สวัสดี ทุกคน เราไม่ได้ตั้งกระทู้มานาน วันนี้เรามีเรื่องจะมาแชร์หน่อยยินดีรับความคิดเห็นของทุกท่านนะ
บอกแบ็คกราวน์ก่อน เราคือผญอยู่กรุงเทพคนเดียว พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดนะคะ ส่วนแฟนเราเป็นproject managerวิศวะ ช่วงนี้งานยุ่งตลอดเวลา เลิก4-5ทุ่มแทบทุกวันช่วงนี้เลยไม่ค่อยเจอกัน
เรื่องคือ เราเหมือนจะไข้ขึ้นมาหลายวันแล้ว แฟนเราก็ดูเอาใจใส่ดี โทรคุยกันเค้าก็คอยบอกให้กินยา จนเย็นวันพุธเรารู้สึกไข้ขึ้นสูงแล้ว เราเลยพาตัวเองไปรพ.ซะหน่อยดีกว่า จะได้มียามากิน สรุปหมอบอกไข้สูงนะ ให้แอดมิด เราก็เลยโทรบอกแฟน เค้าเลยมาหาเราที่รพตอนสามทุ่มคืนนั้น ซึ่งมาถึงก็นั่งทำงานสลับกับถามว่าเป็นไงบ้าง เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเข้าใจว่างานยุ่ง ไม่ได้สนใจที่จะดูแล ไม่ได้ถามว่าต้องการอะไรมั้ย(เรามีแค่มือถือแบตเหลือ50%และไม่มีของอื่นติดตัวมา ไม่นึกว่าวันนี้ต้องนอนที่นี่) ให้เราลากสายน้ำเกลือเดินไปเข้าห้องน้ำเองอะไรแบบนั้น เราก็พยายามมองในแง่บวกว่าเค้าเป็นผู้ชาย คงไม่ได้ละเอียดขนาดที่จะรู้ว่าผญมีของจุกจิกเยอะนะ หรือต้องการการดูแล ต้องการความสะอาดเรียบร้อย ก็เลยมองข้ามไป
แต่เค้าพูดกับเราว่า ทำไมต้องทำหน้าป่วยขนาดนั้นล่ะที่รัก พูดเชิงว่าหมอให้นอนรพอยากได้ตังป่ะเนี่ย เธอไม่สบายขนาดต้องให้น้ำเกลือเลยเหรอ
ตรงนี้เรารู้สึกเริ่มน้อยใจแล้ว เราก็เลยรวบรวมสติแป๊ปนึง ตอบกลับไปแบบไม่ใส่อารมณ์ว่า เราไม่รู้ เราแค่ไม่สบาย เลยมาหาหมอ หมอบอกไข้สูงอยากให้นอนรพ.เค้าเอาเลือดไปตรวจอยู่ว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ ไข้เลือดออกรึเปล่า นอกจากนั้นเราไม่รู้แล้ว แทนที่เธอจะมานั่งตั้งคำถามแบบนี้กับเราเธอคอยช่วยเหลือดูแลเราดีกว่ามั้ย (พูดไปร้องไห้ไปด้วยนะ น้อยใจไง)
เค้าก็นิ่งไป เดินเข้ามาลุบหัว บอกขอโทษนะ แล้วก็กลับไป
วันที่สอง หมอให้เราอยู่รพ.ต่ออีก บอกว่าเกล็ดเลือดต่ำ ขอตรวจเลือดก่อน เราคิดว่าไม่ได้ละ มือถือแบตจะหมด(เรามีโทรศัพท์เรื่องงานต้องติดต่อตลอด) เราต้องการของใช้ส่วนตัวเพิ่ม เราไม่รู้จะพึ่งใครดีเพื่อนๆทุกคนก็ทำงาน เลยโทรไปขอให้เค้าช่วยไปเอาของที่ห้องเราให้หน่อย พวกชุดชั้นใน ที่ชาร์จแบต คอมพิวเตอร์ เค้าก็ไปเอามาให้ด้วยดีนะคะ ไม่ได้บ่นอะไร เอามาให้แล้วก็นั่งเป็นเพื่อนพักนึง แล้วก็กลับไปทำงาน
วันที่สาม หมอบอกเราเป็นไข้เลือดออก อยู่ต่อนะ ไว้เกล็ดเลือดเป็นขาขึ้นค่อยกลับ วันนั้นเค้าก็ไม่ได้ถามว่าเราเป็นไงบ้างนะ เพราะเค้าทำงานยุ่ง เราก็ไม่ได้บอกอะไรเหมือนกัน จนตอนทุ่มนึงเค้าโทรหาเราถามว่าเป็นไงบ้าง วันนี้เค้าไม่ไปหานะเค้าเหนื่อยปวดหัว ไม่งอนใช่มั้ย เราก็นิ่งไปไม่อยากจะบอกว่าไม่งอนเพราะจริงๆสามวันที่ผ่านมาเราก็น้อยใจเหมือนกัน เลยตัดสินใจจะอธิบายให้เค้าฟังดีๆไม่ได้ใส่อารมณ์นะ ว่า ..
