ผิดที่เราเอง

กระทู้นี้โพสขึ้นเพื่อเตือนใจใครหลายๆคน ตัวเราเองเจอปัญหาชีวิตครอบครัวมามาก เราอายุยังน้อยแต่ก็ไม่ได้น้อยมากถึงขั้นเรียกว่าใจแตกหรอหนะค่ะ เราพลาดที่เลือกสามีผิดเพราะคิดว่าตัวเราเองจะเปลี่ยนเขาให้กับมาเป็นคนดี พลาดครั้งที่สองคือมีลูกกับสามีทั้งๆที่เขาก็ยังแก้ปัญหาเรื่องเดิมไม่ได้ ทั้งติดยาเอ่ย ไม่ทำงานเอ่ย ต่างๆนาๆ แต่พอมานั่งคิดทบทวนดูดีๆ ตั้งกระทู้ในพันทิปก็หลายหัวข้อ ได้ทั้งตำตอบที่มีทั้งคำแนะนำและเชิงด่าเราบ้างก็มี แต่เอาเข้าจริงๆที่เรายังไม่หนีจากเขาก็เพราะรักเขา ไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหนจนกระทั้งวันนี้ สามีเราได้เข้าไปคุยกับแม่ของเขา เราก็ไม่รู้ว่าสามีเราไปคุยเรื่องอะไร แต่พอกับบ้านมาเราเห็นสามีนั่งร้องไห้เลยเข้าไปถาม สามีเลยบอกว่าตอนเข้าไป แม่นั่งด่าสามีทั้งน้ำตาและให้เลือกระหว่าง "แม่กับเมีย" สามีเลยตอบกับแม่ว่าอีกสามวันจะขอกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม แว๊บแรกที่ได้ยินโคตรจุกเลยอ่ะ แบบเห้ยสุดท้ายก็เลือกแม่อ่อว่ะ แต่ก็ไม่ผิดหรอกที่สามีจะเลือกแม่ ตัวเราเองก็ไม่ยื้อไม่อะไร ได้แค่บอกว่าเข้าใจแต่ก็ขอให้สามีไปที่อำเภอเพื่อเซนใบอย่าอย่างเป็นกิจลักษณะ แต่ก็ไม่ตอบไม่อะไรเลย ส่วนตัวเราถามว่าโกรธไหม ก็โกรธนะเพราะตัวเราเองก็ผิดใจกับครอบครัวเราเหมือนเรื่องของสามีแต่เราก็ฝื้น ทั้งเถียงเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก แต่ในความรู้สึกตัวเราเหมือนกับว่าเขาตัดเรากับลูกออกไปเลย โคตรเจ็บอ่ะ เวลาทะเลาะกันก็ไล่สามีไปอยู่กับพ่อกับแม่นะแต่ถึงเวลานั้นจริงๆ รู้สึกว่าสมน้ำหน้าตัวเองดีว่ะ มานั่งร้องไห้ตอนเขาจากไป กระทู้นี้มันก็ไม่มีสาระอะไรหรอก แค่อยากระบายเพราะเจ้าของกระทู้นี้เพื่อนก็ไม่คบ ครอบครัวก็ตัดขาด เหลือแค่ลูกเล็ก1ขวบ ไม่รู้จะไประบายกับใครเลยมาตั้งกระทู้