ผีซ้ำซ้อน

เรื่องที่จะเล่าให้ฟังเป็นเรื่องจริงที่ได้ประสบมากับตนเองและเพื่อนสาวอีก1คน ตอนนั้นน่าจะ พ.ศ. 54 นะ

          เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นเด็ก ตจว. เข้ามาศึกษาในกรุงเทพฯ ทีนี้เพื่อนสาวของเราจะเข้ามาเที่ยวหา เราก็นั่งรถจะไปรับเพื่อนที่อนุสาวรีย์ชัย โดยมีเพื่อนอีก2 คนนั่งรอตกปลาอยู่ที่ใต้สะพานพระราม 7 ตอนนั้นเป็นเวลา2ทุ่มหน่อยๆ กว่าจะนั่งรถไปรับเพื่อน-นั่งรถกลับ คนในกทม.น่าจะรู้ดีว่ามันเสียเวลาอยู่ในรถเมย์ยาวนานมากแค่ไหน 555

หลังจากเจอเพื่อนแล้ว เราก็นั่งรถเมย์สาย 18 , 110 กลับมาด้วยกัน ตอนนั้นก็ประมาณ 4 ทุ่มกว่า เราทั้งคู่หอบหิ้วขนม มาลงที่ป้ายจรัญสนิทวงศ์ 97 ( ซอยนี้โจรชุกชุมมาก มาในคราบถามทางกูโดนละ เข็ดเลย เดี๋ยวสร้างกระทู้ใหม่มาเล่าให้ฟัง )
มาต่อๆ เดี๋ยวไม่อินระหว่างที่เดินไปหาเพื่อนก็ไม่มีอะไร เฮฮาปาตี้ ตกปลาได้บ้างไม่ได้บ้าง ร้องเพลงนอนเล่นกันจนเวลาที่เราจะกลับหอ ช่วงนั้นตี2 พอดี พวกเรา4 คนเดินคุยกันมาเรื่อยๆ เดินลอดสะพานผ่านโค้งมาหน่อยก็ได้ยินเสียงหมาเห่า.. ต่อมามันก็เปลี่ยนเป็นเสียงหอนโหนหวน  ((รีบจ้ำสิคะรอไร)) เลยวัดไปได้บรรยากาศมากข้างแนวเดียวกับวัดเป็นตึกโรงเรียนเก่าๆ ที่เขาไม่เปิดทำการแล้วหญ้าขึ้นรกรุงรัง บวกกับความมืดสลับกับแสงไปข้างทางแล้ว ขนหัวลุกไปหมด จู่ๆ เพื่อนสาวก็ถามเราว่า

เพื่อนสาว: เธอๆ เห็นคนนั้นมั้ยทำไมเขาสูงจังวะ

เรา: เห็น, ก็ไม่สูงเท่าไหร่นิ พอๆกับแกแหละ

เพื่อนสาว: แล้วแก 2 คนเห็นผช.คนนั้นมั้ย

เพื่อนอีก2 คน: ไม่เห็นมีอะไรเลย อ้อคนที่นอนตรงม้านั่งนั้นหรอ?

เพื่อนสาว: ไม่ใช่ คนที่ยืนสิ

เพื่อนอีก2 คน : ไม่เห็น

(จังหวะนั้นเริ่มเดินเข้าใกล้เข้าไปทุกที)

เรา: เอ๊ะ !! แล้วนั้นเขาเป็นเพื่อนกันหรอ ชะโงกไปดูเพื่อนด้วย

(อีกประมาณ 20 ก้าว)

ทันใดนั้นเสียงพูดคุยก็หยุดลง เมื่อสิ่งที่เรากับเพื่อนสาว เดินถามกันมาตลอดทางหันมามองเราทั้งคู่

(อีก10ก้าว)

เรา: นั่นไม่ใช่คน มันเป็นเงาว่ะ แล้วเขาก็ไม่ใช่เพื่อนกัน (กระซิบบอกเพื่อนสาว)

เพื่อนสาว: กูเห็นแล้ว O_o!!

(อีก7ก้าว) เงาร่างผช. คนนั้นก็เดินถอยหลัง หายเข้าไปในต้นไม้ ซึ่งมีป้ายโฆษณาใหญ่บัง

เราดึงมือเพื่อนสาวมาจับไว้ และมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นมีใคร จนเดินผ่านที่เงานั้นหายเข้าไปในต้นไม้เราพบตาแก่ๆ นอนอยู่บนม้านั่ง เขาไม่ได้ตายเขาเมา...













และยังขยับตัวได้ เรา งง กับสิ่งที่เห็นเลยวิ่งวนรอบต้นไม้ต้นนั้น ขณะที่วนรอบที่1 จากซ้ายไปขวา และขวามาซ้าย
เราเจอผช.คน1 เขาสูง ไว้ผมรากไทรยาวประมาณประบ่า ยืนหันหน้าเข้าหาเชิงสะพานพระราม7 แล้วสีไวโอลินอยู่ เราเดินข้ามฝากเพื่อจะไปดูหน้าเขา ใกล้ถึงตัวเขาเข้าไปทุกที กำลังจะเอื่อมมือไปสะกิด เราก็ชุกคิดขึ้นมาแปปนึง มันวิ่งเข้ามาในหัวว่า "คนสีไวโอลิน เหี้_ย ไรวะ ไม่มีเสียง" เท่านั้นล่ะจ็อด วิ่งแทบไม่ทัน จับมือกับเพื่อนวิ่งหาช่องถามถนนเพื่อที่จะเข้าซอยและวิ่งเข้าห้องให้เร็วที่สุด กลับมาถึงที่ห้องก็ตัวสั่นไปหมด เหมือนขวัญหายอ่ะ เราหยิบพระมาแขวนที่คอแล้วสวดมนต์ แผ่เมตตา ให้เขาทั้งคู่

จบละจ้า ถ้าไม่สนุกอย่าด่าแรงนะ