เราอายุ 20 เขา 22 เรื่องทั้งหมดที่เราเอามาเล่าเราไม่ได้ใส่สีตีไข่อะไรทั้งนั้น เราไม่ได้เล่าความดีหรือสิ่งที่ไม่ดีที่เขาทำกับเรา แต่เราจะเล่าประสบการณ์ที่เราคบกับผู้ชายคนหนึ่งทัศนคติ วิสัยทัศน์ วุฒิภาวะ
🐃เราคบกับคนคนนึง เขาเป็นคนที่ ไม่ชอบเข้าสังคม คบกันมาปีกว่า ไม่เคยไปเจอนะเพื่อนเราเลย ไม่ Video Call คุยกันตอนที่เรา อยู่ในที่สาธารณ โรงเรียน ไม่เคยพาเราไปเดินตลาด ไม่เคยไปเดินห้าง เขาบอกว่าไม่ชอบ สายตาคนอื่นที่มอง ไม่เคยพาไปนั่งกิน ชาบูบุฟเฟ่ต์ หรือแทบทุกๆอย่าง เวลาอยากกิน อะไรก็ทำได้แค่สั่งหมูกะทะมากินที่บ้าน ไม่เคยพาไปร้านนั่งชิว เวลาเราไปกับเพื่อน ก็จะทะเลาะกัน ว่าไปทำไม ไปอ่อยใคร แต่เราแค่อยากไปสังสรรค์กับเพื่อน มันไม่ใช่ผับ มันแค่ร้านนั่งชิว
🐃แรกๆบอก ชอบเราที่เราแต่งตัวแบบนี้ สไตล์นี้ พอคบกันไปนานๆ ถามว่าทำไมไม่แต่งตัวแบบอื่นบ้างมันจะได้ไม่น่าเบื่อ โอเคแต่งสวย แต่เวลาไปไหนมาไหน มอไซค์ตลอด ต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์แต่จะให้แต่งตัวสวยๆ ดูแดดไหม ดูลมไหม แต่งตัวสวยแล้วซ้อนมอไซค์ เพื่อ!?
🐃เรื่องที่ทะเลาะกันเป็นประจำ ก็จะเป็นเรื่องที่เราไม่ยอมมีอะไรด้วย แล้วเขาก็จะใช้ข้ออ้างว่าทำไมให้ไม่ได้หนูไม่เคยให้ความสุขพี่เลย อาจจะผิดที่เราที่เราไปมีอะไรกับเขาก่อนที่เราจะเป็นแฟนกันแล้วพอมาเป็นแฟนกัน เขาก็บอกว่าทีเมื่อก่อนเรายังให้เขาได้ ทำไมตอนนี้มาเล่นตัว คือบางทีเรากลับมาจากทำงานหรือเรากลับมาจากเรียนเราก็เหนื่อยเราอยากพักแต่เราต้องมาเจออะไรแบบนี้เราก็เบื่อแต่เขาอยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำงานเราทะเลาะกันเรื่องนี้ประมาณ 3-4 ครั้งพออยากเลิกก็ ไม่ยอมให้เลิก
🐃เราปิดเทอมเขาก็บอกให้เราไปอยู่กับเขาช่วงปิดเทอม โดยให้เหตุผลว่า เดี๋ยวเขาจะต้องไปเกณฑ์ทหาร แล้วไม่รู้ว่ากลับมาเราจะยังอยู่กับเขาอีกหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้ทำงาน ใช้เงินที่พ่อโอนให้สัปดาห์ละ 1,500 เราว่ามันไม่พอเราก็เลยทำงาน แต่ปล่อยให้เราไปทำงานคนเดียวนะโอเคตอนช่วงที่เงินเดือนเรายังไม่ออกเราก็ใช้เงินเขาไป เราก็รู้สึกเกรงใจ แต่พอเราจะไปขอตังค์แม่เขาก็บอกว่าไม่ต้องเดี๋ยวพ่อแม่เราจะว่าว่าเอาลูกเขามาอยู่ด้วยแล้วก็ปล่อยให้ลูกเขาอดยาก แต่พันห้าสองชีวิตมันจะไปพอได้ยังไง แล้วเขาก็ไม่ยอมทำงาน พ่อเงินเดือนเราออกมาเขาก็ไม่ใช้ตังค์เขาเลยนะเขาใช้แต่เงินเดือนของเราเราก็รู้สึกว่าที่เราจะต้องมาหาเงินให้เขาใช้ด้วยหรอ แต่เราก็คิดว่าขนาดตอนที่เราไม่มีเขายังเอาเงินเขามาให้เราใช้