..เรารู้นะว่าเธออาจจะโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้ดูแลอะไรกันมาก มีอะไรก็ทำเอง ส่วนเราโตมาแบบลูกคนเดียวพ่อแม่เราค่อนข้างประคบประหงมเราก็เลยน้อยใจ เพื่อนๆเรามาเยี่ยมถามว่ากลางคืนแฟนไม่อยู่เฝ้าเหรอ เราไม่รู้จะตอบยังไงดี พยายามพูดให้เธอดูดีแล้วว่า เธองานยุ่ง แต่ก็เอาของมาให้เรานะ
จริงๆอยู่รพ.ก็มีพยาบาลคอยดูแล มาเช็ดตัวให้ แต่บางอย่างมันไม่สะดวกจริงๆ
เช่นวันแรกที่เรามา เมนเรามากลางดึกเลย แล้วเราไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย พอพยาบาลเค้ามาวัดความดันตอนตี5เราเลยถามเค้าว่าคุณพยาบาลมีผ้าอนามัยมั้ย เค้าบอกไม่มีคนไข้ต้องเตรียมมาเอง เราเลยถามว่าเราลงไปซื้อตอนนี้ได้มั้ย เค้าเลยบอกว่าเดี๋ยวเค้าไปซื้อให้แล้วกัน จะขึ้นมาอีกที7โมงนะ
หรือการที่เราไม่ได้สระผมมาหลายวันแล้ว แล้วพยาบาลเค้าไม่สระให้ เค้าเช็ดตัวเฉยๆ เราต้องลากสายน้ำเกลือเข้าไปอาบน้ำสระผมเองมือเดียว แล้วพยายามผูกเชือกเสื้อนี้เอง(มันจะเป็นเสื้อที่แขนข้างซ้ายที่เจาะน้ำเกลือเป็นเชือกๆให้ผูก7-8เส้นเหมือนเชือกรองเท้าแล้วมันผูกมือเดียวลำบากค่ะ) เราอธิบายมาเนี่ยเพื่อที่จะให้เธอเห็นว่า บางทีเราก็ต้องการความช่วยเหลือจริงๆนะ
แต่ทั้งหมดเราก็เข้าใจนะถ้าวันนี้เธอไม่สบายแล้วเธอจะไม่มาเราไม่ได้โกรธ เราพูดเพราะอยากบอกให้เธอรู้ว่ารวมๆเรารู้สึกยังไง ไม่ได้บังคับให้ลางานมาเฝ้าอะไรเลย แค่อยากให้ดูแลเราบ้าง
เค้าตอบกลับมาว่าเธอก็รู้ว่าเค้าทำงานหนักช่วงนี้ วันนี้เค้าก็ทำงานหนักเหมือนเดิม แล้วเค้าก็ไม่สบายด้วย จริงๆวันนี้เค้าก็จะไปนั่นแหละ แต่เค้ารู้ลิมิตของตัวเองว่าไม่ไหวก็เลยไม่ไป เค้าต้องดูแลตัวเอง เค้ามีครอบครัวต้องดูแล จะว่าเค้าเห็นแก่ตัวก็ได้ ถ้าเค้าไปทั้งที่เค้าก็ไม่สบายเค้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าน้อยใจที่เราไม่เข้าใจว่าเค้าเหนื่อย ปกติเค้าไม่เคยพูดเลยว่าเค้าเหนื่อยแต่วันนี้เค้าเหนื่อยจริงๆ แล้วที่เราพูดก็ถูก เค้าโตมาแบบไม่ได้ใส่ใจดูแลอะไรกันมากมาย เค้าก็เคยเข้ารพ.นอนคนเดียว แล้วเวลาเค้าเป็นไข้เค้าก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรนักหนาเลย
เราก็เลยถามกลับไปว่า สรุปคือ เธอโมโหใช่มั้ย ที่เราน้อยใจ เค้านิ่งไปนิดนึงแล้วตอบใช่
เราก็เลยถามอีกทีว่า เธอคิดว่า ทั้งๆที่เธอทำงานหนัก เราเอาแต่น้อยใจอะไรไม่รู้ ไร้สาระเหรอ เค้าก็ตอบว่า ใช่
