บทที่ 1
https://pantip.com/topic/38502853
ความเดิม
ให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย เจ้าเกมบ้า...ทำให้ภาพซูมได้ เร็วเข้าเจ้าบ้า...! ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจออย่างแค้นเคืองแต่ไร้ผล สุดท้ายต้องพยายามระงับสติอารมณ์ลงให้เยือกเย็น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเกมมากเกินไปจนน่าตกใจ เกรงว่าตัวเองจะบ้าก่อนวัยอันควรเหมือนกัน
...........
หลังจากนั้นเป็นต้นมา ชีวิตจิตใจของชายหนุ่มได้ทุ่มเทให้กับเกมรักพิศวงจนหมดสิ้น เริ่มเรียนรู้เข้าใจมันทีละน้อยราวกับกำลังพัฒนาเก็บเลเวล เกมปิด-เปิดเป็นเวลา เปิดโอกาสให้คนเล่นออกไปพักสมองนอกบ้านบ้าง ถ้าไม่ถึงเวลากำหนดเกมจะเปิดเล่นไม่ได้เลย
และที่น่าโมโหคือเวลาปิด-เปิดเกมไม่สามารถทายล่วงหน้าได้ เกมจะเป็นตัวออกคำสั่งทุกครั้ง
จุดประสงค์ของเจ้าเกมประหลาดมันคืออะไรกันแน่...จะให้เฝ้าติดตามดูพฤติกรรมคนอื่นเท่านั้นหรืออย่างไร หน้าจอก็ไม่มีปุ่มอะไรเสนอหน้ามาให้เลือกคลิก แม้จะมีความสงสัยมากมาย แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มไม่ได้เกิดอาการเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย ถึงจะเป็นเพียงการติดตามมองดูหญิงสาวทำกิจกรรมต่างๆ ในห้อง ตามวิถีชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป เช่นนั่งดูทีวีบ้าง เดินหายไปจากหน้าจอบ้าง ปัดกวาดพื้นห้องบ้าง เขายังค่อนข้างพอใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เมื่อถึงเวลาที่เกมปิดโปรแกรม ก็ได้แต่นึกเสียดาย
การเฝ้าดูกิจกรรมต่างๆ ของตัวละครในเกม ทำไมถึงรู้สึกว่าสนุกเร้าใจมากกว่าทุกเกมที่เคยเล่น
หลังการพยายามเล่นเกมดังกล่าวแบบลองถูกลองผิดเป็นเวลาหลายวัน เขาเริ่มเรียนรู้ว่าเวลาของเกมถูกอ้างอิงไว้กับเวลาจริง ผู้เล่นไม่สามารถบังคับตัวละครได้เหมือนเกมอื่น
เมื่อเล่นเกมในเวลาสองทุ่ม นาฬิกาแขวนบนผนังห้องของสาวลึกลับก็ชี้บอกเวลาสองทุ่มเช่นกัน ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเรื่องนี้เท่าไร
วันเวลาผ่านไปตัวเกมเริ่มให้เขามีส่วนร่วมทีละน้อย สามารถซูมภาพเข้าใกล้ได้ระดับหนึ่ง เมื่อเห็นเธอนั่งดูหนังฟังเพลง จะได้ยินเสียงเพลงเสียงทีวีดังจากตู้ลำโพง นอกจากนั้นยังสามารถเข้าไปสำรวจในห้องนอนของเธอได้ แต่เป็นเพียงในบางเวลาที่เจ้าเกมจะอนุญาตเท่านั้น
บางวันเห็นหญิงสาวแต่งตัวสวย เดินหายออกไปจากห้องเป็นเวลานาน บางทีก็หายไปแทบทั้งวันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งเห็นเธอกลับมาจึงหายจากอาการกังวลหงุดหงิด เดาว่าจะต้องมีห้องทำงานอยู่อีกห้องหนึ่ง เธอใช้ห้องนั่งเล่นเป็นห้องพักผ่อนหย่อนใจ แต่บางครั้งก็เห็นเธอหอบหิ้วงานมานั่งมำด้วย แต่สังเกตไม่ออกว่าเป็นงานเกี่ยวกับอะไร
บางวันก็เห็นหญิงสาวนั่งหน้าจอทีวีอยู่บนโซฟานุ่มน่านอนอย่างสบายอกสบายใจในชุดนอนสะอาดตา โดยไม่ยอมออกไปไหน ภาพกราฟิกดูสวยงามรายละเอียดสูงราวกับเป็นภาพของคนจริง ทำให้ดูเพลินตาเพลินใจ คงอยู่คนเดียว...เขาคิด แต่ความรู้สึกส่วนหนึ่งก็บอกกับตัวเองว่า เป็นเพียงเกมเท่านั้น
