เขียนค้างเอาไว้หลายปี วางยังไม่จบ พอกลับไปอ่านพบว่าเต็มไปด้วยความผิดพลาด จะทิ้งก็เสียดาย เลยเอามารีไรท์ และวางให้ท่าน ๆ สามารถวิจารณ์ ให้คำชี้แนะ แก้ไข ปรับเปลี่ยน โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย^^ อย่างเต็มที่ คราวนี้วางจบแน่นอน เพราะรีไรท์จบไปเรียบร้อยแล้ว ด้วยความยาวเกือบสองร้อยหน้า แต่ยังอยากให้ท่าน ๆ ที่รัก มาช่วยปรับเปลี่ยนอยู่ดี แบบไม่ต้องยั้ง เห็นตรงไหนไม่ดี ฟาด หวด ขยี้ ทุบ เชือด หั่น เลยครับ^^ รับรองยิ้มรับอย่างชื่นใจ
ฉากจบไม่ทำร้ายคนอ่านแน่นอนครับ สบายใจได้ เพราะคนเขียนเป็นคนใจดีมีความกรุณาปรานีเมตตาต่อตัวละครอย่างหาที่สุดมิได้ นั่นเอง
......
ภาพปรากฏหน้าจอคอมพิวเตอร์มีผู้คนสับสนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ ชายหนุ่มคงไม่เห็น ‘เธอ’ ยืนอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ใกล้เสาไฟฟ้าเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน หญิงสาวคนดังกล่าวมองดูสงบนิ่งท่ามกลางความวุ่นวายสับสนรอบด้าน อาจเรียกว่าเป็นการพบเธอโดยบังเอิญก็ได้ แต่สะดุดความรู้สึกอย่างประหลาด
ความสงสัยทำให้เขาซูมขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จึงเห็นใบหน้ารูปไข่ เส้นผมยาวประบ่า ไม่ใช่คนสวยเลิศเลอสะดุดตาแต่ดูมีเสน่ห์ลึกๆ
ดูเหมือนเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ราวจะรับรู้ว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่
ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาติดผนังบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็น ยังพอมีเวลาจะติดตามความเคลื่อนไหวของหญิงสาวในเกมต่อไปอย่างไม่รีบร้อน เกือบสิบนาทีจึงละสายตาจากหน้าจอ เดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม พอกลับมาก็พบว่าเธอคนนั้นหายไปเสียแล้ว เหลือแต่ฝูงชนมากมายเดินสับสนเต็มหน้าจอ รู้สึกโมโหตัวเองที่ประมาทคลาดสายตาไปจากหญิงสาว เธอหายไปจากหน้าจอที่มีแต่ผู้คนเดินไปมาชวนตาลาย
รู้สึกใจหายและสูญเสียจนเกินความน่าจะเป็น
เธอคนนั้นเป็นเพียงตัวละครหนึ่งในเกม ไม่มีตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริง คนดีๆ ที่ไหนกันจะมาสนใจให้ความสำคัญกับตัวละครในเกมจนเกินเหตุ นอกจากคนบ้า
ชายหนุ่มพยายามปลอบใจอย่างเข้าข้างตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกสับสนดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ทำไมต้องมาจริงจังกับเกมถึงขนาดนี้ คิดพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองจอมอนิเตอร์เบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวอันแปลกประหลาด เกมลึกลับที่เปลี่ยนแปลงชีวิตไปทั้งชีวิต
