จำได้ตอนผมยังเด็กเล็กนัก มิเคยเห็นการประท้วงใด มีอยู่วันหนึ่งขณะกำลังนั่งเล่นตามประสาเด็ก ได้ยินเสียงดังผ่านลำโพงบนรถ
ประชาชนหลักร้อยเดินกันเป็นขบวน หลายคนถือป้ายผ้าบ้าง ป้ายกระดาษบ้าง คนบนรถก็มีการร้องตะโกน โพทนา
ให้ช่วยกันออกมาประท้วงคนทำเหมืองบนพะโต๊ะ อันเป็นสาเหตุให้น้ำแม่น้ำหลังสวนขุ่นคลักเป็นสีแดงชา
ความจริงน้ำแม่น้ำหลังสวนเป็นสีแดงชานี้ ตัวผมเดินไป รร.ผ่านทุกวันเพราะ รร.ประถม มันอยู่ริมแม่น้ำ ก็เห็นยังคิดในใจว่า
น้ำทำไมสีเหมือนชาเย็น คิดแค่นั้นก็จบ มิรู้ว่าแท้จริงแล้วมาจากการทำเหมือง
พอเห็นป้ายประท้วงผ่าน อ่านรอบเดียวมันเข้าฝังหัวเลยจำได้จนถึงบัดนี้
น้ำคลองแดงเพราะอีแร้งมันทำเหมือง
คนเขาเคืองกันทั่วยัง
เฉย
ชาวบ้านเขาเดือดร้อนปล่อยละเลย
สักวันเหวยถ้ากูเดือดเลือดจะนอง
ผลการชุมนุมครั้งนั้น ทำให้คนส่วนใหญ่ตื่นตัว และต่อต้านขึ้นมากเรื่อยๆ จนนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง ต้องขอบใจคนเดินขบวนยุคนั้นด้วยครับ
ผ่านไปไม่นาน…มีเพื่อนพ่อมาทานอาหารที่ร้าย มาบอกพ่อว่า ทางการเขาให้คนขึ้นไปทำไร่ทำสวนบนพื้นที่ป่าเสื่อมโทรมพะโตะ
ใครมีแรงทำเท่าไหร่ได้เท่านั้น ยิ่งทำมากก็ได้ครอบครองที่มาก แต่พ่อขายอาหารในตลาดเลยมิได้สนใจ
อีกสมัยนั้นการเดินทางมันก็ไม่สะดวกและความเจริญยังไม่เข้าถึงมันดูทุรกันดาร
ใครจะไปรู้ว่า ผ่านไปหลายสิบปี ล่าสุดตอนปีใหม่ที่ผ่าน ได้มีโอกาสไปพะโตะครั้งแรกในชีวิต
ไปล่องแพเป็นอะไรที่สนุกมาก ธรรมชาติร่มรืน ถามลุงคนบังคับแพว่า เมื่อก่อนที่เขาทางการยกที่ให้ชาวบ้านทำกินอยู่แถวไหน
ลุงบอกแถวนี้แหละครับ สองข้างลำน้ำ และตามเขา ลุงบอกเมื่อสักยี่สิบปีที่แล้วมีขายกันถูกๆ ไร่ละร้อยละพันเอง
ร้อยไร่ได้ทั้งภูเขาแถมติดแม่น้ำแค่หลักหมื่น ลุงบอกว่าเดี๋ยวนี้คนนอกที่เขาเห็นศักยภาพธรรมชาติของพะโตะเขามากว้านซื้อกันไปหมดแล้วที่สวยๆ
เห็นแล้วก็แอบเสียดายเป็นคนหลังสวน ใกล้พะโตะแค่เอื้อม แต่เพิ่งเหยียบพะโตะก็เมื่อผ่านหลักสี่คิดแล้วก็น่าเสียดายที่เข้ามาช้าไป
หากเข้ามาก่อนอาจจะได้ไปลงหลักปักฐานที่พะโตะแทนเชียงใหม่
นี่แหละหนา…
คนในอยากออกบอกขาย
คนนอกอยากได้ถามซื้อ
คนใหม่เข้าไปปรับไปรื้อ
เสร็จร้องอื้อหื้อเสียดาย
—-ผลึกหิน—-
ปล.สรุปว่าบางทีคนมันอึดอัดคับข้อง มันก็ต้องร้องต้องปาว เพื่อให้ใครๆเขาได้ยินในความเดือดร้อน
ได้ยินแล้วยังเงียบนิ่งเฉย แบบนี้ สักวันเหวยถ้ากูเดือด…ป่าวมิใช่เลือดจะนอง กูจะนอน
