ความรู้สึกทรมานจนต้องระบายออกมา

สวัสดีค่ะ
กระทู้นี้เขียนขึ้นเพื่อระบายความรู้สึก สิ่งที่พบเจอมา จากมนุษย์อายุ 23 ปีค่ะ

เราเริ่มทำงานในบริษัทเอกชนแห่งนึงได้ประมาณปีกว่าๆ ค่ะ
วันแรกที่เข้าไปทำงาน ด้วยความที่เป็นเด็กนิสัยเงียบๆ ไม่สุงสิงกับใคร จึงทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน ต่อมาจึงพยายามปรับตัวเองให้เข้ากับสถานที่ให้ได้ คนรอบข้างมีแต่คนคุยเก่ง แต่เหมือนเคราะห์กรรมใดไม่ทราบ แม้ว่าจะพยายามเข้ากับใครก็เหมือนเขาจะไม่เปิดใจให้เราเลย เช้าเข้าออฟฟิสก็ทำตัวร่าเริงมากขึ้นหน่อย ไหว้ทักทายพี่ๆ พยายามยิ้มเยอะๆ ก็เหมือนจะมีฟีตแบคที่ดีขึ้น บางคนไม่สบตาไม่สนใจว่าเรากำลังไหว้เขาอยู่ เดินผ่านเราไปเลยก็มี นี่คือจุดเริ่มต้นความเจ็บปวดของเราค่ะ เหตุการณ์ซ้ำๆ เดิมๆ แบบนี้มาเป็นเดือนจนร่วมปีที่เราทำงาน ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย กินข้าวคนเดียวมาตลอด มันเหมือนสะสมอะไรบางอย่างในใจ เคยคิดว่าจะลาออก เพราะทนสภาพแบบนี้ไม่ไหว แต่พอคิดไปคิดมา การที่เราไม่มีเพื่อนที่ทำงานไม่ได้ส่งผลกับงานที่เราทำเลย และงานนี้ก็ค่อนข้างสบาย เราจึงฝืนอยู่ต่อไป

ความจริงแล้ว เราก็เข้าใจในว่าตัวเองเป็นคนจืดจาง ผูกมิตรไม่เก่ง จึงไม่มีใครเห็นความพยายามเปลี่ยนตัวเองของเรา แต่ก็ยังเสียใจที่ทุกคนมองเราเป็นธาตุอากาศมาตลอด

จนมาถึงไม่กี่วันก่อน ที่เราเริ่มมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย คิดว่าเราไม่มีค่า ไม่มีมีใครต้องการ ความคิดนี้มันสะสมและบั่นทอนจิตใจมากๆ เมื่อรู้ตัวว่าเริ่มคิดอะไรน่ากลัว จึงเรียกสติกลับมาและพยายามหาอะไรทำนอกจากวนอยู่กับอดีตจึงลองมาตั้งกระทู้นี้ แชร์ประสบการณ์ เผื่อเจอพี่ๆ เพื่อนๆ ที่มีความรู้อยากแนะนำเด็กคนนี้ในการใช้ชีวิตต่อ หรือแนะนำเรื่องโรคซึมเศร้า ก็สามารถพูดคุยกันได้นะคะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ

หากแท็กห้องไหนผิดต้องขออภัยด้วยค่ะ