เราบอกเค้าไปว่าเราถามเพื่อเช็คว่าเธอมีทัศนคติยังไง คิดอย่างนั้นจริงมั้ย เราถามย้ำสองรอบแล้ว เธอตอบว่าใช่ เราบอกตรงๆ เรารับความคิดแบบนี้ไม่ได้ คิดว่าเราคงไปกันไม่ได้นะ (พูดไปก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น)
เค้าเลยบอกขอโทษ อย่าร้องไห้ เมื่อกี้เค้ามีอารมณ์ เดี๋ยวเค้าไปหาเลย เราบอกไม่ต้องมา ขอไม่คุยด้วยแล้ว ไม่อยากคุยแล้ว
1ชม.ต่อมา เค้าโผล่มาจริงๆ พร้อมสัมภาระ เตรียมตัวมานอนเฝ้า เดินยิ้มร่ามากอดบอกงอแงอะไร
เรางงมาก ถามว่าเธอรู้มั้ยเมื่อกี้เราบอกเลิกเธอนะ เค้าบอกเค้าไม่รู้ เรื่องแค่นี้เธอต้องเลิกเลยเหรอ
แล้วก็บอกว่า ขอโทษเราพูดไม่ดีจริงๆ เราใส่อารมณ์เพราะเราเหนื่อย เค้าเปลี่ยนแปลงได้นะ
แล้วเค้าก็พยายามจะดูแล ถามว่าอยากกินอะไรมั้ย (สามวันที่ผ่านมาไม่เคยถามเลย) พาไปเข้าห้องน้ำ อะไรอย่างนั้น
คือ เนียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่นแหละ
เราก็ใจอ่อนไปแล้ว เพราะมาทันเวลาพอดี
แต่ในใจก็คิดแหละ ว่ากลิ่นไม่ดีแล้วนะ ผชคนนี้
เพื่อนๆคิดว่าไงคะ ไหวมั้ยผชคนนี้ คือเราก็ไม่รู้ว่าเราคิดด้านเดียววรึเปล่า ไม่รู้มุมมองของผชเหมือนกัน ขอความเห็นค่ะ
ป่วย อยู่โรงพยาบาลคนเดียว แฟนไม่ค่อยดูแลเลย ลองมาอ่านกันดูนะคะ
บอกแบ็คกราวน์ก่อน เราคือผญอยู่กรุงเทพคนเดียว พ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดนะคะ ส่วนแฟนเราเป็นproject managerวิศวะ ช่วงนี้งานยุ่งตลอดเวลา เลิก4-5ทุ่มแทบทุกวันช่วงนี้เลยไม่ค่อยเจอกัน
เรื่องคือ เราเหมือนจะไข้ขึ้นมาหลายวันแล้ว แฟนเราก็ดูเอาใจใส่ดี โทรคุยกันเค้าก็คอยบอกให้กินยา จนเย็นวันพุธเรารู้สึกไข้ขึ้นสูงแล้ว เราเลยพาตัวเองไปรพ.ซะหน่อยดีกว่า จะได้มียามากิน สรุปหมอบอกไข้สูงนะ ให้แอดมิด เราก็เลยโทรบอกแฟน เค้าเลยมาหาเราที่รพตอนสามทุ่มคืนนั้น ซึ่งมาถึงก็นั่งทำงานสลับกับถามว่าเป็นไงบ้าง เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเข้าใจว่างานยุ่ง ไม่ได้สนใจที่จะดูแล ไม่ได้ถามว่าต้องการอะไรมั้ย(เรามีแค่มือถือแบตเหลือ50%และไม่มีของอื่นติดตัวมา ไม่นึกว่าวันนี้ต้องนอนที่นี่) ให้เราลากสายน้ำเกลือเดินไปเข้าห้องน้ำเองอะไรแบบนั้น เราก็พยายามมองในแง่บวกว่าเค้าเป็นผู้ชาย คงไม่ได้ละเอียดขนาดที่จะรู้ว่าผญมีของจุกจิกเยอะนะ หรือต้องการการดูแล ต้องการความสะอาดเรียบร้อย ก็เลยมองข้ามไป
แต่เค้าพูดกับเราว่า ทำไมต้องทำหน้าป่วยขนาดนั้นล่ะที่รัก พูดเชิงว่าหมอให้นอนรพอยากได้ตังป่ะเนี่ย เธอไม่สบายขนาดต้องให้น้ำเกลือเลยเหรอ
