ผมมีหลานคนหนึ่ง แม่เขามาไทยก็เลยเลี้ยงดูหลานตั้งแต่ 4 เดือน จนถึงเวลาที่หลานต้องกลับไปเวียดนาม ด้วยความคิดถึงจึงต้องเดินทางไปเวียดนามเพียงคนเดียว มาดูว่าผมจะเจออะไรบ้าง
ผมเลือกเดินทางด้วยรถโดยสาร ในการที่จะไปเวียดนามจะต้องผ่านลาวเสียก่อน จึงต้องมีการปั๊มเข้าประเทศ สปป.ลาว
คิวรถต่างประเทศใน สปป.ลาว ที่มีรถโดยสารระหว่างประเทศบริการจำนวนมาก
พนักงานขับรถ ปื้ด ๆ ยาเส้น ได้แต่คิดในใจจะเป็นอะไรไหม รถเริ่มออกจากสถานีเวลาประมาณ 18.00 น.
มีการจอดพักระหว่างทาง ที่มีร้านอาหารจำหน่าย ที่ควรเตรียมอาหารไปเองจะดีกว่าเพราะว่า แพงมาก ๆ ๆ ๆ
ถึง ตม.ลาว-เวียดนาม มาถึงประมาณ 6 โมงเช้า จะต้องรอจนกว่าเจ้าหน้าที่จะมาทำงาน
1000 บาท แลกได้เท่านี้ ไม่ค่อยเข้าใจอัตราแลกเปลี่ยน ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น
มาถึง ฮานอย แล้วมีคนมารับ ได้พบกับเจ้าตัวเล็กเสียที
บ้านของหลานอยู่ห่างจากฮานอยประมาณ 60 กิโลเมตร ถึงแม้ว่าไม่มีแสงสีเสียงเหมือนเมืองใหญ่ ชีวิตจะสโลว์ไลฟ์ แต่อากาศดีมาก สงบเงียบดีมาก
บ้านที่ไปก็ถือว่า พอมีอันจะกิน และสังเกตุว่า ทุกบ้านไม่มีเลขที่บ้าน ลืมถามว่าเวลาส่งของหรือจดหมายส่งให้กันอย่างไร
มิเตอร์ไฟหน้าบ้าน
น้ำชาสำหรับต้อนรับแขก ทุกบ้านจึงต้องมีกาน้ำชา
ทุกบ้านทีวีเปลี่ยนเป็นระบบ ดิจิตอลกันหมดแล้ว
สินค้าขายดีในเวียดนาม
ข้าวที่ทุกบ้านกินกัน ส่วนข้าวสวย ๆ รัฐจะจัดขายต่างประเทศ ทุกคนในประเทศจึงต้องกินข้าวหักแบบนี้ ถือว่าเป็นเรื่องปรกติ
ต้องมีแขกเหรื่อมาถึงจะกินแบบนี้ คนเวียดนามจะใช้ตะเกียบกิน โดยกินกับก่อนแล้วค่อยพุ้งข้าวตามทีหลัง
หนังสือเรียนตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัย จะมีรูปมหาบุรุษโฮจิมินท์ทุกเล่ม
ประชาชนโดยมากจะนับถืออยู่สองศานาคือ บรรพบุรุษ และ คริสต์
ภาพเรื่องราวในรั้วกำแพงโบสถ์ 1
ภาพเรื่องราวในรั้วกำแพงโบสถ์ 2
มองหาควายไม่เจอ เจอแต่วัว
น้ำท่าในเวียดนามอุดมสมบูรณ์มาก ถ้ามีที่ราบตรงไหน ก็จะมีการปลูกข้าวแทบจะทั้งนั้น
ไปดูตลาดในชนบท
พืชพันธุ์ก็คล้าย ๆ ไทย ไม่มีความต่าง
ทิวท้องทุ่งนาที่ทอดไสวสุดลูกหูลูกตา ที่นี่สามารถทำนาได้ปีละ 4 ครั้งเลยทีเดียว
ความลับอยู่ที่ระบบชลประทาน ที่ใช้งานได้จริง
มีการแบ่งปันน้ำซอยเป็นธารน้ำย่อย ๆ สามารถผันน้ำไปทั่วพื้นที่เกษตรได้อย่างทั่วถึงทุกพื้นที่
ประชาชนทำเพื่อลุงโฮ รัฐก็จะมีสวัสดิการให้ชาวไร่ชาวนา ถึงแม้ว่าชาวชนบทจะยากจน แต่ก็มีของกินตามธรรมชาติมากมายให้เลี้ยงชีพได้
In memory of Jatuchai
ไปเยี่ยมหลานที่เวียดนาม
ผมเลือกเดินทางด้วยรถโดยสาร ในการที่จะไปเวียดนามจะต้องผ่านลาวเสียก่อน จึงต้องมีการปั๊มเข้าประเทศ สปป.ลาว
คิวรถต่างประเทศใน สปป.ลาว ที่มีรถโดยสารระหว่างประเทศบริการจำนวนมาก
พนักงานขับรถ ปื้ด ๆ ยาเส้น ได้แต่คิดในใจจะเป็นอะไรไหม รถเริ่มออกจากสถานีเวลาประมาณ 18.00 น.
