เริ่มต้นจากเราเป็นเด็กที่พ่อแม่จากเราไปตั้งแต่เราเล็กๆ โตมากะย่ากะยายที่ช่วยกันเลี้ยงมาจนโต พออายุ14ท้องตัดสินใจไม่เอาออกเลยได้ลูกผู้หญิง1คน เราไปอยู่ต่างประเทศตอนอายุ22แล้วก็ได้เจอแฟนอายุสี่สิบกว่า ในการคบกันแรกๆบอกรายละเอียดเรื่องของเราตั้งแต่เด็กๆจนโต
เราค่อนข้างรักลูกมากๆ เลี้ยงมาอย่างดี แล้วดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีกับสามีใหม่ แต่หมือนเราคงคิดไปเอง ลูกของเราไม่เคยดื้อไม่เคยทำให้สามีรำคาญเลย เราหาเงินเลี้ยงลูกเองไม่เคยขอเงินสามีส่งให้ลูก้ป็นเงินจากที่เราทำงานเองล้วนๆ พอเก็บเงินได้ก็วางแผนแล้วก็ได้บอกสามีก่อนเสมอว่าปิดเทอมใหญ่ขอเอาลูกมาอยู่ด้วยที่นี้ แต่ดูท่าทีและสายตาเค้าเหมือนเราป็นคนอื่น ตอนแรกเราเลือกที่จะไม่พูด พอลูกมาลูกก็ทำให้เค้าประทับใจหลายอย่าง ลูกเราทำงานบ้านแทนเราทำให้เราเหนื่อยน้อยลง ช่วยกันทำกับข้าว พอไปช๊อบสามีก็เป็นพ่อที่เปย์ลูกทุกอย่างโดยที่ลูกไม่เคยขอ การกินข้าวลูกใช้ตะเกียบไม่เป็นเพราะที่บ้านกินข้าวเหนียวตลอด เราก็คีบป้อน เพราะเราเข้าใจลูกว่าเค้าทำไม่เป็น แต่ใช่ว่าเค้าจะไม่หัดเค้ากดดันจนร้องไห้ พอกลับมาครั้งที่สองเค้าคีบเองได้ประสาเด็กก็อวดพ่อว่าหนูทำได้แล้วนะ แต่พ่อเค้าก็ลูบหัวเหมือนเอ็นดูแบบภูมิใจที่ลูกพัฒนาตัวเอง แล้วพอลูกจะกลับเค้าก็ยังกอดกันร้องไห้ แล้วทำเหมือนว่าห่วงลูก แต่พอจะเอาลูกมาก็เป็นแบบเดิม อารมณ์เสียใส่เรา เราพยายามคุยแล้วว่าเป็นเพราะอะไร คำตอบก็เหมือนไม่อยากให้ลูกมา คือจนถึงตอนนี้จะเอาลูกเข้ามาครั้งที่ห้าแล้วก็ยังเป็นแบบเดิม ครั้งนี้หนักจนเค้าไม่คุยด้วย
ใครมีประสบการณ์แบบนี้ช่วยตอบทีคะ งงกะสามีคะ
ปล.เราเอาลูกมาซื้อตั๋วบินเอง
เรามีธุรกิจส่วนตัว
เป็นผู้หญิงที่มีลูกติดได้สามีใหม่ดูเหมือนว่าสามีจะไม่ชอบลูกของเรา
เราค่อนข้างรักลูกมากๆ เลี้ยงมาอย่างดี แล้วดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีกับสามีใหม่ แต่หมือนเราคงคิดไปเอง ลูกของเราไม่เคยดื้อไม่เคยทำให้สามีรำคาญเลย เราหาเงินเลี้ยงลูกเองไม่เคยขอเงินสามีส่งให้ลูก้ป็นเงินจากที่เราทำงานเองล้วนๆ พอเก็บเงินได้ก็วางแผนแล้วก็ได้บอกสามีก่อนเสมอว่าปิดเทอมใหญ่ขอเอาลูกมาอยู่ด้วยที่นี้ แต่ดูท่าทีและสายตาเค้าเหมือนเราป็นคนอื่น ตอนแรกเราเลือกที่จะไม่พูด พอลูกมาลูกก็ทำให้เค้าประทับใจหลายอย่าง ลูกเราทำงานบ้านแทนเราทำให้เราเหนื่อยน้อยลง ช่วยกันทำกับข้าว พอไปช๊อบสามีก็เป็นพ่อที่เปย์ลูกทุกอย่างโดยที่ลูกไม่เคยขอ การกินข้าวลูกใช้ตะเกียบไม่เป็นเพราะที่บ้านกินข้าวเหนียวตลอด เราก็คีบป้อน เพราะเราเข้าใจลูกว่าเค้าทำไม่เป็น แต่ใช่ว่าเค้าจะไม่หัดเค้ากดดันจนร้องไห้ พอกลับมาครั้งที่สองเค้าคีบเองได้ประสาเด็กก็อวดพ่อว่าหนูทำได้แล้วนะ แต่พ่อเค้าก็ลูบหัวเหมือนเอ็นดูแบบภูมิใจที่ลูกพัฒนาตัวเอง แล้วพอลูกจะกลับเค้าก็ยังกอดกันร้องไห้ แล้วทำเหมือนว่าห่วงลูก แต่พอจะเอาลูกมาก็เป็นแบบเดิม อารมณ์เสียใส่เรา เราพยายามคุยแล้วว่าเป็นเพราะอะไร คำตอบก็เหมือนไม่อยากให้ลูกมา คือจนถึงตอนนี้จะเอาลูกเข้ามาครั้งที่ห้าแล้วก็ยังเป็นแบบเดิม ครั้งนี้หนักจนเค้าไม่คุยด้วย
ใครมีประสบการณ์แบบนี้ช่วยตอบทีคะ งงกะสามีคะ
ปล.เราเอาลูกมาซื้อตั๋วบินเอง
เรามีธุรกิจส่วนตัว