หลังจากการออกจากงานกะทันหัน อันเป็นผลจากการล่มจมทางการเงินของบริษัท ไม่กี่วันต่อมาแฟนสาวของเขาเก็บข้าวของเดินหายออกไปจากชีวิต เข้าตำราเงินจางนางจรกระเป๋าแบนแฟนทิ้ง ออกไปจากห้องเช่าซึ่งอยู่ด้วยกันมานานนับปี พร้อมด้วยเงินจำนวนหนึ่ง แม้จะไม่มากมายเท่าไร แต่ถ้าเงินจำนวนนั้นยังอยู่กับเขา ก็มากพอจะเลี้ยงตัวเองไปได้อีกหลายเดือน
ความรักบางครั้งก็ได้มาง่าย และเสียไปโดยง่ายเช่นกัน
สิ่งของที่เหลืออยู่ในห้องพักไม่มีอะไรจัดเป็นของมีค่าราคาแพง ถ้าไม่นับตู้เย็นเก่า คอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ ซึ่งเขาหวงแหนมากกว่าทุกสิ่ง ก่อนหน้านี้มันทำหน้าที่รับใช้อย่างซื่อสัตย์ในการทำงานสารพัดหน้าที่ให้กับขัอมูลและงานบริษัท แต่ปัจจุบันมันเหลือหน้าที่เพียงการเป็นเพื่อนคลายเหงาในเวลาท้อแท้
หลังจากกลับจากการด้นดั้นหางานทำ มาเปิดเกมเล่นระบายความเครียดไปกับการชนมหาวินาศ และยิงถล่มกันชนิดมีแต่แหลกกับแหลกในเกมดังหลายเกม ระทึกใจไปกับการสวมบทบาทเป็นตำรวจหญิง จิล วาเลนไทน์ อลิซ หรือเอด้า วอง ตะลุยเข้าไปยิงหัวพวกซอมบี้กระจุยกระจายในพื้นที่เต็มไปด้วยปริศนาเขย่าประสาทของเกมสยองขวัญ คลั่งไคล้หลงใหลไปกับความสามารถอันน่าทึ่งของแม่สาวลาร่า คลอร์ฟ ผู้ตระเวนไปในดินแดนพิสดารหลากหลายและอันตราย หลงใหลกับตัวละครในเกมชนิดพอหลับตาลงทีไร เป็นต้องเห็นหน้าและหุ่นสุดเซ็กซี่ของสาวน้อยลาร่า เอด้า ทันยา ลอยมาหลอกหลอนติดตาไปจนกระทั่งในความฝัน
จากการตกงานทำให้ชายหนุ่มมีเวลาว่างมากพอ จนสังเกตเห็นไอคอนเกมหนึ่งบนหน้าจอ
ไอคอนรูปหน้ายิ้มวงกลมสีขาว มีตัวอักษรเขียนข้างล่างว่า ‘เกมรักพิศวง’
มันทะลึ่งเข้ามาอยู่ในเครื่องได้อย่างไร
เขากล้าสาบานว่าไม่เห็นเกมนี้มาก่อนเลย มาปรากฏหน้าจอเมื่อไรก็ไม่รู้ จะเป็นโปรแกรมพิเศษที่แถมมากับเครื่อง หรือเป็นไวรัสพันธุ์ใหม่แปลกปลอมเข้ามา ก็ยากจะคาดเดา บางทีอาจจะเป็นเกมอินดี้ที่โหลดตัวเองมาจากการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตโดยไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่แน่ใจ
เกือบจะกดลบทิ้งไปแล้ว แต่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจ ทำให้ชายหนุ่มผู้อ้างว้างต้องลองรันโปรแกรมเกมลึกลับดูแบบไม่คาดหวังอะไรมากนัก นอกจากฆ่าเวลาอันเงียบเหงากับอนาคตที่ยังมองไม่เห็นทางสดใส ส่วนเกมดังๆ ทั้งหลายก็เล่นผ่านมาด้วยดีจนหมดสิ้น ลองเกมใหม่ไม่เคยเล่นบ้าง
หลังจากการคลิ้กเมาส์ยังไอคอนประหลาดเพื่อเล่นเกม หน้าจอดับวูบลงครู่หนึ่ง ก่อนปรากฏข้อความสีขาวกะพริบไปมาอย่างท้าทายและเชิญชวน
[...‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมรักพิศวง คุณสนใจเล่นเกมนี้ไหม...]
