จริงๆ ก็รุ้จักกันคบหากัน เป็นพี่เป็นน้องกัน จีบหญิงช่วยกัน เที่ยวกันเมากัน รู้จักสนิทสนมแน่นแฟ้นเหมือนพี่น้องกันแท้ๆ จนมารู้สึกตัวอีกที มันเกินเลยไปเปล่าว่ะ คุยกันทุกวัน กัดกันแซวกัน คุยเรื่องหญิงกัน เราเองก็มีแฟนผู้หญิงเป็นตัวเป็นตน ก็ยังมั่นใจว่าเราคือชายแท้ๆแน่นอน น้องมันก็เช่นกัน จนมีคำถามกับตัวเองในตอนที่ เมาทะเลาะกันจะต่อยกัน จะเลิกคบกัน ต่างคนต่างร้องไห้เสียใจโดยไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน อายมากที่สุดในชีวิตคือร้องไห้ เสียน้ำตา เสียใจที่พูดรุนแรงกับมันเกินไป จนรู้สึกสำนึกผิด แล้วก็เริ่มสัมผัสถึงความไม่ปกติในความรู้สึกตัวเองในตอนนั้น จนต้องเอามาคิดทบทวน ว่ามันคืออะไร
ความรู้สึกยิ่งมาชัดเจนขึ้นตอนมันเริ่มจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน รู้สึกว่าเราไม่สำคัญเหมือนก่อน พี่คนนี้คงจะหมดความหมาย เมื่อน้องมีแฟนแล้ว รู้สึกน้อยใจ รู้สึกไม่พอใจ (แล้วน้อยใจทำไมว่ะงง จะไม่พอใจทำไมว่ะ ผู้ชายก็ต้องมีแฟน เวลาก็ต้องให้แฟนมากกว่าอยู่แล้ว เราแค่เพื่อนเที่ยวเพื่อนเมาเพื่อนกินเหล้าเท่านั้น)
ในใจเราคิดแค่นั้นจริงๆเหรอ? เฝ้าถามความจริงจากความรู้สึกลึกๆ ของตัวเอง
แต่ก็มารู้สึกว่ามันอาจจะเป็นแค่อารมณ์หวงเพื่อน ใครๆก็เคยเป็นใช่ไหม ในใจก็ขอให้เป็นอย่างนั้น
ลึกๆแล้วกลัวใจตัวเองเหลือเกิน จนเราเริ่มตีต้วออกห่างจากน้องมัน ไม่อยากพบไม่อยากเจอ ไม่ทักไม่คุยเหมือนแต่ก่อน
แล้วก็เริ่มห่างกัน ตอนนี้รู้สึกดีที่ตัดสินใจออกห่าง เพราะเราก็ยังรักแฟนเราเหมือนเช่นเคย ย้อนกลับไปช่วงนั้น กุว่ากุฟีลอกหักว่ะ จริงๆ ใครมันจะนั่ง-เหล้าร้องไห้คนเดียวได้ จริงปะ
ผมไม่เคยรู้นะว่า ผู้ชายกับผู้ชาย (แท้ๆ) มันจะสามารถมีอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ต่อกันได้ ก็ตอนที่ได้ประสบพบเจอด้วยตัวเอง ทุกวันนี้ ก็ยังมีคำถามอยู่ในใจตลอดว่า (กุเป็นเชี่ยไรว่ะ)
และก็ไม่เคยมีอารมณ์ความรู้สึกนี้กับใครอีกเลยนะ จริงๆคนเข้าหาก็เยอะ ทุกเพศ ทุกวัยจริงๆ ก็เคยเปิดใจนะครับ ปล่อยให้หัวใจนำทาง เพื่อจะแสวงหาคำตอบที่ยังคงค้างคาในใจ แต่ก็ไม่มีอารมณ์แบบนั้นอีกแล้ว มันหายไปแล้ว แค่ยังอยู่ในความทรงจำให้หวนรำลึก นึกถึงความสุขในช่วงนั้นบ้างในบางครั้ง (สุขใจจริงๆนะ)
