สวัสดีครับ
ผมเป็นคนๆนึงที่ไม่เคยคิดที่จะมาเขียนกระทู้อะไรแบบนี้ครับ... แต่สุดท้ายแล้ววันๆนี้ก็มาถึงครับ.
ผมเป็นคนที่ร่าเริงเฟรนด์ลี่ครับ เป็นคนตลก เช้ากับคนได้ง่ายครับ การเรียนค่อนข้างดีครับ สถานะที่บ้านก็เช่นกันครับ ทุกอย่างมันแลโอเคหมดเลยในมุมมองคนนอกครับ ชีวิตแลดี มีความสุขดีครับ แต่ในความเป็นจริง ผมเหนื่อยใจกับหลายๆสิ่งมากครับ รู้สึกว่าท้อกับสิ่งที่เจออยู่มากๆครับ ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน,แฟน,ที่บ้านหรือไม่ว่าจะเรื่องการเงินครับ และที่หลักๆเลยคือเรื่องโชคครับ เริ่มจะเรื่องเพื่อนครับ คืออย่างที่บอกไปด้านบนคือเข้ากับคนได้ง่ายครับ รุ้จักคนเยอะครับ แต่จริงๆคือไม่มีเพื่อนสนิทเลย คือรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนครับ เพื่อนที่เป๋นกลุ่มสนิทของตัวผมเอง จะมีแค่ที่นั่งๆเรียนด้วยหรือที่ทักเวลาเดินในมอ ซึ่งมันก็ค่อนข้างมีหลายคนครับแต่ประเด็นหลักคือผมรู้สึกโดดเดี่ยวครับ เหมือนไม่ได้มีเพื่อนที่เข้ากับเราได้จริงๆ เจอแค่ในมหาลัยแค่นั้นเอง ไม่มีการไปเที่ยวหรือไปทำอะไรกับเพื่อนๆเลย มีแค่เรียนครับ ซึ่งปัญหานี้มันมาจากการไม่มีเวลาให้เพื่อนเพราะสาเหตุนี้ครับ แฟน. ผมเอาเวลาทุ่มให้แฟนหมดเลยครับ อยุ่ด้วยกันเกือบทุกวัน ถ้าไม่อยู่ก็คอลดันค้าง ไม่มีเวลาให้คนอื่นเลย อยู่แบบนี้เลื่อยๆจนผมเสียโอกาสเรื่องเพื่อนไปเยอะมากครับ แต่หลังๆเริ่มให้เวลาแฟนน้อยลงครบ เพราะทะเลาะกันบ่อยมาก คือทะเลาะกันทุกวันจนมันแย่มากๆครับ แต่ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกันยังไงก็ยังต้องอยุ่ด้วยกันตลอดเวลาเพราะมันเป็นความเคยชิน คือต้องเคลียร์กันก่อนตลอด ไม่เคยห่างกันเลยตลอดระยะเวลาคบกันมา 1 ปีเต็มๆ ไม่เคยมีวันไหนไม่คุยด้วยกันเกิน 24 ชม ถ้าใครได้อ่านกระทู้เก่าของผมจะทราบว่าผมเคยโดนแฟนนอกใจครับ แต่ผมกลับเป็นคนกอดขาเขาขอให้อยุ่ แต่ตอนนี้มันแย่มากจนผมทนไม่ไหวแล้วครับ ต่างคนต่างไม่ยอม ผมใจเย็นๆมากๆจนผมรับไม่ไหว ระเบิดออกมาแล้วครับ คือถึงจุดที่รู้สึกว่าตัวเองควรได้อะที่ดีกว่านี้ ย้อนกลับมาคิดคือพลาดมากๆ ขอเลิกหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จครับ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนมาง้อตลอด แต่พอมีวันนึงผมทนไม่ไหวจริงๆ จะเลิกแบบจริงจังสรุปแฟนจะฆ่าตัวตายครับ รั้งผมไว้แบบที่ผมทำอะไรไม่ได้ ซึ่งทุกวันนี้ก็เป็นแบบนี้ครับ ผมพยายามทีไรเขาจะพูดว่าจะคิดสั้น ถึงขั้นขู่ว่าถ้าตายไปจะมาหลอกหลอนตลอดชาติให้ไม่มีความสุข ซึ่งผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ ผมเป็นห่วงชีวิตเขาครับ แต่กล้าพูดว่าไม่มีความสุขกับชีวิตคู่เลย ส่วนเรื่องที่บ้านคือคุณพ่อคุณแม่ผมไม่สปอยล์ผมครับ ซึ่งในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่ดีครับ ผมรุ้ค่าของเงิน ผมเข้าใจว่ามันหายากครับ มันเลยทำให้ผมกลายเป็นคนขี้งกครับ ไม่เชิงขี้งกแต่เรียกว่าคิดมากเวลาใช้เงินครับ (คือแค่เข้าเซเว่นก็คิดคำณวนนู้นนี่นั้น) คิดว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม มันแพงไปหรือเปล่า คือขี้งกเรื่องเล็กๆน้อยครับ แต่ชอบใช้เงินกับเสื้อผ้า รองเท้าคือจัดหนักมาก เสียหายไปเยอะครับ แต่ที่สำคัญมันไม่ใช่เงินของพ่อแม่ผมครับ มันคือเงินของตังผมเองที่ได้มาจากกันซื้อขายต่อๆกันมาเป็นก้อนๆ ลงทุนนุ้นนี้นั้น พักหลังมันเริ่มไม่ค่อยดีครับ ธุรกิจเริ่มไม่ดีเท่าไหร่เริ่มไม่พอใช้ครับ ขายกินไปหลายอย่างอยุ่ครับ ขนมันมาถึงจุดที่บัญชีผมจากที่เคยอยุ่เป็นหมื่นๆ หรือบางทีแอบแตะแสนบ้างกลับมาติดอยู่หลักสิบหลักร้อยและบางทีหลักพันครับ ไม่แตะหมื่นเลยผมเลยพยายามเซฟเงินไว้ให้ได้มากที่สุดคอยลงทุนเล้กๆน้อยๆคอยปั่นเงินกลับมาแต่สุดท้ายก้ล่วงลงมา ขาดทุนตลอดจนผมตัดสินใจไปขอยืมคุณพ่อคุณแม่ครับ คุณแม่ก็พอให้ยืมมาบ้างครับถึงจะไม่เยอกมากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย แต่คุณพ่อกลับไม่ให้เลย และให้เหตุผลว่าให้ผมแก้เอง ซึ่งมันเป็นสิทธิ์ของพ่อผมจริงๆ ผมจะว่าเขาก็ไม่ได้ครับ เพราะมันเป็นเงินของเขาแถมเขายังจ่ายค่าเทอมให้ผมด้วยครับซึ่งค่อนข้างที่จะสุงเพราะผมเรียนม.เอกชน แต่คือลึกๆผมก็อยากโดนสปอยล์บ้างครับ ไม่ได้อยากต้องมาซื้อนู้นซื้อนี้เอง แต่มันก็ดีแล้วครับที่เป็นแบบนี้ พักหลังๆคือลงทุนไปเฟลหมดครับ ซื้อขายอะไรก็ไม่ออก บอกคุณพ่อเขาก็ยังยืนยันเหมือนเดิม จนผมรุ้สึกว่าทำไมเขาไม่ช่วยผมเลย สักนิดก็ดีครับ เขาจะบ่นว่าไม่มีเงินแต่จะชอบซื้อนู้นซื้อนี่ใหม่ตลอด เดี๋ยวซื้อไอแพด เดี๋ยวซื้อโทรศัพท์ ทีวีแก็ตเจ็ทต่างๆนาๆ หรือไม่ก็เสื้อผ้าดีๆ จะคอยซื้อตลอด แต่ผมกลับเหลือเงินในบัญชีไม่ถึงพัน (คุณพ่อคุณแม่ทั้งคู่เงินเดือน 6 หลักครับแต่ลูกเข้าเซเว่นแล้วยังต้องคำณวนว่าคุ้มมั้ย 5555555555) ท้อใจครับ ซึ่งโยงเข้าเรื่องโชคเลยครับ เฟลมากๆ ทำอะไรติดขัดหมดเลย เหมือนดึงดูดปัญหา จะต้องมีอะไรผิดพลาด ต้องมีอะไรผิดไปตลอด เกือบทุกเรื่องจริงๆครับ ทำอะไรไม่ค่อยประสบความสำเร็จ มักจะมีอะไรทำให้เฟลหรือดีเลย์ ผมท้อกับชีวิตมากครับ นิดหน่อยๆก็รุ้สึกนอยด์ นั่งซรึม ร้องไห้ดูดบุหรี่ อ๋อลืมบอกไปครับสาเหตุทั้งหมดนี้มันอาจเป็นเพราะโรคซรึมเศร้าด้วยครับ พยายามจบชีวิตตัวเองมา 2 รอบแต่ไม่กล้าเพราะรักพ่อแม่และกลัวเปลืองเงินกับเสียเวลาเลี้ยงมาครับ คือเผื่อว่าอนาคตจะดีขึ้น เข้าใจมาตลอดว่ามันจะดีขึ้น ปัจจุบันโชคร้ายมา 3 ปีกว่าแล้วครับ ตั้งแต่มัธยมปลาย ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี ศึกษาอยุ่ปี 1 ครับ มีอีหลายอย่างที่ยังไม่ได้เล่า และหลายปัจจัยครับผมอายุแค่นี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรมาเครียดขนาดนี้ อยากให้ตื่นมาแล้วให้ปัญหาทุกอย่างหายไปเลย แต่บางทีก็แอบไม่อยากตื่นอีกเลย
ท้อกับชีวิต หมดหวังจนไม่เหลือความสุข
ผมเป็นคนๆนึงที่ไม่เคยคิดที่จะมาเขียนกระทู้อะไรแบบนี้ครับ... แต่สุดท้ายแล้ววันๆนี้ก็มาถึงครับ.
ผมเป็นคนที่ร่าเริงเฟรนด์ลี่ครับ เป็นคนตลก เช้ากับคนได้ง่ายครับ การเรียนค่อนข้างดีครับ สถานะที่บ้านก็เช่นกันครับ ทุกอย่างมันแลโอเคหมดเลยในมุมมองคนนอกครับ ชีวิตแลดี มีความสุขดีครับ แต่ในความเป็นจริง ผมเหนื่อยใจกับหลายๆสิ่งมากครับ รู้สึกว่าท้อกับสิ่งที่เจออยู่มากๆครับ ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน,แฟน,ที่บ้านหรือไม่ว่าจะเรื่องการเงินครับ และที่หลักๆเลยคือเรื่องโชคครับ เริ่มจะเรื่องเพื่อนครับ คืออย่างที่บอกไปด้านบนคือเข้ากับคนได้ง่ายครับ รุ้จักคนเยอะครับ แต่จริงๆคือไม่มีเพื่อนสนิทเลย คือรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนครับ เพื่อนที่เป๋นกลุ่มสนิทของตัวผมเอง จะมีแค่ที่นั่งๆเรียนด้วยหรือที่ทักเวลาเดินในมอ ซึ่งมันก็ค่อนข้างมีหลายคนครับแต่ประเด็นหลักคือผมรู้สึกโดดเดี่ยวครับ เหมือนไม่ได้มีเพื่อนที่เข้ากับเราได้จริงๆ เจอแค่ในมหาลัยแค่นั้นเอง ไม่มีการไปเที่ยวหรือไปทำอะไรกับเพื่อนๆเลย