ถ้าเป็นเกมก็ควรจะบังคับควบคุมเธอได้นี่นา แต่บนจอไม่มีคำแนะนำช่วยเหลืออะไรเลย
นึกโมโหไอ้คนที่มันเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ นี่ต้องให้ลองถูกลองผิดไปนานอีกเท่าไรกัน ทำไมไม่ทำเรื่องให้มันง่ายกว่านี้..! เลยกลายเป็นว่าได้แค่เฝ้ามองความเป็นไปของตัวละครเท่านั้น ตัวเกมเป็นฝ่ายควบคุมคนเล่นเกมเสียแล้ว
พอนานวันเข้าชายหนุ่มรู้สึกถึงความน่ารักของยูนิตเกมที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภาพสาวสวยในเกมอื่นค่อยเลือนหายไป แต่ภาพแม่สาวลึกลับคนนี้มาแทนที่ ความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเริ่มหายไป ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีเพื่อน มีคนที่ต้องใส่ใจสนใจ
วันนี้เขาลองฝืนใจออกบ้านเพื่อไปหางานทำ แต่ก็ต้องผิดหวังกลับมาในสภาพอ่อนระโหยโรยแรง ถึงห้องก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นเกมรักพิศวงก่อนทำอย่างอื่น
หญิงสาวลึกลับอยู่ในห้องนั่งเล่น หมายถึงว่าเธอไม่ได้ออกจากบ้าน ชายหนุ่มเริ่มฉุกใจคิดว่าอาจมีวิธีการสื่อสารกับตัวละครในเกมหรือปรับเปลี่ยนอะไรได้มากขึ้น
ลองกดปุ่มทุกปุ่มบนแป้นพิมพ์ ด้วยหวังว่าจะสามารถติดต่อควบคุมการดำเนินเรื่องของเกมได้ แต่ปราศจากผล จึงทำได้แค่เฝ้าดูเธอทำกิจกรรมต่างๆเท่านั้น บางครั้งหญิงสาวเดินหายออกจากห้องไปเป็นเวลานานจนทำให้ใจหาย
สามทุ่มกว่า เธอจึงลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำดังกล่าวเพิ่งปรากฏขึ้นมาในเกมวันนี้เอง ที่ผ่านมาเห็นเพียงห้องนั่งเล่นและห้องนอนเท่านั้น มีห้องน้ำ...ก็ต้องมีการอาบน้ำ....อาบน้ำก็ต้อง...
ไม่เอาไม่คิดอะไรบ้าๆ !
คลิกดูหน้าประตูห้องน้ำดูดีไหม เผื่อเปิดได้...
ใจหนึ่งอยากจะลองทำตามความคิดพิเรนทร์ แต่ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่ามันไม่ดี แต่มันเป็นเพียงเกมไม่ใช่หรือ จะไปอายเกมทำไม ความอดทนในการเล่นยาวนาน ทำให้เกมแจกไอเทมรางวัลพิเศษแก่คนเล่นหรืออย่างไร เขาใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ในที่สุดเกมก็ใจอ่อนยอมให้เห็นห้องน้ำ... เธอกำลังอาบน้ำอยู่ด้านใน... นี่เขากำลังจะแอบดูผู้หญิงเข้าห้องน้ำเชียวหรือ...ช่างน่าอาย แต่ใจหนึ่งก็อยากจะรู้ว่าจะเข้าไปสำรวจในห้องน้ำได้หรือไม่
[...อย่าคิดในทางไม่ดี...]
จู่ๆ ข้อความสีขาวสะดุดตาก็กะพริบบนจอ ตามด้วยไอคอนหน้ากลมๆ ยักคิ้วข้างหนึ่งกระเด้งไปมาพักหนึ่งก่อนค่อยจางหายไป
หนอย! คิดทางไม่ดีอะไร… ชายหนุ่มทั้งหงุดหงิดทั้งขบขัน เจ้าเกมทำราวกับว่ามันเองก็กำลังเฝ้าดูพฤติกรรมของเขาอยู่เช่นกัน แต่มันเป็นเพียงเกมนี่นา... ไม่เห็นจะมีอะไรผิดบาป เธอไม่ใช่คนจริงไม่เห็นต้องอายหรือรู้สึกผิด เอาล่ะ... ลองคลิกเมาส์ดูตรงบานประตูห้องน้ำ เผื่อว่าจะเปิดออกได้เหมือนเกมอื่น
แต่ไม่มีอะไรตอบสนอง เขาระบายลมหายใจออกจากปากยาวๆ ไม่ทราบว่าควรโล่งอกหรือเสียดายกันแน่
[...เสียใจด้วย เพื่อจริยธรรมอันดีงาม ประตูห้องน้ำจึงเปิดไม่ได้...]
