สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของพันทิพ ซึ่งรู้จักพันทิพมานานตั้งแต่สมัยเป็นเด็กมัธยม ไม่เคยตั้งกระทู้ มีแต่คอยนั่นอ่าน แต่ตอนนี้หนักใจจริง ๆ อยากโพส อยากถามความคิดเห็นจากเพื่อน ๆ เรารู้ว่าทุกคนมีปัญหาต่างกัน ต่างกรรม ต่างวาระ แต่เราหนักใจ อึดอัดใจ กับการทำงานของเรา เลยอยากรู้ว่าคนที่ทำงานในวงการเดียวกับเรานี้ เป็นเหมือนที่เรากำลังเผชิญอยู่ไม๋
..... เราทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ต๊อกแต๊กอยู่ในโครงการพิเศษ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง พูดถึงโครงการพิเศษ อะไรก็ต้องพิเศษ ค่าเทอมราคาพิเศษ สังคมแบบพิเศษ นักศึกษาพิเศษ วิชาการพิเศษ และอาจารย์ที่แสนพิเศษ..... งานหนัก งานยากแค่ไหน คงไม่เหนื่อยเท่าการทำงานกับคน การทำงานกับนักศึกษาโครงการพิเศษมันเทียบกับนักศึกษาภาคปกตินี่ต่างกันมาก นักศึกษาภาคปกติ นิสัยดี สุภาพ และเรียบร้อย นักศึกษาโครงการพิเศษจะเอาแต่ใจ โวยวายและมีปัญหามาก แต่พอทำใจได้ ถ้าคุยด้วยเหตุผลดี ๆ กับเค้า ส่วนนี้ผ่านไป.... แต่ที่หนักใจมากที่สุดคืออาจารย์ที่อยู่ในโครงการ.....
.... มันมีอะไรขั้นกลางอยู่ในวาระของคำว่าอาจารย์ และคนทำงาน ? อาจารย์มีวาระสูงกว่า อันนี้ใช่... แต่ในการขับเคลื่อนทำงาน พวกอาจารย์ควรถอดหัวโขนนี้ออกบ้างได้หรือไม่ ตัดคำว่าอีโก้ ออกก่อนบ้างได้หรือไม่ ? .... การทำงานแต่ละครั้งมันแสนอึดอัด เหตุการณ์ล่าสุดนี้คือ ในอีกไม่กี่วันก็ใกล้จะรับสมัครนักศึกษาใหม่ ทุกอย่างควรเตรียมการก่อนมานานแล้ว แต่นี่คือนัดประชุดหลังเปิดปีใหม่ กว่าจะตัดสินใจ กว่าจะพรูฟอะไร ทุกอย่าง ช้ามาก.... เหตุผลเยอะมาก นู้นนี่นั่น ไม่เอา ไม่ใช่ ไม่เซ็น แต่สุดท้ายมาเร่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วทุกอย่าง ตู้ม... ไม่ทัน แล้วโทษ คืออะไร? เจ้าหน้าที่ก็มีหน้าที่ต้องทำเหมือนกัน ไม่ใช่แค่มานั่งรอ นั่งตามว่า อาจารย์เซ็นหรือยังคะ ตัวเองได้แต่ชอบอ้างว่า ผมยุ่ง ผมไม่ว่าง / เอาไปให้ อ.คนนุ้น คนนั้นตรวจก่อนค่ะ คิดจะพัฒนาทำไมไม่คิดขับเคลื่อน? บางคนเอาแต่ตัวเอง ..... เดี๋ยวอาจารย์มาทำให้ ไม่ว่าง ทำผลงานอยู่.... แบบนี้ ทุกอย่งอยู่นิ่ง ไม่ขับเคลื่อน ไม่เดินหน้า งานบางชิ้นต้องติดต่อองค์กรภายนอก ขั้นตอนมีอีกเยอะ คำตอบคือ เดี๋ยวก่อน ไม่ว่าง ไว้ก่อน แม้ว่าเราอธิบายเหตุผล เราทำงานตามแผนตรงเวลา วางแผนล่วงหน้า วางเผื่อเวลาแก้ไข สุดท้าย เสร็จไม่ทัน ผลออกมาคือมาเร่งอีก ...... ไม่กล้าลาออก เพราะอ่อนแอเกินไป ....
.... ตอนเรียนจบใหม่ ๆ เคยทำงานเอกชนอยู่ 2 ปี สุดท้ายตัดสินใจมาทำราชการตามคำแนะนำของพ่อแม่ ด้วยวัฒนธรรมองค์กร มันทำให้เราช้า เหนื่อย เนือง และขี้เกียจ ไม่กล้าลาออกไปทำเอกชนอีกเพราะกลัวไม่ไหว ปรับพฤติกรรมตัวเองไม่ได้ เมื่อก่อนแบกงานมาทำที่บ้าน เสร็จหมด และสบายใจ ยินดีที่จะทำ แต่ตอนนี้แบกงานมาทำ รู้สึกขี้เกียจ และชอบพูดกับตัวเองว่า งาน ก็ต้องทำในเวลางานสิ อย่ารักองค์กรมากกว่ารักตัวเอง เราเป็นอะไรไป หรือตายไป เค้าหาคนใหม่มาทดแทนได้ อันนี้คือความจริง .... ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ทำงานให้ดี ให้เสร็จ แต่อย่าทุ่มเทมากเกินลิมิตตัวเอง บางคนเป็นความดัน เบาหวาน เพราะโหมทำงานมาก....
