สวัสดีคะ มีเรื่องอึดอัดใจอยากระบายตามหัวของเลยคือเราอยู่กินกับสามีเข้าปีที่8แล้ว มีลูกด้วยกัน3คน
เราเป็นคนป่วยง่าย จะป่วยง่ายช่วงเป็นประจำเดือน คือขอย้อนไปตอนแรกๆที่อยู่ด้วยกัน เราคบกันปีกว่าๆก็แต่งงาน พอแต่งงานก็มีลูกคนแรก ตอนนั้นทุกอย่างก็ดี แต่สามีเป็นคนที่แขยงอะไรง่ายคืออึลูกยังไม่ยอมล้าง เพราะเห็นแล้วมีอาการจะอ้วกเลย เรื่องนี้เข้าใจเพราะหน้าที่ส่วนใหญ่จะเป็นของแม่ แต่ที่ไม่ชอบคือตัวเราเองคลอดลูกมา มีกลิ่นคาวเลือด กลิ่นนม ก็มีเป็นเรื่องธรรมดาแต่สามีทำท่าทางรังเกลียดแบบเห็นได้ชัดส่วนตัวทราบว่าเค้าเป็นของเค้าแบบนี้ แต่แอบน้อยใจตรงที่ ทรมารแทบตายกว่าจะเบ่งลูกออกมา นอนทรมารข้ามวันข้ามคืน พอเจอหน้าไม่มีคำถามเลยว่าเจ็บใหม เป็นยังไงบ้าง(ขนาดผ่านมาหลายปีตอนพิมพ์น้ำตายังจะไหล) ไม่สนใจไม่ใส่ใจ ปล่อยเลี้ยงลูกคนเดียว แต่ตอนนั้นยังมีครอบครัวช่วยดูเลยไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะคนเดียว พอมีคนที่สองก็คลอดเองปกติแต่ตอนไปโรงบาลมันดึกแล้ว พยาบาลบอกไม่น่าจะคลอดไวๆนี้ น่าจะพรุ่งนี้ เราก็ห่วงคนโตเลยบอกให้กลับบ้านไปก่อนเอาลูกไปนอน แต่ดันมาคลอดตอนเค้ากลับไปไม่นาน คลอดเรียบร้อยก็โทรไปบอกเค้าบอกพรุ่งนี้ให้มาเช้าๆนะมาดูลูกเพราะเพลียมา เจ็บแผลด้วย โรงบาลที่ไปคลอดห้องรวมไม่ให้ญาตินอนเฝ้าแต่มาเยี่ยมได้ เราก็บอกมาเช้าๆนะจะได้อยู่นานๆ เช้ามาพยาบาลก็สอนนู่นนี้ ถึงเวลาให้เยี่ยมเราก็มองหน้าประตูคิดไว้ว่าเค้าต้องมาคนแรกๆที่เข้ามา แต่คนอื่นเข้ามาจนหมดเค้าก็ไม่มา ผ่านไปชั่วโม่งเลยโทรหา เค้ายังไม่ตื่น เลยบอกให้ลุกอาบน้ำนะ เปิดเยี่ยม08.00น-12.00น. สามีมาตอน10โม่ง คือตอนนั้นก็น้อยใจนะมันแย่มากใครที่ไม่เป็นเราไม่เข้าใจเราจริงๆ เจ็บท้องทรมาร คิดว่าเค้าจะห่วง กระวนกระวายใจมาหาเราบ้าง แต่ไม่เลย และเฝ้าไม่ได้ไม่คิดจะห่วงเรากับลูกมั้งหรอ แต่ก็ปล่อยผ่านเพราะตอนนั้นเรามองว่าเรื่องแค่นี้ พอคนที่สามคลอดก็มาเฝ้า มาหาตามปกติ เราทำหมันด้วยตอนทำเสร็จอาการเมายาสลบยังไม่หมดเราก็กลับห้องเพราะต้องให้นมลูก และต้องเปลี่ยนผ้าอนามัยทุกชั่วโม่งต้องพยายามฉี่ด้วยตัวเองให้ได้ด้วย ก็อาการคนเมายาสลบก็ไม่ต่างกับคนเมาเหล้าแหละ คือทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เดินจะล้มๆแต่ต้องเข้าห้องน้ำ เค้าก็นั่งดูเฉย จนเราต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือให้พยุงเข้าห้องน้ำที เค้าถึงจะทำ ก็เข้าห้องน้ำกว่าจะเสร็จธุระ เปลี่ยนผ้าอนามัย คืออาการเค้ามันแสดงออกถึงความรังเกลียดจากหน้าตา คำพูด