เมื่อไม่นานเราไปเยี่ยมครอบครัวของญาติคนหนึ่งเพราะว่าป้าของเราป่วยพึ่งผ่าตัดหัวใจมา ซึ่งญาติครอบครัวนี้ เป็นญาติฝ่ายย่าของเรา พ่อของป้าที่ป่วยเป็นพี่ชายของย่าเรา จุดเริ่มต้นมาจากวันนั้น คือป้ามีลูกชาย1คนสมมติว่าชื่อมิค เรากับพี่มิคเคยเจอกันมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้วเพราะว่าเกือบทุกปีครอบครัวเราต้องไปทำบุญรวมญาติฝ่ายย่ากัน เราก็จะได้เจอกัน
เเต่พักหลังไม่ค่อยได้จัดงานรวมญาติเเล้ว เราเลยไม่ได้เจอกันเลย6ปี เเละเจอกันอีกครั้งวันที่เราไปเยี่ยมป้าที่บ้านนี่แหละ
พอเราขึ้นรถกลับพี่เค้าก็ทักเฟสมา เเนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดที่เค้าอยู่ให้เรา เเต่ไม่จบเเค่นั้นพอหลังจากนั้นเค้าก็คุยกับเรามาเรื่อยๆนับตั้งเเต่วันนั้น ผ่านไปจากวันนั้นประมาณ1อาทิตป้าก็เสีย เราเลยไปอยู่บ้านของญาติฝั่งย่าเพือไปช่วยงานศพ ซึ่งเราไปคนเดียวเป็นเหมือนกับตัวเเทนครอบครัวไปช่วยงาน ซึ่งเราไปนอนบ้านของน้องสาวป้าที่เสีย ซึ่งพี่มิคก็มานอนด้วย ถึงเเม้จะเป็นงานศพของเเม่เค้าเเต่เค้าก็พยายามเทคเเคร์เราเป็นอย่างดี วันเเรกเราไปถึงตอนกลางคืนดึกๆเราก็นอนหน้าทีวี พี่เค้าด้วยเเต่เตียงอยู่ห่างกัน เราดันเผลอหลับคาโทรศัพท์อยู่ๆพี่เค้าก็เดินมาลูบหัวเราให้เรานอน เรื่องลูบหัวเนี่ยทำบ่อยมากตอนนั้นเราก็แอบตกใจว่ามันยังไงนะ เเต่ก็ไม่ได้ถามอะไร พอเช้าวันถัดมาเค้าต้องไปซื้อของเกี่ยวกับงานในเมือง เค้าก็เอาเราไปด้วย ไปกันสองคน เอาจริงๆเรารู้สึกได้ว่าพี่เค้าเทคเเคร์เราแบบไม่ใช่แบบพี่น้อง เพราะตั้งเเต่เราคุยกันเฟสมันก็ไม่เหมือนพี่น้อง เหมือนคนที่กำลังคุยเเลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเเละกันอยู่ คุยเรื่องชีวิต ความรัก อะไรหลายๆอย่าง เเต่อยู่ๆเย็นวันนั้นอยู่ๆมีผญคนนึงมาที่บ้านซึ่งทุกคนมองเค้าว่าเป็นเเฟนของพี่มิคซึ่งพี่มิคก็ไม่ได้ปฏิเสธ เค้ามาอยุ่ช่วยงานศพสองวัน ซึ่งเราตกใจนะแบบมีเเฟนเเล้วเเต่ทำไมมาคุยกันเเบบนี้เเล้วทำไมตอนคุยกันถึงบอกว่าไม่มีใคร
ในช่วงสองวันนั้นเราก็นิ่งๆไม่พูดอะไรมาก เเต่พี่มิคจะคอยเข้ามาตลอดยิ่งถ้าเป็นตอนที่เเฟนเค้าไม่เห็นเค้าจะเเสดงออกหนักมากแบบลูบหัว จับมือเรา อ้อนเราไม่ให้เรารีบกลับ ขอกำลังใจจากเราเรื่องแม่เค้าตลอด เเต่พอเเฟนพี่เค้ามาก็จะน้อยลง ซึ่งเวลานั่งรถไปข้างนอกเราจะนั่งเบาะหลังเเฟนพี่เค้านั่งหน้ากับเค้า เร้าก็จะคอยมองเราตลอด มองเเล้วก็ยิ้มเกือบตลอดทางเป็นระยะๆ
