ทุกคน(ญาติๆ)บอกว่าเราเป็นคนชอบเถียงค่ะ ความคิดก่อนจะสวนทุกอย่างที่พ่อแม่พูดมามักจะคิดก่อนเสมอว่า "ทำแบบนี้ไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทำแบบนี้" มีความรู้สึกไม่อยากเชื่อ รู้สึกว่าที่เขาพูด ไม่ใช่คำแนะนำ โทนเสียงไม่ใช่ ไม่มีความอบอุ่น เป็นเชิงคำสั่งเสียมากกว่า บางครั้งก็กลัวความคิดตัวเอง เพราะว่าคิดไม่เหมือนชาวบ้าน ไม่อยากเหมือน แล้วก็ไม่อยากทำเหมือนคนอื่น
เราเป็นเด็ก ม.6 เกิดในชนบทที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึงมากนัก พ่อแม่ก็เกิดและโตที่นี่ แม่จบป.6 พ่อจบม.3 ในหมู่บ้านจะเป็นแบบชาวบ้านธรรมดา ทำนา เลี้ยงสัตว์ ผู้หญิงจบม.3ก็แต่งงาน มีลูก น้อยคนนักที่จะเรียนมหาลัย ได้งานดีๆทำ
แต่เราไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เราโตมากับคอมพิวเตอร์ ครอบครัวไม่ได้ขัดสนเพราะพ่อดิ้นรนไปทำงานต่างประเทศ ปากกัดตีนถีบหาเงินให้ครอบครัว แต่ถ้าถามว่าไม่ได้ขัดสนเหมือนคนอื่น แล้วทำไมไม่มีความสุข ทุกอย่างมันเพราะความคิดเราสวนทางกับเขาตลอด ตอนเด็กๆยอมรับว่าเถียงจนแม่ลงไม้ลงมือ ดีไม่ดีคนข้างบ้าน(ที่เป็นญาติ)มายำด้วย ทุกคนจะชอบเปรียบเทียบเรากับลูกพี่ลูกน้องเพราะเป็นครอครัวใหญ่ ตอนพ่อกลับมาจากต่างประเทศเราจะโดนตีตลอด ไม่ร้อง แต่เก็บเอาไว้ อยู่กับแม่ก็ไม่ดี อยู่กับพ่อก็ไม่โอเค
เราถูกปลูกฝังเรื่องธรรมะ การกตัญญู คนเขาจะชอบบอกว่าคนที่เถียงพ่อเถียงแม่ตายไปจะเกิดเป็นเปรต ใครเถียงพ่อแม่จะเป็นเด็กไม่ดี เด็กดีต้องเชื่อฟังพ่อแม่ จนกระทั่งโตมาถึงเข้าใจในจุดที่ว่าเราเถียงไปเพื่ออะไร แล้วก็มาเข้าใจจริงๆตอนที่เราอยากอธิบายความนึกคิดของเราให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ฟัง ว่าลูกคุณไม่เหมือนคนอื่นๆ แต่ทำไม่ได้ เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ
เราเองก็ไม่เข้าใจพ่อแม่เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไร มีลูกเพื่ออะไร สั่งสอนเราไปเพื่ออะไร บางครั้งก็เหนื่อยที่จะต้องเปลี่ยนธรรมชาติตัวเองที่เป็นคนเงียบๆ ไม่อยากพูดกับใคร แอ๊บเป็นมนุษย์ที่เหมือนครอบครัวแฮปปี้ ทุกคนให้คำปรึกษา พ่อแม่เข้าใจ แต่ความจริงโคตรไม่ใช่
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็จะเหตุผลเดิมๆ เช่น พูดไม่เข้าหู เอาจริงๆเราไม่รู้หรอกว่าต้องพูดกับพ่อหรือแม่ยังไง เพราะปกติคุยกับแม่ แม่ก็ไม่เห็นว่าอะไร แต่พอพูดปกติของปกติโคตรๆๆๆๆ กลับไม่เข้าหูซะงั้น แล้วมันก็ดราม่า ด่า ทวงบุญคุญ ถ้าเถียงนี่ถึงขั้นทำร้ายร่างกายเลยนะ (โดนบ่อยมากถ้าเถียง เช่น เข็มขัดฟาด ไม้กวาด จับหัวโขกหน้าต่าง) ถามแม่ว่าสิ่งที่พ่อทำถูกไหม แม่ก็บอกว่าทำได้เพราะลูกเถียง พ่อแม่มีสิทธิ์ฆ่าลูกก็ได้ แต่โรงเรียนไม่ได้สอนแบบนี้ไงวะ โรงเรียนโคตรจะสอนเรื่องการลดความรุนแรง แต่กับชีวิตจริงไม่โคตรไม่ใช่ พ่อแม่ยังคิดแบบนี้แล้วคนเป็นลูกจะเอาอะไรไปสู้
