คนในบ้านไม่แคร์เรา เอาแต่หาเงินให้ตัวเอง

เราเรียนใกล้จะจบแล้ว แต่ที่บ้านชอบให้ช่วยงาน คือ เหมือนจ้างเรา แต่เราไม่อยากทำเราไม่ได้ต้องการเงิน เขาให้เงินแค่เวลาเราทำอ่ะค่ะ เราก็ไม่อยากทำ เราอยากเอาเวลามาทำการบ้าน และเรียน ซึ่งงานเยอะมาก ที่บ้านทำงานขายของค่ะ ขายที่ตลาดสดกลางคืน คือ คนในบ้านเขาชอบหาเงิน ทั้งที่อายุมากแล้ว อายุก็ 60กว่า แต่เขาไม่พักเลย และเราต้องทำงานทุกเสาร์อาทิตย์ นอนไม่เคยเป็นเวลาเลย พอจะทำการบ้านช่วงกลางวัน ก็ง่วงแล้วทำไม่ได้เลย ไม่มีสมาธิแล้ว อยากจะนอน เราเครียดมาก เราห่วงอนาคตตัวเองมากเหมือนกัน อยากมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมประมาณนั้น แต่ที่บ้านทั้งอี้และแม่ ยังทำงาน ทั้งที่เงินมีมากแล้ว รายจ่ายน้อยมาก เพราะเขาประหยัด เพราะเป็นคนจีนด้วยค่ะ พอเราบอกเหตุผลก็บอกว่า การบ้าน อะไร เห็นแก่ตัว ไม่มีจะ-จะรู้สึก กลายเป็นว่าเรา เห็นแก่ตัว เหมือนแม่และอี้เก็บแต่เงิน ทำเองเก็บเองประมาณนั้น ให้ค่าจ้างเราเหมือนลูกน้องเลยเราน้อยใจบ่อยมาก เราได้เงินไปมหาลัยวันละร้อยถ้าขอสองร้อยจ่ายค่ารายงานคือโดนบ่นแล้วค่ะ คิดในหัวตลอดว่าชีวิตเราละ เราเรียนก็เพื่อเอาไปใช้หางานในอนาคต เอาตรงๆคือเราเป็นลูกบุญธรรมค่ะ เขาคงไม่ได้สนใจความรู้สึกเราเท่าไหร่ คือตอนนี้เครียดมาก เราแบ่งเวลาไม่ถูก ที่บ้านก็ด่า คือ มัวแต่ทำงานที่บ้านและอนาคตเราล่ะ ไม่มีใครถามเลย เงินเราก็ไม่คิดจะเอาของเขาหรอกค่ะ ไม่อยากได้สมบัติอะไรเขาเลย เราต้องทำวิทยานิพนธ์ วิจัยซึ่งมันหนักสำหรับนักศึกษาอย่างเราในตอนนี้ ตอนนี้คิดในหัวแค่ อยากออกจากบ้านไปเลย เราไม่คิดอยากจะได้สมบัติอะไรจากเขาเลย เรารู้สึกโดนบังคับทุกอย่าง ทำยังไงดีคะ เคยออกไปทำงานนะคะ เขาบอกออกก็ออกไปให้ตลอดไม่ต้องกลับมา แบบนี้เลยค่ะ พอจะมีทางไหนบ้างคะ อยากตาย