เราเป็นคนที่ไม่ชอบให้พ่อหรือแม่มาโดนตัวแบบรู้สึกอึดอัดโคตรแบบไม่ชอบเลยละ

คือก่อนอื่นครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่นกันเท่าไหร่ คุณพ่อเป็นคนนิ่งไม่ชอบพูด และ ชอบด่าเราตั้งแต่จำความได้ถึงตอนนี้ แม่เราาแต่ก่อนรักเรามากแต่ตอนนี้ชอบทำเหมือนว่ารำคารเรามากและชอบว่าตลอด ทั่งที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด บางเรื่องที่พูดขื้นมาเหมือนว่าเราจะทำสิ่งนั้นชึ่งสิ่งนั้นมันก็เป็นสิ่งที่ไม่ดี เราก็คิดอยู่แล้วว่าเราไม่ทำมันแน่นอน แต่พ่อกับแม่ก็พูดเหมือนเราต้องเคยทำแน่ๆทำไมอ่ะ มันมีหลายเรื่องมากที่พ่อแม่ทำกับเราเหมือนไม่ใช่ลูก ไม่ได้รู้สึกไปเองนะไปเล่าให้คนอื่นฟังเค้าก็ว่าทำไมทำแบบนั้น คือพ่อกับแม่ไม่เคยนึกถึงเราเลยไม่เคยคิดเลยว่าพูดแบบนี้เราจะเสียใจมั้ย จะเสียใจแค่ไหน โตมาเอาตรงๆถ้าเป็นคนอื่นคงใจแตกไปแล้ว ไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าเราเป็นยังไงบ้าง เราอยากทำอะไร เราต้องการอะไร คือเราเป็นคนไม่ชอบพูดแต่เด็กแล้วพอโตขื้นก็พูดขื้นเยอะแต่เราก็กลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบพูดกับผู้คน คุยได้แต่ไม่อยากสนิทหรือเค้าขอบเรียกกันว่าโลกหวงตัวเอง ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ หรือ พูดจาแรงๆใส่แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว หรือ อะไรที่เกี่ยวกับตัวเราทั้งสิ้น โดยเฉพราะ พ่อกับแม่เราคุยกันวันหนื่งแค่2-3 ประโยค ไม่ปึกษาอะไรกันเลยเพราะเรารู้ว่าพูดอะไรออกไปจะโดนบอกว่าโง่หรือไม่ก็บอกว่าไม่มีความคิดเหรอทำไมไม่คิดเอง จนตอนนี้เราไม่อยากแม้แต่คุย มองหน้า. และ ที่สำคัญคืออย่ามาแตะต้องตัวมันไม่ชอบ เกลียดเลยแหละ เกลียดที่มาโดนตัว