แล้วแม่ก็มักจะงี่เง่าเรื่องพ่อมีชู้ แล้วก็ซึมๆป่วยๆ พูดเหมือนไม่ค่อยมีแรง บ่นว่าอยากตาย อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็จะชอบมาพูดทำนองนี้กับเราตลอด บางครั้งพ่อกับแม่ก็จะทะเลาะกัน สามวันดีสี่วันไข้ แล้วบ้านแบบนี้ใครจะอยากอยู่วะ
มีช่วงหนึ่งที่น้องมีปัญหาไม่ยอมไปรร. แม่กับน้องทะเลาะกัน(ตอนนั้นพ่ออยู่ต่างประเทศ) เราเองก็มีปัญหากับรร. บ้านก็เหมือนนรก ทุกวันนี้ก็เหมือนนะ แต่แม่จะบอกว่า ออกไปเจอโลกภายนอกยิ่งกว่านี้ บางครั้งก็ยากร้องว้าวเลยว่า ภูมิคุ้มกันคงดีเยี่ยม
พอผ่านจุดนั้นมาด้วนจิตแพทย์และยาคลายเครียด และพอพ่อกลับมาทุกอย่างก็แย่ลง แม่ก็คิดมากเรื่องพ่อป่วยออดๆแอดๆ เราพูดอะไรก็ไม่เข้าหู แม่กลายเป็นคนที่พึ่งไม่ได้และเหมือนไม่เข้าใจเราอีกเลย
ถ้าถามว่าเคยคิดอยากตายไหม อยากหนีมากกว่า อยากไปให้พ้นๆ มีเงินใช้ก็ใช่ว่าสุขภาพจิตจะโอเค ยิ่งพยายามทำตัวให้ดีก็เหมือนยิ่งฝืน เราไม่ได้ติดยา ไม่ได้ฆ่าคนตาย ไม่ได้เป็นเด็กแว้น บางครั้งก็เหนื่อยกับคำว่า "เด็กดี" ว่ามันคืออะไรกันแน่ อ่านหนังสือก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ปัญหาที่บ้านก็โคตรจะเครียด ท้อจนไม่รู้จะทำอะไรแล้ว
ปล.ที่ทะเลากันครั้งล่าสุดคือเราต้มมาม่ากินตอนเช้า แล้วพ่อก็โพล่งมาเลยว่าทำไมตอนเช้าต้องกินมาม่า คือเราก็งงไง แบบ อ้าวทำไมวะ ก็อยากกิน เราก็ถามไปว่า "แล้วจะให้กินอะไร" (ในหัวเราคือเมนูอาหารไม่ได้ประชดห่ารากอะไรเลยยยยย) เท่านั้นแหละ ไม่รู้พูดอะไรบ้าง ดราม่าๆๆๆๆๆ ไม่ฟังอีก จะอธิบายก็บลาๆๆๆๆๆมา จนสุดท้ายก็ได้แต่พูดว่า แล้วแต่พ่อจะคิด คือไม่รู้แล้ว งง คำพูดเรามักจะไม่เข้าหูเสมอ แล้วก็ด่าเราต่ออีกว่า กูพ่อ...นะ ....อย่ามาทำตัวอวดดี เราก็แบบ อวดดีตรงไหนวะ อยู่ธรรรมดาๆ -มาม่าก็ไม่ได้ เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากให้กินอย่างอื่น แต่เข้าใจมั้ยว่ามันหิวแล้ว มันไม่มีอาหารตามสั่งให้กิน คือสรุป ประจำเรื่องแบบนี้ พูดอะไรก็ไม่ได้ แนะนำตัวเองว่าไม่ต้องพูด
แต่ก็ดีที่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้แล้ว ไม่งั้นคงโดนกว่านี้ ไม่รู้จะสงสารพ่อแม่ไหมที่มีลูกแบบเรา แต่ถ้ามองในมุมเราก็ขอสงสารตัวเองก่อนเหอะ โตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ต่อให้พ่อแม่ถูก แต่ลูกอย่างเราก็ไม่รู้จะเอาความคิดร่าเริงมีชีวิตแฮปปี้เพราะการมองโลกในแง่ดีมากไหนแล้ว ทำได้ แต่มันคงยาก บางครั้งการสั่งสอนใครคนหนึ่งนี่มันจำเป็นต้องใช้คำพูดแรงๆเหรอ เพราะธรรมชาติของคนเราไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับอารมณ์ใครหรือคำพูดที่ทำร้ายจิตใจได้มากขนาดนั้น หรือเรายังเข้าไม่ถึงความหวังดีของพ่อแม่ ที่ต้องการให้เราทนรับแรงกดดัน เจ้านายด่า ครูด่าได้ หรือตรรกะเราป่วย หรือความคิดเรามันทะลุปี 2019 ไปแล้ว