กด 1 เพื่อยอมรับ
กด 2 เพื่อปฏิเสธ
แบบนี้มันท้าทายกันนี่นา ชายหนุ่มนึกในใจ ว่างงานมานานจะลอง ’รักพิศวง’ ดูบ้าง ไม่เห็นจะเป็นอะไร จะมารูปแบบไหน ปีศาจเกมมือหนึ่งไม่เคยกลัว
นิ้วกดแป้นคีย์บอร์ดปุ่มเลข 1 อย่างไม่ลังเล หน้าจอดับวูบไปจนทำให้ใจหายวาบ คิดว่าเจอผลงานของไวรัสเข้าให้แล้ว แต่ในที่สุดรูปหน้ายิ้มสีขาวก็ปรากฏขึ้นให้เป็นที่อุ่นใจ กระเด้งกระดอนชนขอบจอไปมาก่อนหายวับไป จากนั้นเริ่มปรากฏภาพขึ้นในจออย่างพร่าเลือนแล้วค่อยชัดเจนขึ้นเป็นลำดับ
เกมเริ่มต้นครั้งแรกด้วยฉากสี่แยกพลุกพล่านไปด้วยรถและผู้คน สภาพคล้ายในเมืองใหญ่แสนวุ่นวาย หลายปีที่ผ่านมากับการเล่นเกมมากมาย เขาไม่เคยคิดว่าจะมีสาวคนใดมาแทนที่สาวสวยในเกมอย่างลาร่า เอด้า วอง หรือทันยาในเกมดังได้ ซึ่งตัวละครสาวสวยเหล่านี้เป็นแรงจูงใจให้เขาเล่นเกมจบรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่เบื่อหน่าย
แต่ยูนิตหญิงสาวในเกมใหม่คนนี้ดูอบอุ่นนุ่มนวลน่าสนใจเป็นพิเศษ เป็นธรรมชาติเหมือนคนจริงๆ มากกว่าเพียงจะเป็นตัวเดินเรื่องในเกม เธอไม่มีอาวุธ ไม่มีระดับเลเวลให้เห็น
ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอทำให้เขาเริ่มเฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของหญิงสาวในเกมอย่างอยากรู้อยากเห็นแกมสงสัย แต่เมื่อเธอก้าวเดินหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ไม่อาจติดตามเธอต่อไปได้ นอกจากจ้องมองภาพรถราวิ่งขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เข้าใจ บนหน้าจอพอไม่มีสาวลึกลับคนนั้นก็ดูธรรมดา ไม่ได้มีความน่าสนใจอะไรอีกต่อไป
เกมอะไรกัน ทำไมเหมือนภาพจากกล้องวงจรปิด เสียงประกอบก็เป็นเสียงจริงตรงตามสภาพของฉากในเมือง ไม่มีเสียงดนตรี ไม่ได้มีความสนุกสนานตื่นเต้นแบบเกมทั่วไป ไม่ปรากฏเมนูให้เลือก แต่ความคิดของเขาเกาะติดอยู่กับหญิงสาวในเกมอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้
นี่กระมัง ที่เรียกว่า ประทับใจแรกพบ โดยหาคำอธิบายไม่ได้
ทันใดนั้นมีแถบบาร์ปรากฏบนหน้าจอพร้อมข้อความ
[หมดเวลา...กรุณารอเล่นเกมในวันพรุ่งนี้...]
“ท่าจะบ้า เกมแบบนี้มีด้วยเหรอ เล่นได้นิดเดียวตัดเวลาเฉยเลย” ชายหนุ่มพึมพำจ้องมองหน้าจออย่างแทบไม่เชื่อสายตา
การจะเล่น หรือหยุดเล่นความจริงควรเป็นหน้าที่ของผู้เล่นเกมไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ให้ตัวเกมเป็นคนสั่ง หน้าจอไม่ได้บอกรายละเอียดมากไปกว่านี้ ไม่มีปุ่มกดอะไรให้เลือก ภาพบนจอค้างไปเฉยๆ อย่างกวนประสาท ก่อนตัดวูบออกมาสู่หน้าจอตามปรกติ ทำเอาเขาแทบคลั่งจนประหลาดใจกับอารมณ์เอาจริงเอาจังในการเล่นเกมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ทำไมภาพของหญิงสาวลึกลับจึงติดแน่นอยู่ในความรู้สึก หน้าตาก็ยังไม่เห็นชัดเจน ทำไมถึงทำให้เกิดอาการคิดถึงจนกระวนกระวายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการรอคอยวันพรุ่งนี้ ตามคำสั่งของเกมพิลึกโลกอย่างไม่มีทางเลือก
วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นนอนเร็วกว่าปกติ หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่นแจ่มใส สิ่งแรกที่ทำคือรีบมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ทันที ดับเบิ้ลคลิกเมาส์ ที่ไอคอนเกมประหลาดด้วยความตื่นเต้น อยากเห็นหน้าตัวละครสาวลึกลับในเกมอีกครั้ง ตัวเกมใช้เวลาเพียงเล็กน้อย หน้าจอก็เริ่มปรากฏภาพห้องนั่งเล่นขึ้นมา
ฃายหนุ่มรู้สึกผิดคาด เพราะคิดว่าจะเป็นฉากถนนสี่แยกอันสับสนเหมือนเดิม วันนี้กลายเป็นเป็นห้องนั่งเล่นสีขาวสะอาดตา
