ผมคบกับแฟนมา 1ปี อาจจะดูเป็นเพียงเวลาสั้นๆแต่ความทรงจำของเรามันมากมายเหลือเกินครับ แฟนผมชื่อฟ้า เราตัวติดกันตลอดเวลาตั้งแต่ลืมตาตื่นยันหลับตานอน ผมเป็นคนค่อนข้างเจ้าชู้และปากร้าย จึงทำให้ฟ้าเสียใจอยู่บ่อยครั้ง แต่ฟ้าก็อดทนกับผมมาตลอด จนถึงจุดที่ฟ้าทนไม่ไหวเธอจึงขอเลิกกับผม เธอบอกว่าเธอเหนื่อย เธออยากอยู่คนเดียว
ผมจึงได้แยกตัวออกมา พอได้อยู่คนเดียวแล้วมันก็ทำให้ผมคิดถึงฟ้า การที่ไม่มีฟ้าอยู่ในห้องเหมือนเดิมมันไม่โอเคเลย ไม่มีคนให้กอดก่อนนอนเหมือนทุกวัน ไม่มีเสียงปลุกของเธอในตอนเช้า มันทำให้ผมยิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญขนาดไหน ผมรู้สึกผิดมากๆที่ปล่อยปะละเลยความรู้สึกเธอในตอนนั้น ผมร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เปิดเพลงเศร้าเพื่อตอกย้ำตัวเอง(รักแท้ดูแลไม่ได้ ตรงกับผมสุดๆ T^T ) เมื่อผมคิดได้ผมจึงกลับไปง้อเธอ ในช่วงแรกๆผมพยายามง้อฟ้าจนมันทำให้ฟ้าใจอ่อนเลยแหละ แต่มันก็พังลงเพราะความปากร้ายของผมพูดสิ่งที่กระทบต่อความรู้สึกเธอ จากที่มันกำลังจะดีกลับทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ลงกว่าเดิม แต่ผมก็พยายามง้อฟ้ามาเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ผ่านมา1เดือนแล้ว ผมพยายามขอไปหาฟ้าที่ห้องโดยให้เหตุผลว่าจะไปเอาของที่ยังเหลือ ฟ้าก็ให้ไปพอเข้าไปในห้องผมก็พยายามชวนคุย ถามถึงเรื่องของเราฟ้าก็บอกว่ายังรักผมนะ แต่กลัวผมจะทำให้ฟ้าเจ็บอีก ฟ้าบอกมีคนพยายามเข้ามาแต่ฟ้าก็ยังกลัวเพราะไม่อยากเสียใจไม่กล้าเปิดใจให้ใครแม้กระทั่งผม ผมก็ไม่ต่างอะไรจากฟ้าผมยังรักฟ้านะผมก็ไม่อยากเปิดใจให้ใครอยากรออยุ่ตรงนี้ที่เดิมเพราะผมคิดว่าผมเปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้แล้วคนที่จะไม่ทำให้ฟ้าเสียใจเหมือนเมื่อก่อน แต่จากที่ดูตอนนี้ฟ้าก็เริ่มอยู่คนเดียวได้แล้วต่างจากปกติที่ต้องมีคนไปด้วยตลอด เธอเริ่มไปทำงานพิเศษตอนกลางคืน มันทำให้เวลาที่ผมจะได้คุยกับฟ้าน้อยลงแทบจะเหลือไม่ถึง 2-3ชม.ต่อวัน เธอบอกว่าเธอเหนื่อยกับงานแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับผมอีก เพราะในบางครั้งผมก็ไปงี่เง่าใส่เธอ แต่ในใจผมก็ไม่ได้อยากงี่เง่าหรอกครับก็ที่ทำไปก็เพราะคิดถึงเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น แต่ผมก้คอยซัพพอร์ทและให้กำลังใจเธออยู่เรื่อยๆครับ ผมก็กลัวครับเพราะนับวันเรายิ่งคุยกันน้อยลงทุกวันๆจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปวันนึงเราคงเป็นแค่คนรู้จักที่เคยรักกัน 😞