เอาเถอะ จะเจอคำตอบหรือไม่ก็ได้สำคัญเท่ากับ ดึงสติกลับมา เรายังมีคนที่รักเรา และเราก็รักเค้าอีกคน ผู้หญิงที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย ไม่ควรที่จะมาเสียใจกับเรื่องอะไรแบบนี้
ความทรงจำครั้งนึง ถึง "น้องชาย"
/พี่ชาย
#ช่วยหาคำตอบให้ผมหน่อยครับ
#ขอบคุณครับ
หรืออาจจะรู้สึกมากไปเกินกว่า คำว่า "พี่ชายน้องชาย"
ความรู้สึกยิ่งมาชัดเจนขึ้นตอนมันเริ่มจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน รู้สึกว่าเราไม่สำคัญเหมือนก่อน พี่คนนี้คงจะหมดความหมาย เมื่อน้องมีแฟนแล้ว รู้สึกน้อยใจ รู้สึกไม่พอใจ (แล้วน้อยใจทำไมว่ะงง จะไม่พอใจทำไมว่ะ ผู้ชายก็ต้องมีแฟน เวลาก็ต้องให้แฟนมากกว่าอยู่แล้ว เราแค่เพื่อนเที่ยวเพื่อนเมาเพื่อนกินเหล้าเท่านั้น)
ในใจเราคิดแค่นั้นจริงๆเหรอ? เฝ้าถามความจริงจากความรู้สึกลึกๆ ของตัวเอง
แต่ก็มารู้สึกว่ามันอาจจะเป็นแค่อารมณ์หวงเพื่อน ใครๆก็เคยเป็นใช่ไหม ในใจก็ขอให้เป็นอย่างนั้น
ลึกๆแล้วกลัวใจตัวเองเหลือเกิน จนเราเริ่มตีต้วออกห่างจากน้องมัน ไม่อยากพบไม่อยากเจอ ไม่ทักไม่คุยเหมือนแต่ก่อน
แล้วก็เริ่มห่างกัน ตอนนี้รู้สึกดีที่ตัดสินใจออกห่าง เพราะเราก็ยังรักแฟนเราเหมือนเช่นเคย ย้อนกลับไปช่วงนั้น กุว่ากุฟีลอกหักว่ะ จริงๆ ใครมันจะนั่ง-เหล้าร้องไห้คนเดียวได้ จริงปะ
ผมไม่เคยรู้นะว่า ผู้ชายกับผู้ชาย (แท้ๆ) มันจะสามารถมีอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ต่อกันได้ ก็ตอนที่ได้ประสบพบเจอด้วยตัวเอง ทุกวันนี้ ก็ยังมีคำถามอยู่ในใจตลอดว่า (กุเป็นเชี่ยไรว่ะ)
และก็ไม่เคยมีอารมณ์ความรู้สึกนี้กับใครอีกเลยนะ จริงๆคนเข้าหาก็เยอะ ทุกเพศ ทุกวัยจริงๆ ก็เคยเปิดใจนะครับ ปล่อยให้หัวใจนำทาง เพื่อจะแสวงหาคำตอบที่ยังคงค้างคาในใจ แต่ก็ไม่มีอารมณ์แบบนั้นอีกแล้ว มันหายไปแล้ว แค่ยังอยู่ในความทรงจำให้หวนรำลึก นึกถึงความสุขในช่วงนั้นบ้างในบางครั้ง (สุขใจจริงๆนะ)
เอาเถอะ จะเจอคำตอบหรือไม่ก็ได้สำคัญเท่ากับ ดึงสติกลับมา เรายังมีคนที่รักเรา และเราก็รักเค้าอีกคน ผู้หญิงที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย ไม่ควรที่จะมาเสียใจกับเรื่องอะไรแบบนี้
ความทรงจำครั้งนึง ถึง "น้องชาย"
/พี่ชาย
#ช่วยหาคำตอบให้ผมหน่อยครับ
#ขอบคุณครับ