เอาน่า... นึกในใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าฉากสี่แยกบนถนนอันแสนวุ่นวาย บรรยากาศในห้องดูสงบผ่อนคลายมากกว่าถนนแน่นอน แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ลองคลิกเมาส์ไปมาแบบส่งเดชก็ไม่มีอะไรโต้ตอบ
ลองกดเมาส์ค้างแล้วลากไปมา พบว่าสามารถหมุนมุมกล้องได้บ้าง แต่ก็ยังเป็นภาพห้องนั่งเล่นไร้สิ่งมีชีวิต เฟอร์นิเจอร์และสิ่งของเครื่องใช้จำเป็นเป็นแบบเรียบง่าย เจ้าของห้องคงใช้ชีวิตความเป็นอยู่เรียบง่ายเช่นกัน รู้สึกผิดหวังแต่ก็ยังไม่ถอดใจ พยายามหาทางทำให้เจ้าเกมประหลาดตอบสนอ แสดงความคืบหน้าอะไรออกมาบ้าง ทว่าทำได้อย่างมากก็เพียงหมุนภาพของห้องนั่งเล่นไปมาเท่านั้น ไม่ได้ทำให้เกิดความสนุกสนานอะไรเลย
ถ้าเป็นเกมอื่นชายหนุ่มคงปิดโปรแกรมไปแล้วด้วยความรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเกมลึกลับที่มีชื่อว่า ‘เกมรักพิศวง’ กลับมีแรงจูงใจชนิดอธิบายไม่ถูก ทำให้ต้องนั่งเฝ้าหน้าจอต่อไปอย่างอดทนจนรู้สึกแปลกใจตัวเอง
ทันใดนั้น บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความสีขาวสะดุดตากะพริบไปมา
[...คุณเข้ามาเล่นเกมเวลาเช้าเกินไป กรุณาเข้าเล่นใหม่อีกครั้งเวลา 06.00 น...]
“อะไรกัน...” ชายหนุ่มอุทานพลางอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จะเล่นเวลาไหนมันมายุ่งอะไรด้วย บ้ากันใหญ่แล้ว ก่อนจะทำอะไรต่อไป หน้าจอก็ดับวูบลงต่อหน้าต่อตา ก่อนเข้าสู่หน้าจอปกติ
นั่นหมายถึงว่าเจ้าเกมกระทำการปิดตัวเองลงแบบสิ้นเยื่อขาดใยไม่สนใจคนเล่นเลยสักนิด
คลิกไอคอนเกมอย่างหงุดหงิด แต่ไร้การตอบสนอง
ความหงุดหงิดอารมณ์เสียปะทุในใจตั้งแต่เช้า มองนาฬิกาติดผนัง อีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่เจ้าเกมจอมกวนระบุ ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกพยายามบอกตัวเองว่าออกไปข้างนอกดีกว่า ไม่ต้องสนใจเกมอันแสนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด
คิดได้แต่ทำไมได้
บางอย่างรบกวนจิตใจจนต้องยอมนั่งรอเวลา ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเข้าไปสืบค้นข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตเพื่อฆ่าเวลา มากกว่าจะสนใจใฝ่หาความรู้อย่างจริงจัง กระทั่งถึงเวลากำหนดจึงลองเปิดเกมอีกครั้ง
คราวนี้เขาแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ภาพแรกที่ปรากฏเมื่อโปรแกรมทำงาน จำได้ทันทีว่าเป็นภาพห้องนั่งเล่นห้องเดิม
เพียงแต่สำคัญที่สุดคือมีภาพของหญิงสาวผู้มีเส้นผมยาวสลวยประบ่าอยู่ในชุดยาวสีขาวคล้ายชุดนอนมิดชิดเรียบร้อย นั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวีด้วยท่าทางตามสบาย
หญิงสาวคนนั้นนั่นเอง ดูเหมือนว่าเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำมาใหม่ๆ เสียด้วย
“เจอเธอแล้ว!” ชายหนุ่มดีใจจนแทนกระโดดลอยตัว ตื่นเต้นยิ่งกว่าได้เจอหน้าคนรักสมัยรักแรกในชีวิตเสียอีก ความหวังขยับไปอีกระดับหนึ่ง
อยากมองหน้าเธอให้ชัดเจนแบบใกล้ชิด แต่สิ่งที่ทำได้คือเพียงเลื่อนหมุนภาพไปมาเท่านั้น ไม่สามารถซูมภาพเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างตอนเกมเปิดตัวครั้งแรกได้
ให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย เจ้าเกมบ้า...ทำให้ภาพซูมได้ เร็วเข้าเจ้าบ้า...! ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจออย่างแค้นเคืองแต่ไร้ผล สุดท้ายต้องพยายามระงับสติอารมณ์ลงให้เยือกเย็น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเกมมากเกินไปจนน่าตกใจ เกรงว่าตัวเองจะบ้าก่อนวัยอันควรเหมือนกัน
.
