สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะปรึกษา+ระบายไปด้วยส่วนนึงค่ะ คือเรากับแฟนคบกันมาเกือบสองปี เป็นคบแบบทางไกลนะคะ อีกสองเดือนเราจะไปเจอกับเค้าค่ะ รอเราทำเรื่องเรียนต่อให้เรียบร้อย(ยังเป็นนักศึกษาค่ะ) ก็ตั้งใจจะไปเจอกัน ขอเล่าตั้งแต่เริ่มคบกันเลยนะคะ ช่วงแรกที่คบ ทั้งเราทั้งเค้าต่างก็ไม่ได้จริงจังกันมากมาย เพราะมันเป็นความสัมพันธ์ทางไกลที่ดูเป็นไปได้ยาก ผ่านไปแปบเดียว เค้าก็ค่อยๆหายไป(เราเพิ่งมารู้ทีหลัง เมื่อไม่กี่เดือนก่อนนี้เองว่าตอนนั้นที่เค้าหายไปคือเค้าคุยซ้อน)ถามว่าเสียใจมั้ยตอนนั้น ก็เสียใจนะแต่ไม่ได้มากมาย แปบเดียวก็ดีขึ้นค่ะ ผ่านไปไม่นานเค้าก็กลับมาอีก เราก็ยอมกลับไปคุยด้วยเพราะยังรู้สึกดีกับเค้าอยู่ แต่ก็เหมือนเดิม คบได้สักพัก เค้าก็ทำตัวห่างเหินอีก สุดท้ายก็บล็อคเราแล้วหายไปเหมือนเดิม คราวนี้เราเสียใจกว่าครั้งแรกค่ะ เพราะมันเริ่มผูกพันกันมากขึ้น จนเรามีคนเข้ามาจีบมาคุย ก็เหมือนจะลืมๆเค้าได้ แล้วจู่ๆเค้าก็ทักมาปรึกษาเรื่องแฟนคนใหม่ที่เค้าคบด้วย นอยด์เหมือนกันแต่เราก็ยังใจอ่อนคุยด้วย ลึกๆมันก็ยังไม่ลืมอะค่ะ แต่ก็ไม่ได้คิดกับเค้าเกินเลย ณ ตอนนั้น ปรึกษากันปกติ
       จนกระทั่ง ทั้งเราทั้งเค้าต่างเลิกกับแฟน(ช่วงต้นปีที่แล้ว) ก็กลับไปวงจรเดิมอีกคือเค้าทักมาชวนคุย คุยมากขึ้นๆจนเหมือนกลับไปคบกัน ครั้งนี้เรายังไม่ให้ใจเค้าหมด เพราะกลัวจะเป็นเหมือนเดิมเหมือนสองครั้งแรกที่เค้าทำกับเรา เค้าเปลี่ยนไปมากคือดีกับเรามาก ดีกว่าครั้งที่ผ่านมา ดูรักเราขึ้นจริงๆ ไม่ใช่แค่คุยแก้เบื่อเหมือนเคย เราใจอ่อนลงเรื่อยๆเพราะรับรู้ถึงความรักของเค้าได้ว่าครั้งนี้เค้าจริงจังกับเราแล้ว สุดท้ายก็ปล่อยใจ กลับไปรักเค้า รักหมดใจจริงๆ ก็คบกันมาเรื่อยๆมีทะเลาะกันบ้างตามประสา พอเลยช่วงโปรโมชั่น เค้าก็ยังอยู่ แต่ไม่ได้แคร์เรามากเหมือนแรกๆ อันนี้เป็นธรรมดาที่เราเข้าใจได้ เราขอแค่มีกันไปทุกวัน ไม่ต้องหวานอะไรมาก ก็มีความสุขแล้วค่ะ พอถึงช่วงกลางปี ก็เริ่มมีทะเลาะกันบ่อยขึ้น คือนิสัยแฟนเค้าเป็นผู้ชายใจร้อน ปากร้ายมากค่ะ เวลาเค้าหงุดหงิด หรือโมโห คือเราจะโดนด่าหนักมาก ทำไรให้เค้าไม่พอใจคือโดนว่าด้วยถ้อยคำแรงๆเจ็บช้ำน้ำใจสุดๆ ตอนนั้นก็รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำตัวโง่ๆที่ยอมเค้าไปหมด ไม่หือไม่อือ ขอโทษกับง้อได้อย่างเดียว เหตุผลในหัวตอนนั้นมีนะพูดกับตัวเองตลอดว่ายอมทำไม บางอย่างไม่มีเหตุผลเราก็ยังยอม สมองคิดแต่ใจทำไม่ได้เลย
