ไม่อยากรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียว

คือผมเป็นลูกคนเดียว พ่อผมตายตั้งแต่ผม2ขวบผมก็อยู่กับแม่มาตลอดแม่คือทุกอย่างของผมจริงๆ จนผมอายุได้ประมาน13ย่าง14 สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกินขึ้นกับผม วันนนั้นแม่เข้าโรงพยาบาล ผมตกใจมาก แม่อาการทรุดลงทุกวัน ผมได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียวทนดูสภาพไม่ไหวจริงๆ และแล้วท่านก็ได้จากผมไปอย่างสงบ คือผมเจ็บปวดมากกก ได้แต่ตั้งคำถามในใจทำไมต้องทิ้งผมไว้คนเดียวด้วยคับแม่...คือความสูญเสียที่สุดในชีวิต
....แต่ชีวิตต้องสู้ต่อไป ปัจจุบันผมอายุได้23ปี มีป้ากับลุง อีกหลายๆคนคอยดูแล คือเข้าใจนะคับทุกคนรักผมเหมือนลูกแท้ๆ แต่ความรู้สึกมันต่างกันจริงๆ มันไม่เหมือนพ่อกับแม่สายเลือดกันจริงๆ คือบางความรู้สึกเราไม่สามารถพูดกับใครได้จริง เวลาผมเหนื่อยผมท้อ ผมต้องนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องนอน ผมโดดเดียวมากกก ผมอ่อนไหวมากกับการเสียใครสักคนในชีวิตไป
...ผมควรผมไงดี กับการที่ไม่ต้องรู้สึกว่าอยู่คนเดียวตลอดเวลา??