.... อาจเป็น Story ที่ งง ๆ บ่น ๆ ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ แต่อยากรู้ว่า คนที่ทำงานในวงการนี้ เป็นเหมือนกันไม๋ ความอึดอัดนี้ พวกอาจารย์เค้าเป็นอะไร? แต่ไม่ใช่ว่าเหมาอาจารย์ทุกท่านนะ แต่ที่เห็น ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ อาจารย์ที่ดี ๆ ก็มีเยอะ เยอะแบบแสนดี ....
อึดอัดใจกับงานที่ทำ
..... เราทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ต๊อกแต๊กอยู่ในโครงการพิเศษ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง พูดถึงโครงการพิเศษ อะไรก็ต้องพิเศษ ค่าเทอมราคาพิเศษ สังคมแบบพิเศษ นักศึกษาพิเศษ วิชาการพิเศษ และอาจารย์ที่แสนพิเศษ..... งานหนัก งานยากแค่ไหน คงไม่เหนื่อยเท่าการทำงานกับคน การทำงานกับนักศึกษาโครงการพิเศษมันเทียบกับนักศึกษาภาคปกตินี่ต่างกันมาก นักศึกษาภาคปกติ นิสัยดี สุภาพ และเรียบร้อย นักศึกษาโครงการพิเศษจะเอาแต่ใจ โวยวายและมีปัญหามาก แต่พอทำใจได้ ถ้าคุยด้วยเหตุผลดี ๆ กับเค้า ส่วนนี้ผ่านไป.... แต่ที่หนักใจมากที่สุดคืออาจารย์ที่อยู่ในโครงการ.....
.... มันมีอะไรขั้นกลางอยู่ในวาระของคำว่าอาจารย์ และคนทำงาน ? อาจารย์มีวาระสูงกว่า อันนี้ใช่... แต่ในการขับเคลื่อนทำงาน พวกอาจารย์ควรถอดหัวโขนนี้ออกบ้างได้หรือไม่ ตัดคำว่าอีโก้ ออกก่อนบ้างได้หรือไม่ ? .... การทำงานแต่ละครั้งมันแสนอึดอัด เหตุการณ์ล่าสุดนี้คือ ในอีกไม่กี่วันก็ใกล้จะรับสมัครนักศึกษาใหม่ ทุกอย่างควรเตรียมการก่อนมานานแล้ว แต่นี่คือนัดประชุดหลังเปิดปีใหม่ กว่าจะตัดสินใจ กว่าจะพรูฟอะไร ทุกอย่าง ช้ามาก.... เหตุผลเยอะมาก นู้นนี่นั่น ไม่เอา ไม่ใช่ ไม่เซ็น แต่สุดท้ายมาเร่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วทุกอย่าง ตู้ม... ไม่ทัน แล้วโทษ คืออะไร? เจ้าหน้าที่ก็มีหน้าที่ต้องทำเหมือนกัน ไม่ใช่แค่มานั่งรอ นั่งตามว่า อาจารย์เซ็นหรือยังคะ ตัวเองได้แต่ชอบอ้างว่า ผมยุ่ง ผมไม่ว่าง / เอาไปให้ อ.คนนุ้น คนนั้นตรวจก่อนค่ะ คิดจะพัฒนาทำไมไม่คิดขับเคลื่อน? บางคนเอาแต่ตัวเอง ..... เดี๋ยวอาจารย์มาทำให้ ไม่ว่าง ทำผลงานอยู่.... แบบนี้ ทุกอย่งอยู่นิ่ง ไม่ขับเคลื่อน ไม่เดินหน้า งานบางชิ้นต้องติดต่อองค์กรภายนอก ขั้นตอนมีอีกเยอะ คำตอบคือ เดี๋ยวก่อน ไม่ว่าง ไว้ก่อน แม้ว่าเราอธิบายเหตุผล เราทำงานตามแผนตรงเวลา วางแผนล่วงหน้า วางเผื่อเวลาแก้ไข สุดท้าย เสร็จไม่ทัน ผลออกมาคือมาเร่งอีก ...... ไม่กล้าลาออก เพราะอ่อนแอเกินไป ....
.... ตอนเรียนจบใหม่ ๆ เคยทำงานเอกชนอยู่ 2 ปี สุดท้ายตัดสินใจมาทำราชการตามคำแนะนำของพ่อแม่ ด้วยวัฒนธรรมองค์กร มันทำให้เราช้า เหนื่อย เนือง และขี้เกียจ ไม่กล้าลาออกไปทำเอกชนอีกเพราะกลัวไม่ไหว ปรับพฤติกรรมตัวเองไม่ได้ เมื่อก่อนแบกงานมาทำที่บ้าน เสร็จหมด และสบายใจ ยินดีที่จะทำ แต่ตอนนี้แบกงานมาทำ รู้สึกขี้เกียจ และชอบพูดกับตัวเองว่า งาน ก็ต้องทำในเวลางานสิ อย่ารักองค์กรมากกว่ารักตัวเอง เราเป็นอะไรไป หรือตายไป เค้าหาคนใหม่มาทดแทนได้ อันนี้คือความจริง .... ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ทำงานให้ดี ให้เสร็จ แต่อย่าทุ่มเทมากเกินลิมิตตัวเอง บางคนเป็นความดัน เบาหวาน เพราะโหมทำงานมาก....
.... อาจเป็น Story ที่ งง ๆ บ่น ๆ ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ แต่อยากรู้ว่า คนที่ทำงานในวงการนี้ เป็นเหมือนกันไม๋ ความอึดอัดนี้ พวกอาจารย์เค้าเป็นอะไร? แต่ไม่ใช่ว่าเหมาอาจารย์ทุกท่านนะ แต่ที่เห็น ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ อาจารย์ที่ดี ๆ ก็มีเยอะ เยอะแบบแสนดี ....