เอาจริงๆตั้งเเต่คุยในเฟสจนถึงวันนี้เรายอมรับว่าเราหวั่นไหว เเต่พอเเฟนพี่เค้ามาเราแบบนอยไปเลย ความหวั่นไหวก็ลดลง พองานจบเราก็กลับบ้านพี่เค้าก็ทักไลน์เรามาตลอดเช้ากลางวันเย็นเเละจะคอบหาเราทุกคืนก่อนนอน ซึ่งเราก็คุยด้วยนะเราก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไร แต่ในใจเราอะยังไงก็ไม่อะไรมากกว่านี้เเน่นอน เค้าคุยไลน์กับเราเหมือนเค้าไม่มีใคร ซึ่งเรารู้อยู่ว่าเค้ามีเเฟนเเล้ว เรายังอยากคุยกับพี่มิคเพราะเค้าเป็นพี่ที่มากๆ เราคิดว่าจะคุยให้ดีต่อใจเฉยๆเพราะตอนนี้เรายังไม่มีใครเเละไม่คิดจะจริงจังกับพี่มิค ถ้าเราเจอคนที่เราอยากคุยด้วยใหม่ หรือเรามีคนคุยใหม่เราก็จะคุยกับพี่มิคน้อยลงจนหยุดคุยไปเลย ตอนนี้เรายังไม่กล้าเลิกคุยเพราะเรากลัวพี่เค้าไม่เหมือนเดิม พี่มิคเป็นพี่ที่ดีให้คำปรึกษาดีมาก เราไม่อยากเสียพี่ที่ดีแบบนี้ไปเลย
เราอยากรู้ว่าถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงกับเรื่องนี้
จะคุยต่อไหม หรือหักดิบไปเลยดี เเละถ้าคุยต่อไปเรื่อยๆเเต่ก็ไม่ได้คิดที่จะเป็นเเฟนหรืออะไร เเค่คุยเฉยๆแบบนี้ได้ไหม เเต่ถ้าจะเลิกคุยควรบอกพี่เค้าว่าอะไรดี
เเละถ้าพี่เค้าไม่มีเเฟนเเล้วขอเราคบเราจะคบกับเค้าได้ไหม จะมีปัญหาไหมเพราะเราเป็นญาติกัน
ญาติคนนี้ทำเราสับสน
เเต่พักหลังไม่ค่อยได้จัดงานรวมญาติเเล้ว เราเลยไม่ได้เจอกันเลย6ปี เเละเจอกันอีกครั้งวันที่เราไปเยี่ยมป้าที่บ้านนี่แหละ
พอเราขึ้นรถกลับพี่เค้าก็ทักเฟสมา เเนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดที่เค้าอยู่ให้เรา เเต่ไม่จบเเค่นั้นพอหลังจากนั้นเค้าก็คุยกับเรามาเรื่อยๆนับตั้งเเต่วันนั้น ผ่านไปจากวันนั้นประมาณ1อาทิตป้าก็เสีย เราเลยไปอยู่บ้านของญาติฝั่งย่าเพือไปช่วยงานศพ ซึ่งเราไปคนเดียวเป็นเหมือนกับตัวเเทนครอบครัวไปช่วยงาน ซึ่งเราไปนอนบ้านของน้องสาวป้าที่เสีย ซึ่งพี่มิคก็มานอนด้วย ถึงเเม้จะเป็นงานศพของเเม่เค้าเเต่เค้าก็พยายามเทคเเคร์เราเป็นอย่างดี วันเเรกเราไปถึงตอนกลางคืนดึกๆเราก็นอนหน้าทีวี พี่เค้าด้วยเเต่เตียงอยู่ห่างกัน เราดันเผลอหลับคาโทรศัพท์อยู่ๆพี่เค้าก็เดินมาลูบหัวเราให้เรานอน เรื่องลูบหัวเนี่ยทำบ่อยมากตอนนั้นเราก็แอบตกใจว่ามันยังไงนะ เเต่ก็ไม่ได้ถามอะไร