เหตุเกิดวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2562 19.54-20.05น.
ต้องขอขอบคุณพนักงานภาคพื้นดินของสายการบินบางกอกแอร์เวย์ประจำสนามบินสุวรรณภูมิด้วยใจจริงเป็นอย่างสูง
ถ้าไม่ได้พวกคุณช่วยเอาไว้ผมและคุณพ่อคุณแม่วัย 70 ปี ต้องตกเครื่องอย่างแน่นอน ผมไม่มีโอกาสหรือช่องทางในการติดต่อพวกคุณได้เลย
จึงขอใช้ช่องทางนี้ในการสืบสารเผื่อข้อความนี้จะไปถึงพวกคุณ โดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงที่ให้ความใส่ใจช่วยเหลือ โดยให้ข้อมูล จัดการตั๋ว และเอาตั๋วไปยืนรอคุณพ่อคุณแม่แทนผมที่บริเวณรักษาความปลอดภัยฝั่งผู้โดยสารขาออกภายในประเทศ จนสุดท้ายคุณแม่ผมมาทันเที่ยวบินเป็นคนสุดท้าย เวลา 20.05น.
เที่ยวบิน PG 239 กรุงเทพ-เชียงใหม่ 20.20-21.40น.
ลำดับเหตุการณ์
ผมพร้อมด้วยครอบครัวเดินทางกลับจากประเทศสิงคโปร์ โดย Singapore Airlines เที่ยวบิน SQ982 สิงคโปร์-สุวรรณภูมิ 17.35-19.00น.
18.45 น. กัปตันทำเวลาได้ดีมาก เราอยู่เหนือน่านฟ้าสนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่นั้น เครื่องบินบินวนโดยไม่ลดระดับความสูงลงมา
19.05 น. เครื่องบินลงจอด แต่ขับวนอยู่ในสนามบิน อีกร่วม 30 นาที โดยไม่ทราบสาเหตุ (สายการบินแจ้งเพียงให้รัดเข็มขัดนั่งอยู่กับที่)
19.40 น. เครื่องบินจอดสนิท ผมแจ้งพนักงานภาคพื้นดินของทางสนามบินว่ากำลังจะตกเครื่อ เจ้าหน้าที่บอกยังพอมีเวลา ให้ติดต่อเจ้าหน้าที่สิงคโปร์แอร์ไลน์ มีคนรอช่วยอยู่ สักครู่มีรถบัสของสนามบินมารับ
19.45 น. ถึงอาคารผู้โดยสารขาเข้า ผมขอความช่วยเหลือเจ้าหน้าที่สายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ ว่าเครื่องดีเลย์ช่วยด้วยจะตกเครื่อง เจ้าหน้าที่แจ้งเพียงสให้ไปชั้น 4 ไม่มีใครมากับผมและผมต้องวิ่งฝ่าฝูงชนที่หนาแน่น ปากก็พูดไปว่า ขอทางหน่อยครับ ผมจะตกเครื่อง
19.54 น. ผมวิ่งมาคนเดียวเพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินของสายการบินบางกอกแอร์เวย์ เจ้าหน้าที่แจ้งว่าประตูเครื่องจะปิดก่อนเวลาเดินทาง 15 นาที
19.58 น. พนักงานหญิงท่านที่กล่าวถึง จัดการตั๋วเดินทางให้เพราะเรา check in มาล่วงหน้าแล้ว เธอส่งตั๋วให้ผมเพื่อไปขึ้นเครื่องที่ทางออก B5 ซึ่งไกลมาก ผมมีเวลา 7 นาทีเพื่อไปให้ทัน ซึ่งขณะนั้น พ่อแม่ผมพึ่งมาถึงจุดเอกซเรย์กระเป๋าซึ่งพนักงานหญิงท่านนั้นรออยู่ ผมลงบันไดเลื่อนยาว ๆ ลงมา พร้อมคิดในใจว่าขอให้ทันทีเถอะ
20.03 น. ผมมาถึงทางออกขึ้นเครื่อง ยังมีนักเดินทางรอตรวจตั๋วอยู่ร่วม 10 คน ในใจก็วิตกว่าพ่อกับแม่จะมาทันไหม ถ้าไม่ทันผมจะทำยังไง
20.05 น. พ่อและแม่วัย 70 ปี ของผมมาถึงเป็นผู้โดยสารกลุ่มสุดท้าย ใช่ครับเราไม่ตกเครื่อง แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้กล่าวคำขอบคุณพนักงานผู้ให้ความช่วยเหลือเลย
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณพนักงานหญิงท่านนั้นมา ณ โอกาสนี้ และขอขอบคุณทีมงานที่คอยให้ความช่วยเหลือ ตลอดเวลาผมคิดในใจจริง ๆ ว่านี่จะไม่มีใครช่วยเลยเหรอจนมาเจอพนักงานหญิงท่านนี้ที่ช่วยอย่างสุดความสามารถของเธอ ขอบคุณอีกครั้งและสวัสดีครับ
พนักงานภาคพื้นดินบางกอกแอร์เวย์ หัวใจคุณมันน่ากราบ
ต้องขอขอบคุณพนักงานภาคพื้นดินของสายการบินบางกอกแอร์เวย์ประจำสนามบินสุวรรณภูมิด้วยใจจริงเป็นอย่างสูง
ถ้าไม่ได้พวกคุณช่วยเอาไว้ผมและคุณพ่อคุณแม่วัย 70 ปี ต้องตกเครื่องอย่างแน่นอน ผมไม่มีโอกาสหรือช่องทางในการติดต่อพวกคุณได้เลย
จึงขอใช้ช่องทางนี้ในการสืบสารเผื่อข้อความนี้จะไปถึงพวกคุณ โดยเฉพาะพนักงานผู้หญิงที่ให้ความใส่ใจช่วยเหลือ โดยให้ข้อมูล จัดการตั๋ว และเอาตั๋วไปยืนรอคุณพ่อคุณแม่แทนผมที่บริเวณรักษาความปลอดภัยฝั่งผู้โดยสารขาออกภายในประเทศ จนสุดท้ายคุณแม่ผมมาทันเที่ยวบินเป็นคนสุดท้าย เวลา 20.05น.