ข้อความสีขาวกะพริบปรากฏขึ้นมาหน้าจอ พร้อมกับเจ้าหน้ากลมอมยิ้มตามเคย
“ไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูโว้ย...!” ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจอมอนิเตอร์ ทั้งฉิวทั้งขัน เกิดมาเพิ่งเคยเห็นเกมเอ่ยถึงจริยธรรมคุณงามความดีก็วันนี้เอง
ว่าแต่เจ้าเกมบ้ามันรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เออ! เปิดประตูห้องน้ำไม่ได้ก็ดี ไม่เปิดก็ไม่เปิด! จะไม่ได้รู้สึกผิด คิดพลางหัวเราะในใจ
“มันเป็นแค่เกม...!” ชายหนุ่มร้องเสียงดังอีกครั้ง เสริมความมั่นใจว่าไม่ผิดบาป
ประมาณสิบกว่านาทีเธอจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมากับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ หญิงสาวหันหน้ามาสบตาอย่างไม่ตั้งใจ เขาสะดุ้งหัวใจเต้นแรง รีบหลบวูบไปด้านข้าง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วหน้าเหมือนคนทำผิดแล้วมีพิรุธถูกจับได้ บ้าดีชะมัด..อายและตกใจทำไม ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมความรู้สึกผิดคิดไกลกระเจิดกระเจิงขนาดนั้น
เปล่านะ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูคุณอาบน้ำ ผมมารักษาความปลอดภัยให้คุณต่างหาก
หญิงสาวกลับเข้าห้องนอนโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าติดตามสังเกตความเคลื่อนไหว ตัวเกมยอมให้มีมุมกล้องมองเห็นเธอนั่งใช้เวลาจัดการความเรียบร้อยสวยงามตามประสาผู้หญิงอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ หน้าจอมืดสนิททันที
[..ราตรีสวัสดิ์.. ตัวเกมกำลังจะปิดลงในเวลา สิบวินาที เจอกัน 06.00 วันพรุ่งนี้...]
มาอีกแล้ว ข้อความสั่งการพร้อมหน้ายิ้มกวนประสาท
เผลอตัวทุบโต๊ะปังอย่างเสียดาย.. เขาควรจะเห็นเธอนอนด้วย นึกถึงเวลาเธอเอนตัวลงนอนเรือนผมยาวสยายเต็มหมอนตาคู่งามหลับพริ้ม บางทีเธออาจจะนอนกอดหมอนข้าง จะเป็นภาพน่าดูเพียงใด ปิดโปรแกรมใส่หน้าแบบนี้แกล้งกันชัดๆ ถึงเกมบอกให้เห็นโต้งๆว่า จะเปิดให้เล่นพรุ่งนี้ ก็ยังรีรออยู่หน้าจออย่างกระวนกระวายเกือบครึ่งชั่วโมง จึงยอมรับความจริง ลุกไปทำธุระส่วนตัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
เกมบ้าอะไรกวนประสาทและทรมานใจพิลึก!
