แฟนคนเเรก

เราเพิ่งเคยมีเเฟนคนเเรกเป็นผู้หญิงเหมือนกันเเล้วเเฟนเราหน้าตาดีมากมีเเต่คนชอบ เราก็เป็นคนที่ขี้หึงมากๆ เวลาเขากลับบ้านค่ำเราก็เป็นห่วงถามว่ารอกับใครเขาก็ไม่ได้ตอบเเบบเงียบไป  เเล้วเขาบอกเเค่ว่าเพื่อนไม่มีอะไร คิดว่าจะพาคนอื่นไปรอด้วยรึไงประมาณนี้เขาพูดกับเรา บางครั้งเขาก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ บ้านเขาจะอยู่ไกลจากรรกว่าจะถึงบ้านอีก เเล้วบางครั้งเขาก็นอนเเล้วก็ไปอาบน้ำไม่ก็บางครั้งเราก็คอลกันเเต่ว่าเงียบๆใส่ทั้งสองฝ่ายเลยไม่รู้จะพูดอะไรมั้ง เวลาที่เราไปรรสายเพราะว่าทำงานดึกถึงตี1-2ไรงี้เขาก็จะงอนหรือเราไปที่ไกลๆเขาก็จะไม่คุยด้วยหรือไม่ตอบเเชทเราไปเลย เราน้อยใจทุกครั้งเสียใจร้องไห้อยากให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกเราบ้าง เราควรพูดต่อหน้าเขาเลยดีมั้ย เพราะถ้าคุยกันทางโทรศัพท์เขาคงไม่รับรู้ถึงความรู้สึกเราจริงๆ เวลาที่เราคุยกันเขาก็บอกว่าเออเนี้ยเราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็เออจริงเเหละกูควรแก้ยังไงดี....เวลาที่เราเผลอนินหลับไปเเบบข้ามวันเขาก็จะโกรธหรือเวลาที่เราง่วงนอนมากๆเเต่เขาไม่อยากให้เรานอนเราก็ทำได้เพื่อเขานะ เเต่เวลาเราขอให้เขานอนคุยกับเราก่อนเขาไม่เห็นทำให้เลย ละทุกๆเช้าเราจะเป็นคนโทรปลุกเเรกๆเราไม่ชินเลยที่จะต้องมาโทรปลุกใครสักคนทุกวัน จนตอนนี้ชินเเล้ว บางครั้งเราก็อยากให้เขาโทรปลุกบ้างเคยพูดกับเขา เเล้วเขาก็ตอบว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของเขา คือเราฟังเเล้วเราเสียใจอ่ะ เเล้วเขาจะชอบพูดว่าเลิกกันมั้ยบ่อยๆไอ่เราก็ไม่อยากเลิก บางครั้งเราน้อยใจเเต่เราไม่กล้าพูดก็ได้เเค่ร้องไห้กับตัวเองไปเเค่นั้น เเล้วทุกวันหลังๆมาเหมือนเราต้องรอคุยกับเขาอยู่เเค่ฝ่ายเดียว มันเหนื่อยไปหมดทุกอย่าง อีกใจก็อยากเลิกเเต่อีกใจก็ไม่ อยากไปคุยกับเขาให้เร็วที่สุดอยากให้รู้ว่าเราคิดไงเป็นอะไร ขอความคิดเห็นจากผู้ที่อ่านกระทู้นี้ด้วยค่ะ