        ทะเลาะกันทีนึง เค้าก็จะบล็อคเฟส บล็อคนู่นนี่ใส่ พอกลับมาดีกัน บางทีเค้าก็ยังไม่ปลดบล็อค เรารอมาเป็นอาทิตย์ก็ยังไม่ปลด เราทนไม่ไหวเลยบอกให้เค้าปลดบล็อค เค้าตอบทำนองว่า ไว้อย่างงั้นก็ได้ คุยในไลน์ก็ได้นี่ ในหัวเรานี่มีอะไรจะเถียงจะโต้กลับมากมาย ว่าเฮ่ยบ้าหรอ แฟนกันที่ไหนเค้าบล็อคเฟสกัน อีกอย่างเราคบกันทางไกลแบบนี้ เธอยังจะปิดช่องทางที่มีน้อยนิดอีกหรอ แต่สุดท้ายเราก็ยอมเหมือนเดิมค่ะ ตลกใช่มั้ยคะ😔  ผ่านมาเรื่อยๆก็ยังประคอง(รู้สึกประคองอยู่ฝ่ายเดียว) ความสัมพันธ์ก็เหมือนจะดีขึ้นมาช่วงปลายปีค่ะ ปกติเราเป็นผู้หญิงที่ไม่จุกจิก ไม่อะไรกับแฟนเลย ยกเว้นหายไปจริงๆ หรือมีเรื่องขึ้นมาจริงๆถึงจะถามจะมีปากมีเสียงบ้าง(เอาจริงๆเราเป็นคนชอบพูดนะชอบเล่าเรื่อง แต่กับเค้าเราเล่าน้อยมาก เพราะกลัวโดนว่ากลัวเค้ารำคาญ ซึ่งบางครั้งก็รำคาญเราจริงๆค่ะ555)
         ช่วงปลายปีที่ผ่านมา เราเริ่มทำใจกับพฤติกรรมเค้าได้มากขึ้น คือเวลาทะเลาะแล้วเค้าหาย ไม่คุย ตัดสายทิ้ง เราก็ไม่ไล่ตาม ไม่ง้อมากเหมือนเก่า คือใจนี่ยังลนลานอยู่ แต่ก็ข่มใจไม่ง้อก่อน(พูดแบบไม่เข้าข้างตัวเองเลยคือ90%ที่ทะเลาะกันตั้งแต่คบมาจะเป็นเค้าที่เริ่มก่อน พูดจาไม่ดี ใช้คำแรงๆ แม้กระทั่ง ขึ้นขึ้นกุกับเรา เราเสียใจโกรธแค่ไหน ก็ยังแทนเค้าเธอตลอด เราจะพูดอะไรสักคำนี่คิดแล้วคิดอีกว่า เออเค้าจะเสียใจ หรือนอยด์มั้ย ถ้าพูดคำนี้ออกไป) หลังๆเค้ารู้สึกได้ว่าเราไม่ได้ง้อเค้ามากเท่าเมื่อก่อน เลยกลายเป็นเค้าที่ก็โทรมาหาก่อนแทน หรือชวนคุย บางทีเวลาเค้าเมามา ก็จะพูดกับเราว่า ‘เดี๋ยวนี้เธอไม่ง้อเค้าเหมือนก่อน เค้าหึงนะ เค้ากลัวเธอมีใครใหม่’ เราฟังก็ดีใจนะ มีความสุขเวลาเค้าพูดอะไรหวานๆ เวลาเค้าทำตัวดีกับเรา จนถึงตอนนี้ก็คบกันแบบไม่ค่อยทะเลาะกันแรงๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่มีอีกสองเรื่องที่มันกวนใจเรามากๆค่ะ คือ
         แฟนเกิดที่ที่ค่อนข้างจะชนบท อยู่ในสังคมที่ไม่ค่อยดีแต่เด็ก แบบพ่อแม่แยกทาง พ่อเอะอะตี เตะเค้า ฐานะยากจนตั้งแต่เด็ก มาตอนนี้มีบ้านอยู่เอง แต่ก็ยังลำบากค่ะ(แฟนเรียนไม่จบ ตอนนี้ขายของอยู่ค่ะ) ทั้งหมดนี้เราไม่เคยดูถูก หรือพูดอะไรเหยียดหยามบ้านเค้า หรือตัวเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว บ้านเราฐานะปานกลาง ก็ไม่ได้สบายอะไร เข้าใจเห็นใจเค้าตลอดค่ะ แต่เค้าก็จะชอบตัดพ้อ ‘เธอไม่เข้าใจหรอก มีแม่ให้เงิน อยากได้ไรก็ขอได้’ เราก็พยายามพูดให้กำลังใจ แต่ที่เราไม่โอเคมากๆคือ เค้ามายืมเงินแล้วไม่คิดจะคืนค่ะ ยืมทีละร้อย สองร้อย คือเค้าจะออกแนว ฝากโอน ฝากจ่ายก่อน เราก็ไม่ทวงนะ ส่วนเค้าคือทำเหมือนไม่ได้คิดจะคืนเงิน ไม่มีทีท่าแสดงความรับผิดชอบอะไรเลย ถึงเงินจะไม่มากมาย แต่เราไม่ได้มีรายได้ เรายังเรียน เงินที่ให้ยืมก็คือเป็นเงินค่ากินอยู่ที่แม่โอนไว้ให้ พอเค้าไม่คืน บางทีเราจำเป็นต้องใช้แล้วเงินไม่พอ ก็จะมีถามๆทวงเค้า เราพยายามใช้คำที่ซอล์ฟมากกก ถามถึงเงินว่าเออเธอ มีโอนให้เค้ามั้ยที่200วันนั้น อะไรอย่างงี้ค่ะพูดนิดเดียวมากๆ เค้าก็จะโกรธโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ใส่อารมณ์กับเรามากๆ ‘เงินแค่นี้ถ้าจะคืน ทำงานขายของวันเดียวก็คืนให้ได้แล้ว’ ‘ชอบทวงชอบพูดแต่เรื่องเงินนะ นี่กับเพื่อนยังไม่เห็นมาพูดไรแบบนี้’ เราฟังแล้วโกรธมากค่ะ ตรรกะเพี้ยนมากก เรางงไปหมด เหมือนเราผิด ที่ต้องโมโหอีกอย่างคือ เค้าไม่คิดจะมีท่าทีแสดงความรับผิดชอบ(เวลาเราไม่ทวง)เลย แต่กลับไปเที่ยว ไปกินข้าวกินเหล้ากับเพื่อนข้างนอกได้ แล้วมาบ่นกับเราทีหลังว่าไม่มีเงิน มาบ่นๆว่าเบื่อความจน อยากทำไรก็ไม่ได้ทำ แล้วล่าสุดเงินเก็บยังไม่มีแต่อยากได้เสื้อราคาเกือบพัน ส่งรูปมาให้เรา แล้วบอกว่า ‘ออกคนละครึ่งมั้ย’ คือเรางงมาก เงินที่ยืมไปยังไม่คืน จะมาขอให้ช่วยออกค้าเสื้อ ที่เค้าอยากได้อีก แต่เราก็ไม่กล้าด่าเค้าอยู่ดี เลยไม่ให้ยืมกับพูดเตือนๆเรื่องเก็บเงินไป
              เรื่องสุดท้าย อันนี้เรารู้มาแต่แรกคือแฟนมีลูกกับเมียเก่าแล้วหนึ่งคน แต่ผู้หญิงเป็นคนเอาลูกไปเลี้ยง ส่วนตัวเค้ากับแม่ก็ส่งเงินไปช่วยแต่ละเดือน เอาจริง เอาจริงๆเรารับได้นะ เรารักเค้าที่เค้าเป็นจริงๆแต่มาตอนนี้เหมือนความเจ็บปวดจากการโดนทำร้ายความรู้สึกบ่อยๆมันทำให้ใจเราชามากขึ้น ถามว่ายังรักมั้ย ก็รักนะแค่เรามีความคิดในหัวผุดขึ้นมาบ่อยขึ้น ถามตัวเองบ่อยขึ้นว่า ตกลงเราควรจะไปต่อมั้ย ถ้าต่อไปคบกันอยู่ด้วยกัน เค้าไม่ยิ่งทำร้ายจิตใจเรามากกว่านี้หรอ ถึงตอนนี้ดีขึ้น แต่ก็ยังไม่มีความสุขเป็นตัวของตัวเองได้ขนาดเมื่อก่อน เหมือนมันฝังใจ ว่าจะทำอะไรก็กลัวผิด กลัวโดนด่า เราควรออกจากความสัมพันธ์นี้มั้ยคะ เอาจริงๆถ้าตัดเรื่องความรู้สึกได้ เหตุผลในหัวเราคือสั่งให้ออกไปแล้วค่ะ แต่ใจมันก็ทำยากจริงๆ ใครมีวิธี หรือมีคำแนะนำอะไรช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านมาถึงตรงนี้ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้านะคะ