ระบายเฉยๆ

เรื่องก็คือว่า ผมตกหลุมรักคนๆนึงในพันทิป แค่อ่านตัวอักษรก็ทำให้ใจเต้นแรงได้

เรียกว่า'ความรักรึเปล่านะ'?

ผมเป็นคนทักเขาไปก่อนครับ และเขาก็ตอบกลับมา ผมรู้สึกมีความสุขมาก แต่ก็รู้สึกเศร้าเหมือนกัน

เขาไม่ได้ใช้รูปจริงนะครับ และไม่เปิดเผยอะไรมากนัก

ผมกับเขาก็ต่างทำงานกัน แต่ผมเปิดอ่านกระทู้เก่าๆของเขา ผมก็ทำให้ผมรู้สึกไม่มีหวัง จากศูนย์ก็ยิ่งติดลบอีก

ผมคงเหมือนเงามืดที่ไม่มีทางเป็นแสงสว่างได้

เขาก็มีส่งรูปมาบ้าง อะไรบ้าง เขาโสดนะครับ และไม่อยากมีความรัก(ง่ายๆ แค่คุณไม่ไปรักใคร ผมก็โอเค)

ถ้าวันหนึ่ง.. คนที่เขาเฝ้ารอคอยกลับมา ผมจะไม่โกรธเขาเลย และผมจะไม่เป็นเพื่อนกับเขาอีก เพราะเพื่อนผมมีเยอะแล้ว 😭

ผมรู้สึกชอบเขา แต่ก็ไม่อยากจีบให้เขาเป็นแฟนผม แต่ผมก็รู้สึกหึง หวง ไม่แสดงออก แต่กลับสนับสนุนให้เขาจีบคนอื่น 😭

ผมไม่ชอบเลยที่ตัวเองชอบแนะนำอะไรให้คนอื่น เพราะทุกคนมักจะไปจากผมเสมอ และทิ้งผมเอาไว้ข้างหลัง(หักดิบ)

ในเมื่อพลาดไปแล้วก็ช่างเหอะ

อยากเป็นคนที่รักแต่ตัวเอง เพราะมันจะได้ไม่เจ็บปวดกับความรัก

ผมเผลอสะกดจิตตัวเองทุกครั้งเวลามีความรัก จนบางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองฝืนทำ ทำไมต้องทำเป็นอยากมีความรักด้วย ทั้งๆที่ใจมันเฉยชา และทำใจไวเกินไป จนไม่แคร์

และมันก็ปล่อยวางไม่ได้ อยากให้มันมีอยู่กับความรู้สึกอึดอัด โมโห ข่มขื่น ว่างเปล่า..

ไม่มีเขาก็อยู่ได้ จะมีเขาก็ได้เช่นกัน ความคิดมันปะปนกันหมดเลย

มันคงไม่ใช่ความรักใช่มั้ย
มันคงเป็นความเหงารึเปล่า?

ปล.ตั้งแต่เด็กๆที่ผมเกลียดความรักทุกรูปแบบ บางทีมันก็รู้สึกขยะแขยง รู้สึกมันเฟค มันไม่โอเคร

แต่ทำไมใครๆก็บอกว่ารักนั้นดี?

ผมรู้สึกว่า แอปเปิ้ลเคลือบยาพิษ มันคงเป็นตัวตนของผมที่สุด.

หลายคนมักจะเจ็บปวดเพราะรอยยิ้มของผม และผมก็คงกลืนกินแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษทุกวันโดยไม่รู้ตัว..