คนเราสภาพหลังคลอดมีใครสวยปิ้งตัวหอมฟุ้งบ้าง ก็จะมีแต่กลิ่นคาวนม คาวเลือด กินยา ทั้งนั้น เค้าทำหน้าขยะแขยงเรามาก แต่ที่เล่ามามันคือจุดเริ่มต้นของความรู้สึกเนี้ยแหละ คนเราก็มีเจ็บป่วยตามปกติ แต่เราจะเป็นหนักๆช่วงเป็นประจำเดือนคือปวดท้อง ร้าวหลัง มันทรมาร และพอเป็นชอบเป็นไข้ตามด้วย ช่วงนี้แหละเค้าจะต้องมีหน้าที่ดูแลลูกๆบ้าง แต่ถ้าเรารู้ว่าจะเข้าช่วงเป็นประจำเดือน เราจะซักผ้า รีดผ้า เตรียมของลูก ของเค้าให้พร้อม คือตอนไม่สบายมันก็พอทำนู้นนี้ได้ แต่มันไม่เต็มที่ เราก็มีบ้างที่ให้เค้าหายา หาข้าวให้ แต่โดยปกติของสามีภรรยา หรือแฟนกัน เมื่ออีกฝ่ายไม่สบาย อีกฝ่ายก็ต้องดูแล หาข้าว หายา เช็ดตัว แต่ของเราต้องบอกให้ทำ สั่งให้ทำ ทั้งๆที่ก็เป็นแบบนี้แทบทุกเดือน เดือนไหนหนักก็จะแบบนี้ เดือนไหนไม่หนักเราก็หาเอง ดูแลตัวเอง แต่ก็มีที่ถึงกับต้องเข้าโรงบาลเพราะหนักจริงๆ เวลาให้เค้าพาไปเค้าจะไม่ค่อยพอใจ ไปถึงเราก็ต้องพยุงร่างเดินเอง ยื่นเอกสาร หาหมอ รอตรวจ รับยา เวลาเค้าไปหน้าตาจะไม่ค่อยพอใจ เหมือนไม่เต็มใจพามา ทำเหมือนรังเกลียด คนเราไม่สบายหน้าตาซีด ผมยุ่ง แต่งตัวโทรมๆ เค้าจะเดินห่างๆเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน มันก็น้อยใจนะ ที่เจอเค้าทำแบบนี้ แต่มองอีกมุมคือยังน้อยก็ยังพามา แต่มันก็หลายครั้งที่เจอเค้าทำแบบนี้ใส่ แต่ครั้งล่าสุดที่เราคิดว่ามันสะสมมานานกับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ คือเราท้องเสียถ่ายเหลวเป็นน้ำเลย ถ่ายจนหมดแรงจะเดิน ก็นอนเพราะเหนื่อยไม่มีแรง ก็บอกเค้านะว่าไม่สบายนะ ปวดท้องมาก ถ่ายเยอะมันเจ็บข้างในท้อง เดินแล้วมันจุกข้างใน เช้ามาก็เรียกให้เค้าหาข้าวให้ลูกกิน หาข้าวให้เราด้วย จะได้กินยาแล้วนอนพัก ส่วนลูกก็ดูอาบน้ำและกินขนมและปล่อยให้เล่นปกติ แต่เค้าไม่ลุกนอนไม่สนใจ เรียกแล้วเรียกอีก ลูกก็เรียกอยากกินไก่กับข้าวเหนียวซึ่งปกติเค้าก็จะขับรถไปหามาให้ลูกกินได้ แต่วันนี้ทำนอนนิ่ง เราเลยพยายามลุกเอง เข้าห้องน้ำ เดินจะล้มๆ ล้างหน้าแปรงฟันจะเดินออกไปหาข้าวให้ลูก ดีที่แม่ถามจะไปไหน พอบอกแม่เลยเดินไปซื้อให้ ยังคิดเลยว่าถ้าไปเองคงไม่ถึง พอกลับมาก็ให้ลูกกิน เราก็กินและกินยานอนดูลูกๆเล่นกัน เค้าก็ตื่นมาหาข้าวกิน นอนเล่นเกมส์และเอาลูกอาบน้ำให้ พอพ่อมาลูกก็ออกไปข้างนอกกับพ่อเรา เราก็นอนอยู่ ยอมรับว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เค้าทำบวกกับความรู้สึกที่เจอก่อนหน้านี้ที่สะสมมานาน ก็มีตอบเวลาเค้าถามเสียงแข็งไม่คุยเล่นเหมือนเดิม