ชายหนุ่มเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ทั้งคืน หวังลมๆ แล้งๆ ว่าเธออาจลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำในตอนดึกแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นั่นไง..! เธอเดินอยู่ข้างหน้าห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก ขาเรียวสวยทั้งคู่ก้าวเร็วๆ แบบคนเร่งรีบ ชายกระโปรงสะบัดไหวพลิ้วกำลังจะเลี้ยวหายไปมุมตึก เขาวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แต่บรรดาข้าวของวางขายอยู่ตามทางเท้า รวมทั้งผู้คนที่มีสีหน้าท่าทางเฉยเมยเย็นชาเกะกะ ทำให้ไม่อาจเร่งฝีเท้าไล่ตามทันได้ดั่งใจ เขาตัดสินใจกระโดดลงไปบนถนน เสียงรถเบรกดังสนั่น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ วิ่งกวดตามเป้าหมายที่เพิ่งจะเลี้ยวลับหายไปข้างหน้า
พอวิ่งไปถึงมุมตึกเธอก็หายไปเสียแล้ว หายไปกับฝูงชนซึ่งเคลื่อนไหวเหมือนหุ่นยนต์ไร้ชีวิต
หลังจากหมุนซ้ายหมุนขวาไปมาอย่างงุนงงก็เห็นเธออีกครั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังก้าวฉับๆ ไปตามทางเท้าอย่างรีบร้อน เขากระโจนข้ามถนน แต่ขาทั้งสองหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยลูกตุ้ม ล่าช้าจนหลบรถยนต์หลบที่พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วไม่พ้น และถูกชนเข้าอย่างจังจนร่างลอยกระเด็น
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อเปียกโชก ทั้งที่อากาศค่อนรุ่งเย็นสบาย รู้ได้ว่าตัวเองหลับอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์จนถึงเช้าโดยไม่รู้ตัว ฝันร้ายน่ากลัวปลุกให้ตื่นขึ้นมา พอดีทันเห็นจอมอนิเตอร์เริ่มสว่างขึ้น เกมเปิดตัวขึ้นเองตรงตามเวลา ทำให้หายจากอาการสะลึมสะลือทันที
เธอคนนั้นปิดไฟในห้องนอน พับผ้าห่มจัดเตียงให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย คนเขียนโปรแกรมเข้าใจสร้างตัวละครให้มีนิสัยดีเหลือเกิน เปรียบเทียบกับผู้หญิงที่เคยอยู่ด้วยแล้วคนละเรื่อง นึกถึงอดีตสาวผู้เคยอยู่เคียงข้าง รายนั้นค่อนข้างเอาแต่ใจและไม่สนใจงานบ้าน ข้าวของห้องหับจึงแทบไม่เคยจัดให้เข้าที่เข้าทาง
นี่กระมังถึงทำให้เขาอดประทับใจกับแม่สาวลึกลับในเกมไม่ได้
สักครู่เธอเดินไปคว้าเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ปล่อยเรือนผมยาวสยายลงถึงกลางหลัง ถอดกระดุมออกทีละเม็ด แต่แล้วก็ชะงัก ปล่อยมือลงก่อนเดินไปผลักประตูห้องน้ำเข้าไปทำกิจวัตรข้างใน ชายหนุ่มนึกเสียดาย เข้าห้องน้ำไปแล้วเกมคงไม่ยอมให้เปิด
อย่างที่คิด ประตูห้องน้ำปิดลงชนิดไม่สามารถเปิดเข้าไปดูได้ เขานึกตำหนิตัวเองว่าคิดอะไรบ้าๆ และนึกละอายใจพิกล มโนธรรมและความอยากรู้อยากเห็นตีกันวุ่นวายในหัวสมอง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดลำลองสบายๆ ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังเพราะคิดว่าเธอจะออกมาสวมเสื้อผ้าในห้องนอน พอคิดแล้วก็อายตัวเองอีกครั้งกับความคิดที่ดูไม่ค่อยถูกต้องกับทำนองคลองธรรม คนเราต้องมีมโนสุจริต!
หลังจากนั้นหญิงสาวลึกลับยังคงเดินไปเดินมากับการทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆ เธอก็ไม่ต้องออกไปทำงานเหมือนกันหรืออย่างไร?
เป็นแบบนี้ก็ดี… จะได้นั่งเฝ้าดูได้ทั้งวัน ชายหนุ่มนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
แต่ทันใดนั้น โปรแกรมกลับปิดตัวดับวูบลง มีอักษรสีขาวกะพริบบนหน้าจอ
[...ให้เธอมีโลกส่วนตัวบ้าง พรุ่งนี้เกมถึงจะเริ่มต้นใหม่...]
ตัวหนังสือบนจอมอนิเตอร์เลื่อนขึ้นมาช้าๆ ราวกับจงใจแกล้ง ชายหนุ่มร้องเฮ้ย!ออกมาอย่างคาดไม่ถึงและผิดหวัง เจ้าข้อความบ้าๆ เสนอหน้าออกมาสั่งการอีกแล้ว เขาแช่งชักหักกระดูกไอ้คนเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ! มีอย่างที่ไหน เกมปิดตัวเองลงแบบไม่สนใจความรู้สึกของคนเล่น
อึดใจต่อมาข้อความบนจอหายไป มีข้อความใหม่ปรากฏขึ้นมาแทน
[...อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย เรายังคุยกันได้ในระหว่างรอเล่นเกม...]
กด 1 เพื่อยอมรับ
กด 2 เพื่อปฏิเสธ
......................