พอเช้าวันถัดมาเค้าต้องไปซื้อของเกี่ยวกับงานในเมือง เค้าก็เอาเราไปด้วย ไปกันสองคน เอาจริงๆเรารู้สึกได้ว่าพี่เค้าเทคเเคร์เราแบบไม่ใช่แบบพี่น้อง เพราะตั้งเเต่เราคุยกันเฟสมันก็ไม่เหมือนพี่น้อง เหมือนคนที่กำลังคุยเเลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเเละกันอยู่ คุยเรื่องชีวิต ความรัก อะไรหลายๆอย่าง เเต่อยู่ๆเย็นวันนั้นอยู่ๆมีผญคนนึงมาที่บ้านซึ่งทุกคนมองเค้าว่าเป็นเเฟนของพี่มิคซึ่งพี่มิคก็ไม่ได้ปฏิเสธ เค้ามาอยุ่ช่วยงานศพสองวัน ซึ่งเราตกใจนะแบบมีเเฟนเเล้วเเต่ทำไมมาคุยกันเเบบนี้เเล้วทำไมตอนคุยกันถึงบอกว่าไม่มีใคร
ในช่วงสองวันนั้นเราก็นิ่งๆไม่พูดอะไรมาก เเต่พี่มิคจะคอยเข้ามาตลอดยิ่งถ้าเป็นตอนที่เเฟนเค้าไม่เห็นเค้าจะเเสดงออกหนักมากแบบลูบหัว จับมือเรา อ้อนเราไม่ให้เรารีบกลับ ขอกำลังใจจากเราเรื่องแม่เค้าตลอด เเต่พอเเฟนพี่เค้ามาก็จะน้อยลง ซึ่งเวลานั่งรถไปข้างนอกเราจะนั่งเบาะหลังเเฟนพี่เค้านั่งหน้ากับเค้า เร้าก็จะคอยมองเราตลอด มองเเล้วก็ยิ้มเกือบตลอดทางเป็นระยะๆ
เอาจริงๆตั้งเเต่คุยในเฟสจนถึงวันนี้เรายอมรับว่าเราหวั่นไหว เเต่พอเเฟนพี่เค้ามาเราแบบนอยไปเลย ความหวั่นไหวก็ลดลง พองานจบเราก็กลับบ้านพี่เค้าก็ทักไลน์เรามาตลอดเช้ากลางวันเย็นเเละจะคอบหาเราทุกคืนก่อนนอน ซึ่งเราก็คุยด้วยนะเราก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไร แต่ในใจเราอะยังไงก็ไม่อะไรมากกว่านี้เเน่นอน เค้าคุยไลน์กับเราเหมือนเค้าไม่มีใคร ซึ่งเรารู้อยู่ว่าเค้ามีเเฟนเเล้ว เรายังอยากคุยกับพี่มิคเพราะเค้าเป็นพี่ที่มากๆ เราคิดว่าจะคุยให้ดีต่อใจเฉยๆเพราะตอนนี้เรายังไม่มีใครเเละไม่คิดจะจริงจังกับพี่มิค ถ้าเราเจอคนที่เราอยากคุยด้วยใหม่ หรือเรามีคนคุยใหม่เราก็จะคุยกับพี่มิคน้อยลงจนหยุดคุยไปเลย ตอนนี้เรายังไม่กล้าเลิกคุยเพราะเรากลัวพี่เค้าไม่เหมือนเดิม พี่มิคเป็นพี่ที่ดีให้คำปรึกษาดีมาก เราไม่อยากเสียพี่ที่ดีแบบนี้ไปเลย
เราอยากรู้ว่าถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงกับเรื่องนี้
จะคุยต่อไหม หรือหักดิบไปเลยดี เเละถ้าคุยต่อไปเรื่อยๆเเต่ก็ไม่ได้คิดที่จะเป็นเเฟนหรืออะไร เเค่คุยเฉยๆแบบนี้ได้ไหม เเต่ถ้าจะเลิกคุยควรบอกพี่เค้าว่าอะไรดี
เเละถ้าพี่เค้าไม่มีเเฟนเเล้วขอเราคบเราจะคบกับเค้าได้ไหม จะมีปัญหาไหมเพราะเราเป็นญาติกัน