เพราะรู้สึกแย่จริงๆที่เค้าทำแบบนี้ ก็มีปากเสียงกัน เราจะอาบน้ำ เค้าก็มาถีบประตูห้องน้ำ เราเลยไล่เค้าเพราะมันสุดๆแล้ว ที่เจอมาทั้งหมด อยากรู้ว่าถ้าเราบอกเลิก เราคิดน้อยไปใหม แต่ที่อยากเลิก เพราะเรามองว่าคนคนนี้เหมือนเราจะฝากชีวิตอะไรกับเค้าไม่ได้เลย ยามเจ็บไข้ต้องดูแลกันมั้งสิ ไม่ใช่แสดงอาการฝืนทำ เหมือนรังเกลียดแบบนี้ แต่มองอีกมุม ลูกๆล้ะ เค้าไม่ได้รับรู้อะไร ทำไมต้องมาเจอครอบครัวที่ไม่สมบรูณ์ด้วย เราคิดถึงจิตใจลูกมากที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เจอก็แย่กับจิตใจเราเหมือนกัน ตอนนี้สับสนไปหมด ก็ยังรัก เค้าก็ยังมีเรื่องดีๆ แต่มันเสียเรื่องนี้จริงๆ นึกถึงตอนเราอายุมากกว่านี้และป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เค้าจะทำแบบไหนกับเรา ขนาดเราพอช่วยตัวเองได้ เค้าไม่เคยสนใจอะไรเลย แต่แตกต่างกับเราเวลาที่เค้าไม่สบาย เราเช็ดตัว หายา หาข้าว เฝ้าไม่ได้ลูกๆเข้าไปกวนเลย ทำไมสิ่งที่เราทำกับสิ่งที่เราเจอมันต่างกันจัง ถามว่ามันก็แค่อาลมน้อยใจ แต่ถ้ามองจริงๆ คนแบบนี้หรอที่เราจะฝากชีวิตกับเค้า อยากรู้ว่ามีใครเจอหรือคล้ายๆกับเรามั้งใหม และแก้ปัญหาอย่างไงกัน ตอนนี้ปวดหัวมาก ไม่สบายก็ยังไม่หายดี ขอบคุณที่รับฟังและให้คำแนะนำนะค่ะ
เลิกหรือทนต่อไปดี สามีไม่เคยสนใจเราเวลาเราเจ็บป่วย แถมทำเหมือนรังเกลียด
เราเป็นคนป่วยง่าย จะป่วยง่ายช่วงเป็นประจำเดือน คือขอย้อนไปตอนแรกๆที่อยู่ด้วยกัน เราคบกันปีกว่าๆก็แต่งงาน พอแต่งงานก็มีลูกคนแรก ตอนนั้นทุกอย่างก็ดี แต่สามีเป็นคนที่แขยงอะไรง่ายคืออึลูกยังไม่ยอมล้าง เพราะเห็นแล้วมีอาการจะอ้วกเลย เรื่องนี้เข้าใจเพราะหน้าที่ส่วนใหญ่จะเป็นของแม่ แต่ที่ไม่ชอบคือตัวเราเองคลอดลูกมา มีกลิ่นคาวเลือด กลิ่นนม ก็มีเป็นเรื่องธรรมดาแต่สามีทำท่าทางรังเกลียดแบบเห็นได้ชัดส่วนตัวทราบว่าเค้าเป็นของเค้าแบบนี้ แต่แอบน้อยใจตรงที่ ทรมารแทบตายกว่าจะเบ่งลูกออกมา นอนทรมารข้ามวันข้ามคืน พอเจอหน้าไม่มีคำถามเลยว่าเจ็บใหม เป็นยังไงบ้าง(ขนาดผ่านมาหลายปีตอนพิมพ์น้ำตายังจะไหล) ไม่สนใจไม่ใส่ใจ ปล่อยเลี้ยงลูกคนเดียว แต่ตอนนั้นยังมีครอบครัวช่วยดูเลยไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะคนเดียว พอมีคนที่สองก็คลอดเองปกติแต่ตอนไปโรงบาลมันดึกแล้ว พยาบาลบอกไม่น่าจะคลอดไวๆนี้ น่าจะพรุ่งนี้ เราก็ห่วงคนโตเลยบอกให้กลับบ้านไปก่อนเอาลูกไปนอน แต่ดันมาคลอดตอนเค้ากลับไปไม่นาน คลอดเรียบร้อยก็โทรไปบอกเค้าบอกพรุ่งนี้ให้มาเช้าๆนะมาดูลูกเพราะเพลียมา เจ็บแผลด้วย