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือนครับผม^^
เกมรักพิศวง 2...จริยธรรม
https://pantip.com/topic/38502853
ความเดิม
ให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย เจ้าเกมบ้า...ทำให้ภาพซูมได้ เร็วเข้าเจ้าบ้า...! ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจออย่างแค้นเคืองแต่ไร้ผล สุดท้ายต้องพยายามระงับสติอารมณ์ลงให้เยือกเย็น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเกมมากเกินไปจนน่าตกใจ เกรงว่าตัวเองจะบ้าก่อนวัยอันควรเหมือนกัน
...........
หลังจากนั้นเป็นต้นมา ชีวิตจิตใจของชายหนุ่มได้ทุ่มเทให้กับเกมรักพิศวงจนหมดสิ้น เริ่มเรียนรู้เข้าใจมันทีละน้อยราวกับกำลังพัฒนาเก็บเลเวล เกมปิด-เปิดเป็นเวลา เปิดโอกาสให้คนเล่นออกไปพักสมองนอกบ้านบ้าง ถ้าไม่ถึงเวลากำหนดเกมจะเปิดเล่นไม่ได้เลย
และที่น่าโมโหคือเวลาปิด-เปิดเกมไม่สามารถทายล่วงหน้าได้ เกมจะเป็นตัวออกคำสั่งทุกครั้ง
จุดประสงค์ของเจ้าเกมประหลาดมันคืออะไรกันแน่...จะให้เฝ้าติดตามดูพฤติกรรมคนอื่นเท่านั้นหรืออย่างไร หน้าจอก็ไม่มีปุ่มอะไรเสนอหน้ามาให้เลือกคลิก แม้จะมีความสงสัยมากมาย แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มไม่ได้เกิดอาการเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย ถึงจะเป็นเพียงการติดตามมองดูหญิงสาวทำกิจกรรมต่างๆ ในห้อง ตามวิถีชีวิตของคนธรรมดาทั่วไป เช่นนั่งดูทีวีบ้าง เดินหายไปจากหน้าจอบ้าง ปัดกวาดพื้นห้องบ้าง เขายังค่อนข้างพอใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เมื่อถึงเวลาที่เกมปิดโปรแกรม ก็ได้แต่นึกเสียดาย
การเฝ้าดูกิจกรรมต่างๆ ของตัวละครในเกม ทำไมถึงรู้สึกว่าสนุกเร้าใจมากกว่าทุกเกมที่เคยเล่น
หลังการพยายามเล่นเกมดังกล่าวแบบลองถูกลองผิดเป็นเวลาหลายวัน เขาเริ่มเรียนรู้ว่าเวลาของเกมถูกอ้างอิงไว้กับเวลาจริง ผู้เล่นไม่สามารถบังคับตัวละครได้เหมือนเกมอื่น
เมื่อเล่นเกมในเวลาสองทุ่ม นาฬิกาแขวนบนผนังห้องของสาวลึกลับก็ชี้บอกเวลาสองทุ่มเช่นกัน ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเรื่องนี้เท่าไร
วันเวลาผ่านไปตัวเกมเริ่มให้เขามีส่วนร่วมทีละน้อย สามารถซูมภาพเข้าใกล้ได้ระดับหนึ่ง เมื่อเห็นเธอนั่งดูหนังฟังเพลง จะได้ยินเสียงเพลงเสียงทีวีดังจากตู้ลำโพง นอกจากนั้นยังสามารถเข้าไปสำรวจในห้องนอนของเธอได้ แต่เป็นเพียงในบางเวลาที่เจ้าเกมจะอนุญาตเท่านั้น
บางวันเห็นหญิงสาวแต่งตัวสวย เดินหายออกไปจากห้องเป็นเวลานาน บางทีก็หายไปแทบทั้งวันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งเห็นเธอกลับมาจึงหายจากอาการกังวลหงุดหงิด เดาว่าจะต้องมีห้องทำงานอยู่อีกห้องหนึ่ง เธอใช้ห้องนั่งเล่นเป็นห้องพักผ่อนหย่อนใจ แต่บางครั้งก็เห็นเธอหอบหิ้วงานมานั่งมำด้วย แต่สังเกตไม่ออกว่าเป็นงานเกี่ยวกับอะไร
บางวันก็เห็นหญิงสาวนั่งหน้าจอทีวีอยู่บนโซฟานุ่มน่านอนอย่างสบายอกสบายใจในชุดนอนสะอาดตา โดยไม่ยอมออกไปไหน ภาพกราฟิกดูสวยงามรายละเอียดสูงราวกับเป็นภาพของคนจริง ทำให้ดูเพลินตาเพลินใจ คงอยู่คนเดียว...เขาคิด แต่ความรู้สึกส่วนหนึ่งก็บอกกับตัวเองว่า เป็นเพียงเกมเท่านั้น