จบบท
เกมรักพิศวง 1 (รีไรท์)
ฉากจบไม่ทำร้ายคนอ่านแน่นอนครับ สบายใจได้ เพราะคนเขียนเป็นคนใจดีมีความกรุณาปรานีเมตตาต่อตัวละครอย่างหาที่สุดมิได้ นั่นเอง
......
ภาพปรากฏหน้าจอคอมพิวเตอร์มีผู้คนสับสนเดินขวักไขว่อยู่ริมถนน ถ้าไม่สังเกตจริง ๆ ชายหนุ่มคงไม่เห็น ‘เธอ’ ยืนอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ใกล้เสาไฟฟ้าเหมือนกำลังรอคอยใครสักคน หญิงสาวคนดังกล่าวมองดูสงบนิ่งท่ามกลางความวุ่นวายสับสนรอบด้าน อาจเรียกว่าเป็นการพบเธอโดยบังเอิญก็ได้ แต่สะดุดความรู้สึกอย่างประหลาด
ความสงสัยทำให้เขาซูมขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น จึงเห็นใบหน้ารูปไข่ เส้นผมยาวประบ่า ไม่ใช่คนสวยเลิศเลอสะดุดตาแต่ดูมีเสน่ห์ลึกๆ
ดูเหมือนเธอจะเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่งเสียด้วยซ้ำ ราวจะรับรู้ว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่
ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาติดผนังบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็น ยังพอมีเวลาจะติดตามความเคลื่อนไหวของหญิงสาวในเกมต่อไปอย่างไม่รีบร้อน เกือบสิบนาทีจึงละสายตาจากหน้าจอ เดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม พอกลับมาก็พบว่าเธอคนนั้นหายไปเสียแล้ว เหลือแต่ฝูงชนมากมายเดินสับสนเต็มหน้าจอ รู้สึกโมโหตัวเองที่ประมาทคลาดสายตาไปจากหญิงสาว เธอหายไปจากหน้าจอที่มีแต่ผู้คนเดินไปมาชวนตาลาย
รู้สึกใจหายและสูญเสียจนเกินความน่าจะเป็น
เธอคนนั้นเป็นเพียงตัวละครหนึ่งในเกม ไม่มีตัวตนในโลกแห่งความเป็นจริง คนดีๆ ที่ไหนกันจะมาสนใจให้ความสำคัญกับตัวละครในเกมจนเกินเหตุ นอกจากคนบ้า
ชายหนุ่มพยายามปลอบใจอย่างเข้าข้างตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกสับสนดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ทำไมต้องมาจริงจังกับเกมถึงขนาดนี้ คิดพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองจอมอนิเตอร์เบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวอันแปลกประหลาด เกมลึกลับที่เปลี่ยนแปลงชีวิตไปทั้งชีวิต
หลังจากการออกจากงานกะทันหัน อันเป็นผลจากการล่มจมทางการเงินของบริษัท ไม่กี่วันต่อมาแฟนสาวของเขาเก็บข้าวของเดินหายออกไปจากชีวิต เข้าตำราเงินจางนางจรกระเป๋าแบนแฟนทิ้ง ออกไปจากห้องเช่าซึ่งอยู่ด้วยกันมานานนับปี พร้อมด้วยเงินจำนวนหนึ่ง แม้จะไม่มากมายเท่าไร แต่ถ้าเงินจำนวนนั้นยังอยู่กับเขา ก็มากพอจะเลี้ยงตัวเองไปได้อีกหลายเดือน
ความรักบางครั้งก็ได้มาง่าย และเสียไปโดยง่ายเช่นกัน
สิ่งของที่เหลืออยู่ในห้องพักไม่มีอะไรจัดเป็นของมีค่าราคาแพง ถ้าไม่นับตู้เย็นเก่า คอมพิวเตอร์ชุดใหญ่ ซึ่งเขาหวงแหนมากกว่าทุกสิ่ง ก่อนหน้านี้มันทำหน้าที่รับใช้อย่างซื่อสัตย์ในการทำงานสารพัดหน้าที่ให้กับขัอมูลและงานบริษัท แต่ปัจจุบันมันเหลือหน้าที่เพียงการเป็นเพื่อนคลายเหงาในเวลาท้อแท้