เที่ยวบิน PG 239 กรุงเทพ-เชียงใหม่ 20.20-21.40น.
ลำดับเหตุการณ์
ผมพร้อมด้วยครอบครัวเดินทางกลับจากประเทศสิงคโปร์ โดย Singapore Airlines เที่ยวบิน SQ982 สิงคโปร์-สุวรรณภูมิ 17.35-19.00น.
18.45 น. กัปตันทำเวลาได้ดีมาก เราอยู่เหนือน่านฟ้าสนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่นั้น เครื่องบินบินวนโดยไม่ลดระดับความสูงลงมา
19.05 น. เครื่องบินลงจอด แต่ขับวนอยู่ในสนามบิน อีกร่วม 30 นาที โดยไม่ทราบสาเหตุ (สายการบินแจ้งเพียงให้รัดเข็มขัดนั่งอยู่กับที่)
19.40 น. เครื่องบินจอดสนิท ผมแจ้งพนักงานภาคพื้นดินของทางสนามบินว่ากำลังจะตกเครื่อ เจ้าหน้าที่บอกยังพอมีเวลา ให้ติดต่อเจ้าหน้าที่สิงคโปร์แอร์ไลน์ มีคนรอช่วยอยู่ สักครู่มีรถบัสของสนามบินมารับ
19.45 น. ถึงอาคารผู้โดยสารขาเข้า ผมขอความช่วยเหลือเจ้าหน้าที่สายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ ว่าเครื่องดีเลย์ช่วยด้วยจะตกเครื่อง เจ้าหน้าที่แจ้งเพียงสให้ไปชั้น 4 ไม่มีใครมากับผมและผมต้องวิ่งฝ่าฝูงชนที่หนาแน่น ปากก็พูดไปว่า ขอทางหน่อยครับ ผมจะตกเครื่อง
19.54 น. ผมวิ่งมาคนเดียวเพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินของสายการบินบางกอกแอร์เวย์ เจ้าหน้าที่แจ้งว่าประตูเครื่องจะปิดก่อนเวลาเดินทาง 15 นาที
19.58 น. พนักงานหญิงท่านที่กล่าวถึง จัดการตั๋วเดินทางให้เพราะเรา check in มาล่วงหน้าแล้ว เธอส่งตั๋วให้ผมเพื่อไปขึ้นเครื่องที่ทางออก B5 ซึ่งไกลมาก ผมมีเวลา 7 นาทีเพื่อไปให้ทัน ซึ่งขณะนั้น พ่อแม่ผมพึ่งมาถึงจุดเอกซเรย์กระเป๋าซึ่งพนักงานหญิงท่านนั้นรออยู่ ผมลงบันไดเลื่อนยาว ๆ ลงมา พร้อมคิดในใจว่าขอให้ทันทีเถอะ
20.03 น. ผมมาถึงทางออกขึ้นเครื่อง ยังมีนักเดินทางรอตรวจตั๋วอยู่ร่วม 10 คน ในใจก็วิตกว่าพ่อกับแม่จะมาทันไหม ถ้าไม่ทันผมจะทำยังไง
20.05 น. พ่อและแม่วัย 70 ปี ของผมมาถึงเป็นผู้โดยสารกลุ่มสุดท้าย ใช่ครับเราไม่ตกเครื่อง แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้กล่าวคำขอบคุณพนักงานผู้ให้ความช่วยเหลือเลย
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณพนักงานหญิงท่านนั้นมา ณ โอกาสนี้ และขอขอบคุณทีมงานที่คอยให้ความช่วยเหลือ ตลอดเวลาผมคิดในใจจริง ๆ ว่านี่จะไม่มีใครช่วยเลยเหรอจนมาเจอพนักงานหญิงท่านนี้ที่ช่วยอย่างสุดความสามารถของเธอ ขอบคุณอีกครั้งและสวัสดีครับ