่มคุยกัน เราร่วมวงไม่ถูก ไม่รู้จะเข้าไปคุยยังไง โต๊ะที่เรานั่งก็อยู่ห่างด้วย จะลากเก้าอี้เข้าไปนั่งร่วมวงทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเขาคุยเรื่องไรกันมันก็จะแปลกๆ555
แต่เราตอนเข้าแลปกับกลับก็ทักทายบอกลาเสมอ หรือมีคำถามเรื่องเรียนก็พยายามถามพวกเขาเป็นภาษาญี่ปุ่นค่ะ ถ้าเราคุย เขาก็คุยด้วย
แต่ปกติ ในแลปไม่เคยมีใครชวนเราคุยก่อนเลยถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องงาน (เขาไม่เก่งอังกฤษกันค่ะ) เราอยู่กับความรู้สึกเหงาๆเวลาคนเขาคุยกันก็ได้แต่ยิ้มตาม ไม่ก็ทำงาน อ่านหนังสือฝึกภาษาญี่ปุ่นเพื่อว่าวันหนึ่งจะคุยกันได้ลื่น เวลาส่วนใหญ่ในแลปก็นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่แบบนั้นมาหลายเดือน
แต่ที่พีคจนทำเราเฟลกลับห้องมาน้ำตาซึม (อัดอั้นหนักใจมาพักหนึ่งละ) คือมีพรีเซนท์ใหญ่กัน ถึงจะมีแต่ภาษาญี่ปุ่นก็เถอะ แต่มันก็เป็นพรีเซนท์สำคัญ ทว่ากลับไม่มีใครบอกเราสักคนจนเราพลาดไม่ได้เข่า (เรานี่กลัวโดนเซนเซย์มองแย่เลย)
เจอเรื่องให้เสียความรู้สึกอย่างหนึ่งละ เรื่องที่สองก็ตามมา คือในวันเดียวกันจะมีปาร์ตี้สำหรับเพื่อนแลป แต่ตอนที่ไปยังปาร์ตี้ เพื่อนชั้นเดียวกับเราในแลปไม่มีใครเรียกเราเลย จนรุ่นน้องต้องมาเรียก
ในใจเราคือรู้สึกแย่มาก ไปงานก็ทำเป็นยิ้มๆแต่เพราะใจมันไม่มึความสุขก็เลยเข้าสังคมน้อย กลับมาถึงห้อง โทรคุย ได้ระบายกับเพื่อนที่ไทยถึงน้ำตาซึม มันเสียความรู้สึกจนเราคิดว่าคงไม่สนิทใจกับเพื่อนในแลปแล้ว และรู้เลยว่าตัวเองยิ่งมีกำแพงในใจกับพวกเขา (ยิ่งคุยน้อยกว่าเดิมอีกมั้งเนี่ย555)
เลยอยากถามคนที่มาเรียนหรืออยู่ในสังคมคนญี่ปุ่น เริ่มตั้งแต่ตอนที่ตัวเองยังพูดญี่ปุ่นไม่คล่อง เข้าร่วมบทสนทนาในภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ ว่าพวกคุณมีแนวคิด วิธีปรับตัว หรือแก้ปัญหายังไงเหรอคะ
เราอยากมีเพื่อนญี่ปุ่นนะคะ แต่ดูมันจะยากเหลือเกิน
คนที่เรียนมหาลัยที่ญี่ปุ่น หาเพื่อนหรือเข้าสังคมของคนญี่ปุ่นยังไงเหรอคะ
แต่เราตอนเข้าแลปกับกลับก็ทักทายบอกลาเสมอ หรือมีคำถามเรื่องเรียนก็พยายามถามพวกเขาเป็นภาษาญี่ปุ่นค่ะ ถ้าเราคุย เขาก็คุยด้วย
แต่ปกติ ในแลปไม่เคยมีใครชวนเราคุยก่อนเลยถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องงาน (เขาไม่เก่งอังกฤษกันค่ะ) เราอยู่กับความรู้สึกเหงาๆเวลาคนเขาคุยกันก็ได้แต่ยิ้มตาม ไม่ก็ทำงาน อ่านหนังสือฝึกภาษาญี่ปุ่นเพื่อว่าวันหนึ่งจะคุยกันได้ลื่น เวลาส่วนใหญ่ในแลปก็นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่แบบนั้นมาหลายเดือน
แต่ที่พีคจนทำเราเฟลกลับห้องมาน้ำตาซึม (อัดอั้นหนักใจมาพักหนึ่งละ) คือมีพรีเซนท์ใหญ่กัน ถึงจะมีแต่ภาษาญี่ปุ่นก็เถอะ แต่มันก็เป็นพรีเซนท์สำคัญ ทว่ากลับไม่มีใครบอกเราสักคนจนเราพลาดไม่ได้เข่า (เรานี่กลัวโดนเซนเซย์มองแย่เลย)
เจอเรื่องให้เสียความรู้สึกอย่างหนึ่งละ เรื่องที่สองก็ตามมา คือในวันเดียวกันจะมีปาร์ตี้สำหรับเพื่อนแลป แต่ตอนที่ไปยังปาร์ตี้ เพื่อนชั้นเดียวกับเราในแลปไม่มีใครเรียกเราเลย จนรุ่นน้องต้องมาเรียก
ในใจเราคือรู้สึกแย่มาก ไปงานก็ทำเป็นยิ้มๆแต่เพราะใจมันไม่มึความสุขก็เลยเข้าสังคมน้อย กลับมาถึงห้อง โทรคุย ได้ระบายกับเพื่อนที่ไทยถึงน้ำตาซึม มันเสียความรู้สึกจนเราคิดว่าคงไม่สนิทใจกับเพื่อนในแลปแล้ว และรู้เลยว่าตัวเองยิ่งมีกำแพงในใจกับพวกเขา (ยิ่งคุยน้อยกว่าเดิมอีกมั้งเนี่ย555)
เลยอยากถามคนที่มาเรียนหรืออยู่ในสังคมคนญี่ปุ่น เริ่มตั้งแต่ตอนที่ตัวเองยังพูดญี่ปุ่นไม่คล่อง เข้าร่วมบทสนทนาในภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ ว่าพวกคุณมีแนวคิด วิธีปรับตัว หรือแก้ปัญหายังไงเหรอคะ
เราอยากมีเพื่อนญี่ปุ่นนะคะ แต่ดูมันจะยากเหลือเกิน