หลังจากกลับจากการด้นดั้นหางานทำ มาเปิดเกมเล่นระบายความเครียดไปกับการชนมหาวินาศ และยิงถล่มกันชนิดมีแต่แหลกกับแหลกในเกมดังหลายเกม ระทึกใจไปกับการสวมบทบาทเป็นตำรวจหญิง จิล วาเลนไทน์ อลิซ หรือเอด้า วอง ตะลุยเข้าไปยิงหัวพวกซอมบี้กระจุยกระจายในพื้นที่เต็มไปด้วยปริศนาเขย่าประสาทของเกมสยองขวัญ คลั่งไคล้หลงใหลไปกับความสามารถอันน่าทึ่งของแม่สาวลาร่า คลอร์ฟ ผู้ตระเวนไปในดินแดนพิสดารหลากหลายและอันตราย หลงใหลกับตัวละครในเกมชนิดพอหลับตาลงทีไร เป็นต้องเห็นหน้าและหุ่นสุดเซ็กซี่ของสาวน้อยลาร่า เอด้า ทันยา ลอยมาหลอกหลอนติดตาไปจนกระทั่งในความฝัน
จากการตกงานทำให้ชายหนุ่มมีเวลาว่างมากพอ จนสังเกตเห็นไอคอนเกมหนึ่งบนหน้าจอ
ไอคอนรูปหน้ายิ้มวงกลมสีขาว มีตัวอักษรเขียนข้างล่างว่า ‘เกมรักพิศวง’
มันทะลึ่งเข้ามาอยู่ในเครื่องได้อย่างไร
เขากล้าสาบานว่าไม่เห็นเกมนี้มาก่อนเลย มาปรากฏหน้าจอเมื่อไรก็ไม่รู้ จะเป็นโปรแกรมพิเศษที่แถมมากับเครื่อง หรือเป็นไวรัสพันธุ์ใหม่แปลกปลอมเข้ามา ก็ยากจะคาดเดา บางทีอาจจะเป็นเกมอินดี้ที่โหลดตัวเองมาจากการเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตโดยไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่แน่ใจ
เกือบจะกดลบทิ้งไปแล้ว แต่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจ ทำให้ชายหนุ่มผู้อ้างว้างต้องลองรันโปรแกรมเกมลึกลับดูแบบไม่คาดหวังอะไรมากนัก นอกจากฆ่าเวลาอันเงียบเหงากับอนาคตที่ยังมองไม่เห็นทางสดใส ส่วนเกมดังๆ ทั้งหลายก็เล่นผ่านมาด้วยดีจนหมดสิ้น ลองเกมใหม่ไม่เคยเล่นบ้าง
หลังจากการคลิ้กเมาส์ยังไอคอนประหลาดเพื่อเล่นเกม หน้าจอดับวูบลงครู่หนึ่ง ก่อนปรากฏข้อความสีขาวกะพริบไปมาอย่างท้าทายและเชิญชวน
[...‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกมรักพิศวง คุณสนใจเล่นเกมนี้ไหม...]
กด 1 เพื่อยอมรับ
กด 2 เพื่อปฏิเสธ
แบบนี้มันท้าทายกันนี่นา ชายหนุ่มนึกในใจ ว่างงานมานานจะลอง ’รักพิศวง’ ดูบ้าง ไม่เห็นจะเป็นอะไร จะมารูปแบบไหน ปีศาจเกมมือหนึ่งไม่เคยกลัว
นิ้วกดแป้นคีย์บอร์ดปุ่มเลข 1 อย่างไม่ลังเล หน้าจอดับวูบไปจนทำให้ใจหายวาบ คิดว่าเจอผลงานของไวรัสเข้าให้แล้ว แต่ในที่สุดรูปหน้ายิ้มสีขาวก็ปรากฏขึ้นให้เป็นที่อุ่นใจ กระเด้งกระดอนชนขอบจอไปมาก่อนหายวับไป จากนั้นเริ่มปรากฏภาพขึ้นในจออย่างพร่าเลือนแล้วค่อยชัดเจนขึ้นเป็นลำดับ
เกมเริ่มต้นครั้งแรกด้วยฉากสี่แยกพลุกพล่านไปด้วยรถและผู้คน สภาพคล้ายในเมืองใหญ่แสนวุ่นวาย หลายปีที่ผ่านมากับการเล่นเกมมากมาย เขาไม่เคยคิดว่าจะมีสาวคนใดมาแทนที่สาวสวยในเกมอย่างลาร่า เอด้า วอง หรือทันยาในเกมดังได้ ซึ่งตัวละครสาวสวยเหล่านี้เป็นแรงจูงใจให้เขาเล่นเกมจบรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่เบื่อหน่าย
แต่ยูนิตหญิงสาวในเกมใหม่คนนี้ดูอบอุ่นนุ่มนวลน่าสนใจเป็นพิเศษ เป็นธรรมชาติเหมือนคนจริงๆ มากกว่าเพียงจะเป็นตัวเดินเรื่องในเกม เธอไม่มีอาวุธ ไม่มีระดับเลเวลให้เห็น
ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอทำให้เขาเริ่มเฝ้าติดตามดูพฤติกรรมของหญิงสาวในเกมอย่างอยากรู้อยากเห็นแกมสงสัย แต่เมื่อเธอก้าวเดินหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ไม่อาจติดตามเธอต่อไปได้ นอกจากจ้องมองภาพรถราวิ่งขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เข้าใจ บนหน้าจอพอไม่มีสาวลึกลับคนนั้นก็ดูธรรมดา ไม่ได้มีความน่าสนใจอะไรอีกต่อไป