เถียง = ลูกสารเลว? พ่อแม่มีสิทธิ์ทำร้ายร่างกาย
เราเป็นเด็ก ม.6 เกิดในชนบทที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึงมากนัก พ่อแม่ก็เกิดและโตที่นี่ แม่จบป.6 พ่อจบม.3 ในหมู่บ้านจะเป็นแบบชาวบ้านธรรมดา ทำนา เลี้ยงสัตว์ ผู้หญิงจบม.3ก็แต่งงาน มีลูก น้อยคนนักที่จะเรียนมหาลัย ได้งานดีๆทำ
แต่เราไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เราโตมากับคอมพิวเตอร์ ครอบครัวไม่ได้ขัดสนเพราะพ่อดิ้นรนไปทำงานต่างประเทศ ปากกัดตีนถีบหาเงินให้ครอบครัว แต่ถ้าถามว่าไม่ได้ขัดสนเหมือนคนอื่น แล้วทำไมไม่มีความสุข ทุกอย่างมันเพราะความคิดเราสวนทางกับเขาตลอด ตอนเด็กๆยอมรับว่าเถียงจนแม่ลงไม้ลงมือ ดีไม่ดีคนข้างบ้าน(ที่เป็นญาติ)มายำด้วย ทุกคนจะชอบเปรียบเทียบเรากับลูกพี่ลูกน้องเพราะเป็นครอครัวใหญ่ ตอนพ่อกลับมาจากต่างประเทศเราจะโดนตีตลอด ไม่ร้อง แต่เก็บเอาไว้ อยู่กับแม่ก็ไม่ดี อยู่กับพ่อก็ไม่โอเค
เราถูกปลูกฝังเรื่องธรรมะ การกตัญญู คนเขาจะชอบบอกว่าคนที่เถียงพ่อเถียงแม่ตายไปจะเกิดเป็นเปรต ใครเถียงพ่อแม่จะเป็นเด็กไม่ดี เด็กดีต้องเชื่อฟังพ่อแม่ จนกระทั่งโตมาถึงเข้าใจในจุดที่ว่าเราเถียงไปเพื่ออะไร แล้วก็มาเข้าใจจริงๆตอนที่เราอยากอธิบายความนึกคิดของเราให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ฟัง ว่าลูกคุณไม่เหมือนคนอื่นๆ แต่ทำไม่ได้ เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ
เราเองก็ไม่เข้าใจพ่อแม่เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไร มีลูกเพื่ออะไร สั่งสอนเราไปเพื่ออะไร บางครั้งก็เหนื่อยที่จะต้องเปลี่ยนธรรมชาติตัวเองที่เป็นคนเงียบๆ ไม่อยากพูดกับใคร แอ๊บเป็นมนุษย์ที่เหมือนครอบครัวแฮปปี้ ทุกคนให้คำปรึกษา พ่อแม่เข้าใจ แต่ความจริงโคตรไม่ใช่
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็จะเหตุผลเดิมๆ เช่น พูดไม่เข้าหู เอาจริงๆเราไม่รู้หรอกว่าต้องพูดกับพ่อหรือแม่ยังไง เพราะปกติคุยกับแม่ แม่ก็ไม่เห็นว่าอะไร แต่พอพูดปกติของปกติโคตรๆๆๆๆ กลับไม่เข้าหูซะงั้น แล้วมันก็ดราม่า ด่า ทวงบุญคุญ ถ้าเถียงนี่ถึงขั้นทำร้ายร่างกายเลยนะ (โดนบ่อยมากถ้าเถียง เช่น เข็มขัดฟาด ไม้กวาด จับหัวโขกหน้าต่าง) ถามแม่ว่าสิ่งที่พ่อทำถูกไหม แม่ก็บอกว่าทำได้เพราะลูกเถียง พ่อแม่มีสิทธิ์ฆ่าลูกก็ได้ แต่โรงเรียนไม่ได้สอนแบบนี้ไงวะ โรงเรียนโคตรจะสอนเรื่องการลดความรุนแรง แต่กับชีวิตจริงไม่โคตรไม่ใช่ พ่อแม่ยังคิดแบบนี้แล้วคนเป็นลูกจะเอาอะไรไปสู้
