คือพ่อกับแม่เราเลิกรากันตั้งแต่เรายังแบเบาะ จำความไม่ได้เลย แต่เราได้อยุ่กับแม่ตั้งแต่นั้นมา พอผ่านมาแม่เราก้แต่งงานใหม่ แต่พ่อไม่ได้แต่งงานใหม่
นานๆทีเราจะเข้าไปหาพ่อ พ่อเราอาศัยอยุ่กับย่า 2 คน มันจะแปลกไหม ถ้าเราจะบอกว่าเราไม่เคยอยากเข้าไปหาพ่อกับย่าเลย มันเหมือนเรากลัว ไม่กล้า ทั้งๆที่ใจจริงอยากเข้าไปคุย เข้าไปหาเค้ามากๆ แต่พ่อก็ไม่เคยเข้ามาหาเราที่บ้านเลย (อันนี้เราเข้าใจ)
แต่พ่อกับย่าเค้าคงไม่เข้าใจ มันเป็นอยากงี้มาเรื่อยๆ แต่มีอยุ่วันหนึ่งเราเข้าไปหาพ่อกับย่า เพราะต้องการทะเบียนบ้านพ่อ มาเข้าเรียนต่อ ม.
4 เป็นครั้งที่เราจำได้ไม่เคยลืม กับคำพูดของย่า ที่ว่ามาหาใคร พ่อชื่ออะไรเหรอ ตอนแรกเราก็คิดว่าย่าจำเราไม่ได้ แต่ป่าวเขาพูดทั้งๆที่รู้เป็นเรา กับมาบ้านเราร้องไห้เลย มันทำให้เรากลัวที่จะเข้าไปหาเขาอีก ถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่อยากเข้าไป และก็มันก็มีวันที่เราต้องเข้าไปหาอีก เพราะเราไม่มีตังจ่ายค่าเทอม แม่เราเลยให้เข้าไปหาพ่อ ทั้งๆที่เราไม่อยากเข้าไปหา เข้าไปขอตัง เพราะเราคิดว่า เราจะเข้าไปหาเค้าเพราะแค่ต้องการเงินเหรอ เราไม่อยากเป็นลูกที่พ่อสำคัญเพราะแค่ต้องการเงิน ถ้าถามเราว่าเราไม่เรียนก็ได้ ถ้าแม่ไม่มีตังให้เรา (แล้วทำไหมเราไม่กู้เรียน แม่ไม่อยากให้เรากู้ เพราะกลัวเป็นหนี้ เราเลยไม่ได้กู้) แล้วเราก็ต้องจำเป็นเข้าไปหาพ่อ เพราะกลัวแม่เคียด ถ้าเราไม่ได้เรียน แต่เหมือนเดิม เราได้คำพูดจากย่าที่ทำร้ายใจเรามากเลย ว่าที่เข้าเพราะอยากได้ตัง ถ้ามีตังคงไม่เข้ามาหาและอีกมากมาย แต่ในใจเรา เราไม่อยากได้ตังเค้าเลย แต่เราไม่เคยโกรธเข้าเลยนะ เพราะมันก็เป็นอยากงั้นจริง สำหรับพ่อเค้าพูดดีกับเราทุกอย่างจนเรารู้สึกเกียจตัวเองว่าทำไหม ๆไม่เข้ามาหาเข้า มาคุยกับเค้า ตั้งแต่เล็กจนโต มันเป็นคำถามที่เราตอบไม่ได้เลย ทั้งๆที่ เขาเป็นพ่อของเรา
อาจเป็นเพราะเวลามันเนินนานจนห่างหายเหมือนคนแปลกหน้า แต่เราอยากบอกตอนเด็กเราก็เป็นนะ ไม่ใช่มาเป็นตอนโต ตอนเด็กๆถ้าเราเห็นพ่อเราก็จะแอบบ บ้าไหม 5555 ต่อมาปัจจุบัน แม่เราก็ให้เราเข้าไปหาพ่อ และครั้งนี้เราบอกกับตัวไว้ ต่อให้เราไม่มีตัง เราก็จะไม่เข้าไป มันเลยทำให้แม่เคียด ร้องไห้ เราก็ทุกข์ และรับรู้ได้ เราก็แอบร้องไห้ทุกวันเวลาเห็นแม่เคียด เราไม่รู้จะทำยังไงดี แม่ก็บอกกับเราว่าจะไม่ให้พ่อส่งเสียช่วยแม่หน่อยเหรอ แต่เรากลัวย่าด่า ย่าว่าเรา เราเลยไม่อยากไปมากๆ นิสัยของเราเป็นคนจำคำพูดคนโดยเฉพาะคำพูดคนในครอบครัว มันสามารถทำให้เราร้องไห้ได้เสมอ เวลาเรานึกถึงพ่อกับ ย่า คำพูดของย่าก็จะเข้าว่าในหัวตลอด เราควรจะทำไงให้เรากล้า ไม่กลัวที่จะเข้าไปหาเขา หรือ ไม่ต้องเข้าไปหาเขาอีกเลยมันจะแย่ไปไหม คนรอบข้างเราให้เราเข้าไป เพราะพ่อเราถือว่ารวย ให้ไปขอตัง เราก็มองว่าเราไม่ได้ต้องการตังซะหน่อย เราทำงานหาเองได้ ถึงจะไม่เยอะ
เราเลยอยากถามความคืดเห็นของคนที่ไม่รู้จักกับ้าง
เราควรจะทำยังไงดีในสถานะนี้
นานๆทีเราจะเข้าไปหาพ่อ พ่อเราอาศัยอยุ่กับย่า 2 คน มันจะแปลกไหม ถ้าเราจะบอกว่าเราไม่เคยอยากเข้าไปหาพ่อกับย่าเลย มันเหมือนเรากลัว ไม่กล้า ทั้งๆที่ใจจริงอยากเข้าไปคุย เข้าไปหาเค้ามากๆ แต่พ่อก็ไม่เคยเข้ามาหาเราที่บ้านเลย (อันนี้เราเข้าใจ)
แต่พ่อกับย่าเค้าคงไม่เข้าใจ มันเป็นอยากงี้มาเรื่อยๆ แต่มีอยุ่วันหนึ่งเราเข้าไปหาพ่อกับย่า เพราะต้องการทะเบียนบ้านพ่อ มาเข้าเรียนต่อ ม.