เกมอะไรกัน ทำไมเหมือนภาพจากกล้องวงจรปิด เสียงประกอบก็เป็นเสียงจริงตรงตามสภาพของฉากในเมือง ไม่มีเสียงดนตรี ไม่ได้มีความสนุกสนานตื่นเต้นแบบเกมทั่วไป ไม่ปรากฏเมนูให้เลือก แต่ความคิดของเขาเกาะติดอยู่กับหญิงสาวในเกมอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้
นี่กระมัง ที่เรียกว่า ประทับใจแรกพบ โดยหาคำอธิบายไม่ได้
ทันใดนั้นมีแถบบาร์ปรากฏบนหน้าจอพร้อมข้อความ
[หมดเวลา...กรุณารอเล่นเกมในวันพรุ่งนี้...]
“ท่าจะบ้า เกมแบบนี้มีด้วยเหรอ เล่นได้นิดเดียวตัดเวลาเฉยเลย” ชายหนุ่มพึมพำจ้องมองหน้าจออย่างแทบไม่เชื่อสายตา
การจะเล่น หรือหยุดเล่นความจริงควรเป็นหน้าที่ของผู้เล่นเกมไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ให้ตัวเกมเป็นคนสั่ง หน้าจอไม่ได้บอกรายละเอียดมากไปกว่านี้ ไม่มีปุ่มกดอะไรให้เลือก ภาพบนจอค้างไปเฉยๆ อย่างกวนประสาท ก่อนตัดวูบออกมาสู่หน้าจอตามปรกติ ทำเอาเขาแทบคลั่งจนประหลาดใจกับอารมณ์เอาจริงเอาจังในการเล่นเกมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ทำไมภาพของหญิงสาวลึกลับจึงติดแน่นอยู่ในความรู้สึก หน้าตาก็ยังไม่เห็นชัดเจน ทำไมถึงทำให้เกิดอาการคิดถึงจนกระวนกระวายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการรอคอยวันพรุ่งนี้ ตามคำสั่งของเกมพิลึกโลกอย่างไม่มีทางเลือก
วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นนอนเร็วกว่าปกติ หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่นแจ่มใส สิ่งแรกที่ทำคือรีบมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ทันที ดับเบิ้ลคลิกเมาส์ ที่ไอคอนเกมประหลาดด้วยความตื่นเต้น อยากเห็นหน้าตัวละครสาวลึกลับในเกมอีกครั้ง ตัวเกมใช้เวลาเพียงเล็กน้อย หน้าจอก็เริ่มปรากฏภาพห้องนั่งเล่นขึ้นมา
ฃายหนุ่มรู้สึกผิดคาด เพราะคิดว่าจะเป็นฉากถนนสี่แยกอันสับสนเหมือนเดิม วันนี้กลายเป็นเป็นห้องนั่งเล่นสีขาวสะอาดตา
เอาน่า... นึกในใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าฉากสี่แยกบนถนนอันแสนวุ่นวาย บรรยากาศในห้องดูสงบผ่อนคลายมากกว่าถนนแน่นอน แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ลองคลิกเมาส์ไปมาแบบส่งเดชก็ไม่มีอะไรโต้ตอบ
ลองกดเมาส์ค้างแล้วลากไปมา พบว่าสามารถหมุนมุมกล้องได้บ้าง แต่ก็ยังเป็นภาพห้องนั่งเล่นไร้สิ่งมีชีวิต เฟอร์นิเจอร์และสิ่งของเครื่องใช้จำเป็นเป็นแบบเรียบง่าย เจ้าของห้องคงใช้ชีวิตความเป็นอยู่เรียบง่ายเช่นกัน รู้สึกผิดหวังแต่ก็ยังไม่ถอดใจ พยายามหาทางทำให้เจ้าเกมประหลาดตอบสนอ แสดงความคืบหน้าอะไรออกมาบ้าง ทว่าทำได้อย่างมากก็เพียงหมุนภาพของห้องนั่งเล่นไปมาเท่านั้น ไม่ได้ทำให้เกิดความสนุกสนานอะไรเลย
ถ้าเป็นเกมอื่นชายหนุ่มคงปิดโปรแกรมไปแล้วด้วยความรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเกมลึกลับที่มีชื่อว่า ‘เกมรักพิศวง’ กลับมีแรงจูงใจชนิดอธิบายไม่ถูก ทำให้ต้องนั่งเฝ้าหน้าจอต่อไปอย่างอดทนจนรู้สึกแปลกใจตัวเอง
ทันใดนั้น บนหน้าจอก็ปรากฏข้อความสีขาวสะดุดตากะพริบไปมา
[...คุณเข้ามาเล่นเกมเวลาเช้าเกินไป กรุณาเข้าเล่นใหม่อีกครั้งเวลา 06.00 น...]
