ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนความทรงใจในวัยเด็ก เเละ ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับคุณปู่ ก็มีค่าสำหรับผมเสมอ

เราเคยเป็นเด็กชายตัวเล็ก จาก กทม คนหนึ่ง ที่ทุกๆปิดเทอม จะได้กลับมาอยู่กับคุณปู่ ทุกวันก็จะตื่น ตื่น 8 โมงเช้า พร้อมกับเสียงเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ ตจว รอผมตื่นอยู่ ทุกเช้า 5-9 คน ทุกวัน เราจะนั่งเล่นเกมกันจนถึงเที่ยงๆ เเล้วพ่อเเม่ของเเต่ละคนก็จะเดินมาเรียกกลับไปกินข้าวที่บ้าน เเล้วตอนบ่ายโมงทุกคนก็จะกินเสร็จ ตอนบ่ายๆ ถ้าวันไหนร้อนๆ เราก็จะ ปั้นจักรยาน กันไปไกลมากๆเพื่อไปเล่นน้ำกัน ไปถึงก็ใส่กางเกงในกันคนละตัวโดดลงน้ำ เเต่ อย่าให้ผู้ใหญ่รู้นะ ตอนกลับก็ต้องไปนั่งตาก ลมให้ตัวแห้ง ฮาฮาฮา แต่ถ้าวันไหนไม่ร้อน เราก็จะเล่นซ้อนแอบกันในสวนหน้าบ้าน เเล้วตอนเย็น เราก็จะเล่นบอลกัน เเล้วเราก็จะเเยกย้ายกันไปอาบน้ำกินข้าว เเล้วนัดมาเจอกัน 1 ทุ่มทุกวัน ตอนกลางคืน เราชอบซื้อพวก พุสีสวยๆมาเล่นกันในสวนหน้าบ้าน สนุกมาก ยิ่งบางวันมีงานวัดนะสนุกมากๆ ไปเดินเล่นกัน เเล้วต่อด้วยดูหนัง หนังกลางแปลง นั้งดูไปด้วย พร้อมกับซื้อ ขนม ในงานวัดนั่งกินกัน ตอนกลับมืดมาก ทางกลับบ้านยังมีหมาเยอะอีก เรากลัวมากๆเลย เเต่เพื่อนๆ ก็จะกันให้ผมไปก่อน เเล้วค่อยตามผมมา ฮาฮาๆ ทุกอย่างจะวนอยู่เเบบนี้ เเน่นอนว่าในทุกๆวัน ผมจะได้เห็นรอยยิ้มของคุณปู่ทุกเช้า เวลาทำอะไร คุณปู่ก็จะมองผม พร้อม รอยยิ้มของท่านเสมอ เเต่ผมกลับไม่ได้ให้ความสำคัญนั้น คุณปู่คงดีใจที่มีหลาน น่ารัก อย่างผม จนผมใกล้เปิดเทอมก็ต้องกลับบ้าน วันกลับเพื่อนๆก็จะมาส่ง พร้อมกับคุณปู่ ผมจะร้องให้ในรถตอนกลับตลอดเลย T T


ทุกวันนี้คุณปู่ก็เสียไปหลายปีเเล้ว กลับมาเพื่อนๆ หลายคนก็ต้องทำงาน มีหน้าที่ต่างๆเป็นของตัวเอง หลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป คิดถึงตอนเด็กน้ำตามันก็ไหลตลอด

จาก เด็กชายตัวเล็กจาก กทม