สวัสดีค่ะ ตอนนี้กำลังอยู่ม.6ค่ะ ขออนุญาติแทนตัวเองว่าหนูนะคะ
อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่า ม.6 เป็นช่วงที่เหนื่อย ท้อและได้รับแรงกดดันจากสิ่งรอบข้าง แต่นั่นเป็นส่วนหนึ่งของหนูค่ะ หนูไม่อยากโทษครอบครัวว่ามีส่วนทำให้หนูเป็นแบบนี้ ครอบครัวเรามีกันสามคนค่ะ พ่อแม่เเละหนู หนูเป็นลูกคนเดียว แต่ไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่มาตั้งแต่เกิด ก่อนหน้านั้นหนูอยู่กับตาและยาย ตาและยายตามใจหนูมาก มากซะจนตัวหนูเองเสียนิสัย..
หนูชอบอยู่คนเดียวค่ะ อาจเพราะเป็นลูกคนเดียวหรือเปล่า แต่ตัวหนูคิดว่าไม่เกี่ยว มีลูกพี่ลูกน้องนะคะแต่พี่ๆอายุห่างกับหนูมากเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ หนูชอบคุยคนเดียว ชอบพูดคนเดียวไม่ว่าจะทำอะไร เหมือนคุยกับแม่ซื้อ แต่ก็คือคุยกับตัวเองค่ะ อยู่ที่บ้านหนูไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ ใครๆก็บอกว่าหนูเป็นคนเฟรนลี่ ร่าเริง แต่ความจริง ทั้งหมดก็เป็นเพียงอาการที่หนูแสดงออกมาภายนอกเท่านั้น
บางครั้งเวลาตั้งใจหรือได้รับแรงบันดาลใจจากใครสักคน หนูก็จะมีไฟในการทำสิ่งๆนั้นมากๆ แต่พอผ่านไปสักพักไฟก็หมดไป เหลือแต่คำถามว่า หนูทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร ทำแล้วได้อะไร เรามีความสุขแน่เหรอ แล้วก็กลับมาคิดมากคนเดียว ชีวิตหนูมีเป้าหมายอยู่นะคะ แต่บางครั้งพอมองไปรอบๆ.. หนูเหมือนสู้ตัวคนเดียว เป็นนักรบที่ไม่มีกองทัพ ระหว่างทางหนูเหมือนอยู่คนเดียว แม้รอบข้างจะมีเพื่อนหรือพี่ แต่หนูรู้สึกว่าพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีทางเข้าใจหนูและคงไม่อยากมาฟังเรื่องอะไรไม่รู้จากหนู
เคยน้อยใจอะไรเงียบๆคนเดียวมั้ยคะ?
อยากไปเที่ยวกับครอบครัว อยากไปกินข้าว ดูหนังกับครอบครัวบ้าง แต่โดนตอบกลับมาว่า 'ไม่จำเป็น' จริงอยู่ที่ผู้ใหญ่หลายคชอบพูดว่า มีแค่นี้ก็ดีกว่าคนอื่นมากแล้ว แต่ความต้องการของคนเรามันไม่มีที่สิ้นสุดยังไงล่ะคะ ไม่อย่างนั้นจะมีวิชาเศรษฐศาสตร์ไปทำไม
ใจโลเล ตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาด อ่อนไหว คิดมาก บางครั้งเคยนึกนะคะ ว่าถ้าไม่มีเราคนรอบข้างเขาจะรู้สึกยังไง..
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ได้แค่คิด ใจของเรามันคิดแต่อะไรก็ไม่รู้ เหมือนสมองกับใจทำงานไม่ตรงกัน ขณะตอนพิมพ์กระทู้นี้ เรายังรู้สึกว่ามันน้ำเกินไป นั่นก็เพราะว่า หนูไม่รู้จะสื่อสารออกมายังไง ไม่ค่อยได้คุยกับใคร อยากคุยกับใครสักคน แต่มองไปรอบๆก็ไม่เหลือใคร..
และอีกอย่างที่ทำให้หนูรำคาญใจและเหมือนประสาทจะกินทุกวัน นั่นคือเด็กแว๊นค่ะ ด้วยที่ว่าบ้านอยู่ในเมือง เลยได้ยินเสียงท่อดังๆของเด็กแว๊นอยู่ตลอดเวลา เช้า สาย บ่าย เย็น ก่อนนอน เช้ามืด ใช่ค่ะทุกเวลา มันทำให้หนูเหมือนหัวจะระเบิด เลยทำให้หนูรำญเสียงทุกอย่าง เสียงจาม เสียงตะโกน เสียงเด็กเล็กร้องไห้ ที่กล่าวมาทั้งหมด มันทำให้หนูอยากระเบิดโลกนี้ทั้งโลก
หนูไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่ ที่คิดอยู่มันคืออะไร มันอาจจะเป็นอาการของคนคิดมาก เครียด กดดัน หรือโรคซึมเศร้า หนูทราบค่ะว่าการเป็นโรคนี้ไม่ใช่เรื่องน่าขำ เพราะมันไม่ตลกเลยสักนิด ถ้าหนูเข้าข่ายหนูจะรีบรักษาไม่อยากให้ไปกระทบกับคนอื่น หนูไม่รุ้เลยค่ะ ไม่รู้จริงๆ.. หนูควรทำยังไงดี T_T
เราเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ ?
อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่า ม.6 เป็นช่วงที่เหนื่อย ท้อและได้รับแรงกดดันจากสิ่งรอบข้าง แต่นั่นเป็นส่วนหนึ่งของหนูค่ะ หนูไม่อยากโทษครอบครัวว่ามีส่วนทำให้หนูเป็นแบบนี้ ครอบครัวเรามีกันสามคนค่ะ พ่อแม่เเละหนู หนูเป็นลูกคนเดียว แต่ไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่มาตั้งแต่เกิด ก่อนหน้านั้นหนูอยู่กับตาและยาย ตาและยายตามใจหนูมาก มากซะจนตัวหนูเองเสียนิสัย..
หนูชอบอยู่คนเดียวค่ะ อาจเพราะเป็นลูกคนเดียวหรือเปล่า แต่ตัวหนูคิดว่าไม่เกี่ยว มีลูกพี่ลูกน้องนะคะแต่พี่ๆอายุห่างกับหนูมากเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ หนูชอบคุยคนเดียว ชอบพูดคนเดียวไม่ว่าจะทำอะไร เหมือนคุยกับแม่ซื้อ แต่ก็คือคุยกับตัวเองค่ะ อยู่ที่บ้านหนูไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ ใครๆก็บอกว่าหนูเป็นคนเฟรนลี่ ร่าเริง แต่ความจริง ทั้งหมดก็เป็นเพียงอาการที่หนูแสดงออกมาภายนอกเท่านั้น
บางครั้งเวลาตั้งใจหรือได้รับแรงบันดาลใจจากใครสักคน หนูก็จะมีไฟในการทำสิ่งๆนั้นมากๆ แต่พอผ่านไปสักพักไฟก็หมดไป เหลือแต่คำถามว่า หนูทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร ทำแล้วได้อะไร เรามีความสุขแน่เหรอ แล้วก็กลับมาคิดมากคนเดียว ชีวิตหนูมีเป้าหมายอยู่นะคะ แต่บางครั้งพอมองไปรอบๆ.. หนูเหมือนสู้ตัวคนเดียว เป็นนักรบที่ไม่มีกองทัพ ระหว่างทางหนูเหมือนอยู่คนเดียว แม้รอบข้างจะมีเพื่อนหรือพี่ แต่หนูรู้สึกว่าพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีทางเข้าใจหนูและคงไม่อยากมาฟังเรื่องอะไรไม่รู้จากหนู
เคยน้อยใจอะไรเงียบๆคนเดียวมั้ยคะ?
อยากไปเที่ยวกับครอบครัว อยากไปกินข้าว ดูหนังกับครอบครัวบ้าง แต่โดนตอบกลับมาว่า 'ไม่จำเป็น' จริงอยู่ที่ผู้ใหญ่หลายคชอบพูดว่า มีแค่นี้ก็ดีกว่าคนอื่นมากแล้ว แต่ความต้องการของคนเรามันไม่มีที่สิ้นสุดยังไงล่ะคะ ไม่อย่างนั้นจะมีวิชาเศรษฐศาสตร์ไปทำไม
ใจโลเล ตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาด อ่อนไหว คิดมาก บางครั้งเคยนึกนะคะ ว่าถ้าไม่มีเราคนรอบข้างเขาจะรู้สึกยังไง..
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ได้แค่คิด ใจของเรามันคิดแต่อะไรก็ไม่รู้ เหมือนสมองกับใจทำงานไม่ตรงกัน ขณะตอนพิมพ์กระทู้นี้ เรายังรู้สึกว่ามันน้ำเกินไป นั่นก็เพราะว่า หนูไม่รู้จะสื่อสารออกมายังไง ไม่ค่อยได้คุยกับใคร อยากคุยกับใครสักคน แต่มองไปรอบๆก็ไม่เหลือใคร..
และอีกอย่างที่ทำให้หนูรำคาญใจและเหมือนประสาทจะกินทุกวัน นั่นคือเด็กแว๊นค่ะ ด้วยที่ว่าบ้านอยู่ในเมือง เลยได้ยินเสียงท่อดังๆของเด็กแว๊นอยู่ตลอดเวลา เช้า สาย บ่าย เย็น ก่อนนอน เช้ามืด ใช่ค่ะทุกเวลา มันทำให้หนูเหมือนหัวจะระเบิด เลยทำให้หนูรำญเสียงทุกอย่าง เสียงจาม เสียงตะโกน เสียงเด็กเล็กร้องไห้ ที่กล่าวมาทั้งหมด มันทำให้หนูอยากระเบิดโลกนี้ทั้งโลก
หนูไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่ ที่คิดอยู่มันคืออะไร มันอาจจะเป็นอาการของคนคิดมาก เครียด กดดัน หรือโรคซึมเศร้า หนูทราบค่ะว่าการเป็นโรคนี้ไม่ใช่เรื่องน่าขำ เพราะมันไม่ตลกเลยสักนิด ถ้าหนูเข้าข่ายหนูจะรีบรักษาไม่อยากให้ไปกระทบกับคนอื่น หนูไม่รุ้เลยค่ะ ไม่รู้จริงๆ.. หนูควรทำยังไงดี T_T