“อะไรกัน...” ชายหนุ่มอุทานพลางอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง จะเล่นเวลาไหนมันมายุ่งอะไรด้วย บ้ากันใหญ่แล้ว ก่อนจะทำอะไรต่อไป หน้าจอก็ดับวูบลงต่อหน้าต่อตา ก่อนเข้าสู่หน้าจอปกติ
นั่นหมายถึงว่าเจ้าเกมกระทำการปิดตัวเองลงแบบสิ้นเยื่อขาดใยไม่สนใจคนเล่นเลยสักนิด
คลิกไอคอนเกมอย่างหงุดหงิด แต่ไร้การตอบสนอง
ความหงุดหงิดอารมณ์เสียปะทุในใจตั้งแต่เช้า มองนาฬิกาติดผนัง อีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่เจ้าเกมจอมกวนระบุ ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกพยายามบอกตัวเองว่าออกไปข้างนอกดีกว่า ไม่ต้องสนใจเกมอันแสนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด
คิดได้แต่ทำไมได้
บางอย่างรบกวนจิตใจจนต้องยอมนั่งรอเวลา ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเข้าไปสืบค้นข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตเพื่อฆ่าเวลา มากกว่าจะสนใจใฝ่หาความรู้อย่างจริงจัง กระทั่งถึงเวลากำหนดจึงลองเปิดเกมอีกครั้ง
คราวนี้เขาแทบจะร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ภาพแรกที่ปรากฏเมื่อโปรแกรมทำงาน จำได้ทันทีว่าเป็นภาพห้องนั่งเล่นห้องเดิม
เพียงแต่สำคัญที่สุดคือมีภาพของหญิงสาวผู้มีเส้นผมยาวสลวยประบ่าอยู่ในชุดยาวสีขาวคล้ายชุดนอนมิดชิดเรียบร้อย นั่งอยู่บนโซฟาหน้าจอทีวีด้วยท่าทางตามสบาย
หญิงสาวคนนั้นนั่นเอง ดูเหมือนว่าเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำมาใหม่ๆ เสียด้วย
“เจอเธอแล้ว!” ชายหนุ่มดีใจจนแทนกระโดดลอยตัว ตื่นเต้นยิ่งกว่าได้เจอหน้าคนรักสมัยรักแรกในชีวิตเสียอีก ความหวังขยับไปอีกระดับหนึ่ง
อยากมองหน้าเธอให้ชัดเจนแบบใกล้ชิด แต่สิ่งที่ทำได้คือเพียงเลื่อนหมุนภาพไปมาเท่านั้น ไม่สามารถซูมภาพเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างตอนเกมเปิดตัวครั้งแรกได้
ให้ฉันดูหน้าเธอหน่อย เจ้าเกมบ้า...ทำให้ภาพซูมได้ เร็วเข้าเจ้าบ้า...! ชายหนุ่มร้องใส่หน้าจออย่างแค้นเคืองแต่ไร้ผล สุดท้ายต้องพยายามระงับสติอารมณ์ลงให้เยือกเย็น เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับเกมมากเกินไปจนน่าตกใจ เกรงว่าตัวเองจะบ้าก่อนวัยอันควรเหมือนกัน
.
จบบท