ตรงนี้เรารู้สึกเริ่มน้อยใจแล้ว เราก็เลยรวบรวมสติแป๊ปนึง ตอบกลับไปแบบไม่ใส่อารมณ์ว่า เราไม่รู้ เราแค่ไม่สบาย เลยมาหาหมอ หมอบอกไข้สูงอยากให้นอนรพ.เค้าเอาเลือดไปตรวจอยู่ว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ ไข้เลือดออกรึเปล่า นอกจากนั้นเราไม่รู้แล้ว แทนที่เธอจะมานั่งตั้งคำถามแบบนี้กับเราเธอคอยช่วยเหลือดูแลเราดีกว่ามั้ย (พูดไปร้องไห้ไปด้วยนะ น้อยใจไง)
เค้าก็นิ่งไป เดินเข้ามาลุบหัว บอกขอโทษนะ แล้วก็กลับไป
วันที่สอง หมอให้เราอยู่รพ.ต่ออีก บอกว่าเกล็ดเลือดต่ำ ขอตรวจเลือดก่อน เราคิดว่าไม่ได้ละ มือถือแบตจะหมด(เรามีโทรศัพท์เรื่องงานต้องติดต่อตลอด) เราต้องการของใช้ส่วนตัวเพิ่ม เราไม่รู้จะพึ่งใครดีเพื่อนๆทุกคนก็ทำงาน เลยโทรไปขอให้เค้าช่วยไปเอาของที่ห้องเราให้หน่อย พวกชุดชั้นใน ที่ชาร์จแบต คอมพิวเตอร์ เค้าก็ไปเอามาให้ด้วยดีนะคะ ไม่ได้บ่นอะไร เอามาให้แล้วก็นั่งเป็นเพื่อนพักนึง แล้วก็กลับไปทำงาน
วันที่สาม หมอบอกเราเป็นไข้เลือดออก อยู่ต่อนะ ไว้เกล็ดเลือดเป็นขาขึ้นค่อยกลับ วันนั้นเค้าก็ไม่ได้ถามว่าเราเป็นไงบ้างนะ เพราะเค้าทำงานยุ่ง เราก็ไม่ได้บอกอะไรเหมือนกัน จนตอนทุ่มนึงเค้าโทรหาเราถามว่าเป็นไงบ้าง วันนี้เค้าไม่ไปหานะเค้าเหนื่อยปวดหัว ไม่งอนใช่มั้ย เราก็นิ่งไปไม่อยากจะบอกว่าไม่งอนเพราะจริงๆสามวันที่ผ่านมาเราก็น้อยใจเหมือนกัน เลยตัดสินใจจะอธิบายให้เค้าฟังดีๆไม่ได้ใส่อารมณ์นะ ว่า ..
..เรารู้นะว่าเธออาจจะโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้ดูแลอะไรกันมาก มีอะไรก็ทำเอง ส่วนเราโตมาแบบลูกคนเดียวพ่อแม่เราค่อนข้างประคบประหงมเราก็เลยน้อยใจ เพื่อนๆเรามาเยี่ยมถามว่ากลางคืนแฟนไม่อยู่เฝ้าเหรอ เราไม่รู้จะตอบยังไงดี พยายามพูดให้เธอดูดีแล้วว่า เธองานยุ่ง แต่ก็เอาของมาให้เรานะ
จริงๆอยู่รพ.ก็มีพยาบาลคอยดูแล มาเช็ดตัวให้ แต่บางอย่างมันไม่สะดวกจริงๆ
เช่นวันแรกที่เรามา เมนเรามากลางดึกเลย แล้วเราไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย พอพยาบาลเค้ามาวัดความดันตอนตี5เราเลยถามเค้าว่าคุณพยาบาลมีผ้าอนามัยมั้ย เค้าบอกไม่มีคนไข้ต้องเตรียมมาเอง เราเลยถามว่าเราลงไปซื้อตอนนี้ได้มั้ย เค้าเลยบอกว่าเดี๋ยวเค้าไปซื้อให้แล้วกัน จะขึ้นมาอีกที7โมงนะ
หรือการที่เราไม่ได้สระผมมาหลายวันแล้ว แล้วพยาบาลเค้าไม่สระให้ เค้าเช็ดตัวเฉยๆ เราต้องลากสายน้ำเกลือเข้าไปอาบน้ำสระผมเองมือเดียว แล้วพยายามผูกเชือกเสื้อนี้เอง(มันจะเป็นเสื้อที่แขนข้างซ้ายที่เจาะน้ำเกลือเป็นเชือกๆให้ผูก7-8เส้นเหมือนเชือกรองเท้าแล้วมันผูกมือเดียวลำบากค่ะ) เราอธิบายมาเนี่ยเพื่อที่จะให้เธอเห็นว่า บางทีเราก็ต้องการความช่วยเหลือจริงๆนะ
