บันทึกย้อนไประหว่าง 3 ปีที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันนี้ สักวันเธอคงจะได้อ่านมันนะ
ถึงคร่าวที่เราต้องบันทึกถึงเธอบ้าง ต้องบอกก่อนคร่าวๆว่า เราสองคนรู้จักกันมาก็จะ 13 ปีแล้ว เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนและเราก็ต่างรู้เรื่องราวชีวิตของกันและกันเกือบทุกเรื่อง จนวันนึงที่ชีวิตเค้าผ่านเรื่องร้ายๆมา เราเลยมีโอกาสได้มาเจอกันในวันที่เราใจเราทั้งคู่ว่างตรงกัน เราบอกกับเค้าว่า “ต่อไปนี้เราจะอยู่ข้างๆและทำให้ชีวิตดีขึ้นกว่าที่ผ่านมา” รวมๆตอนนี้ก็คบๆเลิกๆกันมาเกือบจะ 3 ปี ก่อนที่เราจะมีโอกาสได้เจอกัน เราเลือกที่จะไปหาประสบการณ์ชีวิตที่ต่างประเทศไว้แล้ว คบกันได้ประมาณ 8 เดือน เราก็เดินทาง ในระหว่างที่เราคบกัน ช่วงเวลาที่เราห่างเราเองที่ทำนิสัยไม่ดีด้วยการนอกใจเค้าไปมีคนอื่น หลังจากที่เรากลับมาเค้าก็รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น และให้อภัยเรา ช่วงที่เรากลับมาสักพัก เราก็ได้งานทำ และมัน็เป็นช่องว่างให้เราก็ห่างกันไปอีกหนึ่งก้าว งานใหม่เป็นงานหนักพอสมควรที่เราต้องรับผิดชอบมากขึ้น ห่างจากเค้า ไม่ได้ดูแล และพูดคุยกันเหมือนเดิม และเราก็ยังทำนิสัยไม่ดีอยู่เรื่อยๆ
เราพูดคุยกันบ้างผ่านทางข้อความ แต่เราก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนก่อน...
ขอตัดมาถึงวันที่เราเลือกที่จะลาออกจากงาน เราเคว้งคว้าง เทตัวเองกลับมาอยู่บ้าน เรามีโอกาสกลับมาเจอหน้ากันชัดๆอีกครั้ง ด้วยการปาร์ตี้หมูกะทะกับกลุ่มเพื่อนๆ ความรู้สึกนั้นยังเหมือนเดิม แต่ความห่างที่ทำให้เค้ามีคนคุยใหม่ เป็นสิ่งที่เรารู้ที่หลังและกลับรับไม่ได้ เราก็เลยตัดชีวิตตัวเองด้วยการส่งข้อความไปบอกเค้าว่า “ไม่มีเธอก็มีเรา” ประมาณนี้ ต่อจากประโยคที่เค้าบอกว่าเค้าไม่เลือกเรา เพราะอีกคนไม่ผิดอะไร
ภาพตัดมาที่ กินยาผสมเบียร์และไปนอนล้างท้องที่โรงพยาบาลพร้อมกับเข้าไปนอนในจิตเวชอยู่เป็น ชม. (เราเป็นภาวะซึมเศร้าค่ะ) มันไม่มีวิธีไหนที่จะบอกรักเค้าได้มากกว่าที่เราจะพิมพ์เป็นคำพูดหรือส่งเสียงให้เค้ารู้ว่า รักนะ ขอโทษกับที่ผ่านมาและแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่อยากทำปัจจุบันให้มีอนาคตต่อไปร่วมกัน รู้ค่ะว่าเค้าเจ็บและเค้าบอกเสมอๆว่าเค้าไม่เคยลืม เราก็บอกว่า “เราจะอยู่ข้างๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ รักษาความรู้สึกเธอไปเรื่อยๆ เพราะมันคือความผิดที่เราทำ” เวลาที่เค้าเจ็บ เสียใจ นึกถึงเรื่องเก่า เวลาที่เราทะเลาะกัน เค้าจะคอยไล่ให้ไปหาคนที่ทำให้เรามีความสุข คอยบอกเลิก แต่เราก็ไม่เลิกกันได้ และเราก็คงไม่ยอมเลิกด้วยแหละค่ะ