🐃เขาเป็นคนที่เรียนปวชใช้เวลา 5 ปี ไม่ได้เป็นเด็กเกเรียนต่อยตี แต่ตอนที่เขาไปเรียนปวชปีแรก เขาบอกกับคุณครูว่า ผมไม่อยากเรียนแล้วเพราะว่าผมไม่ชอบวิชานี้ มันไม่มีวิชาที่ผมชอบ แล้วเขาก็ออก ครูบอกว่าให้ทนเอาเพราะว่าเดี๋ยวขึ้นปี 2 ปี 3 วันก็มีวิชาที่ชอบเอง แต่เขาก็ไม่แล้วเขาก็เปลี่ยนที่เรียน เขาบอกว่าทำไมต้องมีใบปริญญาในเมื่อมีความสามารถ ก็ประสบความสำเร็จได้ แต่ไหนเขาไม่เห็นทำอะไรสักอย่าง จะยึดติดอะไรนักหนากับใบปริญญา เราก็เหนื่อยที่จะพูดกับเขาเพราะขนาดแค่มีความอดทนไปเรียนเขายังไม่มีเลย พอไปเรียนอีกวิลัยนึง มันเป็นวิลัยที่ เข้าเรียนแค่เทอมแรกเทอมเดียว เทอมต่อไปนักเรียนจะเข้าเรียนหรือเลือกฝึกงานก็ได้ แล้วเขา ก็เลือกที่จะฝึกงานทั้งหมด แต่ความเป็นจริงคือเขาไม่ได้ไปฝึกงาน เขาแค่อยู่บ้านเฉยๆ พอถึงเวลา ก็ซื้อสมุดฝึกงานมาเขียนแล้วก็ไปส่ง จ่ายค่าเทอมแค่นั้น เขาเรียนที่นี่มา 4 ปี เขาเพิ่งจะมาจบตอนที่คบกับเรา เพราะว่าเราช่วยทำโครงการขอจบให้ ช่วยเขียนหนังสือฝึกงานเขาถึงจบ ระหว่างที่เขาจบแล้วรอไปเกณฑ์ทหารประมาณครึ่งปีเขาก็ไม่ไปหางานทำ ก็บอกว่าเดี๋ยวรอไปเกณฑ์ทหาร แต่ระหว่างนั้นก็หางานทำได้ไม่ใช่หรอ เขาทำงานที่ไหนก็ไม่ทน เขาเคยไปทำงานที่ CP ทำอะไรก็ไม่รู้ที่ต้องเข้าไปในห้องเย็นๆเขาทำได้ 2 วันแล้วก็ออก เพราะว่ามีคนมองหน้าเขาแล้วเขาไม่ชอบเขาเลยอ่ะแม่เขาก็ตามใจ ส่วนอีกที่หนึ่งไปทำได้ 1 วันแล้วเขาให้ใส่ชุดของเขามันเป็นผ้ายีนพอเขาใส่แล้วมันคัน เขาก็ไม่ไปทำอีก แม่เขาบอกว่าถ้าทำไม่ไหวก็ไม่ต้องไป เราก็หมดคำจะพูด
🐃เขาวางแผนเรื่องอนาคตไว้กับเรานะคะ เขาอยากมีธุรกิจมีบ้านมีรถเหมือนคนทั่วไปแต่ว่าเขาบอกว่าเขาจะไม่ไปหาบ้านหลังใหม่จะอยู่บ้านหลังนี้ที่เป็นบ้านของแม่เขา หลังจากเราเรียนจบก็ให้เราไปอยู่กับเขา พอเขาออกจากทหาร เขาอยากได้บิ๊กไบค์ค่ะ...... เขาบอกอยากให้เราช่วยผ่อนกับเขา เพราะว่าถ้าออกบิ๊กไบค์เงินมันน้อยกว่าออกรถใหญ่แล้วเขาจะสมัครนายสิบเป็นทหารต่อเขาบอกว่าถึงเงินมันจะน้อย แต่สวัสดิการข้าราชการมันดีนะ เงินเดือนออกมาไม่ถึง 9,000 แต่ก็ได้สวัสดิการไว้ให้แม่ให้เราให้ลูก เขาบอกถ้าจัดงานแต่งเขาก็ไม่อยากจัดใหญ่มากจะหมั้นหรือจะแต่งมันก็เหมือนกัน เขาพูดเรื่องสินสอดนะคะว่าเขาไม่ค่อยอยากให้เพราะยังไงเราก็ต้องมาอยู่กินกับเขาหรือถ้าให้ก็ให้ได้ไม่มากหรอกเพราะว่า เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เราก็บอกนะว่าบ้านหลังแค่นั้นจะอยู่กันได้ยังไงทั้งแม่ทั้งเราเราก็เขาแล้วถ้าเรามีลูกอีก แถมเรายังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยทั้งบ้านทั้งรถทั้งแม่เราอีกจะให้เราไปอยู่กับเขาเลยได้ยังไงแถมยังต้องให้เราผ่อนมอไซช่วยเขาอีก เราไม่เห็นด้วย มันไร้สาระมากที่จะมาให้เราเอาเงินไปลงกับสิ่งที่เขาชอบเขาอยากได้มันเป็นความชอบของเขาในความคิดเราเขาต้องใช้เงินตัวเองทุกอย่างถ้าซื้อร่วมกันจะให้เป็นสินสมรสเพราะถ้าเลิกกันจะได้ไม่มีปัญหาแต่ปัญหาก็คือถ้าเลิกกันแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนบ้านก็บ้านของเขารถก็ของเขา พอเราแย้งไปเขาก็ทำท่าไม่พอใจแล้วก็บอกว่าไม่เลิกหรอก
🐃 พอ ถ้าเกิดว่าเป็นทหารไปซักพักแล้วเขาเบื่อเขาก็จะออกมาทำธุรกิจ... พอจบคำพูดนี้คำถามในหัวเราเยอะมากว่าทำไมไหนว่าสวัสดิการดีลูกจะทันได้ใช้สวัสดิการไหมทำจริงถ้าคิดแบบนี้ ทำไมไม่ทำธุรกิจระหว่างที่เป็นทหารทำไมถึงต้องออก จะใช้เงินใครลงทุนกับธุระกิจนั้นเงินเขาใช่ไหม
🐃 พอเขาต้องไปเกณฑ์ทหารเขาก็บอกว่าไม่รู้ว่าออกมาเราจะยังอยู่กับเขาอีกหรือเปล่า เขาปลงแล้ว เราก็ไม่รู้ว่าถ้าเขาออกมาเราจะยังอยู่ไหมแต่เราก็พูดได้แค่ว่า เราคงไม่ไปไหนหรอก
แต่เราไม่ได้เป็นคนที่จริงจังเรื่องความรักเพราะเรามองว่าอายุเรายังแค่นี้เราต้องเจออะไรอีกเยอะ เจอคนอีกเยอะ แต่งงานมีลูก 30 ก็ยังทัน
🐃แต่พอเขาไปเกณทหารแน่นอนค่ะเหมือนนกที่ถูกจับมาขัง เหมือนเราได้ออกจากกรงเราเป็นอิสระเราไม่ต้องทนอยู่กับเรื่องแบบนั้นอีก แล้วแน่นอนว่ามีคนอื่นเข้ามาคนที่เข้ามาเราก็บอกเขานะคะว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เขาก็ว่าคุยแค่เพื่อนแค่รู้จักกัน แบบทั่วๆไป แต่พอเราได้คุย อะไรที่เราไม่เคยได้เช่น กินข้าวนอกบ้านกินชาบูหมูกระทะนอกบ้านหรือทัศนคติเรากับเขามันอาจจะไม่ได้ตรงกันมาก แต่มันก็ไม่ได้แย่ เหมือนกับแฟนของเรา
พอเรารู้ว่าเราไม่มีเขาแล้วชีวิตเราดีขึ้นเราอยากจะออกมา เรามีคนอื่น แล้วเราก็บอกเลิกเขาเรารู้ว่าอันนี้เราผิดแต่ เราว่ามันคือชีวิตของเราเรามีสิทธิ์เลือก แล้วเขาก็มาว่าเรานะคะว่าเราเห*้ย เพราะว่าเขาไม้เคยนอกใจ ทำไมทำกับเขาแบบนี้ แต่เราอยากให้เขาย้อนมองตัวเองบ้าง ถามตัวเองว่า จะให้เราอยู่กับคนแบบนี้ทั้งชีวิตจริงหรอ
นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดขออภัยในที่นี้ด้วยนะคะ
เราเลือกที่จะคุยกับคนอื่น เพื่อที่จะหาสิ่งที่เราไม่เคยได้ จากคนๆนึง
🐃เราคบกับคนคนนึง เขาเป็นคนที่ ไม่ชอบเข้าสังคม คบกันมาปีกว่า ไม่เคยไปเจอนะเพื่อนเราเลย ไม่ Video Call คุยกันตอนที่เรา อยู่ในที่สาธารณ โรงเรียน ไม่เคยพาเราไปเดินตลาด ไม่เคยไปเดินห้าง เขาบอกว่าไม่ชอบ สายตาคนอื่นที่มอง ไม่เคยพาไปนั่งกิน ชาบูบุฟเฟ่ต์ หรือแทบทุกๆอย่าง เวลาอยากกิน อะไรก็ทำได้แค่สั่งหมูกะทะมากินที่บ้าน ไม่เคยพาไปร้านนั่งชิว เวลาเราไปกับเพื่อน ก็จะทะเลาะกัน ว่าไปทำไม ไปอ่อยใคร แต่เราแค่อยากไปสังสรรค์กับเพื่อน มันไม่ใช่ผับ มันแค่ร้านนั่งชิว
🐃แรกๆบอก ชอบเราที่เราแต่งตัวแบบนี้ สไตล์นี้ พอคบกันไปนานๆ ถามว่าทำไมไม่แต่งตัวแบบอื่นบ้างมันจะได้ไม่น่าเบื่อ โอเคแต่งสวย แต่เวลาไปไหนมาไหน มอไซค์ตลอด ต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์แต่จะให้แต่งตัวสวยๆ ดูแดดไหม ดูลมไหม แต่งตัวสวยแล้วซ้อนมอไซค์ เพื่อ!?
🐃เรื่องที่ทะเลาะกันเป็นประจำ ก็จะเป็นเรื่องที่เราไม่ยอมมีอะไรด้วย แล้วเขาก็จะใช้ข้ออ้างว่าทำไมให้ไม่ได้หนูไม่เคยให้ความสุขพี่เลย อาจจะผิดที่เราที่เราไปมีอะไรกับเขาก่อนที่เราจะเป็นแฟนกันแล้วพอมาเป็นแฟนกัน เขาก็บอกว่าทีเมื่อก่อนเรายังให้เขาได้ ทำไมตอนนี้มาเล่นตัว คือบางทีเรากลับมาจากทำงานหรือเรากลับมาจากเรียนเราก็เหนื่อยเราอยากพักแต่เราต้องมาเจออะไรแบบนี้เราก็เบื่อแต่เขาอยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำงานเราทะเลาะกันเรื่องนี้ประมาณ 3-4 ครั้งพออยากเลิกก็ ไม่ยอมให้เลิก
🐃เราปิดเทอมเขาก็บอกให้เราไปอยู่กับเขาช่วงปิดเทอม โดยให้เหตุผลว่า เดี๋ยวเขาจะต้องไปเกณฑ์ทหาร แล้วไม่รู้ว่ากลับมาเราจะยังอยู่กับเขาอีกหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้ทำงาน ใช้เงินที่พ่อโอนให้สัปดาห์ละ 1,500 เราว่ามันไม่พอเราก็เลยทำงาน แต่ปล่อยให้เราไปทำงานคนเดียวนะโอเคตอนช่วงที่เงินเดือนเรายังไม่ออกเราก็ใช้เงินเขาไป เราก็รู้สึกเกรงใจ แต่พอเราจะไปขอตังค์แม่เขาก็บอกว่าไม่ต้องเดี๋ยวพ่อแม่เราจะว่าว่าเอาลูกเขามาอยู่ด้วยแล้วก็ปล่อยให้ลูกเขาอดยาก แต่พันห้าสองชีวิตมันจะไปพอได้ยังไง แล้วเขาก็ไม่ยอมทำงาน พ่อเงินเดือนเราออกมาเขาก็ไม่ใช้ตังค์เขาเลยนะเขาใช้แต่เงินเดือนของเราเราก็รู้สึกว่าที่เราจะต้องมาหาเงินให้เขาใช้ด้วยหรอ แต่เราก็คิดว่าขนาดตอนที่เราไม่มีเขายังเอาเงินเขามาให้เราใช้