มีแค่เรียนครับ ซึ่งปัญหานี้มันมาจากการไม่มีเวลาให้เพื่อนเพราะสาเหตุนี้ครับ แฟน. ผมเอาเวลาทุ่มให้แฟนหมดเลยครับ อยุ่ด้วยกันเกือบทุกวัน ถ้าไม่อยู่ก็คอลดันค้าง ไม่มีเวลาให้คนอื่นเลย อยู่แบบนี้เลื่อยๆจนผมเสียโอกาสเรื่องเพื่อนไปเยอะมากครับ แต่หลังๆเริ่มให้เวลาแฟนน้อยลงครบ เพราะทะเลาะกันบ่อยมาก คือทะเลาะกันทุกวันจนมันแย่มากๆครับ แต่ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกันยังไงก็ยังต้องอยุ่ด้วยกันตลอดเวลาเพราะมันเป็นความเคยชิน คือต้องเคลียร์กันก่อนตลอด ไม่เคยห่างกันเลยตลอดระยะเวลาคบกันมา 1 ปีเต็มๆ ไม่เคยมีวันไหนไม่คุยด้วยกันเกิน 24 ชม ถ้าใครได้อ่านกระทู้เก่าของผมจะทราบว่าผมเคยโดนแฟนนอกใจครับ แต่ผมกลับเป็นคนกอดขาเขาขอให้อยุ่ แต่ตอนนี้มันแย่มากจนผมทนไม่ไหวแล้วครับ ต่างคนต่างไม่ยอม ผมใจเย็นๆมากๆจนผมรับไม่ไหว ระเบิดออกมาแล้วครับ คือถึงจุดที่รู้สึกว่าตัวเองควรได้อะที่ดีกว่านี้ ย้อนกลับมาคิดคือพลาดมากๆ ขอเลิกหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จครับ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนมาง้อตลอด แต่พอมีวันนึงผมทนไม่ไหวจริงๆ จะเลิกแบบจริงจังสรุปแฟนจะฆ่าตัวตายครับ รั้งผมไว้แบบที่ผมทำอะไรไม่ได้ ซึ่งทุกวันนี้ก็เป็นแบบนี้ครับ ผมพยายามทีไรเขาจะพูดว่าจะคิดสั้น ถึงขั้นขู่ว่าถ้าตายไปจะมาหลอกหลอนตลอดชาติให้ไม่มีความสุข ซึ่งผมทำอะไรไม่ได้จริงๆ ผมเป็นห่วงชีวิตเขาครับ แต่กล้าพูดว่าไม่มีความสุขกับชีวิตคู่เลย ส่วนเรื่องที่บ้านคือคุณพ่อคุณแม่ผมไม่สปอยล์ผมครับ ซึ่งในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่ดีครับ ผมรุ้ค่าของเงิน ผมเข้าใจว่ามันหายากครับ มันเลยทำให้ผมกลายเป็นคนขี้งกครับ ไม่เชิงขี้งกแต่เรียกว่าคิดมากเวลาใช้เงินครับ (คือแค่เข้าเซเว่นก็คิดคำณวนนู้นนี่นั้น) คิดว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม มันแพงไปหรือเปล่า คือขี้งกเรื่องเล็กๆน้อยครับ แต่ชอบใช้เงินกับเสื้อผ้า รองเท้าคือจัดหนักมาก เสียหายไปเยอะครับ แต่ที่สำคัญมันไม่ใช่เงินของพ่อแม่ผมครับ มันคือเงินของตังผมเองที่ได้มาจากกันซื้อขายต่อๆกันมาเป็นก้อนๆ ลงทุนนุ้นนี้นั้น พักหลังมันเริ่มไม่ค่อยดีครับ ธุรกิจเริ่มไม่ดีเท่าไหร่เริ่มไม่พอใช้ครับ ขายกินไปหลายอย่างอยุ่ครับ ขนมันมาถึงจุดที่บัญชีผมจากที่เคยอยุ่เป็นหมื่นๆ หรือบางทีแอบแตะแสนบ้างกลับมาติดอยู่หลักสิบหลักร้อยและบางทีหลักพันครับ ไม่แตะหมื่นเลยผมเลยพยายามเซฟเงินไว้ให้ได้มากที่สุดคอยลงทุนเล้กๆน้อยๆคอยปั่นเงินกลับมาแต่สุดท้ายก้ล่วงลงมา ขาดทุนตลอดจนผมตัดสินใจไปขอยืมคุณพ่อคุณแม่ครับ คุณแม่ก็พอให้ยืมมาบ้างครับถึงจะไม่เยอกมากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย แต่คุณพ่อกลับไม่ให้เลย และให้เหตุผลว่าให้ผมแก้เอง ซึ่งมันเป็นสิทธิ์ของพ่อผมจริงๆ ผมจะว่าเขาก็ไม่ได้ครับ เพราะมันเป็นเงินของเขาแถมเขายังจ่ายค่าเทอมให้ผมด้วยครับซึ่งค่อนข้างที่จะสุงเพราะผมเรียนม.เอกชน แต่คือลึกๆผมก็อยากโดนสปอยล์บ้างครับ ไม่ได้อยากต้องมาซื้อนู้นซื้อนี้เอง แต่มันก็ดีแล้วครับที่เป็นแบบนี้ พักหลังๆคือลงทุนไปเฟลหมดครับ ซื้อขายอะไรก็ไม่ออก บอกคุณพ่อเขาก็ยังยืนยันเหมือนเดิม จนผมรุ้สึกว่าทำไมเขาไม่ช่วยผมเลย สักนิดก็ดีครับ เขาจะบ่นว่าไม่มีเงินแต่จะชอบซื้อนู้นซื้อนี่ใหม่ตลอด เดี๋ยวซื้อไอแพด เดี๋ยวซื้อโทรศัพท์ ทีวีแก็ตเจ็ทต่างๆนาๆ หรือไม่ก็เสื้อผ้าดีๆ จะคอยซื้อตลอด แต่ผมกลับเหลือเงินในบัญชีไม่ถึงพัน (คุณพ่อคุณแม่ทั้งคู่เงินเดือน 6 หลักครับแต่ลูกเข้าเซเว่นแล้วยังต้องคำณวนว่าคุ้มมั้ย 5555555555) ท้อใจครับ ซึ่งโยงเข้าเรื่องโชคเลยครับ เฟลมากๆ ทำอะไรติดขัดหมดเลย เหมือนดึงดูดปัญหา จะต้องมีอะไรผิดพลาด ต้องมีอะไรผิดไปตลอด เกือบทุกเรื่องจริงๆครับ ทำอะไรไม่ค่อยประสบความสำเร็จ มักจะมีอะไรทำให้เฟลหรือดีเลย์ ผมท้อกับชีวิตมากครับ นิดหน่อยๆก็รุ้สึกนอยด์ นั่งซรึม ร้องไห้ดูดบุหรี่ อ๋อลืมบอกไปครับสาเหตุทั้งหมดนี้มันอาจเป็นเพราะโรคซรึมเศร้าด้วยครับ พยายามจบชีวิตตัวเองมา 2 รอบแต่ไม่กล้าเพราะรักพ่อแม่และกลัวเปลืองเงินกับเสียเวลาเลี้ยงมาครับ คือเผื่อว่าอนาคตจะดีขึ้น เข้าใจมาตลอดว่ามันจะดีขึ้น ปัจจุบันโชคร้ายมา 3 ปีกว่าแล้วครับ ตั้งแต่มัธยมปลาย ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี ศึกษาอยุ่ปี 1 ครับ มีอีหลายอย่างที่ยังไม่ได้เล่า และหลายปัจจัยครับผมอายุแค่นี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรมาเครียดขนาดนี้ อยากให้ตื่นมาแล้วให้ปัญหาทุกอย่างหายไปเลย แต่บางทีก็แอบไม่อยากตื่นอีกเลย