ถ้าเป็นเกมก็ควรจะบังคับควบคุมเธอได้นี่นา แต่บนจอไม่มีคำแนะนำช่วยเหลืออะไรเลย
นึกโมโหไอ้คนที่มันเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ นี่ต้องให้ลองถูกลองผิดไปนานอีกเท่าไรกัน ทำไมไม่ทำเรื่องให้มันง่ายกว่านี้..! เลยกลายเป็นว่าได้แค่เฝ้ามองความเป็นไปของตัวละครเท่านั้น ตัวเกมเป็นฝ่ายควบคุมคนเล่นเกมเสียแล้ว
พอนานวันเข้าชายหนุ่มรู้สึกถึงความน่ารักของยูนิตเกมที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภาพสาวสวยในเกมอื่นค่อยเลือนหายไป แต่ภาพแม่สาวลึกลับคนนี้มาแทนที่ ความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเริ่มหายไป ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีเพื่อน มีคนที่ต้องใส่ใจสนใจ
วันนี้เขาลองฝืนใจออกบ้านเพื่อไปหางานทำ แต่ก็ต้องผิดหวังกลับมาในสภาพอ่อนระโหยโรยแรง ถึงห้องก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นเกมรักพิศวงก่อนทำอย่างอื่น
หญิงสาวลึกลับอยู่ในห้องนั่งเล่น หมายถึงว่าเธอไม่ได้ออกจากบ้าน ชายหนุ่มเริ่มฉุกใจคิดว่าอาจมีวิธีการสื่อสารกับตัวละครในเกมหรือปรับเปลี่ยนอะไรได้มากขึ้น
ลองกดปุ่มทุกปุ่มบนแป้นพิมพ์ ด้วยหวังว่าจะสามารถติดต่อควบคุมการดำเนินเรื่องของเกมได้ แต่ปราศจากผล จึงทำได้แค่เฝ้าดูเธอทำกิจกรรมต่างๆเท่านั้น บางครั้งหญิงสาวเดินหายออกจากห้องไปเป็นเวลานานจนทำให้ใจหาย
สามทุ่มกว่า เธอจึงลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำดังกล่าวเพิ่งปรากฏขึ้นมาในเกมวันนี้เอง ที่ผ่านมาเห็นเพียงห้องนั่งเล่นและห้องนอนเท่านั้น มีห้องน้ำ...ก็ต้องมีการอาบน้ำ....อาบน้ำก็ต้อง...
ไม่เอาไม่คิดอะไรบ้าๆ !
คลิกดูหน้าประตูห้องน้ำดูดีไหม เผื่อเปิดได้...
ใจหนึ่งอยากจะลองทำตามความคิดพิเรนทร์ แต่ใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่ามันไม่ดี แต่มันเป็นเพียงเกมไม่ใช่หรือ จะไปอายเกมทำไม ความอดทนในการเล่นยาวนาน ทำให้เกมแจกไอเทมรางวัลพิเศษแก่คนเล่นหรืออย่างไร เขาใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล ในที่สุดเกมก็ใจอ่อนยอมให้เห็นห้องน้ำ... เธอกำลังอาบน้ำอยู่ด้านใน... นี่เขากำลังจะแอบดูผู้หญิงเข้าห้องน้ำเชียวหรือ...ช่างน่าอาย แต่ใจหนึ่งก็อยากจะรู้ว่าจะเข้าไปสำรวจในห้องน้ำได้หรือไม่
[...อย่าคิดในทางไม่ดี...]
จู่ๆ ข้อความสีขาวสะดุดตาก็กะพริบบนจอ ตามด้วยไอคอนหน้ากลมๆ ยักคิ้วข้างหนึ่งกระเด้งไปมาพักหนึ่งก่อนค่อยจางหายไป
หนอย! คิดทางไม่ดีอะไร… ชายหนุ่มทั้งหงุดหงิดทั้งขบขัน เจ้าเกมทำราวกับว่ามันเองก็กำลังเฝ้าดูพฤติกรรมของเขาอยู่เช่นกัน แต่มันเป็นเพียงเกมนี่นา... ไม่เห็นจะมีอะไรผิดบาป เธอไม่ใช่คนจริงไม่เห็นต้องอายหรือรู้สึกผิด เอาล่ะ... ลองคลิกเมาส์ดูตรงบานประตูห้องน้ำ เผื่อว่าจะเปิดออกได้เหมือนเกมอื่น
แต่ไม่มีอะไรตอบสนอง เขาระบายลมหายใจออกจากปากยาวๆ ไม่ทราบว่าควรโล่งอกหรือเสียดายกันแน่
[...เสียใจด้วย เพื่อจริยธรรมอันดีงาม ประตูห้องน้ำจึงเปิดไม่ได้...]
ข้อความสีขาวกะพริบปรากฏขึ้นมาหน้าจอ พร้อมกับเจ้าหน้ากลมอมยิ้มตามเคย
“ไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูโว้ย...!” ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจอมอนิเตอร์ ทั้งฉิวทั้งขัน เกิดมาเพิ่งเคยเห็นเกมเอ่ยถึงจริยธรรมคุณงามความดีก็วันนี้เอง
ว่าแต่เจ้าเกมบ้ามันรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เออ! เปิดประตูห้องน้ำไม่ได้ก็ดี ไม่เปิดก็ไม่เปิด! จะไม่ได้รู้สึกผิด คิดพลางหัวเราะในใจ
“มันเป็นแค่เกม...!” ชายหนุ่มร้องเสียงดังอีกครั้ง เสริมความมั่นใจว่าไม่ผิดบาป
ประมาณสิบกว่านาทีเธอจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมากับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ หญิงสาวหันหน้ามาสบตาอย่างไม่ตั้งใจ เขาสะดุ้งหัวใจเต้นแรง รีบหลบวูบไปด้านข้าง รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วหน้าเหมือนคนทำผิดแล้วมีพิรุธถูกจับได้ บ้าดีชะมัด..อายและตกใจทำไม ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมความรู้สึกผิดคิดไกลกระเจิดกระเจิงขนาดนั้น
เปล่านะ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูคุณอาบน้ำ ผมมารักษาความปลอดภัยให้คุณต่างหาก
หญิงสาวกลับเข้าห้องนอนโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าติดตามสังเกตความเคลื่อนไหว ตัวเกมยอมให้มีมุมกล้องมองเห็นเธอนั่งใช้เวลาจัดการความเรียบร้อยสวยงามตามประสาผู้หญิงอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ หน้าจอมืดสนิททันที
[..ราตรีสวัสดิ์.. ตัวเกมกำลังจะปิดลงในเวลา สิบวินาที เจอกัน 06.00 วันพรุ่งนี้...]
มาอีกแล้ว ข้อความสั่งการพร้อมหน้ายิ้มกวนประสาท
เผลอตัวทุบโต๊ะปังอย่างเสียดาย.. เขาควรจะเห็นเธอนอนด้วย นึกถึงเวลาเธอเอนตัวลงนอนเรือนผมยาวสยายเต็มหมอนตาคู่งามหลับพริ้ม บางทีเธออาจจะนอนกอดหมอนข้าง จะเป็นภาพน่าดูเพียงใด ปิดโปรแกรมใส่หน้าแบบนี้แกล้งกันชัดๆ ถึงเกมบอกให้เห็นโต้งๆว่า จะเปิดให้เล่นพรุ่งนี้ ก็ยังรีรออยู่หน้าจออย่างกระวนกระวายเกือบครึ่งชั่วโมง จึงยอมรับความจริง ลุกไปทำธุระส่วนตัวด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
เกมบ้าอะไรกวนประสาทและทรมานใจพิลึก!