ผมควรทำยังไงดีครับ
ผมรักฟ้ามากๆผมไม่อยากเสียฟ้าไปเลยครับ T__T
ปล.พึ่งเขียนครั้งแรกนะครับผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้
อยากง้อแฟนเก่าครับ
ผมจึงได้แยกตัวออกมา พอได้อยู่คนเดียวแล้วมันก็ทำให้ผมคิดถึงฟ้า การที่ไม่มีฟ้าอยู่ในห้องเหมือนเดิมมันไม่โอเคเลย ไม่มีคนให้กอดก่อนนอนเหมือนทุกวัน ไม่มีเสียงปลุกของเธอในตอนเช้า มันทำให้ผมยิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญขนาดไหน ผมรู้สึกผิดมากๆที่ปล่อยปะละเลยความรู้สึกเธอในตอนนั้น ผมร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เปิดเพลงเศร้าเพื่อตอกย้ำตัวเอง(รักแท้ดูแลไม่ได้ ตรงกับผมสุดๆ T^T ) เมื่อผมคิดได้ผมจึงกลับไปง้อเธอ ในช่วงแรกๆผมพยายามง้อฟ้าจนมันทำให้ฟ้าใจอ่อนเลยแหละ แต่มันก็พังลงเพราะความปากร้ายของผมพูดสิ่งที่กระทบต่อความรู้สึกเธอ จากที่มันกำลังจะดีกลับทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ลงกว่าเดิม แต่ผมก็พยายามง้อฟ้ามาเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ผ่านมา1เดือนแล้ว ผมพยายามขอไปหาฟ้าที่ห้องโดยให้เหตุผลว่าจะไปเอาของที่ยังเหลือ ฟ้าก็ให้ไปพอเข้าไปในห้องผมก็พยายามชวนคุย ถามถึงเรื่องของเราฟ้าก็บอกว่ายังรักผมนะ แต่กลัวผมจะทำให้ฟ้าเจ็บอีก ฟ้าบอกมีคนพยายามเข้ามาแต่ฟ้าก็ยังกลัวเพราะไม่อยากเสียใจไม่กล้าเปิดใจให้ใครแม้กระทั่งผม ผมก็ไม่ต่างอะไรจากฟ้าผมยังรักฟ้านะผมก็ไม่อยากเปิดใจให้ใครอยากรออยุ่ตรงนี้ที่เดิมเพราะผมคิดว่าผมเปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้แล้วคนที่จะไม่ทำให้ฟ้าเสียใจเหมือนเมื่อก่อน แต่จากที่ดูตอนนี้ฟ้าก็เริ่มอยู่คนเดียวได้แล้วต่างจากปกติที่ต้องมีคนไปด้วยตลอด เธอเริ่มไปทำงานพิเศษตอนกลางคืน มันทำให้เวลาที่ผมจะได้คุยกับฟ้าน้อยลงแทบจะเหลือไม่ถึง 2-3ชม.ต่อวัน เธอบอกว่าเธอเหนื่อยกับงานแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับผมอีก เพราะในบางครั้งผมก็ไปงี่เง่าใส่เธอ แต่ในใจผมก็ไม่ได้อยากงี่เง่าหรอกครับก็ที่ทำไปก็เพราะคิดถึงเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น แต่ผมก้คอยซัพพอร์ทและให้กำลังใจเธออยู่เรื่อยๆครับ ผมก็กลัวครับเพราะนับวันเรายิ่งคุยกันน้อยลงทุกวันๆจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปวันนึงเราคงเป็นแค่คนรู้จักที่เคยรักกัน 😞
ผมควรทำยังไงดีครับ
ผมรักฟ้ามากๆผมไม่อยากเสียฟ้าไปเลยครับ T__T
ปล.พึ่งเขียนครั้งแรกนะครับผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้