แต่ทั้งหมดเราก็เข้าใจนะถ้าวันนี้เธอไม่สบายแล้วเธอจะไม่มาเราไม่ได้โกรธ เราพูดเพราะอยากบอกให้เธอรู้ว่ารวมๆเรารู้สึกยังไง ไม่ได้บังคับให้ลางานมาเฝ้าอะไรเลย แค่อยากให้ดูแลเราบ้าง
เค้าตอบกลับมาว่าเธอก็รู้ว่าเค้าทำงานหนักช่วงนี้ วันนี้เค้าก็ทำงานหนักเหมือนเดิม แล้วเค้าก็ไม่สบายด้วย จริงๆวันนี้เค้าก็จะไปนั่นแหละ แต่เค้ารู้ลิมิตของตัวเองว่าไม่ไหวก็เลยไม่ไป เค้าต้องดูแลตัวเอง เค้ามีครอบครัวต้องดูแล จะว่าเค้าเห็นแก่ตัวก็ได้ ถ้าเค้าไปทั้งที่เค้าก็ไม่สบายเค้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าน้อยใจที่เราไม่เข้าใจว่าเค้าเหนื่อย ปกติเค้าไม่เคยพูดเลยว่าเค้าเหนื่อยแต่วันนี้เค้าเหนื่อยจริงๆ แล้วที่เราพูดก็ถูก เค้าโตมาแบบไม่ได้ใส่ใจดูแลอะไรกันมากมาย เค้าก็เคยเข้ารพ.นอนคนเดียว แล้วเวลาเค้าเป็นไข้เค้าก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรนักหนาเลย
เราก็เลยถามกลับไปว่า สรุปคือ เธอโมโหใช่มั้ย ที่เราน้อยใจ เค้านิ่งไปนิดนึงแล้วตอบใช่
เราก็เลยถามอีกทีว่า เธอคิดว่า ทั้งๆที่เธอทำงานหนัก เราเอาแต่น้อยใจอะไรไม่รู้ ไร้สาระเหรอ เค้าก็ตอบว่า ใช่
เราบอกเค้าไปว่าเราถามเพื่อเช็คว่าเธอมีทัศนคติยังไง คิดอย่างนั้นจริงมั้ย เราถามย้ำสองรอบแล้ว เธอตอบว่าใช่ เราบอกตรงๆ เรารับความคิดแบบนี้ไม่ได้ คิดว่าเราคงไปกันไม่ได้นะ (พูดไปก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น)
เค้าเลยบอกขอโทษ อย่าร้องไห้ เมื่อกี้เค้ามีอารมณ์ เดี๋ยวเค้าไปหาเลย เราบอกไม่ต้องมา ขอไม่คุยด้วยแล้ว ไม่อยากคุยแล้ว
1ชม.ต่อมา เค้าโผล่มาจริงๆ พร้อมสัมภาระ เตรียมตัวมานอนเฝ้า เดินยิ้มร่ามากอดบอกงอแงอะไร
เรางงมาก ถามว่าเธอรู้มั้ยเมื่อกี้เราบอกเลิกเธอนะ เค้าบอกเค้าไม่รู้ เรื่องแค่นี้เธอต้องเลิกเลยเหรอ
แล้วก็บอกว่า ขอโทษเราพูดไม่ดีจริงๆ เราใส่อารมณ์เพราะเราเหนื่อย เค้าเปลี่ยนแปลงได้นะ
แล้วเค้าก็พยายามจะดูแล ถามว่าอยากกินอะไรมั้ย (สามวันที่ผ่านมาไม่เคยถามเลย) พาไปเข้าห้องน้ำ อะไรอย่างนั้น
คือ เนียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั่นแหละ
เราก็ใจอ่อนไปแล้ว เพราะมาทันเวลาพอดี
แต่ในใจก็คิดแหละ ว่ากลิ่นไม่ดีแล้วนะ ผชคนนี้
เพื่อนๆคิดว่าไงคะ ไหวมั้ยผชคนนี้ คือเราก็ไม่รู้ว่าเราคิดด้านเดียววรึเปล่า ไม่รู้มุมมองของผชเหมือนกัน ขอความเห็นค่ะ