ชายหนุ่มเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ทั้งคืน หวังลมๆ แล้งๆ ว่าเธออาจลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำในตอนดึกแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นั่นไง..! เธอเดินอยู่ข้างหน้าห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก ขาเรียวสวยทั้งคู่ก้าวเร็วๆ แบบคนเร่งรีบ ชายกระโปรงสะบัดไหวพลิ้วกำลังจะเลี้ยวหายไปมุมตึก เขาวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แต่บรรดาข้าวของวางขายอยู่ตามทางเท้า รวมทั้งผู้คนที่มีสีหน้าท่าทางเฉยเมยเย็นชาเกะกะ ทำให้ไม่อาจเร่งฝีเท้าไล่ตามทันได้ดั่งใจ เขาตัดสินใจกระโดดลงไปบนถนน เสียงรถเบรกดังสนั่น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ วิ่งกวดตามเป้าหมายที่เพิ่งจะเลี้ยวลับหายไปข้างหน้า
พอวิ่งไปถึงมุมตึกเธอก็หายไปเสียแล้ว หายไปกับฝูงชนซึ่งเคลื่อนไหวเหมือนหุ่นยนต์ไร้ชีวิต
หลังจากหมุนซ้ายหมุนขวาไปมาอย่างงุนงงก็เห็นเธออีกครั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังก้าวฉับๆ ไปตามทางเท้าอย่างรีบร้อน เขากระโจนข้ามถนน แต่ขาทั้งสองหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยลูกตุ้ม ล่าช้าจนหลบรถยนต์หลบที่พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วไม่พ้น และถูกชนเข้าอย่างจังจนร่างลอยกระเด็น
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อเปียกโชก ทั้งที่อากาศค่อนรุ่งเย็นสบาย รู้ได้ว่าตัวเองหลับอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์จนถึงเช้าโดยไม่รู้ตัว ฝันร้ายน่ากลัวปลุกให้ตื่นขึ้นมา พอดีทันเห็นจอมอนิเตอร์เริ่มสว่างขึ้น เกมเปิดตัวขึ้นเองตรงตามเวลา ทำให้หายจากอาการสะลึมสะลือทันที
เธอคนนั้นปิดไฟในห้องนอน พับผ้าห่มจัดเตียงให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย คนเขียนโปรแกรมเข้าใจสร้างตัวละครให้มีนิสัยดีเหลือเกิน เปรียบเทียบกับผู้หญิงที่เคยอยู่ด้วยแล้วคนละเรื่อง นึกถึงอดีตสาวผู้เคยอยู่เคียงข้าง รายนั้นค่อนข้างเอาแต่ใจและไม่สนใจงานบ้าน ข้าวของห้องหับจึงแทบไม่เคยจัดให้เข้าที่เข้าทาง
นี่กระมังถึงทำให้เขาอดประทับใจกับแม่สาวลึกลับในเกมไม่ได้
สักครู่เธอเดินไปคว้าเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ปล่อยเรือนผมยาวสยายลงถึงกลางหลัง ถอดกระดุมออกทีละเม็ด แต่แล้วก็ชะงัก ปล่อยมือลงก่อนเดินไปผลักประตูห้องน้ำเข้าไปทำกิจวัตรข้างใน ชายหนุ่มนึกเสียดาย เข้าห้องน้ำไปแล้วเกมคงไม่ยอมให้เปิด
อย่างที่คิด ประตูห้องน้ำปิดลงชนิดไม่สามารถเปิดเข้าไปดูได้ เขานึกตำหนิตัวเองว่าคิดอะไรบ้าๆ และนึกละอายใจพิกล มโนธรรมและความอยากรู้อยากเห็นตีกันวุ่นวายในหัวสมอง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดลำลองสบายๆ ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังเพราะคิดว่าเธอจะออกมาสวมเสื้อผ้าในห้องนอน พอคิดแล้วก็อายตัวเองอีกครั้งกับความคิดที่ดูไม่ค่อยถูกต้องกับทำนองคลองธรรม คนเราต้องมีมโนสุจริต!
หลังจากนั้นหญิงสาวลึกลับยังคงเดินไปเดินมากับการทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆ เธอก็ไม่ต้องออกไปทำงานเหมือนกันหรืออย่างไร?
เป็นแบบนี้ก็ดี… จะได้นั่งเฝ้าดูได้ทั้งวัน ชายหนุ่มนึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
แต่ทันใดนั้น โปรแกรมกลับปิดตัวดับวูบลง มีอักษรสีขาวกะพริบบนหน้าจอ
[...ให้เธอมีโลกส่วนตัวบ้าง พรุ่งนี้เกมถึงจะเริ่มต้นใหม่...]
ตัวหนังสือบนจอมอนิเตอร์เลื่อนขึ้นมาช้าๆ ราวกับจงใจแกล้ง ชายหนุ่มร้องเฮ้ย!ออกมาอย่างคาดไม่ถึงและผิดหวัง เจ้าข้อความบ้าๆ เสนอหน้าออกมาสั่งการอีกแล้ว เขาแช่งชักหักกระดูกไอ้คนเขียนโปรแกรมอยู่ในใจ แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ! มีอย่างที่ไหน เกมปิดตัวเองลงแบบไม่สนใจความรู้สึกของคนเล่น
อึดใจต่อมาข้อความบนจอหายไป มีข้อความใหม่ปรากฏขึ้นมาแทน
[...อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย เรายังคุยกันได้ในระหว่างรอเล่นเกม...]
กด 1 เพื่อยอมรับ
กด 2 เพื่อปฏิเสธ
......................
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือนครับผม^^