🐃เขาเป็นคนที่เรียนปวชใช้เวลา 5 ปี ไม่ได้เป็นเด็กเกเรียนต่อยตี แต่ตอนที่เขาไปเรียนปวชปีแรก เขาบอกกับคุณครูว่า ผมไม่อยากเรียนแล้วเพราะว่าผมไม่ชอบวิชานี้ มันไม่มีวิชาที่ผมชอบ แล้วเขาก็ออก ครูบอกว่าให้ทนเอาเพราะว่าเดี๋ยวขึ้นปี 2 ปี 3 วันก็มีวิชาที่ชอบเอง แต่เขาก็ไม่แล้วเขาก็เปลี่ยนที่เรียน เขาบอกว่าทำไมต้องมีใบปริญญาในเมื่อมีความสามารถ ก็ประสบความสำเร็จได้ แต่ไหนเขาไม่เห็นทำอะไรสักอย่าง จะยึดติดอะไรนักหนากับใบปริญญา เราก็เหนื่อยที่จะพูดกับเขาเพราะขนาดแค่มีความอดทนไปเรียนเขายังไม่มีเลย พอไปเรียนอีกวิลัยนึง มันเป็นวิลัยที่ เข้าเรียนแค่เทอมแรกเทอมเดียว เทอมต่อไปนักเรียนจะเข้าเรียนหรือเลือกฝึกงานก็ได้ แล้วเขา ก็เลือกที่จะฝึกงานทั้งหมด แต่ความเป็นจริงคือเขาไม่ได้ไปฝึกงาน เขาแค่อยู่บ้านเฉยๆ พอถึงเวลา ก็ซื้อสมุดฝึกงานมาเขียนแล้วก็ไปส่ง จ่ายค่าเทอมแค่นั้น เขาเรียนที่นี่มา 4 ปี เขาเพิ่งจะมาจบตอนที่คบกับเรา เพราะว่าเราช่วยทำโครงการขอจบให้ ช่วยเขียนหนังสือฝึกงานเขาถึงจบ ระหว่างที่เขาจบแล้วรอไปเกณฑ์ทหารประมาณครึ่งปีเขาก็ไม่ไปหางานทำ ก็บอกว่าเดี๋ยวรอไปเกณฑ์ทหาร แต่ระหว่างนั้นก็หางานทำได้ไม่ใช่หรอ เขาทำงานที่ไหนก็ไม่ทน เขาเคยไปทำงานที่ CP ทำอะไรก็ไม่รู้ที่ต้องเข้าไปในห้องเย็นๆเขาทำได้ 2 วันแล้วก็ออก เพราะว่ามีคนมองหน้าเขาแล้วเขาไม่ชอบเขาเลยอ่ะแม่เขาก็ตามใจ ส่วนอีกที่หนึ่งไปทำได้ 1 วันแล้วเขาให้ใส่ชุดของเขามันเป็นผ้ายีนพอเขาใส่แล้วมันคัน เขาก็ไม่ไปทำอีก แม่เขาบอกว่าถ้าทำไม่ไหวก็ไม่ต้องไป เราก็หมดคำจะพูด
🐃เขาวางแผนเรื่องอนาคตไว้กับเรานะคะ เขาอยากมีธุรกิจมีบ้านมีรถเหมือนคนทั่วไปแต่ว่าเขาบอกว่าเขาจะไม่ไปหาบ้านหลังใหม่จะอยู่บ้านหลังนี้ที่เป็นบ้านของแม่เขา หลังจากเราเรียนจบก็ให้เราไปอยู่กับเขา พอเขาออกจากทหาร เขาอยากได้บิ๊กไบค์ค่ะ...... เขาบอกอยากให้เราช่วยผ่อนกับเขา เพราะว่าถ้าออกบิ๊กไบค์เงินมันน้อยกว่าออกรถใหญ่แล้วเขาจะสมัครนายสิบเป็นทหารต่อเขาบอกว่าถึงเงินมันจะน้อย แต่สวัสดิการข้าราชการมันดีนะ เงินเดือนออกมาไม่ถึง 9,000 แต่ก็ได้สวัสดิการไว้ให้แม่ให้เราให้ลูก เขาบอกถ้าจัดงานแต่งเขาก็ไม่อยากจัดใหญ่มากจะหมั้นหรือจะแต่งมันก็เหมือนกัน เขาพูดเรื่องสินสอดนะคะว่าเขาไม่ค่อยอยากให้เพราะยังไงเราก็ต้องมาอยู่กินกับเขาหรือถ้าให้ก็ให้ได้ไม่มากหรอกเพราะว่า เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เราก็บอกนะว่าบ้านหลังแค่นั้นจะอยู่กันได้ยังไงทั้งแม่ทั้งเราเราก็เขาแล้วถ้าเรามีลูกอีก แถมเรายังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยทั้งบ้านทั้งรถทั้งแม่เราอีกจะให้เราไปอยู่กับเขาเลยได้ยังไงแถมยังต้องให้เราผ่อนมอไซช่วยเขาอีก เราไม่เห็นด้วย มันไร้สาระมากที่จะมาให้เราเอาเงินไปลงกับสิ่งที่เขาชอบเขาอยากได้มันเป็นความชอบของเขาในความคิดเราเขาต้องใช้เงินตัวเองทุกอย่างถ้าซื้อร่วมกันจะให้เป็นสินสมรสเพราะถ้าเลิกกันจะได้ไม่มีปัญหาแต่ปัญหาก็คือถ้าเลิกกันแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนบ้านก็บ้านของเขารถก็ของเขา พอเราแย้งไปเขาก็ทำท่าไม่พอใจแล้วก็บอกว่าไม่เลิกหรอก
🐃 พอ ถ้าเกิดว่าเป็นทหารไปซักพักแล้วเขาเบื่อเขาก็จะออกมาทำธุรกิจ... พอจบคำพูดนี้คำถามในหัวเราเยอะมากว่าทำไมไหนว่าสวัสดิการดีลูกจะทันได้ใช้สวัสดิการไหมทำจริงถ้าคิดแบบนี้ ทำไมไม่ทำธุรกิจระหว่างที่เป็นทหารทำไมถึงต้องออก จะใช้เงินใครลงทุนกับธุระกิจนั้นเงินเขาใช่ไหม
🐃 พอเขาต้องไปเกณฑ์ทหารเขาก็บอกว่าไม่รู้ว่าออกมาเราจะยังอยู่กับเขาอีกหรือเปล่า เขาปลงแล้ว เราก็ไม่รู้ว่าถ้าเขาออกมาเราจะยังอยู่ไหมแต่เราก็พูดได้แค่ว่า เราคงไม่ไปไหนหรอก
แต่เราไม่ได้เป็นคนที่จริงจังเรื่องความรักเพราะเรามองว่าอายุเรายังแค่นี้เราต้องเจออะไรอีกเยอะ เจอคนอีกเยอะ แต่งงานมีลูก 30 ก็ยังทัน
🐃แต่พอเขาไปเกณทหารแน่นอนค่ะเหมือนนกที่ถูกจับมาขัง เหมือนเราได้ออกจากกรงเราเป็นอิสระเราไม่ต้องทนอยู่กับเรื่องแบบนั้นอีก แล้วแน่นอนว่ามีคนอื่นเข้ามาคนที่เข้ามาเราก็บอกเขานะคะว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เขาก็ว่าคุยแค่เพื่อนแค่รู้จักกัน แบบทั่วๆไป แต่พอเราได้คุย อะไรที่เราไม่เคยได้เช่น กินข้าวนอกบ้านกินชาบูหมูกระทะนอกบ้านหรือทัศนคติเรากับเขามันอาจจะไม่ได้ตรงกันมาก แต่มันก็ไม่ได้แย่ เหมือนกับแฟนของเรา
พอเรารู้ว่าเราไม่มีเขาแล้วชีวิตเราดีขึ้นเราอยากจะออกมา เรามีคนอื่น แล้วเราก็บอกเลิกเขาเรารู้ว่าอันนี้เราผิดแต่ เราว่ามันคือชีวิตของเราเรามีสิทธิ์เลือก แล้วเขาก็มาว่าเรานะคะว่าเราเห*้ย เพราะว่าเขาไม้เคยนอกใจ ทำไมทำกับเขาแบบนี้ แต่เราอยากให้เขาย้อนมองตัวเองบ้าง ถามตัวเองว่า จะให้เราอยู่กับคนแบบนี้ทั้งชีวิตจริงหรอ
นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดขออภัยในที่นี้ด้วยนะคะ