บันทึกความรักระหว่างทางจนถึงปัจจุบัน
ถึงคร่าวที่เราต้องบันทึกถึงเธอบ้าง ต้องบอกก่อนคร่าวๆว่า เราสองคนรู้จักกันมาก็จะ 13 ปีแล้ว เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนและเราก็ต่างรู้เรื่องราวชีวิตของกันและกันเกือบทุกเรื่อง จนวันนึงที่ชีวิตเค้าผ่านเรื่องร้ายๆมา เราเลยมีโอกาสได้มาเจอกันในวันที่เราใจเราทั้งคู่ว่างตรงกัน เราบอกกับเค้าว่า “ต่อไปนี้เราจะอยู่ข้างๆและทำให้ชีวิตดีขึ้นกว่าที่ผ่านมา” รวมๆตอนนี้ก็คบๆเลิกๆกันมาเกือบจะ 3 ปี ก่อนที่เราจะมีโอกาสได้เจอกัน เราเลือกที่จะไปหาประสบการณ์ชีวิตที่ต่างประเทศไว้แล้ว คบกันได้ประมาณ 8 เดือน เราก็เดินทาง ในระหว่างที่เราคบกัน ช่วงเวลาที่เราห่างเราเองที่ทำนิสัยไม่ดีด้วยการนอกใจเค้าไปมีคนอื่น หลังจากที่เรากลับมาเค้าก็รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น และให้อภัยเรา ช่วงที่เรากลับมาสักพัก เราก็ได้งานทำ และมัน็เป็นช่องว่างให้เราก็ห่างกันไปอีกหนึ่งก้าว งานใหม่เป็นงานหนักพอสมควรที่เราต้องรับผิดชอบมากขึ้น ห่างจากเค้า ไม่ได้ดูแล และพูดคุยกันเหมือนเดิม และเราก็ยังทำนิสัยไม่ดีอยู่เรื่อยๆ
เราพูดคุยกันบ้างผ่านทางข้อความ แต่เราก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนก่อน...
ขอตัดมาถึงวันที่เราเลือกที่จะลาออกจากงาน เราเคว้งคว้าง เทตัวเองกลับมาอยู่บ้าน เรามีโอกาสกลับมาเจอหน้ากันชัดๆอีกครั้ง ด้วยการปาร์ตี้หมูกะทะกับกลุ่มเพื่อนๆ ความรู้สึกนั้นยังเหมือนเดิม แต่ความห่างที่ทำให้เค้ามีคนคุยใหม่ เป็นสิ่งที่เรารู้ที่หลังและกลับรับไม่ได้ เราก็เลยตัดชีวิตตัวเองด้วยการส่งข้อความไปบอกเค้าว่า “ไม่มีเธอก็มีเรา” ประมาณนี้ ต่อจากประโยคที่เค้าบอกว่าเค้าไม่เลือกเรา เพราะอีกคนไม่ผิดอะไร
ภาพตัดมาที่ กินยาผสมเบียร์และไปนอนล้างท้องที่โรงพยาบาลพร้อมกับเข้าไปนอนในจิตเวชอยู่เป็น ชม. (เราเป็นภาวะซึมเศร้าค่ะ) มันไม่มีวิธีไหนที่จะบอกรักเค้าได้มากกว่าที่เราจะพิมพ์เป็นคำพูดหรือส่งเสียงให้เค้ารู้ว่า รักนะ ขอโทษกับที่ผ่านมาและแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่อยากทำปัจจุบันให้มีอนาคตต่อไปร่วมกัน รู้ค่ะว่าเค้าเจ็บและเค้าบอกเสมอๆว่าเค้าไม่เคยลืม เราก็บอกว่า “เราจะอยู่ข้างๆแบบนี้ไปเรื่อยๆ รักษาความรู้สึกเธอไปเรื่อยๆ เพราะมันคือความผิดที่เราทำ” เวลาที่เค้าเจ็บ เสียใจ นึกถึงเรื่องเก่า เวลาที่เราทะเลาะกัน เค้าจะคอยไล่ให้ไปหาคนที่ทำให้เรามีความสุข คอยบอกเลิก แต่เราก็ไม่เลิกกันได้ และเราก็คงไม่ยอมเลิกด้วยแหละค่ะ