4 เป็นครั้งที่เราจำได้ไม่เคยลืม กับคำพูดของย่า ที่ว่ามาหาใคร พ่อชื่ออะไรเหรอ ตอนแรกเราก็คิดว่าย่าจำเราไม่ได้ แต่ป่าวเขาพูดทั้งๆที่รู้เป็นเรา กับมาบ้านเราร้องไห้เลย มันทำให้เรากลัวที่จะเข้าไปหาเขาอีก ถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่อยากเข้าไป และก็มันก็มีวันที่เราต้องเข้าไปหาอีก เพราะเราไม่มีตังจ่ายค่าเทอม แม่เราเลยให้เข้าไปหาพ่อ ทั้งๆที่เราไม่อยากเข้าไปหา เข้าไปขอตัง เพราะเราคิดว่า เราจะเข้าไปหาเค้าเพราะแค่ต้องการเงินเหรอ เราไม่อยากเป็นลูกที่พ่อสำคัญเพราะแค่ต้องการเงิน ถ้าถามเราว่าเราไม่เรียนก็ได้ ถ้าแม่ไม่มีตังให้เรา (แล้วทำไหมเราไม่กู้เรียน แม่ไม่อยากให้เรากู้ เพราะกลัวเป็นหนี้ เราเลยไม่ได้กู้) แล้วเราก็ต้องจำเป็นเข้าไปหาพ่อ เพราะกลัวแม่เคียด ถ้าเราไม่ได้เรียน แต่เหมือนเดิม เราได้คำพูดจากย่าที่ทำร้ายใจเรามากเลย ว่าที่เข้าเพราะอยากได้ตัง ถ้ามีตังคงไม่เข้ามาหาและอีกมากมาย แต่ในใจเรา เราไม่อยากได้ตังเค้าเลย แต่เราไม่เคยโกรธเข้าเลยนะ เพราะมันก็เป็นอยากงั้นจริง สำหรับพ่อเค้าพูดดีกับเราทุกอย่างจนเรารู้สึกเกียจตัวเองว่าทำไหม ๆไม่เข้ามาหาเข้า มาคุยกับเค้า ตั้งแต่เล็กจนโต มันเป็นคำถามที่เราตอบไม่ได้เลย ทั้งๆที่ เขาเป็นพ่อของเรา
อาจเป็นเพราะเวลามันเนินนานจนห่างหายเหมือนคนแปลกหน้า แต่เราอยากบอกตอนเด็กเราก็เป็นนะ ไม่ใช่มาเป็นตอนโต ตอนเด็กๆถ้าเราเห็นพ่อเราก็จะแอบบ บ้าไหม 5555 ต่อมาปัจจุบัน แม่เราก็ให้เราเข้าไปหาพ่อ และครั้งนี้เราบอกกับตัวไว้ ต่อให้เราไม่มีตัง เราก็จะไม่เข้าไป มันเลยทำให้แม่เคียด ร้องไห้ เราก็ทุกข์ และรับรู้ได้ เราก็แอบร้องไห้ทุกวันเวลาเห็นแม่เคียด เราไม่รู้จะทำยังไงดี แม่ก็บอกกับเราว่าจะไม่ให้พ่อส่งเสียช่วยแม่หน่อยเหรอ แต่เรากลัวย่าด่า ย่าว่าเรา เราเลยไม่อยากไปมากๆ นิสัยของเราเป็นคนจำคำพูดคนโดยเฉพาะคำพูดคนในครอบครัว มันสามารถทำให้เราร้องไห้ได้เสมอ เวลาเรานึกถึงพ่อกับ ย่า คำพูดของย่าก็จะเข้าว่าในหัวตลอด เราควรจะทำไงให้เรากล้า ไม่กลัวที่จะเข้าไปหาเขา หรือ ไม่ต้องเข้าไปหาเขาอีกเลยมันจะแย่ไปไหม คนรอบข้างเราให้เราเข้าไป เพราะพ่อเราถือว่ารวย ให้ไปขอตัง เราก็มองว่าเราไม่ได้ต้องการตังซะหน่อย เราทำงานหาเองได้ ถึงจะไม่เยอะ
เราเลยอยากถามความคืดเห็นของคนที่ไม่รู้จักกับ้าง