คิดยังไง กับการอยู่ในครอบครัวที่รักลูกแบบลำเอียง อย่างชัดเจน

ครอบครัวควรเป็นที่ๆอยู่แล้วมีความสุข ไม่ใช่การโดนเอาไปเปรียบเทียบ รู้ไหมว่ามันบั่นทอนจิตใจแต่ไหน ควรเป็นที่ๆ เรามีอะไรมาปรึกษากัน แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ ปัญหาทุกปัญหาที่มี คนอื่นทั้งนั้นที่คอยชี้แนะ เราอึดอัดมาก อยากออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง แต่มันเหมือนมีห่วงอะไรคอยดึงเราไว้ไม่ให้เราไป ทั้งๆที่เราอยู่นอกบ้านเรามีเงินไม่เคยขาดมือ แต่พอกลับมาอยู่บ้านเงินไม่เคยพอใช้ แต่เราก็พยายามอดทน
เราเป็นพี่คนโต เรามีน้อง น้องเราเดือดร้อน เราพยายามหาทางช่วย ทุกอย่าง แต่ทำไม ความหวังดีที่เราช่วยเหลือ ถึงกลับมาทำร้ายตัวเราเอง

เราแค่มาบ่น ไม่รู้จะระบายกับใครมันอึดอัด ขอคนคิดบวกมาดึงสติช่วยชี้แนะเราหน่อย ว่าเราควรทำยังไงต่อไป ใช้ชีวิตต่อไปยังไง เรารู้สึกว่าเราทุกข์มากกว่าสุข

คนอื่นไม่ได้มายืนในจุดที่เรายืน ย่อมไม่เข้าใจตื้นลึกหนาบางที่เราพบเจอ เราแค่รู้สึก ชีวิตตอนนี้มันมืดแปดด้าน