ท้อค่ะ ขอระบายหน่อย

เราท้อค่ะ อายุ18ปี ไม่ได้เรียนต่อ ถูกที่บ้านบังคับให้ทำงานโรงงาน เราจะเรียนจะกู้กยศ เขาก็ไม่ให้กู้ แล้วตอนนี้เราจบม.6มาจะปีแล้ว เราทำงานโรงงานแล้วก็ออก แล้วพึ่งจะเข้าทำใหม่ คือมันเหนื่อยมาก ทรมารปวดขาปวดส้นได้ทำกะกลางคืน แล้วเรากินกาแฟไม่ได้กินแล้วช็อกเข้าห้องพยาบาลมารอบนึงแล้ว มาเล่าให้ที่บ้านฟัง เขาไม่ตกใจอะไรเลย บอกเราแค่ไม่ต้องกินอีก ละกินกาแฟไม่ได้มันก็ง่วง มันก็ยากที่จะทำงานได้ทันคนอื่นแต่เราก็พยามทำให้ทัน อุปสรรคอื่นของเราก็ไม่พ้นปวดขาปงดเท้าปวดหลังยืนด้วยก้มด้วย วันนี้เราลารอบ2แม่ก็มาด่าเราว่าเราขี้เกียจ ไม่อกทน คนอื่นเขายังทำได้เลย สมัยแม่อายุ18นี่ก็ทำงานโรงงานเหมือนกันยืนมาเป็น10ปี ส่งเงินให้ที่บ้านอีก ซึ่งเวลาเราท้อเราบอกว่าจะหยุดหรือจะลาออกเค้าจะชอบมาพูดแบบนี้ซึ่งเราไม่เข้าใจ เรามีพี่น้อง3คน พ่อแท้ๆเราเสียไปแล้ว ตอนนี้มีพ่อใหม่ พร้อมกับหนี้ทางธุรกิจอีกเป็นล้าน เขาจะไม่ส่งเราเรียนเราไม่ว่าไม่อะไรเลยค่ะเราเข้าใจนะโตแล้ว แต่ที่เราอึดอัดคือเขาไม่เข้าใจเราเลย ชอบหาว่าเราไม่อดทน ว่าเราขี้เกียจ ชอบไล่ให้ไปอยู่ที่อื่นชอบเอาไปเปรีบบเทียบกับคนอื่น เราทำงานเราอดทนมากนะ ทั้งปวดเข่าปวดขาปวดหลัง พยายามไปทุกวันให้ได้ แต่วันนี้เราเหนื่อยท้อ ไม่มีกำลังใจจะไป เขาก็ไม่เคยเข้าใจ ชอบว่าเราขี้เกียจและเปรียบเทียบ มันวนอยู่แบบนี้ตลอด ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ซึ่งเราไม่เคยอยากทะเลาะ คนเรามันคนละคนกัน เปรียบเทียบกันได้หรอคะ เรามีความฝันมีสิ่งที่ชอบเหมือนกัน แล้วตอนนี้มันเกิดบางอย่างกับความคิดเรา ทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้ เราเกิดมาเพื่ออะไร ให้เราเกิดมาทำไม บางทีก็อยากวิ่งไปหน้าบ้านให้รถชนตายไปเลย แต่ก็รู้ไงว่าทำไม่ได้ เราแค่อยากระบายค่ะ เราเหนื่อย เราไม่รู้จะไประบายที่ใหน เราไม่เคยทำตัวเสเพล ไม่เที่ยวไม่กินเหล้า ไม่มั่วผช ไม่มีแฟนด้วย แต่คนอื่นที่เขาเอามาเปรียบเทียบกับเรา ทั้งหนีแม่เที่ยว กินโปร ไปนอนบ้านผชหนีแม่ตามผชไป แต่เขาเรียนเก่ง แม่ก็จะชอบเอามาเปรียบเทียบกับเรา มันทำให้เราคิด ว่าที่เป็นแบบนี้ มันยังดีไม่พอใช่ไหม เหนื่อยค่ะ ท้อไม่อยากหายใจอีกแล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร ไม่มีใครเข้าใจเราสักคน เราไม่ต่างอะไรจากเด็กมีปัญหาเลย