@@@น้ำคลองแดงเพราะอีแร้งมันทำเหมือง@@@—-ผลึกหิน—-
ประชาชนหลักร้อยเดินกันเป็นขบวน หลายคนถือป้ายผ้าบ้าง ป้ายกระดาษบ้าง คนบนรถก็มีการร้องตะโกน โพทนา
ให้ช่วยกันออกมาประท้วงคนทำเหมืองบนพะโต๊ะ อันเป็นสาเหตุให้น้ำแม่น้ำหลังสวนขุ่นคลักเป็นสีแดงชา
ความจริงน้ำแม่น้ำหลังสวนเป็นสีแดงชานี้ ตัวผมเดินไป รร.ผ่านทุกวันเพราะ รร.ประถม มันอยู่ริมแม่น้ำ ก็เห็นยังคิดในใจว่า
น้ำทำไมสีเหมือนชาเย็น คิดแค่นั้นก็จบ มิรู้ว่าแท้จริงแล้วมาจากการทำเหมือง
พอเห็นป้ายประท้วงผ่าน อ่านรอบเดียวมันเข้าฝังหัวเลยจำได้จนถึงบัดนี้
น้ำคลองแดงเพราะอีแร้งมันทำเหมือง
คนเขาเคืองกันทั่วยัง
ชาวบ้านเขาเดือดร้อนปล่อยละเลย
สักวันเหวยถ้ากูเดือดเลือดจะนอง
ผลการชุมนุมครั้งนั้น ทำให้คนส่วนใหญ่ตื่นตัว และต่อต้านขึ้นมากเรื่อยๆ จนนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง ต้องขอบใจคนเดินขบวนยุคนั้นด้วยครับ
ผ่านไปไม่นาน…มีเพื่อนพ่อมาทานอาหารที่ร้าย มาบอกพ่อว่า ทางการเขาให้คนขึ้นไปทำไร่ทำสวนบนพื้นที่ป่าเสื่อมโทรมพะโตะ
ใครมีแรงทำเท่าไหร่ได้เท่านั้น ยิ่งทำมากก็ได้ครอบครองที่มาก แต่พ่อขายอาหารในตลาดเลยมิได้สนใจ
อีกสมัยนั้นการเดินทางมันก็ไม่สะดวกและความเจริญยังไม่เข้าถึงมันดูทุรกันดาร
ใครจะไปรู้ว่า ผ่านไปหลายสิบปี ล่าสุดตอนปีใหม่ที่ผ่าน ได้มีโอกาสไปพะโตะครั้งแรกในชีวิต
ไปล่องแพเป็นอะไรที่สนุกมาก ธรรมชาติร่มรืน ถามลุงคนบังคับแพว่า เมื่อก่อนที่เขาทางการยกที่ให้ชาวบ้านทำกินอยู่แถวไหน
ลุงบอกแถวนี้แหละครับ สองข้างลำน้ำ และตามเขา ลุงบอกเมื่อสักยี่สิบปีที่แล้วมีขายกันถูกๆ ไร่ละร้อยละพันเอง
ร้อยไร่ได้ทั้งภูเขาแถมติดแม่น้ำแค่หลักหมื่น ลุงบอกว่าเดี๋ยวนี้คนนอกที่เขาเห็นศักยภาพธรรมชาติของพะโตะเขามากว้านซื้อกันไปหมดแล้วที่สวยๆ
เห็นแล้วก็แอบเสียดายเป็นคนหลังสวน ใกล้พะโตะแค่เอื้อม แต่เพิ่งเหยียบพะโตะก็เมื่อผ่านหลักสี่คิดแล้วก็น่าเสียดายที่เข้ามาช้าไป
หากเข้ามาก่อนอาจจะได้ไปลงหลักปักฐานที่พะโตะแทนเชียงใหม่
นี่แหละหนา…
คนในอยากออกบอกขาย
คนนอกอยากได้ถามซื้อ
คนใหม่เข้าไปปรับไปรื้อ
เสร็จร้องอื้อหื้อเสียดาย
—-ผลึกหิน—-
ปล.สรุปว่าบางทีคนมันอึดอัดคับข้อง มันก็ต้องร้องต้องปาว เพื่อให้ใครๆเขาได้ยินในความเดือดร้อน
ได้ยินแล้วยังเงียบนิ่งเฉย แบบนี้ สักวันเหวยถ้ากูเดือด…ป่าวมิใช่เลือดจะนอง กูจะนอน