มีการจอดพักระหว่างทาง ที่มีร้านอาหารจำหน่าย ที่ควรเตรียมอาหารไปเองจะดีกว่าเพราะว่า แพงมาก ๆ ๆ ๆ
ถึง ตม.ลาว-เวียดนาม มาถึงประมาณ 6 โมงเช้า จะต้องรอจนกว่าเจ้าหน้าที่จะมาทำงาน
1000 บาท แลกได้เท่านี้ ไม่ค่อยเข้าใจอัตราแลกเปลี่ยน ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น
มาถึง ฮานอย แล้วมีคนมารับ ได้พบกับเจ้าตัวเล็กเสียที
บ้านของหลานอยู่ห่างจากฮานอยประมาณ 60 กิโลเมตร ถึงแม้ว่าไม่มีแสงสีเสียงเหมือนเมืองใหญ่ ชีวิตจะสโลว์ไลฟ์ แต่อากาศดีมาก สงบเงียบดีมาก
บ้านที่ไปก็ถือว่า พอมีอันจะกิน และสังเกตุว่า ทุกบ้านไม่มีเลขที่บ้าน ลืมถามว่าเวลาส่งของหรือจดหมายส่งให้กันอย่างไร
มิเตอร์ไฟหน้าบ้าน
น้ำชาสำหรับต้อนรับแขก ทุกบ้านจึงต้องมีกาน้ำชา
ทุกบ้านทีวีเปลี่ยนเป็นระบบ ดิจิตอลกันหมดแล้ว
สินค้าขายดีในเวียดนาม
ข้าวที่ทุกบ้านกินกัน ส่วนข้าวสวย ๆ รัฐจะจัดขายต่างประเทศ ทุกคนในประเทศจึงต้องกินข้าวหักแบบนี้ ถือว่าเป็นเรื่องปรกติ
ต้องมีแขกเหรื่อมาถึงจะกินแบบนี้ คนเวียดนามจะใช้ตะเกียบกิน โดยกินกับก่อนแล้วค่อยพุ้งข้าวตามทีหลัง
หนังสือเรียนตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัย จะมีรูปมหาบุรุษโฮจิมินท์ทุกเล่ม
ประชาชนโดยมากจะนับถืออยู่สองศานาคือ บรรพบุรุษ และ คริสต์
ภาพเรื่องราวในรั้วกำแพงโบสถ์ 1
ภาพเรื่องราวในรั้วกำแพงโบสถ์ 2
มองหาควายไม่เจอ เจอแต่วัว
น้ำท่าในเวียดนามอุดมสมบูรณ์มาก ถ้ามีที่ราบตรงไหน ก็จะมีการปลูกข้าวแทบจะทั้งนั้น
ไปดูตลาดในชนบท
พืชพันธุ์ก็คล้าย ๆ ไทย ไม่มีความต่าง
ทิวท้องทุ่งนาที่ทอดไสวสุดลูกหูลูกตา ที่นี่สามารถทำนาได้ปีละ 4 ครั้งเลยทีเดียว
ความลับอยู่ที่ระบบชลประทาน ที่ใช้งานได้จริง
มีการแบ่งปันน้ำซอยเป็นธารน้ำย่อย ๆ สามารถผันน้ำไปทั่วพื้นที่เกษตรได้อย่างทั่วถึงทุกพื้นที่
ประชาชนทำเพื่อลุงโฮ รัฐก็จะมีสวัสดิการให้ชาวไร่ชาวนา ถึงแม้ว่าชาวชนบทจะยากจน แต่ก็มีของกินตามธรรมชาติมากมายให้เลี้ยงชีพได้
In memory of Jatuchai