โรงบาลที่ไปคลอดห้องรวมไม่ให้ญาตินอนเฝ้าแต่มาเยี่ยมได้ เราก็บอกมาเช้าๆนะจะได้อยู่นานๆ เช้ามาพยาบาลก็สอนนู่นนี้ ถึงเวลาให้เยี่ยมเราก็มองหน้าประตูคิดไว้ว่าเค้าต้องมาคนแรกๆที่เข้ามา แต่คนอื่นเข้ามาจนหมดเค้าก็ไม่มา ผ่านไปชั่วโม่งเลยโทรหา เค้ายังไม่ตื่น เลยบอกให้ลุกอาบน้ำนะ เปิดเยี่ยม08.00น-12.00น. สามีมาตอน10โม่ง คือตอนนั้นก็น้อยใจนะมันแย่มากใครที่ไม่เป็นเราไม่เข้าใจเราจริงๆ เจ็บท้องทรมาร คิดว่าเค้าจะห่วง กระวนกระวายใจมาหาเราบ้าง แต่ไม่เลย และเฝ้าไม่ได้ไม่คิดจะห่วงเรากับลูกมั้งหรอ แต่ก็ปล่อยผ่านเพราะตอนนั้นเรามองว่าเรื่องแค่นี้ พอคนที่สามคลอดก็มาเฝ้า มาหาตามปกติ เราทำหมันด้วยตอนทำเสร็จอาการเมายาสลบยังไม่หมดเราก็กลับห้องเพราะต้องให้นมลูก และต้องเปลี่ยนผ้าอนามัยทุกชั่วโม่งต้องพยายามฉี่ด้วยตัวเองให้ได้ด้วย ก็อาการคนเมายาสลบก็ไม่ต่างกับคนเมาเหล้าแหละ คือทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เดินจะล้มๆแต่ต้องเข้าห้องน้ำ เค้าก็นั่งดูเฉย จนเราต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือให้พยุงเข้าห้องน้ำที เค้าถึงจะทำ ก็เข้าห้องน้ำกว่าจะเสร็จธุระ เปลี่ยนผ้าอนามัย คืออาการเค้ามันแสดงออกถึงความรังเกลียดจากหน้าตา คำพูด คนเราสภาพหลังคลอดมีใครสวยปิ้งตัวหอมฟุ้งบ้าง ก็จะมีแต่กลิ่นคาวนม คาวเลือด กินยา ทั้งนั้น เค้าทำหน้าขยะแขยงเรามาก แต่ที่เล่ามามันคือจุดเริ่มต้นของความรู้สึกเนี้ยแหละ คนเราก็มีเจ็บป่วยตามปกติ แต่เราจะเป็นหนักๆช่วงเป็นประจำเดือนคือปวดท้อง ร้าวหลัง มันทรมาร และพอเป็นชอบเป็นไข้ตามด้วย ช่วงนี้แหละเค้าจะต้องมีหน้าที่ดูแลลูกๆบ้าง แต่ถ้าเรารู้ว่าจะเข้าช่วงเป็นประจำเดือน เราจะซักผ้า รีดผ้า เตรียมของลูก ของเค้าให้พร้อม คือตอนไม่สบายมันก็พอทำนู้นนี้ได้ แต่มันไม่เต็มที่ เราก็มีบ้างที่ให้เค้าหายา หาข้าวให้ แต่โดยปกติของสามีภรรยา หรือแฟนกัน เมื่ออีกฝ่ายไม่สบาย อีกฝ่ายก็ต้องดูแล หาข้าว หายา เช็ดตัว แต่ของเราต้องบอกให้ทำ สั่งให้ทำ ทั้งๆที่ก็เป็นแบบนี้แทบทุกเดือน เดือนไหนหนักก็จะแบบนี้ เดือนไหนไม่หนักเราก็หาเอง ดูแลตัวเอง แต่ก็มีที่ถึงกับต้องเข้าโรงบาลเพราะหนักจริงๆ เวลาให้เค้าพาไปเค้าจะไม่ค่อยพอใจ ไปถึงเราก็ต้องพยุงร่างเดินเอง ยื่นเอกสาร หาหมอ รอตรวจ รับยา เวลาเค้าไปหน้าตาจะไม่ค่อยพอใจ เหมือนไม่เต็มใจพามา ทำเหมือนรังเกลียด คนเราไม่สบายหน้าตาซีด ผมยุ่ง แต่งตัวโทรมๆ เค้าจะเดินห่างๆเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน มันก็น้อยใจนะ ที่เจอเค้าทำแบบนี้ แต่มองอีกมุมคือยังน้อยก็ยังพามา แต่มันก็หลายครั้งที่เจอเค้าทำแบบนี้ใส่ แต่ครั้งล่าสุดที่เราคิดว่ามันสะสมมานานกับความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ คือเราท้องเสียถ่ายเหลวเป็นน้ำเลย ถ่ายจนหมดแรงจะเดิน ก็นอนเพราะเหนื่อยไม่มีแรง ก็บอกเค้านะว่าไม่สบายนะ ปวดท้องมาก ถ่ายเยอะมันเจ็บข้างในท้อง เดินแล้วมันจุกข้างใน เช้ามาก็เรียกให้เค้าหาข้าวให้ลูกกิน หาข้าวให้เราด้วย จะได้กินยาแล้วนอนพัก ส่วนลูกก็ดูอาบน้ำและกินขนมและปล่อยให้เล่นปกติ แต่เค้าไม่ลุกนอนไม่สนใจ เรียกแล้วเรียกอีก ลูกก็เรียกอยากกินไก่กับข้าวเหนียวซึ่งปกติเค้าก็จะขับรถไปหามาให้ลูกกินได้ แต่วันนี้ทำนอนนิ่ง เราเลยพยายามลุกเอง เข้าห้องน้ำ เดินจะล้มๆ ล้างหน้าแปรงฟันจะเดินออกไปหาข้าวให้ลูก ดีที่แม่ถามจะไปไหน พอบอกแม่เลยเดินไปซื้อให้ ยังคิดเลยว่าถ้าไปเองคงไม่ถึง พอกลับมาก็ให้ลูกกิน เราก็กินและกินยานอนดูลูกๆเล่นกัน เค้าก็ตื่นมาหาข้าวกิน นอนเล่นเกมส์และเอาลูกอาบน้ำให้ พอพ่อมาลูกก็ออกไปข้างนอกกับพ่อเรา เราก็นอนอยู่ ยอมรับว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เค้าทำบวกกับความรู้สึกที่เจอก่อนหน้านี้ที่สะสมมานาน ก็มีตอบเวลาเค้าถามเสียงแข็งไม่คุยเล่นเหมือนเดิม เพราะรู้สึกแย่จริงๆที่เค้าทำแบบนี้ ก็มีปากเสียงกัน เราจะอาบน้ำ เค้าก็มาถีบประตูห้องน้ำ เราเลยไล่เค้าเพราะมันสุดๆแล้ว ที่เจอมาทั้งหมด อยากรู้ว่าถ้าเราบอกเลิก เราคิดน้อยไปใหม แต่ที่อยากเลิก เพราะเรามองว่าคนคนนี้เหมือนเราจะฝากชีวิตอะไรกับเค้าไม่ได้เลย ยามเจ็บไข้ต้องดูแลกันมั้งสิ ไม่ใช่แสดงอาการฝืนทำ เหมือนรังเกลียดแบบนี้ แต่มองอีกมุม ลูกๆล้ะ เค้าไม่ได้รับรู้อะไร ทำไมต้องมาเจอครอบครัวที่ไม่สมบรูณ์ด้วย เราคิดถึงจิตใจลูกมากที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เจอก็แย่กับจิตใจเราเหมือนกัน ตอนนี้สับสนไปหมด ก็ยังรัก เค้าก็ยังมีเรื่องดีๆ แต่มันเสียเรื่องนี้จริงๆ นึกถึงตอนเราอายุมากกว่านี้และป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เค้าจะทำแบบไหนกับเรา ขนาดเราพอช่วยตัวเองได้ เค้าไม่เคยสนใจอะไรเลย แต่แตกต่างกับเราเวลาที่เค้าไม่สบาย เราเช็ดตัว หายา หาข้าว เฝ้าไม่ได้ลูกๆเข้าไปกวนเลย ทำไมสิ่งที่เราทำกับสิ่งที่เราเจอมันต่างกันจัง ถามว่ามันก็แค่อาลมน้อยใจ แต่ถ้ามองจริงๆ คนแบบนี้หรอที่เราจะฝากชีวิตกับเค้า อยากรู้ว่ามีใครเจอหรือคล้ายๆกับเรามั้งใหม และแก้ปัญหาอย่างไงกัน ตอนนี้ปวดหัวมาก ไม่สบายก็ยังไม่หายดี ขอบคุณที่รับฟังและให้คำแนะนำนะค่ะ