แล้วแม่ก็มักจะงี่เง่าเรื่องพ่อมีชู้ แล้วก็ซึมๆป่วยๆ พูดเหมือนไม่ค่อยมีแรง บ่นว่าอยากตาย อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็จะชอบมาพูดทำนองนี้กับเราตลอด บางครั้งพ่อกับแม่ก็จะทะเลาะกัน สามวันดีสี่วันไข้ แล้วบ้านแบบนี้ใครจะอยากอยู่วะ
มีช่วงหนึ่งที่น้องมีปัญหาไม่ยอมไปรร. แม่กับน้องทะเลาะกัน(ตอนนั้นพ่ออยู่ต่างประเทศ) เราเองก็มีปัญหากับรร. บ้านก็เหมือนนรก ทุกวันนี้ก็เหมือนนะ แต่แม่จะบอกว่า ออกไปเจอโลกภายนอกยิ่งกว่านี้ บางครั้งก็ยากร้องว้าวเลยว่า ภูมิคุ้มกันคงดีเยี่ยม
พอผ่านจุดนั้นมาด้วนจิตแพทย์และยาคลายเครียด และพอพ่อกลับมาทุกอย่างก็แย่ลง แม่ก็คิดมากเรื่องพ่อป่วยออดๆแอดๆ เราพูดอะไรก็ไม่เข้าหู แม่กลายเป็นคนที่พึ่งไม่ได้และเหมือนไม่เข้าใจเราอีกเลย
ถ้าถามว่าเคยคิดอยากตายไหม อยากหนีมากกว่า อยากไปให้พ้นๆ มีเงินใช้ก็ใช่ว่าสุขภาพจิตจะโอเค ยิ่งพยายามทำตัวให้ดีก็เหมือนยิ่งฝืน เราไม่ได้ติดยา ไม่ได้ฆ่าคนตาย ไม่ได้เป็นเด็กแว้น บางครั้งก็เหนื่อยกับคำว่า "เด็กดี" ว่ามันคืออะไรกันแน่ อ่านหนังสือก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ปัญหาที่บ้านก็โคตรจะเครียด ท้อจนไม่รู้จะทำอะไรแล้ว
ปล.ที่ทะเลากันครั้งล่าสุดคือเราต้มมาม่ากินตอนเช้า แล้วพ่อก็โพล่งมาเลยว่าทำไมตอนเช้าต้องกินมาม่า คือเราก็งงไง แบบ อ้าวทำไมวะ ก็อยากกิน เราก็ถามไปว่า "แล้วจะให้กินอะไร" (ในหัวเราคือเมนูอาหารไม่ได้ประชดห่ารากอะไรเลยยยยย) เท่านั้นแหละ ไม่รู้พูดอะไรบ้าง ดราม่าๆๆๆๆๆ ไม่ฟังอีก จะอธิบายก็บลาๆๆๆๆๆมา จนสุดท้ายก็ได้แต่พูดว่า แล้วแต่พ่อจะคิด คือไม่รู้แล้ว งง คำพูดเรามักจะไม่เข้าหูเสมอ แล้วก็ด่าเราต่ออีกว่า กูพ่อ...นะ ....อย่ามาทำตัวอวดดี เราก็แบบ อวดดีตรงไหนวะ อยู่ธรรรมดาๆ -มาม่าก็ไม่ได้ เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากให้กินอย่างอื่น แต่เข้าใจมั้ยว่ามันหิวแล้ว มันไม่มีอาหารตามสั่งให้กิน คือสรุป ประจำเรื่องแบบนี้ พูดอะไรก็ไม่ได้ แนะนำตัวเองว่าไม่ต้องพูด
แต่ก็ดีที่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้แล้ว ไม่งั้นคงโดนกว่านี้ ไม่รู้จะสงสารพ่อแม่ไหมที่มีลูกแบบเรา แต่ถ้ามองในมุมเราก็ขอสงสารตัวเองก่อนเหอะ โตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ต่อให้พ่อแม่ถูก แต่ลูกอย่างเราก็ไม่รู้จะเอาความคิดร่าเริงมีชีวิตแฮปปี้เพราะการมองโลกในแง่ดีมากไหนแล้ว ทำได้ แต่มันคงยาก บางครั้งการสั่งสอนใครคนหนึ่งนี่มันจำเป็นต้องใช้คำพูดแรงๆเหรอ เพราะธรรมชาติของคนเราไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับอารมณ์ใครหรือคำพูดที่ทำร้ายจิตใจได้มากขนาดนั้น หรือเรายังเข้าไม่ถึงความหวังดีของพ่อแม่ ที่ต้องการให้เราทนรับแรงกดดัน เจ้านายด่า ครูด่าได้ หรือตรรกะเราป่วย หรือความคิดเรามันทะลุปี 2019 ไปแล้ว